Οι παλαιστές
στην παλαίστρα του πολιτικού μας συστήματος, δεν έχουν κατανοήσει ακόμη την
υψηλή τέχνη της πολιτικής λειτουργίας. Είναι κατανοητό, δεδομένης της πολιτικής
απαιδευσίας τους και της άγνοιας της Ελληνικής πολιτικής Γραμματείας. Δεν
είναι, όμως, δικαιολογημένο. Γιατί έτσι βρίσκονται εκτός πραγματικής πολιτικής.
Κατατρώγονται απλώς με συνθηματολογικά ευρήματα, για εντυπωσιασμό και όχι
πραγματική ενημέρωση.
Βρισκόμαστε σε μια μεγάλη καμπή της παγκόσμιας
ιστορίας και ιδιαίτερα της δική μας ιστορίας.
Η Παγκοσμιοποίηση, η ανάδειξη νέων κέντρων
λήψεων αποφάσεων, η παγκόσμια οικονομική τάξη, η επιβολή της θελήσεως των
ισχυρών, η παράλληλη αλληλοσφαγή των εθνών (Συρία , Ιράκ, κ.λ.π.), η
επιχειρούμενη αλλαγή της γεωπολιτικής σκακιέρας στη «γειτονιά» μας, οι
καταλήψεις εδαφών από διάφορες «δυνάμεις» (Συρία, Ουκρανία κ.λ.π.), η εξαφάνιση
κάθε ίχνους πολιτισμού από την καινοφανή για την εποχή μας εμφάνιση
θρησκευτικών ορδών επερχομένων με «μένος νεοφωτίστου», μας αφήνουν αδιάφορους,
ενώ τυρβάζομε περί πολλά, άσχετα και
ασήμαντα για τις κρίσιμες περιστάσεις.
Δεν αντιλαμβάνεται κανένας από τους υποψηφίους κυβερνήτες
μας, ότι το διακύβευμα για την Πατρίδα μας, υπό τις πραγματικές συνθήκες που
βιώνουμε, είναι το ίδιο σαν σε εμπόλεμη κατάσταση. Είναι η Εθνική κυριαρχία, η ελεθερία, η κρατική ανεξαρτησία, η εθνική
συνοχή και η κοινωνική ειρήνη.
Εμείς βρισκόμαστε αλλού. Στις ιδεοληψίες και στη μακαριότητα της αγνοίας μας. Γύρω μας ο
γεωπολιτικός χώρος έρχεται σβούρα και οι δικοί μας δεν έχουν ζαλιστεί ακόμη.
Όταν θα πέσουν και θα πέσουμε εξ αιτίας τους, θα επαναλάβουν το «κάναμε λάθος»
και το καταλάβαμε όταν μας έδειξε την
έξοδο ο Σόιμπλε.
Αντί να μας πει ο καθένας, τι συγκεκριμένο Κράτος θέλει (έστω και υπό αμφισβήτηση της αξιοπιστίας τους), ποια είναι η κοινωνική
συμμετοχή του Κράτους στη διακυβέρνησή τους και όχι σε όλους εκπτώσεις, ποια
είναι η αντιμετώπιση της δύναμης του χρήματος και της οικονομικής επιλογής τους
(συγκεκριμένα και με σαφήνεια) στο κοινωνικο-οικονομικό πλέγμα της διαχείρισής
τους, με ποιούς συγκεκριμένους όρους θα
ανατάξουν την παραγωγική διαδικασία της χώρα, πως θα αντιμετωπισουν τους «Σταυροφόρους»
που έρχονται,
αυτοί αναλίσκονται
στο νέο εφεύρημα του «παλαιού πολιτικού συστήματος»,
Και για ότι
κακό έκαναν οι τελευταίοι κυβερνώντες φταίει αυτό.
Δεν φταίει
δηλαδή ο αναχρονισμός που έφεραν
προαπαγανδίζοντας και προωθούντες στη διακυβέρνηση της Χώρας τον κρατισμό, τον ισοπεδωτισμό των πάντων, το
λαϊκισμό και την κοινωνική μισαλλοδοξία.
