Για ποια Αριστερά μιλάμε;

Η προβαλλόμενη ως  «Αριστερά», είτε στο ΣΥΡΙΖΑ είτε σε άλλες μικρότερες φράξιες, αυτοτελείς ή όχι, ΔΕΝ μας έχει δώσει τα ιδεολογικά και πολιτικά διαπιστευτήριά της.

Αμέσως-αμέσως, αυτό δεν αποτελεί έντιμη πολιτική πράξη, ούτε προσδίδει εις αυτήν κανένα «ηθικό πλεονέκτημα». Αφήνει τον καθένα να ερμηνεύει τη «αριστερά’ κατά το δικό του ιδεολογικό τρόπο, γιατί έτσι ψαρεύει καλύτερα στα θολά νερά.

Αλλά τι είναι η Αριστερά; Έχει σχέση με την παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά; Πιστεύει στη βίαιη ανατροπή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου με τελικό σκοπό το όραμα της αταξικής κοινωνίας;

Δεν φαίνεται να έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εκείνα τα στοιχεία που παρέχει είναι μια ακατάσχετη αδολεσχία, μια συγκροτημένη επιστημονικά ψευδολογία, μια Οργουελική αποτύπωση ενός φρικαλέου και αποκρουστικού παραδείγματος, μια παρανοϊκή και σχιζοφρενική επανάληψη φαντασιακών αφηγημάτων, που τρέφουν την ιδεοληπτική πλατφόρμα ημιμαθών θεραπόντων της.

Ωστόσο, πάνω σ’αυτά επιδεικνύει μια ρητορεία επαινετή, που μάλλονμπερδεύει τους μελετητές και τους οπαδούς της ακόμη. Γιατί θέλει να εμφανίζεται ως μια μετακομμουνιστική Αριστερά, που όμως, είναι ασπόνδυλη και πνιγμένη μέσα στις αντιφάσεις της. Δεν δύναται να προσδιορίσει κανένας τη διαφορά αυτής της «Αριστεράς» από την παραδοσιακή Αριστερά (πέραν της αντιευρωπαϊκής πορείας της τελευταίας), από την Κεντροαριστερά, από την κεντροδεξιά, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα «αριστερά»κινήματα.

Στο πλήθος των αριστερών εκδοχών της, όπως προβάλλονται στην βερμπαλιστική πλησμονή των προπαγανδιστικών μηχανισμών της, εμφανίστηκε αυτή η Αριστερά ως ελπίδα και ειρηνική επανάσταση.

Εν τούτοις αποδείχθηκε η πλέον αντιδραστική δύναμη της Χώρας, ξεπέρασε όλα τα όρια  αντιδραστικότητας, αφού χωρίς ενδοιασμούς κυβερνά μαζί με τους εθνικολαϊκιστές του Καμένου.

Πλήθος αντιφάσεων και ανορθολογικών καταστάσεων επισημαίνονται στον βραχύβιο πειραματισμό της.

Η Αριστερά αυτή είναι εναντίον της Παγκοσμιοποίησης, αλλά συγχρόνως είναι και εναντίον των συνόρων και των διαφορών μεταξύ των Κρατών.

Είναι μια πρωτόγνωρη περίπτωση, όπου η Χώρα είναι όμηρος ανθρώπων ιδεοληπτών, με αδικαιολόγητο ιδεολογικό ναρκισσισμό, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι ότι μόνον αυτοί γνωρίζουν την αλήθεια και ότι η Ευρώπη και όλος ο υπόλοιπος κόσμος βαδίζουν σε λάθος κατεύθυνση. Την αλήθεια κατέχουν μόνον αυτοί αλλά αδυνατούν να υποδείξουν ένα τόπο όπου εφαρμόζεται η «αλήθεια» τους.

Η «αλήθεια» είναι δική τους, είναι ιδιοκτήτες της, και ό,τι θέλουν την κάνουν. «Είναι ιστορική αναγκαιότητα» και υπάγεται στην μαρξιστική διαλεκτική.

