ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

             

Ο λόγος για το σύμφωνο συμβίωσης. Η ανεύθυνη, δήθεν, αριστερά το θεωρεί εξυπακουόμενο. Όσοι δεν το αποδέχονται αποκαλούνται καθυστερημένοι. Οι πλείστοι υπηρέτες των MEDIA κάνουν τους έκπληκτους, σε όσους υποβάλλουν και μάλιστα πολύ δειλά, ενστάσεις.

Τι είναι λοιπόν, η σχέση αυτή; Είναι πρόοδος; Αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη της ζωής; Στερείται η ανθρωπότητα του βιολογικού της βηματισμού; Αποτελεί φαλκίδευση κεκτημένων δικαιωμάτων;

Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν.

 Η ομοφυλοφιλία είναι μία μη φυσιολογική ανθρώπινη τάση. Είναι ένα καπρίτσιο της φύσης, τουλάχιστον. Είναι ένα ατύχημα στη φυσιολογική εξέλιξη του ανθρώπινου βίου. Η ζωή απαιτεί να την ζεις κατά φύση και όχι παρά φύση.

Ο ανθρωπισμός, η παιδεία, η ανάπτυξη των ευγενών αισθημάτων στον άνθρωπο και στην κοινωνία του, δεν μπορεί να παραγνωρίσει την ανθρώπινη υπόσταση του ομοφυλοφίλου. Γι’ αυτό τον δέχεται στην όλη ομήγυρη, στην κοινωνική ζωή, στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια, στην κάθε είδους εργασία. Δεν την αποβάλει. Απαιτεί, όμως και από αυτόν αντίστοιχο σεβασμό. Αυτόν τον σεβασμό, δυστυχώς, η κοινωνία δεν την εισπράττει. Εν τούτοις, ο πραγματικός πολιτισμός μας έχει αναπτύξει μία μεγάλη αρετή: την ανοχή. Κανένα δικαίωμα δεν στερούνται από τους νόμους, από όσα έχουν όλοι άλλοι Έλληνες.

Έτσι το λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων, δηλαδή ο γάμος αυτών, έστω και χωρίς τελετουργικό, αποτελεί μεγάλη π ρ ό κ λ η σ η και σε μια εποχή και μια χώρα πολύ ταραγμένη και δοκιμασμένη. Όχι από πλευράς φολκλορικής, αλλά από καθαρά επιστημονικής, πέραν της βιολογικής δυσαρμονίας (είπαμε ατύχημα).

Διότι είμαστε υποχρεωμένοι τάχιστα και συνοπτικά να ξαναδούμε τι είναι γάμος και σε τι αποβλέπει, ποιος είναι ο προορισμός του.

Από τον Μοδεστίνο έχουμε μάθει και έχει παγιώσει η επιστήμη την έννοια ότι ο γάμος είναι «η συγκλήρωση του βίου παντός». Αλλά πασιφανώς η συγκλήρωση αυτή δεν επέρχεται αντικειμενικά με το γάμο μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών. Διότι ο γάμος δεν έχει μόνο σεξιστικό ή σεξολογικό περιεχόμενο, αλλά έχει και δη στην «συγκλήρωση» του βίου κυρίως πνευματικό περιεχόμενο.

Και αυτό το περιεχόμενο μπορεί να δώσουν μόνον τα ετερόφυλα ζευγάρια. Η σχέση τους έχει απροσμέτρητο περιεχόμενο, που φθάνει μέχρι τη δημιουργία καινούργιας ζωής, με την ανανέωση της ζωής, που δίνουν τα παιδιά.

 Ακόμη και στα άτεκνα ζευγάρια, που κι αυτό είναι τυχερό και όχι ευθύνη των ζευγαριών αυτών, με το σύστημα της υιοθεσίας εκφράζεται και πληρούται η ανθρώπινη ανάγκη, εκδηλούται η μητρότητα, η πατρική στοργή και παρουσία.

Στην περίπτωση υιοθεσίας των ομοφύλων ζευγαριών, δεν πληρούται καμία μητρική η πατρική λειτουργία στη φύση των παιδιών. Τα παιδιά δεν μπορεί να θεωρούν και να αποκαλούν «μητέρα» έναν άνδρα ή «πατέρα» μία γυναίκα. Αυτά είναι αφύσικα πράγματα. Είναι καταδικασμένα σε δυστυχία από τη φύση τους. Δεν μπορεί παρά να δημιουργήσουν ανθρώπινα κουρέλια στην κοινωνία και ψυχοπαθολογικά άτομα. Είναι η παρακμιακή αντίληψη της κοινωνίας μας.

Λένε, ότι τα σύμφωνα αυτά τα έχουν όλοι σχεδόν στην Ευρώπη και επομένως εμείς είμαστε «καθυστερημένοι». Κάποιοι ζήτησαν και αποζημίωση από Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος που εξαλείφει την παρακμή. Όλοι μιλούν για την παρακμή της Ευρώπης και τις ανατροπές που πρέπει να κάνει. Μόνο σ’ αυτό το σημείο την βρίσκουμε να μην είναι παρακμιακή;

Έπειτα τα Έθνη έχουν τις παραδόσεις τους. Οι Ευρωπαίοι είχαν κατά καιρούς τέτοια παράδοξα φαινόμενα, που έχουν αποτυπωθεί στη διεθνή φιλολογία, όπως την πάπισσα Ιωάννα κ.λ.π.

Εμείς έχουμε και μια Ορθόδοξη παράδοση και μια ιστορική παράδοση (2.500 χρόνια) που τέτοιου είδους συμβιώσεις μας είναι άγνωστες. Διότι και η Ορθοδοξία δεν αποδέχεται. Και αυτό έχει σημασία. Διότι ο γάμος, η συγκλήρωση του βίου παντός, εξηγείται «ως θείου και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία». Δηλαδή το θείο και το ανθρώπινο δίκαιο πρέπει να συμπίπτουν, να συνηγορούν.

Ούτε, επομένως και αυτό μπορούμε να το παραβλέπουμε. Οπωσδήποτε δεν μπορεί να φιλοδοξούμε να δώσουμε τέτοια πρότυπα στα παιδιά μας.

Λένε αφελώς, οι οπαδοί του συμφώνου αυτού, ότι είναι κοινωνικά απαραίτητο, για να μπορεί ο σύντροφος να βλέπει και να νομιμοποιείται στην ενημέρωση μιας αρρώστιας ή ανάγκης του συντρόφου του ή την διαμονή στο σπίτι του μετά το θάνατό του ή στο δικαίωμα επί των περιουσιακών στοιχείων. Αλλά όλα αυτά ρυθμίζονται και χωρίς να είναι σύντροφοι, με μία εξουσιοδότηση, με ένα πληρεξούσιο, με μία διαθήκη, με μία πράξη δωρεάς.

Επομένως, ούτε για τους λόγους αυτούς νομιμοποιείται η συμβατική αναγνώριση της συμβίωσης ομοφύλων.

Οι Έλληνες βουλευτές αφού κοιτάξουν πρώτα την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, την κοινωνία τους απαιτείται να ψηφίσουν κατά συνείδηση και όχι κατά κομματική αμηχανία.

Η Πολυπολυτισμικότητα χάθηκε στο Παρίσι

              

Οι αυταπάτες της Αριστεράς καθημερινά αποκαλύπτονται. Τώρα με την άνθηση της  νέας διεθνούς τρομοκρατίας. Του Ισλαμικού Κράτους. Που ίδρυσε το Χαλιφάτο του στη Μεσοποταμία (ΙΡΑΚ – Συρία)

Η πολυπολιτισμικότητα είχε γίνει του συρμού. Αυθαίρετη η εννοιολογική της πρακτική απόδειξη. Και όμως πολλά χρόνια είχε γίνει προμετωπίδα της Αριστεράς κουλτούρας. Αυτής που όλα τα ιδεολογήματα καθημερινά καταρρέουν, τόσο στον πολιτικό στίβο, όσο και στο πεδίο του στοχασμού και της δράσεως.

Καμία επιστημονική έρευνα και καμία επιστημονική εξήγηση, δεν ακολούθησε την πομπώδη προβολή της. Σκέψεις ρηχές, διατυπώσεις επιτηδευμένες, μεγάλη δόση συναισθηματικής υποκρισίας. Αν  έφερνες αντίθετες σκέψεις και διατύπωνες διαφορετικές γνώμες, σε χαρακτήριζαν ανεδαφικό, αναχρονιστικό και καθυστερημένο. Το κακό γι’ αυτούς της Αριστεράς φαίνεται ότι η ζωή, ατομική, συλλογική και παγκόσμια έχει το δικό της πείσμα.

Σήμερα, η σύγχρονη τρομοκρατία απειλεί όχι τις οικονομίες και τα Κράτη, αλλά τον Πολιτισμό μας και τον τρόπο ζωής μας. Και κατά συνέπεια και τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και τον τρόπο ζωής του.

Οι τρομοκράτες του Παρισιού δεν είναι τζιχαντιστές της Μέσης Ανατολής ή των Μουσουλμανικών Χωρών και Εμιράτων. Είναι Γάλλοι και Βέλγοι, ισλαμιστές, τρίτης γενιάς, που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έζησαν στις Χώρες αυτές και στην Ευρώπη.

Δυστυχώς δεν ενσωματώθηκαν στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, στον τρόπο ζωής των χωρών που εμείς ζηλεύουμε και επικαλούμεθα επαινετικά πολύ συχνά. Παρ’ ότι τους δόθηκε αφειδώλευτα.

Γιατί δεν κατάλαβε η Ευρωπαϊκή Κοινωνία και οι ηγεσίες των Κρατών ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν ζηλώνει δόξα κοσμικού κράτους. Γι’ αυτό δεν θέλει τον τρόπο ζωής τους. Έχουμε ένα τζιχαντικό Κράτος, θρησκευτικού Ισλαμικού σαλαφισμού, δηλαδή «αντλεί πολλά στοιχεία άμεσα από τις διδαχές του Κορανίου και της πρώτης ισλαμικής παράδοσης και θεωρεί ότι ο πιστός και ευσεβής, δεν χρειάζεται τη διαμεσολάβηση από κάποιο ιερατείο ή από νομομαθείς».

Το Ισλαμικό Κράτος θεωρεί ότι δεν έχει σύνορα, αυτά είναι κινούμενα (κυλιόμενα) και δεν αναγνωρίζει τα σύνορα που προκύπτουν από τους διεθνείς κανόνες «επειδή η διεθνής κυριαρχία δεν υπάρχει, αλλά μόνον η θεϊκή κυριαρχία».

Ευρισκόμεθα μπροστά σε έναν θεοκρατικό κατακτητικό Ισλαμισμό, ολοκληρωτικό, που δεν καταλαβαίνει ούτε από θρησκευτική ετερότητα, παράγει συνενοχικό οπαδισμό και ζητεί εκτελεστές.

Έπειτα διακηρυγμένος στόχος του τζιχαντικού ισλαμικού κράτους είναι η καταστροφή κάθε ίχνους πολιτισμού. Κάθε πολιτιστικού στοιχείου που υπήρξε πριν από τον 7^ο αιώνα που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ. Την Παλμύρα δεν κατέστρεψαν, επειδή τους ενοχλούσαν οι παραστάσεις των γυμνών, αλλά την ισοπέδωσαν για να σβήσουν τον πολιτισμό που γέννησε.

Όπου επικρατεί το Ι.Κ. ο φόβος είναι το κυρίαρχο συλλογικό συναίσθημα. Ο ιμάμης είναι ο κύριος εκφραστής ο διαφεντευντής αυτού και της μοίρας των ανθρώπων. Οι ιμάμηδες του αιώνα μας δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα του δυτικού πολιτισμού. Οι τζιχαντιστές (τζιχάντ = ιερός πόλεμος) όχι δεν μπορούν, αλλά δεν θέλουν να μετέχουν σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Την απορρίπτουν, όπως απορρίπτουν και τη δημοκρατία που πίστευαν αφελώς ο Μπους και οι περί αυτόν, ότι η διάσταση που χωρίζει τους δύο πολιτισμούς (αν θεωρηθεί πολιτισμός το τζιχαντικό φαινόμενο) θα καλυφθεί από την εξαγωγή δημοκρατίας που θα έκαναν σε αυτούς.

Τώρα πια το Ισλάμ αυτό του φοβερού τζιχαντισμού μετεξελίσσεται σταδιακά και προσεκτικά από θρησκεία σε ιδεολογία. Θέλει να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του Καπιταλισμού της απληστίας και να εξορκίσει τον φιλελευθερισμό της ανηθικότητας. Θεωρούν ότι η Δύση βρίσκεται σε παρακμή και πρέπει να προστατευθούν οι πιστοί του Ισλάμ.

Ο θεωρητικός του Ισλαμικούυ Κράτους Αλ Σούρι (από Συρία) προώθησε τη νέα στρατηγική, αυτό που στα αραβικά λέγεται «νιζαμ, λα τανζιμ» (σύστημα, όχι οργάνωση). Η Ευρώπη είναι ο στόχος των τζιχαντιστών και ταυτοχρόνως ο τόπος αναπαραγωγής τους.

Τη στρατηγική αυτή θα την πραγματώσει η νέα γενιά, δηλαδή «η Τρίτη γενιά της Τζιχάντ που θεωρεί ότι η Ευρώπη είναι το λεπτό υπογάστριο της Δύσης και πρέπει να χτυπηθεί αυτή πρώτα» (Ζιλ Κεπέλ, Βήμα).

Σημειώνουμε ότι η δεύτερη γενιά είναι η Αλ Κάιντα, Μπι Λάντεν) και η πρώτη γενιά είναι οι μουζαχεντίν στο Αφγανιστάν εναντίον των Ρώσων.

Η στρατηγική της τρίτης γενιάς λέγει ο Ζ. Κεπέλ εφαρμόζει μία Τζιχάντ όχι από τα πάνω προς τα κάτω (όπως έγινε την 11^η Σεπτεμβρίου 2001), αλλά από τα κάτω προς τα πάνω.

ο βασικός παράγοντας αυτού του σχεδίου είναι η επιστράτευση νεαρών από χώρες της Δύσης (είτε αραβομουσουλμανικής καταγωγής, είτε άλλους που ασπάζονται το ριζοσπαστικό Ισλάμ) οι οποίοι έχουν μεγαλώσει στην Ευρώπη, έχουν Ευρωπαϊκά διαβατήρια και μιλούν διαφορετικές γλώσσες. Αυτοί πρέπει να δρουν ασκούντες τρομοκρατικές πράξεις, διότι αυτό θα πολώσει τις Ευρωπαϊκές Κοινωνίες και θα τις αναγκάσει να αντιδράσουν άσχημα και προς τους υπόλοιπους μουσουλμάνους.

Η Τρίτη γενιά υποδαυλίζει συνειδητά τη βία για να δει επιθέσεις σε τζαμιά, λυντσαρίσματα, κλιμάκωση της ανταποδοτικής βίας με απώτατη κατάληξη τον εμφύλιο πόλεμο, που θα διαρρήξει από τα μέσα τη δομή των Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Έτσι η Δύση θα αφανισθεί και θα κυριαρχήσει στον κόσμο το Χαλιφάτο. Γι’ αυτό σκοτώνουν αδιακρίτως όσο μπορούν περισσότερους ανθρώπους, νέους εργαζόμενους, μουσουλμάνους,  κάθε φύλου, ηλικιωμένους και μή, όπως έγινε στο BATACLAN,  στο Παρίσι.

Σκοπός τους να τρομοκρατήσουν πλήρως τον «εχθρό» και να κινητοποιήσουν τους συμπαθούντες. Διότι υπάρχουν και αυτοί(!) Είναι η μεγάλη τους εφεδρεία. Στις μαζικές διαδηλώσεις που ακολούθησαν ως αποδοκιμασία στη «σφαγή» των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo, που υπήρξε και αντίλογος. Αυτός που προβλήθηκε. Αυτοί που έλεγαν «je ne souis pas Charlie (δεν είμαι Σαρλί)», γιατί π.χ. διαφωνούσαν με τα σκίτσα του προφήτη κ.λ.π. Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και αυτοί δεν είναι μόνον μουσουλμάνοι, αλλά και άλλων θρησκευμάτων.

Υπάρχει στην κοινωνία και στην Επιστήμη μία λογική παραδοχή.

Ότι «τη βία δεν την γεννά η θρησκεία, αλλά η φτώχεια».

Αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Γιατί οι τρομοκράτες – τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους θεωρούν ότι ο θάνατος του άπιστου (και αυτοθυσιάζονται γι’ αυτόν) αποτελεί την προϋπόθεση της δικής τους ευτυχίας, έστω και μετά θάνατον. Το αγαθό στο οποίο προσβλέπουν δεν έχει πλέον υλική αιτία, τη φτώχεια.

Μέσα στην πορεία αυτή της Κοινωνίας και του Πολιτισμού μας φαντάζει μεγάλη αφέλεια να μην συνειδητοποιήσουμε ότι η πολυπολιτισμική κοινωνία είνα μία ουτοπική σύλληψη που δεν οδηγεί σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς και ειρηνική συμβίωση. Οι αντιλήψεις αυτές έχουν ήδη απαξιωθεί από τις εξελίξεις στο Παρίσι και στην Ευρώπη ολόκληρη.

                                                 ΓΙΑΝΚΟΣ

Γρανάζια εξόντωσης των αντιπάλων

Ενώ εγώ ο ίδιος δεν έχω ποτέ υποβάλει μήνυση, έχω υποστεί βομβαρδισμό διώξεων σχετικών με τη συμμετοχή μου σε διοικητικά όργανα, ιδιαίτερα όταν αυτά είχαν κάποια σχέση με το Δημόσιο. Έτσι, με την πείρα του πελάτη πιστεύω ότι νομιμοποιούμαι να σχολιάσω τη λειτουργία της ποινικής δικαιοσύνης στον τόπο μας.

Επειδή το θέμα είναι μεγάλο θα περιοριστώ σε μία μόνο πτυχή του – τη χρησιμοποίηση της ποινικής δικαιοσύνης για την εξόντωση αντιπάλων-  που όμως αναδεικνύει πολλές από τις παθογένειες του τρόπου που λειτουργεί η ποινική δικαιοσύνη στην Ελλάδα.

 Η υποκατάσταση της δολοφονίας από «αποκαλύψεις» σαν μέσο εξουδετέρωσης πολιτικών, ή άλλου είδους εμποδίων, έχει στη χώρα μας γίνει επιστήμη, ιδίως μετά την ψήφιση του νόμου περί απιστίας – ενδόξου πατρότητος.

Η μέθοδος είναι παλιά, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει τελειοποιηθεί και δουλεύει κάπως έτσι:

Κατασκευάζεται κατηγορία εναντίον του στόχου. Έχει σημασία η κατηγορία να είναι ευλογοφανής, νομικά καλοδουλεμένη και πιασάρικη για την κοινή γνώμη. Αν χρειαστεί στρατολογούνται μάρτυρες.

