Οι αυταπάτες της
Αριστεράς καθημερινά αποκαλύπτονται. Τώρα με την άνθηση της νέας διεθνούς τρομοκρατίας. Του Ισλαμικού
Κράτους. Που ίδρυσε το Χαλιφάτο του στη Μεσοποταμία (ΙΡΑΚ – Συρία)
Η πολυπολιτισμικότητα είχε γίνει του συρμού. Αυθαίρετη η εννοιολογική της πρακτική απόδειξη. Και όμως πολλά χρόνια είχε γίνει προμετωπίδα της
Αριστεράς κουλτούρας. Αυτής που όλα τα ιδεολογήματα καθημερινά καταρρέουν,
τόσο στον πολιτικό στίβο, όσο και στο πεδίο του στοχασμού και της δράσεως.
Καμία επιστημονική έρευνα και καμία επιστημονική εξήγηση,
δεν ακολούθησε την πομπώδη προβολή της. Σκέψεις ρηχές,
διατυπώσεις επιτηδευμένες, μεγάλη δόση συναισθηματικής υποκρισίας. Αν έφερνες αντίθετες σκέψεις και διατύπωνες διαφορετικές
γνώμες, σε χαρακτήριζαν ανεδαφικό, αναχρονιστικό και καθυστερημένο. Το κακό γι’
αυτούς της Αριστεράς φαίνεται ότι η ζωή, ατομική, συλλογική και παγκόσμια έχει
το δικό της πείσμα.
Σήμερα, η σύγχρονη τρομοκρατία απειλεί όχι τις οικονομίες
και τα Κράτη, αλλά τον Πολιτισμό μας και τον τρόπο ζωής μας. Και κατά συνέπεια και τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και τον τρόπο ζωής του.
Οι τρομοκράτες του Παρισιού δεν είναι τζιχαντιστές της
Μέσης Ανατολής ή των Μουσουλμανικών Χωρών και Εμιράτων. Είναι Γάλλοι και Βέλγοι, ισλαμιστές,
τρίτης γενιάς, που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έζησαν στις Χώρες αυτές και στην Ευρώπη.
Δυστυχώς δεν ενσωματώθηκαν στον Ευρωπαϊκό
πολιτισμό, στον τρόπο ζωής των χωρών που εμείς ζηλεύουμε και επικαλούμεθα
επαινετικά πολύ συχνά. Παρ’ ότι τους δόθηκε αφειδώλευτα.
Γιατί δεν κατάλαβε η Ευρωπαϊκή Κοινωνία και οι ηγεσίες των Κρατών ότι το
Ισλαμικό Κράτος δεν ζηλώνει δόξα κοσμικού κράτους. Γι’ αυτό δεν θέλει τον
τρόπο ζωής τους. Έχουμε ένα τζιχαντικό Κράτος, θρησκευτικού Ισλαμικού σαλαφισμού,
δηλαδή «αντλεί πολλά στοιχεία άμεσα από τις διδαχές του Κορανίου και της πρώτης
ισλαμικής παράδοσης και θεωρεί ότι ο πιστός και ευσεβής, δεν χρειάζεται τη
διαμεσολάβηση από κάποιο ιερατείο ή από νομομαθείς».
Το Ισλαμικό Κράτος θεωρεί ότι δεν έχει σύνορα, αυτά είναι κινούμενα (κυλιόμενα) και δεν αναγνωρίζει τα σύνορα που
προκύπτουν από τους διεθνείς κανόνες «επειδή η διεθνής κυριαρχία δεν υπάρχει,
αλλά μόνον η θεϊκή κυριαρχία».
Ευρισκόμεθα μπροστά σε
έναν θεοκρατικό κατακτητικό Ισλαμισμό, ολοκληρωτικό, που δεν καταλαβαίνει ούτε από
θρησκευτική ετερότητα, παράγει συνενοχικό οπαδισμό και ζητεί εκτελεστές.
Έπειτα διακηρυγμένος
στόχος του τζιχαντικού ισλαμικού κράτους είναι η καταστροφή κάθε ίχνους
πολιτισμού. Κάθε πολιτιστικού στοιχείου που υπήρξε πριν από τον 7ο
αιώνα που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ. Την Παλμύρα δεν κατέστρεψαν, επειδή τους
ενοχλούσαν οι παραστάσεις των γυμνών, αλλά την ισοπέδωσαν για να σβήσουν τον
πολιτισμό που γέννησε.
Όπου επικρατεί το Ι.Κ. ο φόβος
είναι το κυρίαρχο συλλογικό συναίσθημα. Ο ιμάμης είναι ο κύριος εκφραστής ο
διαφεντευντής αυτού και της μοίρας των ανθρώπων. Οι ιμάμηδες του αιώνα μας δεν
καταλαβαίνουν τη γλώσσα του δυτικού πολιτισμού. Οι τζιχαντιστές (τζιχάντ = ιερός πόλεμος) όχι δεν μπορούν, αλλά δεν θέλουν να μετέχουν σε μια
πολυπολιτισμική κοινωνία. Την απορρίπτουν, όπως απορρίπτουν και τη
δημοκρατία που πίστευαν αφελώς ο Μπους και οι περί αυτόν, ότι η διάσταση που
χωρίζει τους δύο πολιτισμούς (αν θεωρηθεί πολιτισμός το τζιχαντικό φαινόμενο)
θα καλυφθεί από την εξαγωγή δημοκρατίας που θα έκαναν σε αυτούς.
