Ο πόθος του πραγματοποιήθηκε.
Το νιότερο κλεφτόπουλο με το καριοφίλι του γέρο – Δήμου, ανέβηκε στη ράχη κι έριξε
τρεις σημαδιακές φορές.
«
Άκουσε ο Δήμος τη βοή
μεσ’ το βαθύ του ύπνο.
Τ’ αχνό του χείλη εγέλασε
και σταύρωσε τα χέρια».
Τώρα μπορούσε να φύγει. Το Γένος δεν πέθανε. Είναι
ζωντανό στις ράχες της Πατρίδος του.
Ο αγώνας για την λευτεριά συνεχίζεται.
Η Γενιά και το Γένος αδιαφιλονίκητος πόθος των Ελλήνων.
Διάσημοι και ταπεινοί, επώνυμοι και ανώνυμοι. Στόχος τους είναι η επιβίωση της
γενιάς τους και του Γένους τους. Του Γένους των Ελλήνων.
Ο μπαρμπα – Χαράλαμπος,
ογδονταπεντάρης πια, στο ορεινό χωριό της Γορτυνίας έμαθε τα κακά μαντάτα. Το
μοναχοπαίδι της γενιάς του, ο εγγονός του Αγγελής, χάθηκε με τη μονάδα του
πολεμώντας στο Σαγγάριο το καλοκαίρι του 1922.
Καταχνιά και μαυρίλα στην
οικογένεια και το χωριό. Τελετές και
μνημόσυνα για τον χαμένο και επίσημα Αγγελή. Ο μπαρμπα – Χαράλαμπος
έμενε ασυμβίβαστος με το γεγονός. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι έσβησε η γενιά
του. Σερνόταν μέχρι την Εκκλησία του χωριού για να πάρει δύναμη και να
παρακαλέσει για τον ερχομό του Αγγελή. Δεν αποδέχθηκε ποτέ την απώλεια του
εγγονού του, της γενιάς του.
Και όταν πια δεν μπορούσε να
σέρνεται έμεινε κατάκοιτος, αμίλητος, ασυμβίβαστος με την ιδέα του θανάτου. Ο
μπαρμπα Χαράλαμπος ουρανοδρομούσε. Δεν παρέδιδε την πνοή του. Το πνεύμα του
ασυμβίβαστο με το χαμό της γενιά του.
Τον Νοέμβριο του 1922 έγινε το
θαύμα. Ο Αγγελής γύρισε ξαφνικά στο χωριό. Είχε σωθεί. Σύσσωμο το χωριό τον
έφερε στο κατώφλι του σπιτιού του παππού του.
Άκουσε ο μπαρμπα – Χαράλαμπος τη
βοή στην ουρανόδρομη πορεία του. Σηκώθηκε από το κρεββάτι του. Το αχνό του
χείλι γέλασε πλατιά. Και αγκάλιασε σφικτά τον εγγονό του, τη γενιά του. Ύστερα
ξάπλωσε στο κρεββάτι. Για πάντα. Η ιστορία της πανάρχαιας Πατρίδας
συνεχίζεται.
Τώρα μπορούσε να φύγει.
Το γένος του
υπάρχει. Ο μπαρμπα – Χαράλαμπος ζει. Η ελπίδα της γενιάς δεν έσβησε ποτέ.
Όπως και η ελπίδα του Γένους μας.
Μόνο που το χαμόγελο που περιμένουμε εμείς είναι από την ίδια τη γενιά μας.
Είναι το άλλο χαμόγελο. Της ζωής, της δράσης, της προσδοκίας, της προόδου. Του
βηματισμού μιας ελεύθερης από μνημόνια και μειοδοσίες Πατρίδα μας. Μιας
Πατρίδας αξιοπρεπούς και σεβαστής, μακριά από τις καθημερινές μικρότητες και
γελοιότητες. Μιας δικής μας Πατρίδας, του Γένους μας.
