Το πρόβλημα των Γάλλων πολιτών, δεν είναι η
αύξηση της τιμής της βενζίνης. Αυτό είναι η αφορμή.
Το πρόβλημα
είναι πολύ πιο σύνθετο απ' ότι παρουσιάζεται στην παρούσα κατάσταση.
Η Ευρώπη και
τα Ευρωπαϊκά όργανά της δεν κατόρθωσαν να αποφύγουν την ιλιγγιώδη αύξηση των
ανισοτήτων σ'αυτά τα τελευταία σαράντα χρόνια της λεγομένης "ελευθέρας
αγοράς", τη συρρίκνωση των κοινωνικών υπηρεσιών υπό το "δόγμα"
ότι "κάνουμε οικονομία" και την επιβολή λιτότητας, χωρίς πρόβλεψη πέρατος,
τη φυγή των επιχειρήσεων με συνέπεια την αύξηση της ανεργίας σε ολόκληρες
περιοχές, την εργασιακή επισφάλεια που μειώνει τους μισθούς και αλλάζει τις
εργασιακές σχέσεις και το
"ξεπούλημα" στους ιδιώτες του δημόσιου πλούτου και των υποδομών.
Παράλληλα
ενοχοποιούνται οι συνταξιούχοι που κατηγορούνται ότι ζουν καλά, εις βάρος και
με έξοδα των εργαζομένων κ.λπ.
Δηλαδή στη
Γαλλία, έχει αλλάξει δραματικά το χάσμα ανάμεσα στον κατώτερο και τον ανώτερο
μισθό. Η ιδέα της ισότητας στη Γαλλία,
παίζει πάντοτε τεράστιο ρόλο. Γι'αυτό, η
φράση "χρήματα δεν υπάρχουν" για αύξηση του κατώτερου μισθού, βρίσκει εχθρικά ώτα.
Έπειτα, ένα
πολύ μεγάλο μέρος της Γαλλικής κοινωνίας θεωρεί ότι αποτελούν πρόσχημα οι
κανονισμοί της ΕΕ και το ευρώ για την εξατομίκευση της κοινωνίας, την αποδόμηση
του κράτους, την καταστροφή του πνεύματος της αλληλεγγύης και την μείωση της
εθνικής κυριαρχίας.
Δηλαδή βλέπουν ότι η χώρα τους, έχει παραδώσει
τους μοχλούς του δημοκρατικού ελέγχου και την άσκηση της πολιτικής
(νόμισμα, δημοσιονομική πολιτική, δημόσιες επενδύσεις, κατευθυνόμενος και
εγκρινόμενος προϋπολογισμός κ.λπ.) στην
"Ολιγαρχία" της ΕΕ.
Έτσι, το
μόνο που μένει να ρυθμισθεί από την "εσωτερική" πολιτική, είναι η
αύξηση των φόρων και η πίεση στους μισθούς, στις συντάξεις και
τις κοινωνικές παροχές.
Το χάσμα
αυτό διευρύνεται μεταξύ λαού της
περιαστικής και παραδοσιακής Γαλλίας και των προτεραιοτήτων που επιβάλλουν οι
κώδικες και η κουλτούρα της ΕΛΙΤ της ΕΕ. Υπάρχουν, στην βάση της Γαλλικής
κοινωνίας, αποστάσεις πολιτισμικές και ταξικές, χωρίς να παραβλέπονται και οι
γεωγραφικές, που έχουν δημιουργήσει σεισμικό ρήγμα, έτοιμο να εξελιχθεί σε
σεισμική ακολουθία.
Ο
ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΙΛΕΚΑ
Η αποτυχία των παραδοσιακών κομμάτων,
άνοιξε το δρόμο στον πρόεδρο Μακρόν για την εξουσία. Τα διεθνή λόμπι επέβαλαν
την υποψηφιότητά του και μάλιστα όντος μειοψηφικού υποψηφίου, με ιστορικό
χαμηλό στον πρώτο γύρο των εκλογών. Εκ των υστέρων και εκ των ενόντων, υπό την
εύνοια του μεγάλου τραπεζικού κεφαλαίου, στο δεύτερο γύρο έφτιαξε ένα κόμμα.
