Τελικά δεν κατάφερε κανένας να μας
εξηγήσει τι είναι, τι σημαίνει και τι περιεχόμενο έχει αυτή η Αριστερά. Από
πρώτη θωριά της γραφής της, φαίνεται ότι είναι και αντιφατική. Με τον
επιφανειακό προοδευτισμό της στη διαφημστική της επιμονή, προβάλλει ότι υπηρετεί
στη γλώσσα τη δημοτική, ενώ εκφέρεται μονίμως και επιμόνως στην καθαρεύουσα.
Η αριστερά και οι
αριστεροί δεν μπορούν να εξηγήσουν ποιος απαξιώνει ποιον στις μέρες μας.
Η λέξη απαντάται και στον Όμηρο. Με
ηθική και σημασία τοπικού προσδιορισμού. «Επ’ αριστερά», σημαίνει το αριστερό
σκέλος των στρατευμάτων. Το απλό «αριστερός» σημαίνει, λένε οι επαΐοντες
φιλόλογοι, «δύστροπος και δυσοίωνος». Και όλα αυτά στον Όμηρο.
Η δική μας σύγχρονη
«Αριστερά» παραμένει αχαρτογράφητη. Ήδη σήμερα έχουμε «δεύτερη φορά» Αριστερά.
Και όπως φαίνεται θα μεταλλαγεί πολύ σύντομα και θα μεταμφιεστεί σε
Κεντροαριστερά. Κι εμείς θα ψάχνουμε ακόμη την Αριστερά.
Αυτή η Αριστερά ισχυρίζεται ότι είναι
μαρξιστική Αριστερά, αλλά τέτοια ήταν και η Σοβιετική Αριστερά, της Κίνας, της
Κορέας κ.λ.π. που έχουν απαξιωθεί στην παγκόσμια πολιτική και στη συνείδηση των
ελευθέρων λαών. Έπειτα δεν κατόρθωσε ποτέ να απαλλαγεί από συνεχείς ιδεολογικές
«α π ο κ λ ί σ ε ι ς» που είναι το
μοιραίο αναγκαίο σύνδρομο ψυχαναγκασμού της όποιας μαρξιστικής Αριστεράς. Γιατί
σε τελική ανάλυση η ιδεολογική συνέπεια σε αυτή την αριστερά αμνηστεύει και την
πιο απάνθρωπη εγκληματική συμπεριφορά, που δεν περνάει από τους συνειδησιακούς
δρόμους και επιβραβεύει την ανθρώπινη ηλιθιότητα.
Η καθ’ ημάς «αριστερά»
από τα έργα της, φαίνεται να προτιμά μορφή ηγεσίας που ρυθμίζει αυθαίρετα,
ανορθόδοξα τις τύχες των πολιτών, άλλα να υπόσχεται και άλλα να πράττει
ανενδοίαστα, να ισχυρίζεται ως ορθώς κραυγαλέους παραλογισμούς με αναίδεια
χιλίων πιθήκων να λέγει ότι εκβιάστηκαν και υπέγραψαν, αλλά δεν πιστεύουν σ’
αυτά που υπέγραψαν και εν τούτοις δηλώνουν ότι θα τηρήσουν τα συμφωνηθέντα και
άλλα άρρητ’ αθέμιτα που δεν είναι του παρόντος.
Διότι του παρόντος
είναι η υλοποίηση της συμφωνίας αυτής. Άλλως η σωτηρία της Πατρίδας θα είναι
αβεβαία.
Κάθε συνετός πολίτης κατέχεται από
την αγωνία της επιτυχίας του προγράμματος (τρίτο μνημόνιο) που υπεγράφει από
την «αριστερά» Κυβέρνηση (δεύτερη φορά). Διερωτάται πως είναι δυνατόν αυτός που
δεν πιστεύει στην επιτυχία της υπογραφείσης συμβάσεως και την υλοποίησή της, να
την φέρει επιτυχώς εις πέρας; Είναι κοινώς γνωστόν, πως ότι δεν πιστεύουμε, δεν
το καταφέρνουμε.
Πρόκειται για έναν
πνευματικό και ψυχικό διχασμό, που δεν ελευθερώνει τις πνευματικές και ψυχικές
δυνάμεις να αφιερωθούν στο δυσχερέστατο αυτό έργο. Η Ελλάδα στο παρελθόν έχει
πληρώσει δεινά τέτοιες καταστάσεις.
Αλλά και ιστορικά έχουμε γεγονότα
που κατέστρεψαν την Πατρίδα, από αυτή την αμφιθυμία των κυβερνώντων. Και για να
μη μιλήσουμε για γεγονότα της σύγχρονης Ιστορίας μας, που πονάνε ακόμη, θα
ανατρέξω στην Αρχαία Αθήνα.
Όλβιος όστις της
Ιστορίας έσχε μάθησιν, μας λέγει ο Ηρόδοτος.
Τα γεγονότα στο 415 π.χ. στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι απεφάσισαν τη γνωστή Σικελική
Εκστρατεία.
Εις αυτήν την
υπερπόντια επιχείρηση όρισαν εκόντα – άκοντα ως στρατηγό επικεφαλής αυτής τον
Νικία, ο οποίος ήταν αναμφίβολα έμπειρος, γενναίος, ακέραιος, έντιμος και
ευυπόληπτος πολίτης της Αθήνας. Αλλά ο
Νικίας δ ε ν π ί σ τ ε υ ε στην υλοποίηση των ανεδαφικών και
τυχοδιωκτικών επιδιώξεων των συμπολιτών του.
Μας αναφέρει ο Θουκυδίδης (28): «Και ο Νικίας, που
είχε εκλεγεί στρατηγός, χωρίς να θέλει, επειδή πίστευε ότι η πόλη δεν είχε
πάρει τη σωστή απόφαση, ανέβηκε στο βήμα με σκοπό να αποτρέψει τους Αθηναίους
από αυτή την επιχείρηση».
Εις μάτην, όμως, διότι
οι Αθηναίοι επέμειναν, η επιχείρηση απέτυχε με καταστροφικά αποτελέσματα για
τους Αθηναίους, από ευθύνη, όπως λένε οι ιστορικοί του Νικία, με τις ανεξήγητες
αναβολές του, τα αλλεπάλληλα λάθη του και τις
ιδεοληψίες του (δεισιδαιμονίες τις έλεγαν τότε).
Μπορούμε λοιπόν, να εικάσουμε με
πιθανότατη προσέγγιση, ότι ο ψυχοπνευματικός διχασμός που βιώνουν οι σημερινοί
ηγέτες της Χώρας δεν θα επιτρέψει εις αυτούς να αντιμετωπίσουν λυσιτελώς το
δυσχερές πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα που υπέγραψαν, τη στιγμή μάλιστα που
δεν το πιστεύουν και δηλώνουν, urbi et orbi, ότι είναι προϊόν
εξαναγκασμού και εκβίασης.
Λέγεται ότι η Ιστορία
δίδει μαθήματα γνώσης και ορθοφροσύνης
στους επιγενόμενους, ώστε να αποφεύγουν τα λάθη και τα ατοπήματα του
παρελθόντος.
Εύχομαι, η μικρή αυτή
υπόμνηση να συνεγείρει τα αισθήματα ευθύνης και όλες τις ικμάδες των
πνευματικών λειτουργιών και των νευρώνων του εγκεφάλου των ηγετών μας, ώστε να
αποφύγουν παρόμοια καταστροφικά ολισθήματα. Διότι η αμφιθυμία τους περί την υλοποίηση του προγράμματος του τρίτου
μνημονίου είναι δεδομένη.