Αλλά η Αριστερά, αυτή είναι μια ομήγυρης α ν α χ ρ ο ν ι σ τ ι κ ή:

Έχει στραφεί με διάφορα προσχήματα κατά των επενδύσεων είτε είναι μεταλλεία, είτε είναι κατασκευή φραγμάτων (Τζουμέρκα), είτε είναι πολεοδομήσεις παραθεριστικών οικισμών, είτε είναι ανάπτυξη αιολικών πάρκων. Χαρακτηριστικό κωμικό παράδειγμα αποτελεί η τοποθέτηση του ίδιου του κου Τσίπρα στη Βουλή (25-2-2010) για το πότισμα των ζώων στο Λιδωρίκι όπου είπε: «Οι λούστρες (φυσικές ποτίστρες πάνω στο βουνό) που υπάρχουν στην περιοχή της σχεδιαζομένης εξόρυξης είναι βασικές για το ξεδίψασμα των ζώων, τα οποία αν περικυκλωθούν από εργοτάξια μεταλλείων, δεν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να έχουν την ίδια λειτουργικότητα».

Στην ίδια αναχρονιστική ροπή είναι και η κρίση τους ότι ο ανταγωνισμός αντιβαίνει στις αξιακές τους επιλογές.

Έτσι βάλθηκαν να ενοχοποιήσουν την αξιολόγηση, την ιεράρχηση, την αριστεία. Σε όλα τα επίπεδα, διοικητικά και εκπαιδευτικά. Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις καταλήγουν σ’έναν εξισωτισμό που υπηρετεί τη μετριότητα και την ανεπάρκεια. Ο ισοπεδωτισμός των πάντων είναι ο στίβος των ονείρων τους. Γιατί έτσι αυτοί έχουν προοπτική. Τον πολιτισμό δεν τον φτιάχνουν οι αμόρφωτοι, οι ημιμαθείς και οι δοκησίσοφοι. Δεν τους ενδιαφέρει. Ο Πλάτων είναι για αυτούς το ίδιο όπως ο βροχοποιός μάγος της κεντρικής Αφρικής. Οι πολιτισμοί τους είναι ισότιμοι.

Στην εκπαιδευτική τους πολιτική αποκόπτουν τη Χώρα από τον Ευρωπαϊκό χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, γιατί τορπιλίζουν τα πτυχία και την αναγνώρισή τους από την Ευρώπη και την φοίτηση ελλήνων φοιτητών στην Ευρώπη, μέσω σχετικών προγραμμάτων (Erasmus). Ευνοούν πρωτάκουστες συμπεριφορές του κομματικού τους στρατού στα πανεπιστήμια, όπως το χτίσιμο των γραφείων καθηγητών, την κατάληψη Πρυτανειών, την βιαιοπραγία κατά καθηγητών κ.λ.π.

Μοναδική γλωσσολογική εκπαίδευση λαμβάνουν στη διαμόρφωση «νέες γλώσσες», όπως: τη μετονομασία των μεταναστών από παράνομους σε παράτυπους, ή την ονομασία της Τρόικας σε θεσμούς. ‘Έπειτα παραμένουν ανεξέλικτοι σ’ένα λεξιλόγιο της μαρξιστικής προεφηβικής ηλικίας με το να αναμηρυκάζουν με προκλητική συχνότητα τις λέξεις: «εκβιασμός, ταπείνωση, πραξικόπημα, τρομοκρατία», απευθυνόμενοι στους Ευρωπαίους. Και είτε από αγένεια είτε από άγνοια δεν καταλαβαίνουν ότι έναν συνομιλητή-συνεταίρο σου δεν τον κοσμείς με τα παραπάνω επίθετα. Όχι μόνον γιατί απευθύνεσθε σε εκλεγμένους δημοκρατικά ηγέτες, αλλά και διότι εφ’όσον και όσον είσθεμε το ΕΥΡΩ, δεν μπορείτε να το εμφανίζετε ως προϊόν εκβιασμού.

Πέραν αυτών, αυτή η Αριστερά ευθύνεται για σωρεία δολίων ενεργειών, οι οποίες της στερούν κάθε δικαίωμα αναγνώρισης στο δημοκρατικό γίγνεσθαι του τόπου και ιδία του επικαλουμένου από αυτήν δήθεν «ηθικού πλεονεκτήματος».

Διότι ο κος Τσίπρας της «Αριστεράς», που είναι ο μεγάλος υπεύθυνος της σημερινής καταστροφής διέπραξε μέχρις εδώ τις ακόλουθες πολιτικές απάτες:

1.      Εξαπάτησε τον Ελληνικό Λαό με το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εντελώς αντίθετα έπραξε αυτού.

2.      Εκβίασε εκλογές, ενώ δεν είχε καμία πρόθεση να εφαρμόσει το ως άνω πρόγραμμά του, υπονομεύοντας την  εύθραυστη οικονομική ανάπτυξη της Χώρας και τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση

3.      Έγινε ο εμπνευστής του «ΔΕΝ πληρώνω», με επικεφαλής στην κίνηση αυτή την κ. Βαλαβάνη, την οποίαν διόρισε στη συνέχεια Υπουργό Εσόδων, δηλ. του ΠΛΗΡΩΝΩ.

4.      Κήρυξε επανάσταση κατά της Ευρώπης και ενώ απείλησε να μάθει χορό τις αγορές και τους Ευρωπαίους παίζοντάς τους ζουρνά, μπήκε ο ίδιος στο χορό προς μεγάλη καταισχύνη της πατρίδας μας.

5.      Ξεκίνησε καινούργια δική του διαπραγμάτευση επί πέντε μήνες χωρίς όπως αποδεικνύεται περιεχόμενο και οπωσδήποτε χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ενώ δήλωνε συγχρόνως δια του αρμοδίου Υπουργού του ότι ΔΕΝ θέλουμε λεφτά, γιατί δεν έχουμε ανάγκη χρηματοδότησης. Την «παράλειψη» της χρηματοδότησης την κατενόησε όταν έληξε η προθεσμία που είχε πάρει για αυτή την διαπραγμάτευση (Ιούνιο 2015)

6.      Για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία διαπραγμάτευσης τελευταία ο κος Τσίπρας, ομολόγησε ότι έπαιξε, πιστεύοντας στην μπλόφα των Ευρωπαίων, ενώ θα έπρεπε να αντιληφθεί αμέσως το πρώτο δίμηνο την μπλόφα Βαρουφάκη, που την χρεώνεται εκ των πραγμάτων.  Στο τέλος τρόμαξε από το φιάσκο της «μπλόφας» του και συνθηκολόγησε πλήρως.

7.      Τη συνθηκολόγηση αυτή, όμως, δεν άντεχε να την πάρει μόνος του και μετήλθε άλλου είδους απάτη.

Ζήτησε να γίνει συνένοχός του ο λαός με Δημοψήφισμα, το οποίον περιείχε ψευδεπίγραφο ερώτημα, εξόχως συγκρουόμενο με τη λογική και με αποτέλεσμα προσδιορισμένο εκ του περιεχομένου του.

Αφού δήλωσε ότι το ΟΧΙ και το ΝΑΙ,  σημαίνει παραμονή στο ΕΥΡΩ και την ΕΥΡΟΖΩΝΗ, όποιο αποτέλεσμα και αν έβγαινε θα κατέληγε στην αποδοχή της συμφωνίας (παράδοση) στην ηγεσία της Ευρωζώνης.

Βέβαια, πιστεύουμε ότι ο ίδιος ήθελε να βγει το ΝΑΙ, για να πει ότι το θέλησε αυτό ο Λαός. Τελικά αυτός ο προδομένος Λαός ψήφισε και με μεγάλη διαφορά το ΟΧΙ, προς μεγάλη απογοήτευση του κ. Πρωθυπουργού, που τον ανάγκασε να ρίξει το πέπλο της υποκρισίας και να το μετατρέψει σε ΝΑΙ.

8.      Απεκαλύφθη ευθύς αμέσως ότι ενώ συνέτρεχαν τα παραπάνω  γεγονότα, εξυφαίνετο «συνωμοσία» της Αριστερής πλατφόρμας για ρήξη με την Ευρωζώνη και επιστροφή στη ΔΡΑΧΜΗ.

Για τη ρήξη αυτή είχε μιλήσει και δημόσια ο Βαρουφάκης (Χανιά) και είχε πει «να δούμε θα με στηρίξετε και όταν γίνει η ρήξη»

Για τη ρήξη αυτή είχε ενημερωθεί ο Πρωθυπουργός από τον Βαρουφάκη από τον Μάρτιο του 2015 (άλλοι λένε από τον Φεβρουάριο).

Τίποτε, όμως δεν είχε μάθει ο λαός και το λοιπό πολιτικό σύστημα.

Όταν τελευταία έγινε ευρέως γνωστό, πρώτα είπαν τα κυβερνητικά παπαγαλάκια ότι ο Τσίπρας, έλαβε γνώση της σχετικής έκθεσης περί δραχμής, διαπίστωσε την επερχόμενη οριστική καταστροφή και ετάχθη αποφασιστικά υπέρ του ΕΥΡΩ.

Έπειτα είπαν ότι είχε από πριν δοθεί εντολή για το PLAN B με ενδεχόμενο τη δραχμή και γνωστοποιήθηκε τώρα η σχετική έκθεση. Αυτά, όμως, όλα εκ των υστέρων, χωρίς να αναιρούν   την εύλογη καχυποψία, ότι προετοιμάζετο από πολλού χρόνου η ρήξη και η δραχμή εξ ου λόγου και οι πολύμηνες άνευ περιεχομένου άπρακτες διαπραγματεύσεις ως τη λήξη της δοθείσας προθεσμίας (30-6-2015).

9.      Σ’αυτή τη διαχείριση της «Αριστεράς» δεν βλέπουμε καμία διαφορά από τη φαυλότητα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα δεν υπάρχει κανένα  η θ ι κ ό  π λ ε ο ν έ κ τ η μ α.

Διότι αν υπήρχε ποτέ τέτοιο πλεονέκτημα, σήμερα με τις στάσεις έναντι των γεγονότων και τις συμπεριφορές του ίδιου του Πρωθυπουργού και των συνιστωσών του Κόμματός του έχει προ πολλού αποδράσει.

Γιατί τι πρέπει να σκεφθεί και να πει ο απλός πολίτης, όταν ο Πρωθυπουργός λέγει στη Βουλή και στα ΜΜΕ ότι δεν πιστεύει στην επιτυχία των μέτρων, των οποίων ο ίδιος ζητεί την υπερψήφισή τους από τη Βουλή; Και παραμένει Πρωθυπουργός. Δηλ. προτιμά την καρέκλα του, από την ουσία της πολιτικής, που υπαγορεύει να αποχωρεί όποιος δηλώνει αδυναμία πραγματοποιήσεως του σκοπού για τον οποίον ετάχθη.

Αλλά και η όλη παρέα της φερομένης Ριζοσπαστικής Αριστεράς την ίδια έλλειψη διαθέτει. Διότι δεν μπορείς να καταψηφίζεις τον πρωθυπουργό σου στις ύψιστες επιλογές του και να προκαλείς έλλειψη πλειοψηφίας και δεδηλωμένης στην Κυβέρνησή  σ ο υκαι να έχεις το σχιζοφρενικό θράσος να λες ότι καταψηφίζεις, αλλά και στηρίζεις την Κυβέρνησή σου, αντί, αφού έχεις αντίθετη γνώμη με τις κυρίαρχες επιλογές του Κόμματός σου, να παραιτείσαι ή να αποχωρείς από το κόμμα αυτό.

Εδώ πρόκειται περί ανυπαρξίας παντελώς ηθικού πλεονεκτήματος.

Τελικά, ποια είναι αυτή η Αριστερά; Είναι μάλλον το αποπαίδι της παρωχημένης Αριστεράς. Παίρνει εμπνεύσεις από την μπαγιάτικη ρητορική της ουτοπίας και δεν την αφήνει να κοιμηθεί το βάρος της εμφυλιακής ήττας.

Είναι αυτή που αναγορεύεται σε τιμητή των πάντων, χωρίς κάποια ιδιαίτερη επίδοση, ενώ δεν έχει να μας επιδείξει μια επιτυχή εφαρμογή εκεί που δοκιμάστηκε. Έφερε συμφορές και καταστροφές παντού.

Είναι εκείνη η αριστερά, που δεν έδειξε ποτέ το πρόσωπό της στο λαό, ήταν καμουφλαρισμένη και εξοπλισμένη με περισσή δολιότητα, όπως ειδικότερα σήμερα η Αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι οι λαθρεπιβάτες της δημοκρατικής διαδικασίας, μήπως πλησιάσουν την εξουσία, ξεγελώντας τους νόμιμους συνεπιβάτες τους.

Ας ευχηθούμε να σταματήσουνε εδώ οι περιπέτειές μας.

 23-7-2015                                                                                                                                                                         Ι.Κ.

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

Πλησμονή απάτης και ανευθυνότητος

Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας έδειξαν και πάλι ότι είναι κατώτερες των περιστάσεων.

Αντιμετώπισαν τη διαχείριση ενός δημοψηφίσματος.

Ως ερώτημα του δημοψηφίσματος ετέθη «ΟΧΙ ή ΝΑΙ στις προτάσεις που έκαναν στη χώρα μας οι εταίροι την 25-6-2015», οι οποίες ήταν δυσμενείς για μας.

Αμέσως το ερώτημα αυτό, ως ερώτημα, προκάλεσε τη θυμηδία των πολιτών, των απλά ενημερωμένων ή υποψιασμένων. Γιατί δεν αποτελούσε κανένα γεγονός, ήταν απλά μια πρόταση διαπραγμάτευσης, που μάλιστα δεν είχε κλείσει και βρισκόταν σε εξέλιξη.

Υπό την βεβαιότητα αυτή δεν αποτελούσε ύψιστο και επείγον πρόβλημα, από το οποίο κινδύνευαν άμεσα συμφέροντα της χώρας. Πέραν του γεγονότος ότι η σπερματική δομή των επί μέρους προτάσεων, που ήταν κυριαρχική των διαπραγματεύσεων, αφορούσαν σε θέματα δημοσιονομικού χαρακτήρα απτόμενα της σύνθεσης και εφαρμογής του Πορϋπολογισμού της Χώρας. Εδώ αποκλείεται ευθέως από το Σύνταγμα η διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Αλλά η «λεπτομέρεια» αυτή παρεκάμφθη από όλο το πολιτικό μας σύστημα.

Την επόμενη της εξαγγελίας του ερωτήματος αυτού, οι Έλληνες πολίτες εμβρόντητοι, πληροφορούνται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ότι αυτή η πρόταση είχε αποσυρθεί. Επομένως δεν υπήρχε τυπικά και ουσιαστικά έστω πρόταση, την οποία έπρεπε να απορρίψουμε ή αποδεχθούμε.

Η Κυβέρνηση επιβεβαίωσε το γεγονός αυτό και επέμεινε στη διενέργεια του δημοψηφίσματος με το ίδιο περιεχομένο.