Τώρα πια το Ισλάμ αυτό του φοβερού τζιχαντισμού μετεξελίσσεται σταδιακά και
προσεκτικά από θρησκεία σε ιδεολογία. Θέλει να
αποτελέσει το αντίπαλο δέος του Καπιταλισμού της απληστίας και να εξορκίσει τον
φιλελευθερισμό της ανηθικότητας. Θεωρούν ότι η Δύση βρίσκεται σε παρακμή και
πρέπει να προστατευθούν οι πιστοί του Ισλάμ.
Ο θεωρητικός του
Ισλαμικούυ Κράτους Αλ Σούρι (από Συρία) προώθησε τη νέα στρατηγική, αυτό που
στα αραβικά λέγεται «νιζαμ, λα τανζιμ» (σύστημα, όχι οργάνωση). Η Ευρώπη είναι ο στόχος των τζιχαντιστών
και ταυτοχρόνως ο τόπος αναπαραγωγής τους.
Τη στρατηγική αυτή θα την πραγματώσει η νέα γενιά, δηλαδή
«η Τρίτη γενιά της Τζιχάντ που θεωρεί ότι η Ευρώπη είναι το λεπτό υπογάστριο της Δύσης και πρέπει να
χτυπηθεί αυτή πρώτα» (Ζιλ Κεπέλ, Βήμα).
Σημειώνουμε ότι η
δεύτερη γενιά είναι η Αλ Κάιντα, Μπι Λάντεν) και η πρώτη γενιά είναι οι
μουζαχεντίν στο Αφγανιστάν εναντίον των Ρώσων.
Η στρατηγική της τρίτης γενιάς λέγει ο Ζ. Κεπέλ εφαρμόζει
μία Τζιχάντ όχι από τα πάνω προς τα κάτω (όπως έγινε την 11η
Σεπτεμβρίου 2001), αλλά από τα κάτω προς
τα πάνω.
ο βασικός παράγοντας αυτού του
σχεδίου είναι η επιστράτευση νεαρών από χώρες της Δύσης (είτε
αραβομουσουλμανικής καταγωγής, είτε άλλους που ασπάζονται το ριζοσπαστικό
Ισλάμ) οι οποίοι έχουν μεγαλώσει στην Ευρώπη, έχουν Ευρωπαϊκά διαβατήρια και
μιλούν διαφορετικές γλώσσες. Αυτοί πρέπει να δρουν ασκούντες τρομοκρατικές
πράξεις, διότι αυτό θα πολώσει τις Ευρωπαϊκές Κοινωνίες και θα τις αναγκάσει να
αντιδράσουν άσχημα και προς τους υπόλοιπους μουσουλμάνους.
Η Τρίτη γενιά υποδαυλίζει συνειδητά τη βία για να δει επιθέσεις σε τζαμιά, λυντσαρίσματα, κλιμάκωση της ανταποδοτικής βίας με απώτατη κατάληξη τον εμφύλιο
πόλεμο, που θα διαρρήξει από τα μέσα τη δομή των Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Έτσι
η Δύση θα αφανισθεί και θα κυριαρχήσει στον κόσμο το Χαλιφάτο. Γι’ αυτό σκοτώνουν αδιακρίτως όσο
μπορούν περισσότερους ανθρώπους, νέους εργαζόμενους, μουσουλμάνους, κάθε φύλου, ηλικιωμένους και μή, όπως έγινε
στο BATACLAN, στο Παρίσι.
Σκοπός τους να τρομοκρατήσουν πλήρως τον «εχθρό» και να
κινητοποιήσουν τους συμπαθούντες. Διότι υπάρχουν και
αυτοί(!) Είναι η μεγάλη τους εφεδρεία. Στις μαζικές διαδηλώσεις που ακολούθησαν
ως αποδοκιμασία στη «σφαγή» των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo, που υπήρξε και
αντίλογος. Αυτός που προβλήθηκε. Αυτοί που έλεγαν «je ne souis pas Charlie (δεν είμαι Σαρλί)», γιατί π.χ. διαφωνούσαν με τα σκίτσα του προφήτη κ.λ.π.
Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και αυτοί δεν είναι μόνον μουσουλμάνοι, αλλά
και άλλων θρησκευμάτων.
Υπάρχει στην κοινωνία
και στην Επιστήμη μία λογική παραδοχή.
Ότι «τη βία δεν την
γεννά η θρησκεία, αλλά η φτώχεια».
Αλλά εδώ δεν πρόκειται
περί αυτού. Γιατί οι τρομοκράτες –
τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους θεωρούν ότι ο θάνατος του άπιστου (και
αυτοθυσιάζονται γι’ αυτόν) αποτελεί την
προϋπόθεση της δικής τους ευτυχίας, έστω και μετά θάνατον. Το αγαθό στο
οποίο προσβλέπουν δεν έχει πλέον υλική αιτία, τη φτώχεια.
Μέσα στην πορεία αυτή
της Κοινωνίας και του Πολιτισμού μας φαντάζει
μεγάλη αφέλεια να μην συνειδητοποιήσουμε ότι η πολυπολιτισμική κοινωνία είνα
μία ουτοπική σύλληψη που δεν οδηγεί σε
κοινωνικούς μετασχηματισμούς και ειρηνική
συμβίωση. Οι αντιλήψεις αυτές έχουν ήδη απαξιωθεί από τις εξελίξεις στο
Παρίσι και στην Ευρώπη ολόκληρη.
ΓΙΑΝΚΟΣ
