Σκέψεις οδυνηρές, τραυματικές του χρόνου αυτού, μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα της γνώσης. Στρώνουν μπροστά μας τη συνειδητοποίηση του εγωκεντρικού μικροκόσμου μας και βιώνουμε την οδύνη του θανάτου. Μιας εμπειρίας μοναδικής, που δεν αντέχουμε, σαν επιβεβαίωση ακριβώς της γνώσης της τελικής μας κατάληξης.
Ενώ διαθέτουμε αφειδώλευτα τη ζωή μας, με
απερινόητη ελαφρότητα και αμεριμνησία, καλούμεθα να συνταιριάξουμε την ελευθερία με την
ασφάλεια, να ποδηγετήσουμε το φόβο με την ελπίδα της ζωής. Στην ιδέα του
θανάτου να μπολιάσουμε την ελπίδα για ζωή.
Η γνώση της αλήθειας είναι το αιώνιο
ζητούμενο. Η γνώση στην περίπτωσή μας έχει αρωγό την Επιστήμη. Αλλά και η
Επιστήμη είναι φειδωλή στις απολυτότητες. Αυτός είναι ο ορισμός της. Αυτή την υπευθυνότητα
της Επιστήμης, ταλανίζουν τις αισθήσεις μας οι επαγγελματίες της άρνησης, των
δημοσιεύσεων '' fakenews'' , της τρομολαγνείας, της στυγνής και αψιμυθίωτης
ανοησίας. Και αυτό ακριβώς αναδεικνύει την τραγικότητα του σημερινού ανθρώπου.
Περιτριγυρισμένος από απιστία και παραφιλολογία, νοιώθει την ορφάνια της
πνευματικής του επάρκειας.
Εν τούτοις, παρελαύνουν από την οθόνη του
μυαλού τους, οι χιλιάδες ετοιμοθάνατοι του κόσμου, οι εκατοντάδες νοσηλευμένοι
με διαστημικά σκάφανδρα στα νοσοκομεία άνθρωποι του περιγύρου τους, τα
ασυνόδευτα φέρετρα με τους άκλαυτους νεκρούς, με το ανολοκλήρωτο πένθος των
οικογενειών τους και των φίλων τους, με την απουσία του αποχαιρετισμού τους, με
την ανατροπή των ταφικών εθίμων μας...
Στο πλαίσιο της πανδημίας αυτής, τα φώτα
χαμηλώνουν, η ποίηση των ημερών θολώνει, η λαμπρότητα των εορτών σκιάζεται, η
γοητεία του χριστιανικού γεγονότος της γέννησης του Θεανθρώπου θαμπώνεται. Δεν
νοείται, πλέον, η παλιά γιορτή. Η
κοινωνία των ανθρώπων ματαιώνεται. Η γιορτή, για μας τους Έλληνες, είναι ένα
ξεχωριστό γεγονός. Είναι πηγή συναναστροφής και επικοινωνίας μεταξύ μας. Είναι
και μια γιορτή αυτογνωσίας, μια γιορτή εναντίωσης στην καθημερινή φθορά και
ένας αναστοχασμός της αιωνιότητας, μια ποιητική άρνηση του θανάτου.
Τα
φετινά Χριστούγεννα τα περνούμε χωρίς την εορταστική αύρα. Με μοναξιά, εύγλωττη
σιωπή, με μοναχικότητα, με περισυλλογή. Αυτή που στην αφροσύνη των καιρών μας,
θα ενδυναμώσει την αυτογνωσία μας, θα μας προφυλάξει από την αυταπάτη της
ψευτο-επάρκειας μας και θα γιγαντώσει την ελπίδα του μέλλοντός μας.
Για να έχουμε Ελεύθερα και Ευτυχισμένα
Χριστούγεννα 2021.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ
