Οι Έλληνες από την πρώτη ημέρα της μνημονιακής λαίλαπας, που κατέστησε τη Χώρα έρμαιο των δανειστών και των διαθέσεων των «φίλων»
μας Ευρωπαίων και ευρίσκεται σήμερα σε πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο, είχαν διαπράξει τεράστια κεφαλαιώδη σφάλματα. Τόσο στην ουσία, όσο και στη
διαδικασία της διαπραγμάτευσης.
Η κρίση χρέους ήταν
ξεκάθαρη. Δεν χρειαζόταν να είσαι
πανεπιστημιακός δάσκαλος ή μαθηματικός που λύνει εξισώσεις ή ολοκληρώματα για να το αντιληφθείς. Με απλές λογιστικές πράξεις έφθανε ο οποιοσδήποτε στο
ασφαλές συμπέρασμα ότι το χρέος της
Ελλάδας δεν ήταν βιώσιμο, ούτε έγινε
μέχρι σήμερα. Περί αυτού έχουμε αρθρογραφήσει και αναλύσει λεπτομερώς με
αριθμούς και επίσημα στοιχεία σε παλαιότερες δημοσιεύσεις και αναρτήσεις. Το χρέος αυτό έπεφτε και πέφτει στους ώμους των παιδιών και των
εγγονών μας, δηλαδή τουλάχιστον στις
δύο επόμενες γενιές, χωρίς να υπάρχει προοπτική να σταματήσει οι δανεισμός κάποτε.
Αντί, λοιπόν, να θέσουν ευθέως ΘΕΜΑ ΧΡΕΟΥΣ και να
διαπραγματευθούν τη μείωσή του (κούρεμα, επιμήκυνση,
μείωση επιτοκίων, καινούργιο χρόνο έναρξης (περίοδο χάριτος), προτού δηλαδή
επισυμβούν οι συνέπειες των γραφειοκρατών – τεχνοκρατών της ΤΡΟΪΚΑ και αρχίσουν
οι περικοπές μισθών – συντάξεων – επιβολή φορολογιών κ.λπ., οι αρμόδιοι προτίμησαν να επιτελέσουν το
έργου του σαράφη και να ακολουθήσουν τις δολιχοδρομίες των κατ’ επάγγελμα
κολλυβιστών, όντες ανίκανοι προς τούτο και
προπαντός απροετοίμαστοι. Και το
χειρότερο, ότι παρέβλεψαν (δεν
λέγω υποτίμησαν, διότι τότε πρέπει να τους απονεμηθεί το παράσημο της βλακείας)
τη δύναμη των δανειστών και των
πανίσχυρων οργανισμών τους, που σχεδόν πάντοτε επιβάλλουν τις θελήσεις τους.
Η τακτική αυτή δυστυχώς ακολουθείται και σήμερα. Πρώτα συζητούνται οι λογιστικές εγγραφές, μειώσεις δικαιωμάτων, αυξήσεις
φόρων κ.λ.π. και αφού επιβληθούν αυτά, τότε, λένε ότι θα μιλήσουν για το χρέος.
Αλλά η
ρύθμιση του χρέους αποτελεί τον κυριώτερο και ασφαλέστερο
οδηγό στην επιβολή όρων και δεσμεύσεων εκ μέρους των δανειστών, διότι τότε (είτε κούρεμα είτε επιμήκυνση
κ.λ.π.) η ετησία οφειλή του Κράτους
στους δανειστές θα μειωθεί έως και στο 50% της σημερινής δόσης. (Κάποια
στιγμή είχαμε υπολογίσει με στοιχεία της Τ.τ.Ε ότι η ετήσια δόση είναι 7
δισεκατομμύρια ΕΥΡΩ).
Αντιλαμβάνεται και ο
πλέον αδαής ότι οι υποχρεώσεις πληρωμών
μειώνονται κατά ήμισυ και οι
αντίστοιχες απαιτήσεις επιβολής εισπρακτικών όρων εκ μέρους των δανειστών
μειώνονται αντιστοίχως.
Ανακουφίζεται η Οικονομία, μένουν χρήματα γαι την
παραγωγική ανάπτυξη της Χώρας κυκλοφορεί περισσότερο
χρήμα και πολλαπλασιάζεται στα χέρια των παραγωγών και καταναλωτών η κυκλοφορία
του, το ίδιο ποσόν περνάει από περισσότερα χέρια σε τακτά χρονικά διαστήματα, αυξάνονται οι δουλειές, μειώνεται η
ανεργία, η Χώρα βγαίνει από την ύφεση.
Εάν από την αρχή είχε ρυθμιστεί το θέμα του Χρέους, δεν
θα είχαμε μπει στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, δεν θα μας είχαν επιβληθεί τα
επώδυνα καταναγκαστικά μέτρα που υφιστάμεθα (και αυτά που
προβλέπεται με βεβαιότητα ότι έρχονται) και δεν θα είχαν εξαντληθεί και τα
αποθέματα ικανών τμημάτων του Λαού μας, που έγιναν στήριγμα και σκέπη, όχι
μόνον αυτών που τα είχαν αλλά και των αδελφών, εγγονών, γονέων, παιδιών, φίλων.
Γιατί στη μαύρη αυτή δοκιμασία των Ελλήνων,
εθριάμβευσε το πνεύμα της αλληλεγγύης και της οικογένειας. Αυτό δεν
μπόρεσαν να καταλάβουν οι Γερμανοί και οι άλλοι. Κανένας Έλληνας δεν αφήνει την
ευρύτερη οικογένειά του να πεινάσει και εξευτελισθεί, όσο βέβαια φθάνουν οι
αντοχές του.