Υποσχέθηκε
βαθιές μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό και στην Ευρώπη. Πήγε στην Ευρώπη και οι
προτάσεις του απερρίφθησαν από τον Ολλανδo-
γερμανικό άξονα. Γύρισε στο εσωτερικό, με τις γνωστές φοροεπιβαρύνσεις.
Κάτω από τις
υφιστάμενες συνθήκες που ανεπτύχθησαν, η κοινωνική έκρηξη ήταν για όλους
αναμενόμενη, πλην του Μακρόν! Φαίνεται ότι ενήργησε με τρόπο αλαζονικό,
υπερεκτιμώντας τις προσωπικές του δυνατότητες και αποφεύγοντας να εξηγήσει
σωστά και επαρκώς τα επιβληθέντα νέα επώδυνα μέτρα στο Λαό, που μόνον φιλολαϊκά
δεν ήταν. Αλλά ακόμη, από ανεξήγητο προσωπικό εγωισμό δεν απόκρυψε- ιδιαίτερα
από ταξίδια του στο εξωτερικό- μια "μοναρχική περιφρόνηση" στους
συμπολίτες του.
Αυτά όλα
ήσαν αρκετά, για να πιάσει φωτιά η πυριτιδαποθήκη που περίμενε. Και το
χειρότερο: εβλήθη κατ' ευθείαν, κατά πρόσωπο ο Μακρόν, γιατί δεν έχει πίσω του
κανένα παραδοσιακό κόμμα να απορροφήσει τους λαϊκούς κραδασμούς. Έτσι, ως
"Πρόεδρος των πλουσίων", δέχτηκε όλο το βάρος των κίτρινων γιλέκων.
Και αυτή τη φορά δεν προκάλεσαν τον ξεσηκωμό
τα παραδοσιακά κόμματα, ούτε έγινε στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, όπως τον
Μάη του '68, αλλά στις λεγόμενες καλές
συνοικίες των πλουσίων.
Και αυτή τη
φορά, το κίνημα αυτό διαμαρτυρίας δεν είχε αντιπροσωπευτική ηγεσία, αλλά
καθοδηγείτο από SMS. Ο Πρόεδρος
δεν έχει συνομιλητές στην ηγεσία του κινήματος, γιατί δεν υπάρχει.
Αλλά σ'αυτή την εκρηκτική κινητοποίηση των μαζών,
αναδείχθηκε και ένα άλλο χάσμα, πολύ μεγάλης σημασίας.
Αναδείχθηκε
μια κοινωνία που προβάλλει ένα μέλλον τριάντα-πενήντα χρόνων, παραγωγικής και
ενεργειακής διαδικασίας και μια άλλη, η μεγαλύτερη, που βλέπει το άμεσο μέλλον,
το επείγον, το τέλος της εβδομάδας και του μηνός. Το σύνθημα των κίτρινων
γιλέκων ήταν: «Εμείς
μιλάμε για το τέλος του μήνα κι εσείς για το τέλος του κόσμου».
Χαοτική η
διαφορά. Γιατί συνοδεύεται και από δυσπιστία των πραγματικών προθέσεων του
Προέδρου και ότι δηλαδή, ο οικολογικός φόρος 9% είναι προσχηματικός.
Το πραγματικό θέμα ανησυχίας είναι τα δημόσια
οικονομικά και το χρέος, που απαιτούν φορολογική αφαίμαξη. Όλα τα άλλα, αποτελούν αδέξια πολιτική
μεταμφίεση.
Τη
βελτίωση της ζωής τους, την θέλουν
"εδώ και τώρα", όπως ήταν το σύνθημα του Μάη '68. Δεν μπορεί να
παραπέμπεται σε άλλους χρόνους, σ' ένα μέλλον που δεν ενδιαφέρει και οπωσδήποτε
δεν μπορεί να έχει επαφή με το σήμερα. «Η μεταρρυθμιστική ΕΛΙΤ παράγει και
διανέμει εικόνες του μέλλοντος», αλλά οι εικόνες αυτές δεν έχουν νόημα σήμερα
και είναι προσβλητικές της νοημοσύνης τους.
Τελικά, αυτό που ζητούν τα κίτρινα γιλέκα, σε
μια έκφραση ευρωσκεπτικισμού είναι: να ανακτήσει η χώρα εκείνους τους
μοχλούς της δημοκρατικής της διαδικασίας και ύπαρξης, που έχει παραδώσει στην ΕΛΙΤ της ΕΕ.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