Πάλι από την αρχή αρχίζουν να αναμηρυκάζουν τα περί
πελατειακών σχέσεων, που δεν πρόκειται να αλλάξουν
από κανένα, αφού οι σχέσεις αυτές προκύπτουν ως αυτόθροη συνέπεια της
αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Όπως και για καταπολέμηση της διαφθοράς που δεν
έκαναν σχεδόν τίποτε όσο κυβερνούσαν. Διότι, λένε, ότι διαπραγματεύονταν.
Βέβαια από την
άλλη, αυτό το «παλαιό πολιτικό σύστημα» θάλλει πάνω στις συνταγματικές διατάξεις
που ψηφίζει ο Λαός η Βουλή. Σ’αυτές τις διατάξεις βάδισε η τελευταία Κυβέρνηση
και θα βαδίσει και η επόμενη.
Δεν γίνεται καινούργιο το «παλαιό» με νέα Κυβέρνηση. Επομένως το εφεύρημα είναι αδύνατο. Αλλά και στην Ευρώπη και αλλού όπου
υπάρχει συντεταγμένη Πολιτεία δεν ξεχωρίζει πουθενά ως παλαιά η μία Κυβέρνηση
από την άλλη. Και από που αρχίζει η
μέτρηση της «παλαιότητας»; Από το μυαλό ή από τα χρόνια;
Σε παγκόσμιο επίπεδο
έχει παρατηρηθεί σε βαθμό βεβαιότητος, αντίθετα απ’ ότι συνέβαινε με το
πραγματικό παλαιό κατεστημένο, ότι σήμερα τα οικονομικά συμφέροντα επιδρούν
μεγάλως, εάν δεν ποδηγετούν την ανάδειξη των εκάστοτε Κυβερνήσεων.
Από εκεί
αρχίζει και η διαφθορά. Αλλά γι’ αυτό το κυρίαρχο στοιχείο στον έλεγχο της πολιτικής
ζωής του τόπου, καμία αναφορά. Το πολύ – πολύ να μείνουν σε κάποια «διακήρυξη»
για αλλαγή συνταγματικών διατάξεων, χωρίς βέβαια αποτέλεσμα. Και με αβέβαιο
περιεχόμενο.
Δεν μπορώ ν’ αποφύγω τον πειρασμό να εξεύρω ποιο τάχα
θάταν το «νέο» που θα φέρει η τελευταία κυβέρνηση.
Αλλά μου έρχεται αμέσως
μπροστα μου η περίφημη «σκληρή
διαπραγμάτευση» επί έξι σχεδόν μήνες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα και με
επιβάρυνση εκ του νέου δανείου της χώρας κατα 86 δις επί πλέον, που
απεδείχθη ότι ήταν μια συνειδητή
κωλυσιεργεία, ώστε να φθάσουμε στην εξασφάλιση της μετάβασης στη δραχμή.
Ο λόγος της πολυχρόνιας δήθεν διαπραγμάτευσης; Είναι ακριβώς το «άλλοθι»
του δολοφόνου, ώστε να μην αφήσει άμεσα στον τόπο του εγκλήματος το «δακτυλικό
του αποτύπωμα».
Γιατί στον ίδιο σκοπό
απέβλεπε
και το δημοψήφισμα που προκάλεσαν άνευ αιτίας (και αυτό το ανέτρεψαν πλήρως ευθύς αμέσως,
ώστα το ΟΧΙ να γίνει ΝΑΙ)
και η πρόκληση των CAPITAL CONTROLS, που την ανέμεναν ως βεβαία συνέπεια των άνω πράξεών τους. Και εδώ, αλήθεια, που είναι οι Εισαγγελείς της
διαφθοράς;
Όλες αυτές οι
πολιτικές διαπιστώσεις στη διαδρομή της δράσης του σημερινού πολιτικού
προσκηνίου, μας οδηγούν στο μελαγχολικό συμπέρασμα ότι το πολιτικό προσωπικό
στην εκλογική παλαίστρα είναι ανεπαρκές για να ασκήσει το υψηλό λειτούργημα της
διακυβέρνησης της Πατρίδας μας και να αντιμετωπίσει τα Εθνικά μας θέματα.
ΓΙΑΝΚΟΣ