Αλλά για κάθε απλό πολίτη που σέβεται τον εαυτό του, είναι φανερό ότι δεν έχει περιεχόμενο το ερώτημα, είναι ασαφέστατο, δίδει ο καθένας όποια ερμηνεία θέλει και προπάντος δίδει το δικαίωμα σε πλείστους να υποψιαστούν ότι οδηγεί: εκτός ΕΥΡΩ και στη δραχμή. Γι’ αυτό και υποχρεώθηκε η Κυβέρνηση να «ερμηνεύει» συνέχεια το ερώτημα, ότι εννοούμε ΟΧΙ εντός της Ευρωζώνης και της Ευρώπης, χωρίς αυτό βέβαια να προκύπτει από το ερώτημα.

Γι’ αυτό το ερώτημα αυτό, δεν ήταν για δημοψήφισμα, ήταν μαγική εικόνα για φυλλάδια εικονογραφημένα, όπου ο καθένας έδινε τη δική του εξήγηση, όπως δηλαδή του πήγαινε το πολιτικό κοστούμι που φορούσε. Έτσι άλλος του άρεσε να βλέπει στο βάθος τη δραχμή και την έξοδο από την ΕΥΡΩΖΩΝΗ, άλλος να βγάζει τα απωθημένα του από συγκεκριμένους πολιτικούς ή από παλαιά κόμματα, μέχρι που άλλος δυστυχής να λέει ότι «δεν έχω τίποτε, τι άλλο έχω να χάσω».

      ●Στο κρίσιμο αυτό σημείο σύμπασα η Αντιπολίτευση διέπραξε άλλο ένα κεφαλαιώδες σφάλμα, που έδειξε την παντελή έλλειψη πολιτικού αισθητηρίου, αλλά και υπευθυνότητας  έναντι της Πατρίδος.

Βάλθηκε να ερμηνεύσει το ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ περιεχομένου ερώτημα, αποδεχόμενη και  νομιμοποιούσα αυτό με την αντιπαράθεση στο ΟΧΙ του ΝΑΙ, που το ερμήνευσε ΝΑΙ στην Ευρώπη, ΝΑΙ στο ΕΥΡΩ.

Πολλοί από εμάς τους απλούς πολίτες διαβιβάσαμε όπου δει την πρόταση αποτροπής της οποιασδήποτε ερμηνείας και την επιβολή στην Κυβέρνηση υποβολής νέου σαφούς και ακριβούς ερωτήματος, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Εάν δεν απεδέχετο η Κυβέρνηση την λογική και νόμιμη αυτή πρόταση, τότε η Αντιπολίτευση να απειλούσε ΑΠΟΧΗ και να την πραγματοποιούσε. Δεν ήθελε να εφαρμόσει την πρόσφατη λαϊκή εντολή των βουλευτικών εκλογών, είχε πλέον στάδιον δόξης λαμπρόν να την εφαρμόσει με το Δημοψήφισμα.

Η Κυβέρνηση έφερε τη Χώρα στο έσχατο οικονομικό της επίπεδο, αυτή είναι υποχρεωμένη να το ολοκληρώσει.

Δεν την εμποδίζει κανείς. Δεν χωρεί λιποταξία.

Οι ταγοί  λοιπόν της Αντιπολίτευσης δεν άκουσαν κανένα και ενεφανίσθηκαν ως υπεύθυνα Κόμματα, τα οποία είναι αδιανόητο να μην λαμβάνουν θέσεις εν προκειμένω. Λες και η Κυβέρνηση Τσίπρα ελάμβανε θέση δια του ερωτήματος αυτού.

Μικρόνοες και πολιτικοί νάνοι δεν αντιλαμβάνοντο  ότι λέγοντας «ΝΑΙ» συνειρμικά επιβεβαίωναν τους ισχυρισμούς των Κυβερνητικών, που τους κατηγορούν ότι αυτοί δεν λένε σε όλα ΝΑΙ, όπως έκαναν εκείνοι, αλλά διαπραγματεύονται και λένε ΟΧΙ.

Βέβαια δεν μπορώ να κρύψω τη συμπάθεια και τον θαυμασμό μου σ’ αυτούς τους οπαδούς του ΝΑΙ, αφού και υπό την αυθαίρετη ερμηνεία του ερωτήματος από την Κυβέρνηση, αποδέχθηκαν να επιβαρύνουν τον εαυτό τους από τα πρόσθετα βάρη που φέρνει το ΝΑΙ, αναδεικνυόμενοι ως πραγματικοί Ευρωπαίοι σε στίβο, όπου μόνον οι Ελβετοί πολίτες μέχρι σήμερα έχουν ψηφίσει επιβολή φορολογικού βάρους στον εαυτό τους.

Το αστείο είναι ότι τη θέση αυτή ασπάζονταν και αρκετοί φίλοι, επιστήμονες, ιδιαίτερα των θετικών επιστημών, σε τέτοιο σημείο ώστε με έβαλαν σε σκέψεις να επανεξετάσω  τα σχέδια στατικής αντοχής του σπιτιού μου.

Η ένδεια των πολιτικών επιχειρημάτων τους ήταν τόσο ρηχή και επιδερμική ώστε μόνο από επιπολαιότητα και αχρησία των νευρώνων του εγκεφάλου εδικαιολογείτο.

Γιατί είναι αδύνατον να μην δύνανται όλοι αυτοί οι κύριοι να αντιληφθούν ότι ένας εκλογικός αγώνας και δη δημοψηφίσματος, πρέπει να έχει ΗΓΕΣΙΑ, που να τον υπηρετεί και να τον κατευθύνει.

Η συμπαθητική συμμετοχή αξιόλογων θεσμικών ανθρώπων στο πλήθος της πλατείας, δεν παρέχει τα εχέγγυα εκλογικής ηγεσίας. Ούτε είναι ηγεσία, γι’ αυτό και το έλλειμμα παρουσίας του ΝΑΙ στα εκλογικά τμήματα και στη μάχη της αφίσσας. Ήταν ανύπαρκτοι.

Βέβαια ο Λαός μας απεφάνθη. Και πλέον ύστερα από τις Κυβερνητικές δηλώσεις μετά το Δημοψήφισμα, ότι το ΟΧΙ εννοείται μέσα στο ΕΥΡΩ, υπάρχει και σχετική ηρεμία.

Τώρα διανοίγεται ένα καινούργιο κεφάλαιο, με νέα διαπραγμάτευση με τους εταίρους.

Ελπίζω να ξεχαστούν οι μέχρι τώρα τακτικές επηρεασμού της κοινής γνώμης δια της διατυπώσεως και διαδόσεως από  διάφορες μεριές αντιφατικών δήθεν γνωμών και κατ’ επανάληψη, ώστε οι πολίτες να χάσουν τον μπούσουλα και να μην καταλαβαίνουν τι τους γίνεται και να καταλήγουν άβουλα όντα για την πολιτική τους επιλογή.

Προς αποφυγή είναι και οι αναδεικνυόμενοι «ρήτορες» του Κομματικού μηχανισμού που ομιλούν συνεχώς και επί τα ίδια πράγματα, ώστε να σιχαίνεται ο πολίτης να πλησιάσει την πολιτική διαδικασία.

Έπειτα η πανουργία, τα ψέμματα που επαναλαμβάνονται συνεχώς και η ασυνέπεια λόγων και πράξεων και ιδία κατά την πορεία των συνεννοήσεων και των διαπραγματεύσεων, να μην ζηλώσουν δόξαν εκ του προηγούμενου πενταμήνου και να αχθούν οι διαπραγματευτές μας σε μια χρήσιμη συμφωνία, η οποία γνωρίζομε ότι δεν θα είναι η καλύτερη για την Πατρίδα μας και δη έναντι προηγουμένων. Εν τούτοις είναι απαραίτητη.

                                                    ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