Η κατηγορία εκτοξεύεται κατά του στόχου, συνήθως με δόσεις – διαδοχικές αποκαλύψεις ώστε το ενδιαφέρον να κλιμακωθεί. Γίνεται ανώνυμα ή από άτομα πίσω από τα οποία κρύβονται οι πραγματικοί υποκινητές.

Απαραίτητη είναι η συνεργασία εφημερίδων και ΜΜΕ, εύκολη και σχετικά φτηνή. Επειδή ο συκοφαντημένος στόχος είναι επώνυμος, η Δικαιοσύνη κινείται αυτεπάγγελτα, ιδίως εάν ο στόχος κατέχει δημόσια θέση.

Ακολουθεί προανάκριση από σχετικά χαμηλόβαθμο δικαστικό. Αυτός ή αυτή, λόγω του θορύβου που έχει γίνει, παραπέμπει την υπόθεση διαπιστώνοντας ότι «υπάρχουν ενδείξεις ενοχής». Θέλει να απαλλαγεί από την ευθύνη, ή να μην εναντιωθεί στην «εικαζόμενη» πρόθεση εκείνων που κατευθύνουν την κατηγορία, ή φοβάται, ή απλώς βαριέται να μελετήσει τον φάκελο. Αυτή είναι η κρισιμότερη φάση της διαδικασίας.

Οι υποκινητές, που συχνά έχουν τον τρόπο να γνωρίζουν την απόφαση πριν από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, φροντίζουν να της δοθεί μεγάλη δημοσιότητα και για τον πολύ κόσμο παγιώνεται η πεποίθηση πως ο στόχος είναι ένοχος. Το τεκμήριο της αθωότητας έχει πάει περίπατο.

Ο στόχος έχει τώρα μπλέξει στα γρανάζια με βέβαιη προοπτική ότι θα συνεχίσει να ταλαιπωρείται και διώκεται επί χρόνια. Έχετε ίσως ακούσει τη φράση «κόλλησέ του μια ομηρία να τον κάνεις να τρέχει». Τίθεται στον στόχο το δίλημμα εάν θα έπρεπε να παραμείνει στη θέση του μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Στη φάση αυτή, όταν πρόκειται για δημόσια θέση, οι πολιτικοί του προϊστάμενοι έχουν συνήθως γίνει άφαντοι.

Εάν αφήσει τη θέση του(ο συκοφαντούμενος), οι αντίπαλοί του έχουν πετύχει τον σκοπό τους. Σε κάθε περίπτωση, και αν δεν το κάνει, είναι τραυματίας και λεία σε κάθε είδους επιθέσεις και πιέσεις  και από πλευρές που δεν είχαν σχέση με την αρχική δίωξη.

Στη διοίκηση, εάν προσπαθήσει κάποιος να κάνει σωστά τη δουλειά του μοιραία θα δυσαρεστήσει κάποιους, θα συγκρουσθεί με συμφέροντα και θα κάνει εχθρούς που θα τον παραμονεύουν. Η ποινική δικαιοσύνη, ο τρόπος που ασκείται, συχνά γίνεται όπλο στα χέρια αυτών των εχθρών και άθελά της –στις περισσότερες περιπτώσεις– συνένοχος σε άδικες πράξεις και ενέργειες που υποβιβάζουν το επίπεδο της δημόσιας ζωής.

Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα ομιλίας του Παναγή Βουρλούμη από την εφημερίδα

« ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»  25/10/2015.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Είδαμε το ξέσπασμα του Μεϊμαράκη στην εφορευτική επιτροπή της Ν.Δ. Ακούσαμε από όλα τα κανάλια την αρνητική προβολή που πέτυχε αυτό το ξέσπασμα. Δεν γνωρίζουμε την ακριβή αιτιολογία αυτής της συμπεριφοράς.

Δεν γνωρίζουμε σε ποιο ακρότατο σημείο έφερε τον συνήθως ψύχραιμο Μεϊμαράκη η συμπεριφορά και ίσως απόκρυφη και υποβολιμαία στάση της.

Προβλημάτισε πάντως τον Νεοδημοκράτη που ακόμη στέκεται ακλόνητος και πιστός στο κόμμα και αναρωτήθηκε γιατί η Ν.Δ. σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, βρήκε τον χρόνο να αναδείξει διαλυτικές τάσεις. Είναι τόσο δύσκολο να βρούνε με την συζήτηση την χρυσή τομή; Όλοι οι Αρχηγοί, Αρχηγίσκοι και υποψήφιοι Αρχηγοί, υποτιμούν την νοημοσύνη μας και μας θεωρούν αγελαίους, άκριτους, δεδομένους και γενικά ζώα; Χρειάζεται νοητική ικανότητα Αϊνστάιν για να σταματήσουν να παίζουν παιχνίδια σε βάρος μας; Γιατί αρέσει η βρωμιά, η ίντριγκα και η πιστότητα στην ιδιοτέλεια και στη φωνή του κυρίου μου;

Φτάνει πια. Αν δεν θέλουν την αγνότητα, την σιγουριά, την πείσμονα επιμονή του άδολου 30% του Ελληνικού Λαού στην φιλελεύθερη  ιδεολογία, ας έχουν το θάρρος να μας αφήσουν ήσυχους. Δεν αντέχουμε άλλο. Κουραστήκαμε, υποφέραμε αρρωστήσαμε. Θέλουμε πολιτικούς με κύρος, με λεβεντιά, με ανθρωπιά και θαρραλέους. Όχι με τάσεις εμπλοκής σε συμφέροντα, όχι υποκριτές όχι δουλοπρεπείς, όχι εξαρτώμενους. Ελεύθερους ανυπότακτους, ευσεβείς και τίμιους θέλουμε.

                                                                                                             Χ. Κ.

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΟΡΘΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Άρχισε η ενδοσκόπηση. Ένας καλός φίλος της Κεντροαριστεράς (όχι συριζαίος) με κάλεσε να του εκθέσω κατά τη γνώμη μου το φαινόμενο των εκλογών. Θετικός επιστήμων, άνθρωπος της αγοράς, με τετραγωνικό μυαλό.

 Αδυνατεί να εξηγήσει με αναλύσεις επί αναλύσεων και με λογικά επιχειρήματα επί λογικών επιχειρημάτων το πρωτόγνωρο στις μέρες μας φαινόμενο.

Έχουμε έναν αρχηγό Κόμματος τον Ιανουάριο του 2015 να υπόσχεται δέκα πέντε πράγματα και να μην κάνει κανένα.

Έπειτα, καλεί το Λαό σε δημοψήφισμα, ο Λαός ψηφίζει άλλα και αυτός κάνει άλλα.

Ο ίδιος ηγέτης ύστερα από τριάντα μέρες καλεί το Λαό σε εκλογές, με δεδομένη την υποχρέωση να εφαρμόσει πιο αυστηρό μνημόνιο και ενώ έχει χρεώσει τη χώρα επί πλέον καμμιά πενηνταριά δισεκατομμύρια.

Και ο Λαός ψηφίζει τον ίδιο ηγέτη με ικανή πλειοψηφία, όπως την πρώτη φορά και παρ΄όλη τη διάσπαση του Κόμματός του από «πιο αριστερούς».

Ο φίλος μου, δεν μπόρεσε να καταλάβει τη δύναμη του ανορθολογισμού των Ελλήνων. Τη μάχη που δίνεται κατά της κοινής λογικής. Και είναι ευτυχής η περίπτωση για τον Βέλτσο να επαίρεται για τη νίκη, προφανώς μαζί με τον Τσίπρα, επί της κοινής λογικής.

Αλλά αυτή εξέλιξη αναιρεί και αυτήν την πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά στη δομική της σύσταση. Γιατί ξέρουμε ότι η Αριστερά, είχε τουλάχιστον εμμονή στην αξία του ορθολογισμού.

Η Αριστερά θεωρεί τον εαυτόν της αυτόκλητο  κληρονόμο, του ορθού λόγου και των κατακτήσεων του Διαφωτισμού, αυτοπροβαλόμενη ως φορέας απελευθερωτικού μηνύματος.

 Εδώ όμως διαχωρίζει πλήρως την πορεία της με τον ορθό λόγο, αφού γίνεται απλός δέκτης ή διεκπεραιωτής κάθε λογής αιτημάτων διεκδικήσεων ή ακόμη και απωθημένων και παύει να υπηρετεί τον ορθό λόγο. Και μαζί χάνεται και η τιμή της ερμηνείας της κοινωνικής πραγματικότητας.

Είναι κατανοητό σ’ ένα αιματώδη και συναισθηματικό Λαό να επισκιάζουν συναισθηματικά και άλλα κριτήρια στις εκλογικές του επιλογές.

Αλλά επί τούτοις, πρέπει να ανιχνεύσουμε και ανορθολογική συγγένεια μεταξύ Τσίπρα και εκλογικού σώματος.

Ο πρώτος, με πολλή αφροσύνη εκβιάζει ν΄ανέβει στην εξουσία, ενώ γνωρίζει ότι οι δανειακές ανάγκες της Χώρας υπερβαίνουν τα 22 δισεκ. και εν τούτοις βεβαιώνει ή υπόσχεται στο Λαό ότι με μια μονοκοντυλιά, μ’ ένα Νόμο θα σβήσει τις υποχρεώσεις και το χρέος του Κράτους.

Αυτό ο Λαός, όσο πολιτικά ηλίθιος και αν είναι (όσοι είναι) το καταλαβαίνει ότι δεν είναι δυνατόν. Εν τούτοις του αρέσει να του χαϊδεύει τα αυτιά. Αυτοϊκανοποιείται από τη μακρινή απιθανότητα να συμβεί. Και καταφάσκει.

Έπειτα, του λέει του Λαού ότι θα εξαφανίσει την ανεργία 1.500.000 ανθρώπων με αναδιανομή του πλούτου, ενώ γνωρίζει τόσον αυτός, όσον και ο «ευκολόπιστος» Λαός, ότι αναδιανομή – σεισάχθεια δεν μπορεί να γίνει σε μια χρεωκοπημένη Χώρα, όπου δεν υπάρχει ρευστότητα, τα μεσαία στρώματα φωχοποιούνται συνεχώς και το 1% των πλουσίων που μπορεί να ελεγχθεί, ανά πάσα στιγμή μπορεί να εγκαταλείψει τη Χώρα.

Και αυτή η εικονική πραγματικότητα είχε την ίδια αυτοϊκανοποιητική υποδοχή.

Ο «ηγέτης» αυτός δεν κάλεσε το Λαό να εργασθεί, έστω μαζί του, δεν του απεκάλυψε καθαρά, ότι η αναδιανομή προϋποθέτει παραγωγή πλούτου και ιδιαίτερα επιχειρηματικού πλούτου που δημιουργείται από την ιδιωτική πρωτοβουλία, από τη δημιουργία προϊόντος, που δεν παράγεται από το Κράτος.

Εξαντλήθηκε στη ρητορική του Λαϊκισμού. Του ήταν αρκετή. Λαϊκισμός και ηθικολογία. Για να φθάσει στο «ηθικό πλεονέκτημα» που ήδη άρχισε να φυλλορροεί.

Έτσι εμείς οι άλλοι μιλήσαμε για ηθική πολιτική ή για πολιτική της ηθικής. Και βεβαίως καταλήξαμε εύκολα στην τελευταία, αφού η πολιτική αυτή δεν συνδέεται με κάποιον διακηρυγμένο κώδικα ηθικής υπεροχής.

Όταν αποδελτιώνουμε όλα τα στοιχεία του εκλογικού μυστηρίου, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο Λαός ψήφισε τον εαυτόν του.

Τι του είπε ο Τσίπρας:

Ελληνίδα και Έλληνα «σε κοιτώ στα μάτια και σου λέω ότι  α π έ τ υ χ α,  αλλά τουλάχιστον προσπάθησα σκληρά και δεν είμαι σαν τους άλλους, δεν είμαι έμπειρος...., είμαι ακριβώς σαν εσένα». Και ο Λαός ψήφισε τον εαυτόν του.

Δεν μπορούμε για την περίπτωση, να μην θυμηθούμε τον πάλαι ποτέ Αντιβασιλέα και δικτάτορα στρατηγό Γεώργιο Κονδύλη, ο οποίος είπε την περίφημη ρήση: «Εάν γνώριζα τι είναι ο Ελληνικός Λαός θα τον διοικούσα και λοχίας».

Χωρίς βέβαιως, οι συμπεριφορές αυτές να μην χρήζουν ερεύνης από ειδικούς επιστημόνες, ώστε να αποφύγουμε τις απειλούμενες παρακρούσεις του ιδίου Λαού.

      ΓΙΑΝΚΟΣ

Το μετέωρο βήμα της Αριστεράς

             

Τελικά δεν κατάφερε κανένας να μας εξηγήσει τι είναι, τι σημαίνει και τι περιεχόμενο έχει αυτή η Αριστερά. Από πρώτη θωριά της γραφής της, φαίνεται ότι είναι και αντιφατική. Με τον επιφανειακό προοδευτισμό της στη διαφημστική της επιμονή, προβάλλει ότι υπηρετεί στη γλώσσα τη δημοτική, ενώ εκφέρεται μονίμως και επιμόνως στην καθαρεύουσα.

Η αριστερά και οι αριστεροί δεν μπορούν να εξηγήσουν ποιος απαξιώνει ποιον στις μέρες μας.

Η λέξη απαντάται και στον Όμηρο. Με ηθική και σημασία τοπικού προσδιορισμού. «Επ’ αριστερά», σημαίνει το αριστερό σκέλος των στρατευμάτων. Το απλό «αριστερός» σημαίνει, λένε οι επαΐοντες φιλόλογοι, «δύστροπος και δυσοίωνος». Και όλα αυτά στον Όμηρο.

Η δική μας σύγχρονη «Αριστερά» παραμένει αχαρτογράφητη. Ήδη σήμερα έχουμε «δεύτερη φορά» Αριστερά. Και όπως φαίνεται θα μεταλλαγεί πολύ σύντομα και θα μεταμφιεστεί σε Κεντροαριστερά. Κι εμείς θα ψάχνουμε ακόμη την Αριστερά.

Αυτή η Αριστερά ισχυρίζεται ότι είναι μαρξιστική Αριστερά, αλλά τέτοια ήταν και η Σοβιετική Αριστερά, της Κίνας, της Κορέας κ.λ.π. που έχουν απαξιωθεί στην παγκόσμια πολιτική και στη συνείδηση των ελευθέρων λαών. Έπειτα δεν κατόρθωσε ποτέ να απαλλαγεί από συνεχείς ιδεολογικές «α π ο κ λ ί σ ε ι ς»  που είναι το μοιραίο αναγκαίο σύνδρομο ψυχαναγκασμού της όποιας μαρξιστικής Αριστεράς. Γιατί σε τελική ανάλυση η ιδεολογική συνέπεια σε αυτή την αριστερά αμνηστεύει και την πιο απάνθρωπη εγκληματική συμπεριφορά, που δεν περνάει από τους συνειδησιακούς δρόμους και επιβραβεύει την ανθρώπινη ηλιθιότητα.

Η καθ’ ημάς «αριστερά» από τα έργα της, φαίνεται να προτιμά μορφή ηγεσίας που ρυθμίζει αυθαίρετα, ανορθόδοξα τις τύχες των πολιτών, άλλα να υπόσχεται και άλλα να πράττει ανενδοίαστα, να ισχυρίζεται ως ορθώς κραυγαλέους παραλογισμούς με αναίδεια χιλίων πιθήκων να λέγει ότι εκβιάστηκαν και υπέγραψαν, αλλά δεν πιστεύουν σ’ αυτά που υπέγραψαν και εν τούτοις δηλώνουν ότι θα τηρήσουν τα συμφωνηθέντα και άλλα άρρητ’ αθέμιτα που δεν είναι του παρόντος.

Διότι του παρόντος είναι η υλοποίηση της συμφωνίας αυτής. Άλλως η σωτηρία της Πατρίδας θα είναι αβεβαία.

Κάθε συνετός πολίτης κατέχεται από την αγωνία της επιτυχίας του προγράμματος (τρίτο μνημόνιο) που υπεγράφει από την «αριστερά» Κυβέρνηση (δεύτερη φορά). Διερωτάται πως είναι δυνατόν αυτός που δεν πιστεύει στην επιτυχία της υπογραφείσης συμβάσεως και την υλοποίησή της, να την φέρει επιτυχώς εις πέρας; Είναι κοινώς γνωστόν, πως ότι δεν πιστεύουμε, δεν το καταφέρνουμε.

Πρόκειται για έναν πνευματικό και ψυχικό διχασμό, που δεν ελευθερώνει τις πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις να αφιερωθούν στο δυσχερέστατο αυτό έργο. Η Ελλάδα στο παρελθόν έχει πληρώσει δεινά τέτοιες καταστάσεις.

Αλλά και ιστορικά έχουμε γεγονότα που κατέστρεψαν την Πατρίδα, από αυτή την αμφιθυμία των κυβερνώντων. Και για να μη μιλήσουμε για γεγονότα της σύγχρονης Ιστορίας μας, που πονάνε ακόμη, θα ανατρέξω στην Αρχαία Αθήνα.

Όλβιος όστις της Ιστορίας έσχε μάθησιν, μας λέγει ο Ηρόδοτος. Τα γεγονότα στο 415 π.χ. στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι απεφάσισαν τη γνωστή Σικελική Εκστρατεία.

Εις αυτήν την υπερπόντια επιχείρηση όρισαν εκόντα – άκοντα ως στρατηγό επικεφαλής αυτής τον Νικία, ο οποίος ήταν αναμφίβολα έμπειρος, γενναίος, ακέραιος, έντιμος και ευυπόληπτος πολίτης της Αθήνας. Αλλά ο Νικίας δ ε ν  π ί σ τ ε υ ε  στην υλοποίηση των ανεδαφικών και τυχοδιωκτικών επιδιώξεων των συμπολιτών του.

Μας αναφέρει ο Θουκυδίδης (28): «Και ο Νικίας, που είχε εκλεγεί στρατηγός, χωρίς να θέλει, επειδή πίστευε ότι η πόλη δεν είχε πάρει τη σωστή απόφαση, ανέβηκε στο βήμα με σκοπό να αποτρέψει τους Αθηναίους από αυτή την επιχείρηση».

Εις μάτην, όμως, διότι οι Αθηναίοι επέμειναν, η επιχείρηση απέτυχε με καταστροφικά αποτελέσματα για τους Αθηναίους, από ευθύνη, όπως λένε οι ιστορικοί του Νικία, με τις ανεξήγητες αναβολές του, τα αλλεπάλληλα λάθη του και τις ιδεοληψίες του (δεισιδαιμονίες τις έλεγαν τότε).

Μπορούμε λοιπόν, να εικάσουμε με πιθανότατη προσέγγιση, ότι ο ψυχοπνευματικός διχασμός που βιώνουν οι σημερινοί ηγέτες της Χώρας δεν θα επιτρέψει εις αυτούς να αντιμετωπίσουν λυσιτελώς το δυσχερές πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα που υπέγραψαν, τη στιγμή μάλιστα που δεν το πιστεύουν και δηλώνουν, urbi et orbi, ότι είναι προϊόν εξαναγκασμού και εκβίασης.

Λέγεται ότι η Ιστορία δίδει μαθήματα γνώσης και  ορθοφροσύνης στους επιγενόμενους, ώστε να αποφεύγουν τα λάθη και τα ατοπήματα του παρελθόντος.

Εύχομαι, η μικρή αυτή υπόμνηση να συνεγείρει τα αισθήματα ευθύνης και όλες τις ικμάδες των πνευματικών λειτουργιών και των νευρώνων του εγκεφάλου των ηγετών μας, ώστε να αποφύγουν παρόμοια καταστροφικά ολισθήματα. Διότι η αμφιθυμία τους περί την υλοποίηση του προγράμματος του τρίτου μνημονίου είναι δεδομένη.

                                                            

ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ

Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε εκλογές  τρεις – τέσσερις φορές τον χρόνο, χωρίς λογική, χωρίς περιεχόμενο, αλλά με μια σκοπιμότητα για να ικανοποιήσουμε την Μακιαβελική αρχή που λέει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

       Η κατάσταση μετά από παλινωδίες, περιπλανήσεις, ανδρισμούς, απειλές, και αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές που στοίχισαν οικονομικά και ηθικά κατέληξε στη ρεαλιστική υποταγή και στην ταπείνωση που ερμηνεύτηκε, ή τουλάχιστον έγινε προσπάθεια να ερμηνευτή, σαν επιτυχία.

       Η περιπλάνηση αυτή στοίχισε στο Ελληνικό Δημόσιο κάποια δισεκατομμύρια ΕΥΡΩ που θα κληθούν να πληρώσουν-όχι να ωφεληθούν- τα λαϊκά στρώματα, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Αυτά είναι δεδομένα, δεν επιδέχονται αμφισβήτηση και δεν διορθώνονται κατά τρόπο τουλάχιστον οριστικό και σύντομο.

       Και για όλα αυτά τα σκληρά, τα άδικα, τα απαράδεκτα και ανάλγητα σε πολλές περιπτώσεις μέτρα, όλες οι πολιτικές Ευρωπαϊκές δυνάμεις προτίμησαν το μη χείρον και συναίνεσαν στην αρχή με τις διαφοροποιήσεις στην υλοποίηση εκεί όπου αυτές μπορούσαν να επέλθουν.

       Ποια σκοπιμότητα υπηρετούν οι επικείμενες εκλογές, αφού το όποιο αποτέλεσμα θα καταλήξει ή πρέπει αναγκαστικά να καταλήξει σε Κυβερνήσεις συνεργασίας;

Σαφώς προκύπτει ότι η σκοπιμότητα ήταν το ξεκαθάρισμα του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ αφού οι «αριστερές συνιστώσες» του, διαφοροποιήθηκαν από το κυρίως σώμα, δημιούργησαν ουτοπιστική ομάδα στηρίζοντας μια ξεπερασμένη από το παγκόσμιο γίγνεσθαι «αριστερή» ιδεολογία του απόλυτου κρατισμού, σήκωσαν λάβαρα επαναστατικά, ξέθαψαν ξεχασμένες ιδεολογίες και ζητάνε να πολεμήσουν με τόξα και βέλη.

       Στις επικείμενες εκλογές έχουμε επιλογή. Η μία είναι το ψέμα και  που από την αδήριτη ανάγκη έγινε αλήθεια, αφού χρειάστηκαν 7 μήνες περιπλάνησης σε επικίνδυνα μονοπάτια, στη ζούγκλα της άγνοιας και στον παιδαριώδη πειραματισμό. Αυτό το ψέμα  οδήγησε το καράβι σε ταραγμένα νερά, έφερε τα πάνω κάτω στην καθημερινή ζωή και χρειάστηκε η αμέριστη βοήθεια των Ευρωπαϊκών κομμάτων, ακόμη  και της πέραν του ατλαντικού υπερδύναμης, για να έρθει σε μια ισορροπία και σε μια ρότα.

       Τότε που είχε σχεδόν την καθολική συναίνεση, ίσως σπάνιο φαινόμενο ομοψυχίας για την ιστορία της Ελλάδας σε καιρό ειρήνης, ο αρχηγός της αμφισβήτησης, ο επαναστάτης χωρίς αιτία, με τον νεανικό ενθουσιασμό και την απειρία, προτίμησε το κόμμα από το Έθνος και οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές.

       Αν σκεφτείς λογικά, πατριωτικά, Εθνικά θα του γυρίσεις την πλάτη.

       Αν είσαι κομματικά τυφλωμένος, οικονομικά ωφελημένος , εραστής του όχι, λάτρης του πείσματος και της αγανάκτησης, ικανοποιείς άκριτα το ένστικτό σου, την επιθυμία σου και τον εγωισμό σου, ακολούθησέ τους. Ο ναρκισσισμός σου, σκέφτηκες αν ωφελεί την ολότητα;

 Και μπαίνει το ερώτημά. Είναι καλλίτερος ο άλλος;

       Ο άλλος έχει σταθερή κι αμετακίνητη άποψη, για την παραμονή της χώρας στην ευρωπαϊκή ένωση, με τις όποιες ελλείψεις της και το σπουδαιότερο:

διακατέχεται από πνεύμα εθνικής ενότητας και συνεργασίας, πρωταρχικό και απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση της χώρας μας.

       Είναι καιρός όχι για πειραματισμούς και για κομματικούς τακτικισμούς.

       Έλα στον σίγουρο στον βέβαιο και  στρωτό δρόμο και με την βοήθειά σου να προσπαθήσουμε μαζί να ανορθώσουμε την Πατρίδα.

 Οι μαθητευόμενοι μάγοι όχι μόνο απέτυχαν αλλά εψεύσθησαν, κορόιδεψαν και σου ζητούν να ξαναπαίξεις το ίδιο παιχνίδι. Το ανέχεσαι; Το αντέχεις; Το δέχεσαι;  Υποτιμούν την νοημοσύνη σου και συμφωνείς;

 Ήρεμη ζωή σου υπόσχεται ο ένας στα πλαίσια των διεθνών υποχρεώσεων, δεν υπόσχεται παράδεισους. Αβεβαιότητα, αστάθεια, διαρκή αναζήτηση κι ανησυχία ο άλλος.

Είσαι πολίτης έχεις νου, έχεις λογική . ΕΠΕΛΕΞΕ.

                                                                                            

                                                                                                   Μ.Σ.

Ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού

               

Οι παλαιστές στην παλαίστρα του πολιτικού μας συστήματος, δεν έχουν κατανοήσει ακόμη την υψηλή τέχνη της πολιτικής λειτουργίας. Είναι κατανοητό, δεδομένης της πολιτικής απαιδευσίας τους και της άγνοιας της Ελληνικής πολιτικής Γραμματείας. Δεν είναι, όμως, δικαιολογημένο. Γιατί έτσι βρίσκονται εκτός πραγματικής πολιτικής. Κατατρώγονται απλώς με συνθηματολογικά ευρήματα, για εντυπωσιασμό και όχι πραγματική ενημέρωση.

 Βρισκόμαστε σε μια μεγάλη καμπή της παγκόσμιας ιστορίας και ιδιαίτερα της δική μας ιστορίας.

 Η Παγκοσμιοποίηση, η ανάδειξη νέων κέντρων λήψεων αποφάσεων, η παγκόσμια οικονομική τάξη, η επιβολή της θελήσεως των ισχυρών, η παράλληλη αλληλοσφαγή των εθνών (Συρία , Ιράκ, κ.λ.π.), η επιχειρούμενη αλλαγή της γεωπολιτικής σκακιέρας στη «γειτονιά» μας, οι καταλήψεις εδαφών από διάφορες «δυνάμεις» (Συρία, Ουκρανία κ.λ.π.), η εξαφάνιση κάθε ίχνους πολιτισμού από την καινοφανή για την εποχή μας εμφάνιση θρησκευτικών ορδών επερχομένων με «μένος νεοφωτίστου», μας αφήνουν αδιάφορους, ενώ τυρβάζομε περί πολλά, άσχετα και ασήμαντα για τις κρίσιμες περιστάσεις.

Δεν αντιλαμβάνεται κανένας από τους υποψηφίους κυβερνήτες μας, ότι το διακύβευμα για την Πατρίδα μας, υπό τις πραγματικές συνθήκες που βιώνουμε, είναι το ίδιο σαν σε εμπόλεμη κατάσταση. Είναι η Εθνική κυριαρχία, η ελεθερία, η κρατική ανεξαρτησία, η εθνική συνοχή και η κοινωνική ειρήνη.

Εμείς βρισκόμαστε αλλού. Στις ιδεοληψίες και στη μακαριότητα της αγνοίας μας. Γύρω μας ο γεωπολιτικός χώρος έρχεται σβούρα και οι δικοί μας δεν έχουν ζαλιστεί ακόμη. Όταν θα πέσουν και θα πέσουμε εξ αιτίας τους, θα επαναλάβουν το «κάναμε λάθος» και το καταλάβαμε  όταν μας έδειξε την έξοδο ο Σόιμπλε.

Αντί να μας πει ο καθένας, τι συγκεκριμένο Κράτος θέλει (έστω και υπό αμφισβήτηση της αξιοπιστίας τους), ποια είναι η κοινωνική συμμετοχή του Κράτους στη διακυβέρνησή τους και όχι σε όλους εκπτώσεις, ποια είναι η αντιμετώπιση της δύναμης του χρήματος και της οικονομικής επιλογής τους (συγκεκριμένα και με σαφήνεια) στο κοινωνικο-οικονομικό πλέγμα της διαχείρισής τους, με ποιούς συγκεκριμένους όρους θα ανατάξουν την παραγωγική διαδικασία της χώρα, πως θα αντιμετωπισουν τους «Σταυροφόρους» που έρχονται,

αυτοί αναλίσκονται στο νέο εφεύρημα του «παλαιού πολιτικού συστήματος»,

Και για ότι κακό έκαναν οι τελευταίοι κυβερνώντες φταίει αυτό.

Δεν φταίει δηλαδή ο αναχρονισμός που έφεραν προαπαγανδίζοντας και προωθούντες στη διακυβέρνηση της Χώρας τον κρατισμό, τον ισοπεδωτισμό των πάντων, το λαϊκισμό και την κοινωνική μισαλλοδοξία.

Πάλι από την αρχή αρχίζουν να αναμηρυκάζουν τα περί πελατειακών σχέσεων, που δεν πρόκειται να αλλάξουν από κανένα, αφού οι σχέσεις αυτές προκύπτουν ως αυτόθροη συνέπεια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Όπως και για καταπολέμηση της διαφθοράς που δεν έκαναν σχεδόν τίποτε όσο κυβερνούσαν. Διότι, λένε, ότι διαπραγματεύονταν.

Βέβαια από την άλλη, αυτό το «παλαιό πολιτικό σύστημα» θάλλει πάνω στις συνταγματικές διατάξεις που ψηφίζει ο Λαός η Βουλή. Σ’αυτές τις διατάξεις βάδισε η τελευταία Κυβέρνηση και θα βαδίσει και η επόμενη.

Δεν γίνεται καινούργιο το «παλαιό» με νέα Κυβέρνηση. Επομένως το εφεύρημα είναι αδύνατο. Αλλά και στην Ευρώπη και αλλού όπου υπάρχει συντεταγμένη Πολιτεία δεν ξεχωρίζει πουθενά ως παλαιά η μία Κυβέρνηση από την άλλη. Και από που αρχίζει η μέτρηση της «παλαιότητας»; Από το μυαλό ή από τα χρόνια;

Σε παγκόσμιο επίπεδο έχει παρατηρηθεί σε βαθμό βεβαιότητος, αντίθετα απ’ ότι συνέβαινε με το πραγματικό παλαιό κατεστημένο, ότι σήμερα τα οικονομικά συμφέροντα επιδρούν μεγάλως, εάν δεν ποδηγετούν την ανάδειξη των εκάστοτε Κυβερνήσεων.

Από εκεί αρχίζει και η διαφθορά. Αλλά γι’ αυτό το κυρίαρχο στοιχείο στον έλεγχο της πολιτικής ζωής του τόπου, καμία αναφορά. Το πολύ – πολύ να μείνουν σε κάποια «διακήρυξη» για αλλαγή συνταγματικών διατάξεων, χωρίς βέβαια αποτέλεσμα. Και με αβέβαιο περιεχόμενο.

Δεν μπορώ ν’ αποφύγω τον πειρασμό να εξεύρω ποιο τάχα θάταν το «νέο» που θα φέρει η τελευταία κυβέρνηση.

Αλλά μου έρχεται αμέσως μπροστα μου η περίφημη «σκληρή διαπραγμάτευση» επί έξι σχεδόν μήνες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα και με επιβάρυνση εκ του νέου δανείου της χώρας κατα 86 δις επί πλέον, που απεδείχθη ότι ήταν μια συνειδητή κωλυσιεργεία, ώστε να φθάσουμε στην εξασφάλιση της μετάβασης στη δραχμή. Ο λόγος της πολυχρόνιας δήθεν διαπραγμάτευσης; Είναι ακριβώς το «άλλοθι» του δολοφόνου, ώστε να μην αφήσει άμεσα στον τόπο του εγκλήματος το «δακτυλικό του αποτύπωμα».

Γιατί στον ίδιο σκοπό απέβλεπε

και το δημοψήφισμα που προκάλεσαν άνευ αιτίας (και αυτό το ανέτρεψαν πλήρως ευθύς αμέσως, ώστα το ΟΧΙ να γίνει ΝΑΙ)

και η πρόκληση των CAPITAL CONTROLS, που την ανέμεναν ως βεβαία συνέπεια των άνω πράξεών τους. Και εδώ, αλήθεια, που είναι οι Εισαγγελείς της διαφθοράς;

Όλες αυτές οι πολιτικές διαπιστώσεις στη διαδρομή της δράσης του σημερινού πολιτικού προσκηνίου, μας οδηγούν στο μελαγχολικό συμπέρασμα ότι το πολιτικό προσωπικό στην εκλογική παλαίστρα είναι ανεπαρκές για να ασκήσει το υψηλό λειτούργημα της διακυβέρνησης της Πατρίδας μας και να αντιμετωπίσει τα Εθνικά μας θέματα.

                         ΓΙΑΝΚΟΣ

Ο σύγχρονος Προκρούστης

  Πως ακυρώνεται η αριστεία

                    

Ισοπεδωτικός είναι ο στόχος ο εκπαιδευτικός της Κυβέρνησης και των συμβούλων της. Είναι πιο εύκολο το αποτέλεσμα όταν θέλεις να φτιάξεις πολλούς στη μετριότητα και να κολακεύσεις την ανεπάρκειά τους.

Γιατί δεν θέλει η Κυβέρνηση η Αριστερά, όπως καυχιέται, να φτιάξει ηγέτες και να αναδείξει την πνευματική ρώμη των Ελλήνων και να επιδείξει επιστημονικές οντότητες Πανελληνίου και Παγκοσμίου κύρους. Της αρέσει η μόχλευση των σκουπιδιών και η εισπνοή των αναθυμιάσεών τους.

Αυτή την ισοπεδωτική τακτική την προσφέρει με ένα παραπλανητικό περιτύλιγμα των απαρχών της Γαλλικής Επανάστασης, την ι σ ό τ η τ α.  Εδώ παρερμηνεύουν ηθελημένα, την έννοια της ισότητας, λέγοντες ότι είμαστε όλοι ίσοι.

Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Διότι την ισότητα εκείνη την ζητούσαν έναντι των Νόμων. Ήθελαν να είναι ίσοι έναντι των Νόμων, που δεν ήταν.

Η δική μας ιδεολογική φαρέτρα, η οποία έχει επιβεβαιωθεί και με επιστημονικές έρευνες και επιστημονικά πειράματα, στοχάζεται τον άνθρωπο       ε λ ε ύ θ ε ρο, σωματικά και πνευματικά, χωρίς εμπόδια και παρεμβάσεις στις πνευματικές του αναζητήσεις. Χωρίς όρια στην πνευματική του ανέλιξη.

Γι’ αυτό εμείς λέμε ότι δεν είμαστε «ίσοι». Εμείς είμαστε καλύτεροι. Και θέλουμε και τους άλλους να γίνουν καλύτεροί μας. Από τα αρχαία χρόνια οι Έλληνες είχαν στο μεδούλι του μυαλού τους και στον ψυχισμό τους την έννοια της προόδου. Δεν ξεχνάμε ότι τα Σπαρτιατόπουλα έλεγαν στους γονείς τους: «Αμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες», δηλαδή εμείς, τα παιδιά σας θα γίνουμε πολύ καλύτερά σας. Εμείς, ως Έλληνες, δεν διανοηθήκαμε ποτέ τα παιδιά μας να γίνουν χειρότερα από εμάς. Κάθε Ελληνική Οικογένεια στερείται αγαθών για να εξεύρει τους πόρους που θα εξασφαλίσουν την εκπαίδευση των παιδιών τους, την συνεχή εκπαίδευση, την ανώτατη εκπαίδευση, όπου αντέχει ο νους τους.

Αυτό το φαινόμενο του Υπουργού Παιδείας, που απαξιώνει την α ρ ι σ τ ε ί α, δηλαδή την πρόοδο, την ανάδειξη της πνευματικής υπεροχής και καταξίωσης των νέων μαθητών και φοιτητών και επιστημόνων είναι πρωτάκουστο. Στον κόσμο ολόκληρο. Με οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα και αν διοικείται. Δια της ανάπτυξης και εξύψωσης της Παιδείας τους, προσδοκούν να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις οικονομικής και λοιπής ανάπτυξης των Χωρών τους. Όλοι θεωρούν αυτόν μοναδικό δρόμο.

Μόνον εμείς δια της συρρικνώσεως των Εκπαιδευτικών στόχων μας, δια της ισοπεδώσεως των αξιακών ικανοτήτων της νεολαίας μας, δια της καταργήσεως των αξιολογικών επιβραβεύσεων των επιδόσεων αυτών, προφανώς επιδιώκουμε την επικράτηςη της αστόχαστης μάζας, των θρασέων μετριοτήτων, των ανεύθυνων ατομών.

Εμείς εδώ έχουμε έναν νέο Προκρούστη, του πνεύματος αυτή τη φορά και όχι του σώματος. Σου κόβουμε τη διάκριση, την αριστεία, λέγει. Με ποιο τρόπο; Ο παλιός Προκρούστης έκοβε πόδια και κεφάλια. Προφανώς αυτό σήμερα δεν μπορεί να γίνει.

Τι μπορεί να κάνει και για λίγο ο σύγχρονος Προκρούστης; Να αποθαρρύνει την άμιλλα μεταξύ των παιδιών, να απαξιώνει τη δύναμη και την αξία των επιδόσεων του πνεύματός τους, να μηδενίζει τις προοπτικές της επιστημονικής και κοινωνικής τους ανέλιξης, εν όψει της πνευματικής τους οντότητας και να προτάσσει εμπόδια στην περαιτέρω πρόοδο των σπουδών τους.

Εάν υποτεθεί ότι αυτό αρχίζει να επιτυγχάνεται, τι σημαίνει; ότι εξαφανίζεται η αριστεία, η διάκριση; Αυτή η αριστεία θα παραμένει εν τοις πράγμασι ως διάκριση μεταξύ των συμμαθητών – συμφοιτητών και δεν θα περιμένει την «μη αξιολόγηση» του κ. Προκρούστη. Αυτή η διάκριση είναι ζωντανή, διαχέεται και αναγνωρίζεται από όπου περάσει. Τυγχάνει του σεβασμού και της παραδοχής του επιστημονικού, επαγγελματικού και κοινωνικού κύκλου. Είναι άτρωτη, όσο και αν πολεμιέται.

Αυτή η ιστορία μου θυμίζει τον αντρειωμένο του Ακριτικού Έπους. «Τον αντρειωμένο μην τον κλαις, όσο κι’ αν αστοχήσει. Κι’ αν αστοχήσει δύο και τρεις πάλι Αντρειωμένος θάναι».

Η αριστεία, όσο και αν πολεμηθεί, όσο και αν συσκοτισθεί, πάλι ΑΡΙΣΤΕΙΑ θάναι.

Αλλοίμονο στα απόβλητα που θέλουν να παρασύρουν την κοινωνία στο αποπνικτικό πέρασμά τους.

                               ΓΙΑΝΚΟΣ

Για ποια Αριστερά μιλάμε;

Η προβαλλόμενη ως  «Αριστερά», είτε στο ΣΥΡΙΖΑ είτε σε άλλες μικρότερες φράξιες, αυτοτελείς ή όχι, ΔΕΝ μας έχει δώσει τα ιδεολογικά και πολιτικά διαπιστευτήριά της.

Αμέσως-αμέσως, αυτό δεν αποτελεί έντιμη πολιτική πράξη, ούτε προσδίδει εις αυτήν κανένα «ηθικό πλεονέκτημα». Αφήνει τον καθένα να ερμηνεύει τη «αριστερά’ κατά το δικό του ιδεολογικό τρόπο, γιατί έτσι ψαρεύει καλύτερα στα θολά νερά.

Αλλά τι είναι η Αριστερά; Έχει σχέση με την παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά; Πιστεύει στη βίαιη ανατροπή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου με τελικό σκοπό το όραμα της αταξικής κοινωνίας;

Δεν φαίνεται να έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εκείνα τα στοιχεία που παρέχει είναι μια ακατάσχετη αδολεσχία, μια συγκροτημένη επιστημονικά ψευδολογία, μια Οργουελική αποτύπωση ενός φρικαλέου και αποκρουστικού παραδείγματος, μια παρανοϊκή και σχιζοφρενική επανάληψη φαντασιακών αφηγημάτων, που τρέφουν την ιδεοληπτική πλατφόρμα ημιμαθών θεραπόντων της.

Ωστόσο, πάνω σ’αυτά επιδεικνύει μια ρητορεία επαινετή, που μάλλονμπερδεύει τους μελετητές και τους οπαδούς της ακόμη. Γιατί θέλει να εμφανίζεται ως μια μετακομμουνιστική Αριστερά, που όμως, είναι ασπόνδυλη και πνιγμένη μέσα στις αντιφάσεις της. Δεν δύναται να προσδιορίσει κανένας τη διαφορά αυτής της «Αριστεράς» από την παραδοσιακή Αριστερά (πέραν της αντιευρωπαϊκής πορείας της τελευταίας), από την Κεντροαριστερά, από την κεντροδεξιά, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα «αριστερά»κινήματα.

Στο πλήθος των αριστερών εκδοχών της, όπως προβάλλονται στην βερμπαλιστική πλησμονή των προπαγανδιστικών μηχανισμών της, εμφανίστηκε αυτή η Αριστερά ως ελπίδα και ειρηνική επανάσταση.

Εν τούτοις αποδείχθηκε η πλέον αντιδραστική δύναμη της Χώρας, ξεπέρασε όλα τα όρια  αντιδραστικότητας, αφού χωρίς ενδοιασμούς κυβερνά μαζί με τους εθνικολαϊκιστές του Καμένου.

Πλήθος αντιφάσεων και ανορθολογικών καταστάσεων επισημαίνονται στον βραχύβιο πειραματισμό της.

Η Αριστερά αυτή είναι εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, αλλά συγχρόνως είναι και εναντίον των συνόρων και των διαφορών μεταξύ των Κρατών.

Είναι μια πρωτόγνωρη περίπτωση, όπου η Χώρα είναι όμηρος ανθρώπων ιδεοληπτών, με αδικαιολόγητο ιδεολογικό ναρκισσισμό, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι ότι μόνον αυτοί γνωρίζουν την αλήθεια και ότι η Ευρώπη και όλος ο υπόλοιπος κόσμος βαδίζουν σε λάθος κατεύθυνση. Την αλήθεια κατέχουν μόνον αυτοί αλλά αδυνατούν να υποδείξουν ένα τόπο όπου εφαρμόζεται η «αλήθεια» τους.

Η «αλήθεια» είναι δική τους, είναι ιδιοκτήτες της, και ό,τι θέλουν την κάνουν. «Είναι ιστορική αναγκαιότητα» και υπάγεται στην μαρξιστική διαλεκτική.

Αλλά η Αριστερά, αυτή είναι μια ομήγυρης α ν α χ ρ ο ν ι σ τ ι κ ή:

Έχει στραφεί με διάφορα προσχήματα κατά των επενδύσεων είτε είναι μεταλλεία, είτε είναι κατασκευή φραγμάτων (Τζουμέρκα), είτε είναι πολεοδομήσεις παραθεριστικών οικισμών, είτε είναι ανάπτυξη αιολικών πάρκων. Χαρακτηριστικό κωμικό παράδειγμα αποτελεί η τοποθέτηση του ίδιου του κου Τσίπρα στη Βουλή (25-2-2010) για το πότισμα των ζώων στο Λιδωρίκι όπου είπε: «Οι λούστρες (φυσικές ποτίστρες πάνω στο βουνό) που υπάρχουν στην περιοχή της σχεδιαζομένης εξόρυξης είναι βασικές για το ξεδίψασμα των ζώων, τα οποία αν περικυκλωθούν από εργοτάξια μεταλλείων, δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να έχουν την ίδια λειτουργικότητα».

Στην ίδια αναχρονιστική ροπή είναι και η κρίση τους ότι ο ανταγωνισμός αντιβαίνει στις αξιακές τους επιλογές.

Έτσι βάλθηκαν να ενοχοποιήσουν την αξιολόγηση, την ιεράρχηση, την αριστεία. Σε όλα τα επίπεδα, διοικητικά και εκπαιδευτικά. Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις καταλήγουν σ’έναν εξισωτισμό που υπηρετεί τη μετριότητα και την ανεπάρκεια. Ο ισοπεδωτισμός των πάντων είναι ο στίβος των ονείρων τους. Γιατί έτσι αυτοί έχουν προοπτική. Τον πολιτισμό δεν τον φτιάχνουν οι αμόρφωτοι, οι ημιμαθείς και οι δοκησίσοφοι. Δεν τους ενδιαφέρει. Ο Πλάτων είναι για αυτούς το ίδιο όπως ο βροχοποιός μάγος της κεντρικής Αφρικής. Οι πολιτισμοί τους είναι ισότιμοι.

Στην εκπαιδευτική τους πολιτική αποκόπτουν τη Χώρα από τον Ευρωπαϊκό χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, γιατί τορπιλίζουν τα πτυχία και την αναγνώρισή τους από την Ευρώπη και την φοίτηση ελλήνων φοιτητών στην Ευρώπη, μέσω σχετικών προγραμμάτων (Erasmus). Ευνοούν πρωτάκουστες συμπεριφορές του κομματικού τους στρατού στα πανεπιστήμια, όπως το χτίσιμο των γραφείων καθηγητών, την κατάληψη Πρυτανειών, την βιαιοπραγία κατά καθηγητών κ.λ.π.

Μοναδική γλωσσολογική εκπαίδευση λαμβάνουν στη διαμόρφωση «νέες γλώσσες», όπως: τη μετονομασία των μεταναστών από παράνομους σε παράτυπους, ή την ονομασία της Τρόικας σε θεσμούς. ‘Έπειτα παραμένουν ανεξέλικτοι σ’ένα λεξιλόγιο της μαρξιστικής προεφηβικής ηλικίας με το να αναμηρυκάζουν με προκλητική συχνότητα τις λέξεις: «εκβιασμός, ταπείνωση, πραξικόπημα, τρομοκρατία», απευθυνόμενοι στους Ευρωπαίους. Και είτε από αγένεια είτε από άγνοια δεν καταλαβαίνουν ότι έναν συνομιλητή-συνεταίρο σου δεν τον κοσμείς με τα παραπάνω επίθετα. Όχι μόνον γιατί απευθύνεσθε σε εκλεγμένους δημοκρατικά ηγέτες, αλλά και διότι εφ’όσον και όσον είσθεμε το ΕΥΡΩ, δεν μπορείτε να το εμφανίζετε ως προϊόν εκβιασμού.

Πέραν αυτών, αυτή η Αριστερά ευθύνεται για σωρεία δολίων ενεργειών, οι οποίες της στερούν κάθε δικαίωμα αναγνώρισης στο δημοκρατικό γίγνεσθαι του τόπου και ιδία του επικαλουμένου από αυτήν δήθεν «ηθικού πλεονεκτήματος».

Διότι ο κος Τσίπρας της «Αριστεράς», που είναι ο μεγάλος υπεύθυνος της σημερινής καταστροφής διέπραξε μέχρις εδώ τις ακόλουθες πολιτικές απάτες:

1.      Εξαπάτησε τον Ελληνικό Λαό με το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εντελώς αντίθετα έπραξε αυτού.

2.      Εκβίασε εκλογές, ενώ δεν είχε καμία πρόθεση να εφαρμόσει το ως άνω πρόγραμμά του, υπονομεύοντας την  εύθραυστη οικονομική ανάπτυξη της Χώρας και τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση

3.      Έγινε ο εμπνευστής του «ΔΕΝ πληρώνω», με επικεφαλής στην κίνηση αυτή την κ. Βαλαβάνη, την οποίαν διόρισε στη συνέχεια Υπουργό Εσόδων, δηλ. του ΠΛΗΡΩΝΩ.

4.      Κήρυξε επανάσταση κατά της Ευρώπης και ενώ απείλησε να μάθει χορό τις αγορές και τους Ευρωπαίους παίζοντάς τους ζουρνά, μπήκε ο ίδιος στο χορό προς μεγάλη καταισχύνη της πατρίδας μας.

5.      Ξεκίνησε καινούργια δική του διαπραγμάτευση επί πέντε μήνες χωρίς όπως αποδεικνύεται περιεχόμενο και οπωσδήποτε χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ενώ δήλωνε συγχρόνως δια του αρμοδίου Υπουργού του ότι ΔΕΝ θέλουμε λεφτά, γιατί δεν έχουμε ανάγκη χρηματοδότησης. Την «παράλειψη» της χρηματοδότησης την κατενόησε όταν έληξε η προθεσμία που είχε πάρει για αυτή την διαπραγμάτευση (Ιούνιο 2015)

6.      Για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία διαπραγμάτευσης τελευταία ο κος Τσίπρας, ομολόγησε ότι έπαιξε, πιστεύοντας στην μπλόφα των Ευρωπαίων, ενώ θα έπρεπε να αντιληφθεί αμέσως το πρώτο δίμηνο την μπλόφα Βαρουφάκη, που την χρεώνεται εκ των πραγμάτων.  Στο τέλος τρόμαξε από το φιάσκο της «μπλόφας» του και συνθηκολόγησε πλήρως.

7.      Τη συνθηκολόγηση αυτή, όμως, δεν άντεχε να την πάρει μόνος του και μετήλθε άλλου είδους απάτη.

Ζήτησε να γίνει συνένοχός του ο λαός με Δημοψήφισμα, το οποίον περιείχε ψευδεπίγραφο ερώτημα, εξόχως συγκρουόμενο με τη λογική και με αποτέλεσμα προσδιορισμένο εκ του περιεχομένου του.

Αφού δήλωσε ότι το ΟΧΙ και το ΝΑΙ,  σημαίνει παραμονή στο ΕΥΡΩ και την ΕΥΡΟΖΩΝΗ, όποιο αποτέλεσμα και αν έβγαινε θα κατέληγε στην αποδοχή της συμφωνίας (παράδοση) στην ηγεσία της Ευρωζώνης.

Βέβαια, πιστεύουμε ότι ο ίδιος ήθελε να βγει το ΝΑΙ, για να πει ότι το θέλησε αυτό ο Λαός. Τελικά αυτός ο προδομένος Λαός ψήφισε και με μεγάλη διαφορά το ΟΧΙ, προς μεγάλη απογοήτευση του κ. Πρωθυπουργού, που τον ανάγκασε να ρίξει το πέπλο της υποκρισίας και να το μετατρέψει σε ΝΑΙ.

8.      Απεκαλύφθη ευθύς αμέσως ότι ενώ συνέτρεχαν τα παραπάνω  γεγονότα, εξυφαίνετο «συνωμοσία» της Αριστερής πλατφόρμας για ρήξη με την Ευρωζώνη και επιστροφή στη ΔΡΑΧΜΗ.

Για τη ρήξη αυτή είχε μιλήσει και δημόσια ο Βαρουφάκης (Χανιά) και είχε πει «να δούμε θα με στηρίξετε και όταν γίνει η ρήξη»

Για τη ρήξη αυτή είχε ενημερωθεί ο Πρωθυπουργός από τον Βαρουφάκη από τον Μάρτιο του 2015 (άλλοι λένε από τον Φεβρουάριο).

Τίποτε, όμως δεν είχε μάθει ο λαός και το λοιπό πολιτικό σύστημα.

Όταν τελευταία έγινε ευρέως γνωστό, πρώτα είπαν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια ότι ο Τσίπρας, έλαβε γνώση της σχετικής έκθεσης περί δραχμής, διαπίστωσε την επερχόμενη οριστική καταστροφή και ετάχθη αποφασιστικά υπέρ του ΕΥΡΩ.

Έπειτα είπαν ότι είχε από πριν δοθεί εντολή για το PLAN B με ενδεχόμενο τη δραχμή και γνωστοποιήθηκε τώρα η σχετική έκθεση. Αυτά, όμως, όλα εκ των υστέρων, χωρίς να αναιρούν   την εύλογη καχυποψία, ότι προετοιμάζετο από πολλού χρόνου η ρήξη και η δραχμή εξ ου λόγου και οι πολύμηνες άνευ περιεχομένου άπρακτες διαπραγματεύσεις ως τη λήξη της δοθείσας προθεσμίας (30-6-2015).

9.      Σ’αυτή τη διαχείριση της «Αριστεράς» δεν βλέπουμε καμία διαφορά από τη φαυλότητα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα δεν υπάρχει κανένα  η θ ι κ ό  π λ ε ο ν έ κ τ η μ α.

Διότι αν υπήρχε ποτέ τέτοιο πλεονέκτημα, σήμερα με τις στάσεις έναντι των γεγονότων και τις συμπεριφορές του ίδιου του Πρωθυπουργού και των συνιστωσών του Κόμματός του έχει προ πολλού αποδράσει.

Γιατί τι πρέπει να σκεφθεί και να πει ο απλός πολίτης, όταν ο Πρωθυπουργός λέγει στη Βουλή και στα ΜΜΕ ότι δεν πιστεύει στην επιτυχία των μέτρων, των οποίων ο ίδιος ζητεί την υπερψήφισή τους από τη Βουλή; Και παραμένει Πρωθυπουργός. Δηλ. προτιμά την καρέκλα του, από την ουσία της πολιτικής, που υπαγορεύει να αποχωρεί όποιος δηλώνει αδυναμία πραγματοποιήσεως του σκοπού για τον οποίον ετάχθη.

Αλλά και η όλη παρέα της φερομένης Ριζοσπαστικής Αριστεράς την ίδια έλλειψη διαθέτει. Διότι δεν μπορείς να καταψηφίζεις τον πρωθυπουργό σου στις ύψιστες επιλογές του και να προκαλείς έλλειψη πλειοψηφίας και δεδηλωμένης στην Κυβέρνησή  σ ο υκαι να έχεις το σχιζοφρενικό θράσος να λες ότι καταψηφίζεις, αλλά και στηρίζεις την Κυβέρνησή σου, αντί, αφού έχεις αντίθετη γνώμη με τις κυρίαρχες επιλογές του Κόμματός σου, να παραιτείσαι ή να αποχωρείς από το κόμμα αυτό.

Εδώ πρόκειται περί ανυπαρξίας παντελώς ηθικού πλεονεκτήματος.

Τελικά, ποια είναι αυτή η Αριστερά; Είναι μάλλον το αποπαίδι της παρωχημένης Αριστεράς. Παίρνει εμπνεύσεις από την μπαγιάτικη ρητορική της ουτοπίας και δεν την αφήνει να κοιμηθεί το βάρος της εμφυλιακής ήττας.

Είναι αυτή που αναγορεύεται σε τιμητή των πάντων, χωρίς κάποια ιδιαίτερη επίδοση, ενώ δεν έχει να μας επιδείξει μια επιτυχή εφαρμογή εκεί που δοκιμάστηκε. Έφερε συμφορές και καταστροφές παντού.

Είναι εκείνη η αριστερά, που δεν έδειξε ποτέ το πρόσωπό της στο λαό, ήταν καμουφλαρισμένη και εξοπλισμένη με περισσή δολιότητα, όπως ειδικότερα σήμερα η Αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι οι λαθρεπιβάτες της δημοκρατικής διαδικασίας, μήπως πλησιάσουν την εξουσία, ξεγελώντας τους νόμιμους συνεπιβάτες τους.

Ας ευχηθούμε να σταματήσουνε εδώ οι περιπέτειές μας.

 23-7-2015                                                                                                                                                                         Ι.Κ.