Έχω μια
αποκλίνουσα άποψη για την Ελληνική πραγματικότητα. Η Οικονομική κρίση δεν είναι πρόβλημα από υπερδανεισμό, έλλειψη
ανταγωνιστικότητας και παραγωγής.
Το πρόβλημα προέκυψε από την έλλειψη ΗΘΟΥΣ, πολιτικού και
προσωπικού, των ηγεσιών μας.
Η έλλειψη προσωπικού ήθους, η περιφρόνηση του
πολιτικού ήθους έναντι της Πατρίδας και των μελλοντικών γενεών της, δημιούργησε
βασικά την οικονομική κρίση και την ουσιαστική χρεωκοπία.
Γιατί από το 2010 η ένταξη της Χώρας στο
μηχανισμό χρηματοδότησης της Ευρωζώνης και η αναδιάρθρωση του χρέους με το PSI
είναι χρεωκοπία. Ας μη γελιόμαστε. Το αποδεικνύει και μέχρι τώρα προσπάθεια και
η αδυναμία επαναφοράς της Χώρας στην κανονικότητα, παρά τα τρία Μνημόνια και
τις αιματηρές θυσίες του Λαού μας (οικονομικές και κοινωνικές).
Οι
κομματικές επιδιώξεις και το δέλεαρ της εξουσίας, παραμέρισαν κάθε αίσθημα
ευθύνης για το μέλλον αυτού του τόπου.
Ενδιαφέρθηκαν για το «παρόν» και όχι για τα επόμενα δέκα-είκοσι κ.α. χρόνια.
Για εύλογες αιτίες, που δεν υποδηλώνουν ούτε υπηρετούν το ήθος.
Ποιος έντιμος πατέρας θα καταχρέωνε την
οικογένειά του, έτσι ώστε τα παιδιά του να μην έχουν «αύριο» να πληρώνουν τα
χρέη του, να τους παίρνουν τα σπίτια και να τους καθιστούν πένητες;
Εν τούτοις οι εκλεγμένοι ηγέτες μας με αμετροέπεια
και αμοραλισμό καταχρέωσαν τη Χώρα, αδιαφορώντας για το μέλλον της.
Έλεγαν με θρασύτητα, ότι ύστερα από τριάντα
χρόνια δεν θα είναι αυτοί και ας δώσουν λύση οι άλλοι που θα κυβερνούν τότε.
Ήταν μοιραία η χρεωκοπία της χώρας και έγινε εκρηκτική όταν ανεδύθη και η κρίση
στην Παγκόσμια οικονομία από το 2008.
Αλλά για τα χρέη αυτά θα υπήρχε μια δικαιολογία. Θα μπορούσε να αναμορφώσει ουσιαστικά την Παιδεία.
Αντ’ αυτού, μάλλον προέκρινε
τον αφελληνισμό της Παιδείας και την υποβάθμισή της, με τη διάρρηξη χιλιάδων χρόνων ζωντανής
συνέχειας της γλώσσας μας με την καθιέρωση της μονοτονικής γραφής της, με την
κατασυκοφάντηση της βαθμολόγησης των μαθητών, η αριστεία και η ευγενής άμιλλα
μεταξύ των μαθητών χαρακτηρίστηκε ρετσινιά, η αξιολόγηση της κρίσης προσόντων
και εργατικότητας των διδασκόντων αποδομήθηκε ως εργαλείο για εκδίκηση ταξικών
αντιπάλων.
Θα μπορούσε να αναμορφώσει και ίσως να
εκσυγχρονίσει τη Δικαιοσύνη, με προσωπικό και τεχνικά μέσα, ώστε να αποδίδεται
ταχύτερα.
Θα μπορούσε να είχε προωθήσει τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης
κ.λ.π.
Ουδέν, όμως, τούτων έπραξαν. Και σήμερα εμείς
πληρώνουμε το λογαριασμό.
Αυτά δεν αποτελούν έλλειψη επιβαλλόμενου
ΗΘΟΥΣ;
Έπειτα έχουμε μια εκδήλωση του πολιτικού κόσμου,
εδώ και δεκαετίες, γενικευμένης ανομίας. Αυτή η τάση παρέσυρε και πολλούς
πολίτες σε όμοιες κατευθύνσεις. Λίγα χρόνια πάνε όπου η σημερινή Κυβέρνηση
προέτρεπε τους πολίτες στο «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ». Εν τούτοις σήμερα ως Κυβέρνηση
φωνάζει το αντίθετο και απειλεί με κατασχέσεις κ.λ.π., ενώ επιβάλλει για
πληρωμή επώδυνους φόρους.
Αυτό τι
είδους ήθος ήταν;
Πριν από τις εκλογές η σημερινή Κυβέρνηση
βεβαίωνε ότι θα καταργούσε τα μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο». Ουδέν τούτο
έπραξε. Αντίθετα υπέγραψε και τρίτο μνημόνιο.
Το ψεύδος είναι αυταπόδεικτο. Δεν υπάρχει
ντροπή.
Τι είδους
ήθος είναι αυτό;
Έγινε ένα δημοψήφισμα που το 60% του λαού είπε
ΟΧΙ. Αυτό το μετέτρεψε αυτοβούλως και κατά περιφρόνηση του Λαού σε ΝΑΙ!
Τι είδους
ήθος είναι αυτό;
Διατείνεται ότι είναι δημοκρατική Κυβέρνηση και εκθειάζει
και υποστηρίζει τα ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα του Τσάβες και του
Κάστρο, ενώ απαξιώνει την κακή Ευρώπη, από την οποίαν ως επαίτης ζητεί
οικονομική βοήθεια.
Τι είδους
ήθος είναι αυτό;
Ακόμη, τι
ήθος αποπνέει η εμφανέστατη προσπάθεια ελέγχου της Δικαιοσύνης; Η
ποδηγέτηση των ανεξάρτητων Αρχών; Η επίθεση στον Τύπο και η απόπειρα ελέγχου
του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου; Το κομματικό πάρτι διορισμού μετακλητών υπαλλήλων
στο διαλυμένο Δημόσιο; Και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος.
Γιατί επί δύο χρόνια υφιστάμεθα
ωκεανό ψευδών «χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ» (Καβάφης).
Ο απερινόητος υπερδανεισμός των παλαιών δεν
αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για τους νέους. Η υδαρή αστάθεια του πολιτικού
συστήματος, δεν αποτελεί λόγο αθωώσεως των παραπτωμάτων ήθους.
Ακόμη και για μια υποτιθεμένη
αριστερή Κυβέρνηση, με υλιστικές καταβολές και τάσεις για ενήδονες υλιστικές
ευωχίες.
Νομίζω ότι το
ΗΘΟΣ πρέπει να αναζητούμε πρώτο και πάνω απ’ όλα.
Να αλιεύουμε στους ανθρώπους και
ιδιαίτερα στους κυβερνώντες, με οποιοδήποτε τρόπο εξουσίας, τα ιδιαίτερα προσόντα και χαρακτηριστικά που θα αναδίδουν την υψηλή
συγκίνηση του πνεύματος και το αληθινό αίσθημα ευθύνης της καρδιάς τους.
Εξ όνυχος, λοιπόν, τον λέοντα.
Εσείς, φίλες και φίλοι
μου, τι λέτε;
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