Από την άλλη μεριά, ενώ προτιμούν
τις διαπραγματεύσεις για την επιλογή των επιβαλλομένων εκάστοτε μέτρων, δεν
κάνουν καμία ουσιαστική ενέργεια να αναδείξουν στου άπληστους δανειστές,
ότι τα μέτρα που προτείνουν και επιβάλλουν δεν οδηγούν στην ανάπτυξη της
Εθνικής Οικονομίας, είναι απλά εισπρακτικά μέτρα και βουλιάζουν την Οικονομία στην Ύφεση. Αλλά με Ύφεση καμία Οικονομία δεν ανακάμπτεί και ούτε αναπτύσσεται.
Δεν είναι μόνον αυτές
οι αβελτηρίες των εκπροσώπων μας, αλλά πλήθος, ων ουκ έστι αριθμός, όταν
καθήσουμε και ελέγξουμε κάθε μία πρόταση ξεχωριστά.
Πέραν αυτών, βέβαια, έχουμε και περιπτώσεις που μας είναι άγνωστες ακόμη, κρυπτόμενες υπό την αχλύ της μυστικότητας των
διεθνών και διακρατικών σχέσεων. Τελευταία από
προδημοσιεύσεις βιβλίου για την έναρξη της κρίσης του γνωστού δημοσιογράφου Μιχ.
Ιγνατίου, παρέχεται η προσωπική βεβαίωση αυτού, που έχει
μιλήσει με τον τ. Διοικητή της Τ.τ.Ε κ. Προβόπουλο και τον τ. Υπουργό
Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ότι το Νοέμβριο του 2009, δηλαδή μόλις είχε αναλάβει πρωθυπουργός ο κ. Γ.Α.
Παπανδρέου, ο Ζαν Κλοντ
Γιούνκερ συγκάλεσε, μαζί με άλλους ανώτατους αξιωματούχους, μυστική συνάντηση
για την Ελλάδα και πρότεινε στην Κυβέρνηση Παπανδρέου ένα είδος μίνι μνημονίου
για να σταματήσει η κρίση εν τη γενέσει της.
Αλλά δυστυχώς, ο κ. Παπανδρέου ούτε αξιώθηκε να απαντήσει. Μας
απάντησε από το Καστελόριζο και ακολούθησε η ΤΡΟΪΚΑ. Και ποιος ξέρει με την
πάροδο του χρόνου τι έχει να αποκαλυφθεί.
Καλά όλα αυτά θα πει
κάποιος αναγνώστης μου. Τώρα σ’ αυτήν την κατάσταση, μπροστά στα αδιέξοδα, στο
χείλος της καταστροφής τι κάνουμε; Καλές οι διαπιστωσιολογίες, αλλά σήμερα τι
δέον γενέσθαι;
Πρώτα – πρώτα εάν θέλουμε να κάνουμε δυναμική πολιτική
και θέλουμε να προχωρήσουμε εν ανάγκη σε ρήξη, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το
σκοπό αυτό.
Δεν μπορεί να επαιτείς
την οποιαδήποτε δόση ή οικονομική ενίσχυση και συγχρόνως να κάνεις το λιοντάρι. Αυτό δεν αποτελεί σπονδή
στην αξιοπρέπεια. Αποτελεί καταισχύνη.
Όπως αποδεικνύεται
κάθε μέρα που περνάει η πολυδιαφημιζόμενη διεθνοποίηση του Ελληνικού
προβλήματος δεν έχει φέρει κανένα αποτέλεσμα. Όταν είσαι μικρός και
αδύναμος, πρέπει να χρησιμοποιείς άλλους τρόπους και άλλες μεθόδους για να
επιτύχεις το σκοπό σου. Και μάλιστα έναντι εκείνων που σε ξέρουν πολύ καλά. Μας
θυμίζει το ανέκδοτο του λαγού με το
λιοντάρι. Και πάνω από όλα η σοβαρότητα,
είναι αυτή που εκτιμάται. Τόσο στα επιστημονικά, όσο και στα πολιτικά
επιχειρήματα.
Ο πολύς θόρυβος, οι προκλητικές παρουσίες απωθούν
και δεν κάνουν φίλους. Από αυτούς
έχουμε ανάγκη σήμερα για τις περιστάσεις. Αυτό το κλίμα αποστερεί της
δυνατότητος επιτυχών χειρισμών. Δημιουργεί
αντιδράσεις ασύμφορες για τη Χώρα, που μπορεί να οδηγήσουν αμέσως σε μεγάλη
καταστροφή.
Βέβαια, πολλές
απαιτήσεις των Ευρωπαίων είναι ζημιογόνες για την αναπτυξιακή προοπτική της
χώρας. Οι Ευρωπαίοι δεν συμπεριφέρονται
ως εταίροι, αλλά ως δανειστές. Και αυτό δεν τους το έδωσε κανένας να το
καταλάβουν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι
εμείς πρέπει να ενδώσουμε στα πάντα. Πρέπει ο ρεαλισμός να μας οδηγήσει στις
βέλτιστες θέσεις που μπορούμε να επιτύχουμε. Να περάσουμε τον κάβο της καταστροφής.
Και ευθύς αμέσως να οργανώσουμε το Κράτος μας. Όχι για να μην επαναλάβουμε τα εγκληματικά ατοπήματα του παρελθόντος, αλλά για να το θωρακίσουμε έναντι του μέλλοντος. Να είμαστε έτοιμοι υπό συνθήκες ισχύος και
υγιούς διοίκησης του Κράτους και της Οικονομίας του.
Γιατί, αν δεν αλλάξουν νοοτροπία οι Ευρωπαίοι,
αυτή η ετοιμότητα μας είναι αναγκαία. Για να είμαστε πράγματι υπερήφανοι ως
Έλληνες και αξιοπρεπείς ως άνθρωποι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ
