Άρχισε η
ενδοσκόπηση. Ένας καλός φίλος της Κεντροαριστεράς (όχι συριζαίος) με κάλεσε να
του εκθέσω κατά τη γνώμη μου το φαινόμενο των εκλογών. Θετικός επιστήμων,
άνθρωπος της αγοράς, με τετραγωνικό μυαλό.
Αδυνατεί να εξηγήσει με αναλύσεις επί
αναλύσεων και με λογικά επιχειρήματα επί λογικών επιχειρημάτων το πρωτόγνωρο
στις μέρες μας φαινόμενο.
Έχουμε έναν
αρχηγό Κόμματος τον Ιανουάριο του 2015 να υπόσχεται δέκα πέντε πράγματα και να
μην κάνει κανένα.
Έπειτα, καλεί το
Λαό σε δημοψήφισμα, ο Λαός ψηφίζει άλλα και αυτός κάνει άλλα.
Ο ίδιος ηγέτης
ύστερα από τριάντα μέρες καλεί το Λαό σε εκλογές, με δεδομένη την υποχρέωση να
εφαρμόσει πιο αυστηρό μνημόνιο και ενώ έχει χρεώσει τη χώρα επί πλέον καμμιά
πενηνταριά δισεκατομμύρια.
Και ο Λαός
ψηφίζει τον ίδιο ηγέτη με ικανή πλειοψηφία, όπως την πρώτη φορά και παρ΄όλη τη
διάσπαση του Κόμματός του από «πιο αριστερούς».
Ο φίλος μου, δεν
μπόρεσε να καταλάβει τη δύναμη του ανορθολογισμού των Ελλήνων. Τη μάχη που
δίνεται κατά της κοινής λογικής. Και είναι ευτυχής η περίπτωση για τον
Βέλτσο να επαίρεται για τη νίκη, προφανώς μαζί με τον Τσίπρα, επί της
κοινής λογικής.
Αλλά αυτή εξέλιξη
αναιρεί και αυτήν την πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά στη δομική της σύσταση.
Γιατί ξέρουμε ότι η Αριστερά, είχε τουλάχιστον εμμονή στην αξία του
ορθολογισμού.
Η Αριστερά θεωρεί
τον εαυτόν της αυτόκλητο κληρονόμο, του ορθού
λόγου και των κατακτήσεων του Διαφωτισμού, αυτοπροβαλόμενη ως φορέας απελευθερωτικού
μηνύματος.
Εδώ όμως διαχωρίζει πλήρως την πορεία της με
τον ορθό λόγο, αφού γίνεται απλός δέκτης ή διεκπεραιωτής κάθε λογής αιτημάτων
διεκδικήσεων ή ακόμη και απωθημένων και παύει να υπηρετεί τον ορθό λόγο. Και μαζί
χάνεται και η τιμή της ερμηνείας της κοινωνικής πραγματικότητας.
Είναι κατανοητό σ’
ένα αιματώδη και συναισθηματικό Λαό να επισκιάζουν συναισθηματικά και άλλα
κριτήρια στις εκλογικές του επιλογές.
Αλλά επί τούτοις,
πρέπει να ανιχνεύσουμε και ανορθολογική συγγένεια μεταξύ Τσίπρα και εκλογικού
σώματος.
Ο πρώτος, με
πολλή αφροσύνη εκβιάζει ν΄ανέβει στην εξουσία, ενώ γνωρίζει ότι οι δανειακές
ανάγκες της Χώρας υπερβαίνουν τα 22 δισεκ. και εν τούτοις βεβαιώνει ή υπόσχεται
στο Λαό ότι με μια μονοκοντυλιά, μ’ ένα Νόμο θα σβήσει τις υποχρεώσεις και το
χρέος του Κράτους.
Αυτό ο Λαός, όσο
πολιτικά ηλίθιος και αν είναι (όσοι είναι) το καταλαβαίνει ότι δεν είναι
δυνατόν. Εν τούτοις του αρέσει να του χαϊδεύει τα αυτιά. Αυτοϊκανοποιείται από
τη μακρινή απιθανότητα να συμβεί. Και καταφάσκει.
Έπειτα, του λέει
του Λαού ότι θα εξαφανίσει την ανεργία 1.500.000 ανθρώπων με αναδιανομή του
πλούτου, ενώ γνωρίζει τόσον αυτός, όσον και ο «ευκολόπιστος» Λαός, ότι
αναδιανομή – σεισάχθεια δεν μπορεί να γίνει σε μια χρεωκοπημένη Χώρα, όπου δεν
υπάρχει ρευστότητα, τα μεσαία στρώματα φωχοποιούνται συνεχώς και το 1% των
πλουσίων που μπορεί να ελεγχθεί, ανά πάσα στιγμή μπορεί να εγκαταλείψει τη
Χώρα.
Και αυτή η
εικονική πραγματικότητα είχε την ίδια αυτοϊκανοποιητική υποδοχή.
Ο «ηγέτης» αυτός
δεν κάλεσε το Λαό να εργασθεί, έστω μαζί του, δεν του απεκάλυψε καθαρά, ότι η
αναδιανομή προϋποθέτει παραγωγή πλούτου και ιδιαίτερα επιχειρηματικού πλούτου
που δημιουργείται από την ιδιωτική πρωτοβουλία, από τη δημιουργία προϊόντος,
που δεν παράγεται από το Κράτος.
Εξαντλήθηκε στη
ρητορική του Λαϊκισμού. Του ήταν αρκετή. Λαϊκισμός και ηθικολογία. Για να
φθάσει στο «ηθικό πλεονέκτημα» που ήδη άρχισε να φυλλορροεί.
Έτσι εμείς οι
άλλοι μιλήσαμε για ηθική πολιτική ή για πολιτική της ηθικής. Και βεβαίως
καταλήξαμε εύκολα στην τελευταία, αφού η πολιτική αυτή δεν συνδέεται με κάποιον
διακηρυγμένο κώδικα ηθικής υπεροχής.
Όταν
αποδελτιώνουμε όλα τα στοιχεία του εκλογικού μυστηρίου, καταλήγουμε
στο συμπέρασμα ότι ο Λαός ψήφισε τον εαυτόν του.
Τι του είπε ο
Τσίπρας:
Ελληνίδα και Έλληνα «σε κοιτώ στα μάτια και
σου λέω ότι α π έ τ υ χ α, αλλά τουλάχιστον προσπάθησα σκληρά και δεν είμαι
σαν τους άλλους, δεν είμαι έμπειρος...., είμαι ακριβώς σαν εσένα». Και
ο Λαός ψήφισε τον εαυτόν του.
Δεν μπορούμε για
την περίπτωση, να μην θυμηθούμε τον πάλαι ποτέ Αντιβασιλέα και δικτάτορα
στρατηγό Γεώργιο Κονδύλη, ο οποίος είπε την περίφημη ρήση: «Εάν γνώριζα
τι είναι ο Ελληνικός Λαός θα τον διοικούσα και λοχίας».
Χωρίς βέβαιως, οι
συμπεριφορές αυτές να μην χρήζουν ερεύνης από ειδικούς επιστημόνες, ώστε να
αποφύγουμε τις απειλούμενες παρακρούσεις του ιδίου Λαού.
ΓΙΑΝΚΟΣ
