Ο λόγος για το
σύμφωνο συμβίωσης. Η ανεύθυνη, δήθεν, αριστερά το θεωρεί εξυπακουόμενο. Όσοι
δεν το αποδέχονται αποκαλούνται καθυστερημένοι. Οι πλείστοι υπηρέτες των MEDIA κάνουν τους έκπληκτους, σε όσους υποβάλλουν και μάλιστα πολύ δειλά,
ενστάσεις.
Τι είναι
λοιπόν, η σχέση αυτή; Είναι πρόοδος; Αποτελεί φυσιολογική εξέλιξη της ζωής;
Στερείται η ανθρωπότητα του βιολογικού της βηματισμού; Αποτελεί φαλκίδευση
κεκτημένων δικαιωμάτων;
Ας
σοβαρευτούμε, λοιπόν.
Η
ομοφυλοφιλία είναι μία μη φυσιολογική ανθρώπινη τάση. Είναι
ένα καπρίτσιο της φύσης, τουλάχιστον. Είναι
ένα ατύχημα στη φυσιολογική εξέλιξη του ανθρώπινου βίου. Η ζωή απαιτεί να
την ζεις κατά φύση και όχι παρά φύση.
Ο ανθρωπισμός,
η παιδεία, η ανάπτυξη των ευγενών αισθημάτων στον άνθρωπο και στην κοινωνία
του, δεν μπορεί να παραγνωρίσει την ανθρώπινη υπόσταση του ομοφυλοφίλου. Γι’
αυτό τον δέχεται στην όλη ομήγυρη, στην κοινωνική ζωή, στα σχολεία, στα
Πανεπιστήμια, στην κάθε είδους εργασία. Δεν την αποβάλει. Απαιτεί, όμως και από
αυτόν αντίστοιχο σεβασμό. Αυτόν τον σεβασμό, δυστυχώς, η κοινωνία δεν την
εισπράττει. Εν τούτοις, ο πραγματικός πολιτισμός μας έχει αναπτύξει μία μεγάλη
αρετή: την ανοχή. Κανένα δικαίωμα
δεν στερούνται από τους νόμους, από όσα έχουν όλοι άλλοι Έλληνες.
Έτσι το
λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων, δηλαδή ο γάμος αυτών, έστω και
χωρίς τελετουργικό, αποτελεί μεγάλη π ρ ό κ λ η σ η και σε μια εποχή και μια
χώρα πολύ ταραγμένη και δοκιμασμένη. Όχι από πλευράς φολκλορικής, αλλά από
καθαρά επιστημονικής, πέραν της βιολογικής δυσαρμονίας (είπαμε ατύχημα).
Διότι είμαστε υποχρεωμένοι τάχιστα και συνοπτικά
να ξαναδούμε τι είναι γάμος και σε τι αποβλέπει, ποιος είναι ο προορισμός του.
Από τον
Μοδεστίνο έχουμε μάθει και έχει παγιώσει η επιστήμη την έννοια ότι ο γάμος είναι «η συγκλήρωση του βίου
παντός». Αλλά πασιφανώς η συγκλήρωση αυτή δεν επέρχεται αντικειμενικά με το
γάμο μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών. Διότι ο
γάμος δεν έχει μόνο σεξιστικό ή
σεξολογικό περιεχόμενο, αλλά έχει
και δη στην «συγκλήρωση» του βίου κυρίως
πνευματικό περιεχόμενο.
Και αυτό το
περιεχόμενο μπορεί να δώσουν μόνον τα ετερόφυλα ζευγάρια. Η σχέση τους έχει
απροσμέτρητο περιεχόμενο, που φθάνει μέχρι τη δημιουργία καινούργιας ζωής, με
την ανανέωση της ζωής, που δίνουν τα παιδιά.
Ακόμη και
στα άτεκνα ζευγάρια, που κι αυτό είναι τυχερό και όχι ευθύνη των ζευγαριών
αυτών, με το σύστημα της υιοθεσίας εκφράζεται και πληρούται η ανθρώπινη ανάγκη,
εκδηλούται η μητρότητα, η πατρική στοργή και παρουσία.
Στην περίπτωση
υιοθεσίας των ομοφύλων ζευγαριών, δεν πληρούται καμία μητρική η πατρική
λειτουργία στη φύση των παιδιών. Τα παιδιά δεν μπορεί να θεωρούν και να αποκαλούν «μητέρα» έναν άνδρα ή
«πατέρα» μία γυναίκα. Αυτά είναι αφύσικα πράγματα. Είναι καταδικασμένα σε
δυστυχία από τη φύση τους. Δεν μπορεί παρά να δημιουργήσουν ανθρώπινα
κουρέλια στην κοινωνία και ψυχοπαθολογικά άτομα. Είναι η παρακμιακή αντίληψη
της κοινωνίας μας.
Λένε, ότι τα
σύμφωνα αυτά τα έχουν όλοι σχεδόν στην Ευρώπη και επομένως εμείς είμαστε
«καθυστερημένοι». Κάποιοι ζήτησαν και αποζημίωση από Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Αυτό, όμως, δεν
είναι λόγος που εξαλείφει την παρακμή. Όλοι μιλούν για την παρακμή της Ευρώπης
και τις ανατροπές που πρέπει να κάνει. Μόνο σ’ αυτό το σημείο την βρίσκουμε να
μην είναι παρακμιακή;
Έπειτα τα Έθνη
έχουν τις παραδόσεις τους. Οι Ευρωπαίοι είχαν κατά καιρούς τέτοια παράδοξα
φαινόμενα, που έχουν αποτυπωθεί στη διεθνή φιλολογία, όπως την πάπισσα Ιωάννα
κ.λ.π.
Εμείς έχουμε
και μια Ορθόδοξη παράδοση και μια ιστορική παράδοση (2.500 χρόνια) που τέτοιου
είδους συμβιώσεις μας είναι άγνωστες. Διότι και η Ορθοδοξία δεν αποδέχεται. Και
αυτό έχει σημασία. Διότι ο γάμος, η συγκλήρωση του βίου παντός, εξηγείται «ως
θείου και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία». Δηλαδή το θείο και το ανθρώπινο δίκαιο
πρέπει να συμπίπτουν, να συνηγορούν.
Ούτε, επομένως
και αυτό μπορούμε να το παραβλέπουμε. Οπωσδήποτε δεν μπορεί να φιλοδοξούμε να
δώσουμε τέτοια πρότυπα στα παιδιά μας.
Λένε αφελώς, οι
οπαδοί του συμφώνου αυτού, ότι είναι κοινωνικά απαραίτητο, για να μπορεί ο
σύντροφος να βλέπει και να νομιμοποιείται στην ενημέρωση μιας αρρώστιας ή
ανάγκης του συντρόφου του ή την διαμονή στο σπίτι του μετά το θάνατό του ή στο
δικαίωμα επί των περιουσιακών στοιχείων. Αλλά όλα αυτά ρυθμίζονται και χωρίς να είναι σύντροφοι, με μία
εξουσιοδότηση, με ένα πληρεξούσιο, με μία διαθήκη, με μία πράξη δωρεάς.
Επομένως, ούτε
για τους λόγους αυτούς νομιμοποιείται η συμβατική αναγνώριση της συμβίωσης
ομοφύλων.
Οι Έλληνες βουλευτές αφού κοιτάξουν πρώτα την οικογένειά τους, τα παιδιά
τους, την κοινωνία τους απαιτείται
να ψηφίσουν κατά συνείδηση και όχι κατά κομματική αμηχανία.
