ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Η Κυβέρνηση Σαμαρά ανέλαβε σε κρίσιμες ώρες τη διακυβέρνηση της χώρας και τη διαχείριση της γενικευμένης κρίσης σε πλήρη ανάπτυξη.

Κατανοούμε τις δυσκολίες, τα ανυπέρβλητα εμπόδια, τις διεθνείς συγκυρίες και τα τετελεσμένα γεγονότα που παρέλαβε. Μία χώρα ουσιαστικά πτωχευμένη και στο έλεος των δανειστών της.

Αλλά όσο και αν έχουν γίνει καλοί χειρισμοί σε διεθνές επίπεδο και σε εσωτερική νοικοκυροσύνη (πρωτογενές πλεόνασμα), ο Λαός μας όχι μόνον δεν έχει νοιώσει ανακούφιση, αλλά πιέζεται ασφυκτικά από τα βάρη που καλείται να πληρώσει καθημερινά. Μεγιστοποιημένη φορολογία και ιδία μισθών και συντάξεων. Επιβολή χαρατσιών σε ακίνητα και γενικευμένη φορολογία στην ιδιοκτησία. Κατάργηση νομικών πλεγμάτων προστασίας της εργασίας. Σταδιακή, αλλά ηχηρή αποσάθρωση του κοινωνικού Κράτους. Ασφυξία οικονομική στις επιχειρήσεις και δη μικρομεσαίες και μεγαλύτερες.

Στη σημερινή πραγματικότητα έχει αναβιώσει η ανάγκη των πολιτών για επιβίωση ανεξαρτήτως ιδεολογικής ή πολιτικής τοποθέτησης του καθενός. Όλοι οι πληττόμενοι πολίτες στη μεγίστη πλειοψηφία τους είναι έτοιμοι να αναθεωρήσουν (εάν δεν την έχουν κιόλας) την ιδεολογικοπολιτική τους τοποθέτηση έναντι της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος.

Κάθε μέρα γίνεται συνείδηση στον καθένα ότι η Χώρα βρίσκεται σ’ ένα φαύλο κύκλο δανεισμών και χρέους, από τον οποίο δεν έχει προοπτική ή δεν παρέχεται εγγύηση ότι θα βγει απ’ αυτόν. Το κακό είναι ότι καθένας δεν αναρωτιέται ποιός παρέχει αυτή την εγγύηση της εξόδου. Στους πολίτες το ερώτημα αυτό, μέρα με τη μέρα, ατονεί, δεν προβληματίζει, ωθεί στη μοιρολατρεία. Έρχεται το απευκταίον;

Η Οικονομία σε πτώση

Δεν διαφεύγει της προσοχής των πολιτών η διακύμανση των οικονομικών μεγεθών της χώρας. Που είμαστε και που έχουμε φθάσει. Ποιο ήταν το χρέος μας και που βρίσκεται σήμερα. Ποια η ελπίδα αποπληρωμής του. Πόσες γενιές θα πληρώνουν;

Και οι προβληματισμοί αυτοί είναι βάσιμοι. Διότι οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, όπως φαίνεται από τους διεθνείς Οργανισμούς.

Έτσι, βάσει των στοιχείων της Eurostat (στατιστική Υπηρεσία της Ε.Ε.) το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) της χώρας μας ανήλθε το 2009 σε 231 δις ΕΥΡΩ. Το 2012 είχε μειωθεί σε 194 δις και το 2013 εκτιμούν ότι θα υποχωρήσει στα 183 δις ΕΥΡΩ.

- Έχουμε δηλαδή την τετραετία  αυτή ΜΕΙΩΣΗ συνολική του ΑΕΠ κατά 21%, που είναι πρωτόγνωρο ποσοστό πτώσης σε μη πολεμικές περιόδους.

-Στο ίδιο αυτό διάστημα η ανεργία στη χώρα μας γιγαντώθηκε. Βάσει των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία) το 2009 οι ΑΝΕΡΓΟΙ ήταν 470.620 άτομα (9,5% του ενεργού πληθυσμού), το 2013 υπολογίζεται ότι είναι 1.370.000 άτομα (27,5%).

Η ευημερία σε πτώση.

Μία άλλη έκθεση του ΟΟΣΑ δείχνει την καταβαράθρωση της ευημερίας των Ελλήνων. Αναφέρεται στο βιοτικό επίπεδο μας κατά τα έτη 2007 – 2012. Το έτος 2007-2008 ευρίσκετο στο ανώτατο σημείο ΩΣ ΤΟ 2012 ΤΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ  ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ 35,4% ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ.

Πρωτοφανές ποσοστό που αποδίδεται στη μνημονιακή λαίλαπα που περνάει η χώρα εάν αναλογισθούμε ότι κατά την ίδια εξαετία στην Ιρλανδία το βιοτικό επίπεδο έπεσε 6,2% μόνον και

στην Πορτογαλία ακόμη λιγότερο, στο 5,3%.

Το χρέος σε άνοδο.

Το χρέος το 2009, βάσει των στοιχείων της Eurostat ανερχόταν σε 299 δις ΕΥΡΩ.

 Το 2013 παρά τα κουρέματα κ.λ.π. θα ανέλθει σε 321 δις. Δηλαδή αυξημένο κατά 22 δις σε απόλυτους αριθμούς.

Επί ποσοστού του ΑΕΠ το χρέος το 2009 ανήρχετο στο 129,7% αυτού. Το 2013 το χρέος θα ανέλθει σε 175% του ΑΕΠ.

Το χρέος αυτό το αποπληρώνουμε σε δόσεις. Και ιδού σε ποιούς και πότε:

•Στο μηχανισμό στήριξης (Ευρωπαϊκό), τον γνωστό ως EFSF το 2047,

•στα κράτη της Ευρώπης το 2041 και

 •στο ΔΝΤ το 2023.

•Το δάνειο των 41 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών θα αποπληρωθεί το 2046.

Αυτά τα πραγματικά στοιχεία δηλούν υποταγή στους ξένους δύο γενεών Ελλήνων. Όλοι παραδέχονται ότι χρέος δεν είναι βιώσιμο. Οι ίδιο οι δανειστές μας είπαν ότι το χρέος στο 130% του ΑΕΠ μας οδηγεί ευθέως και αμέσως στη χρεοκοπία. Τώρα που είναι στο 175% θα σωθούμε;  Δεν μας λένε τίποτε. Ψελλίζουν για πρόσθετη βοήθεια, για επιμηκύνσεις χρονολογίας τόκων κ.λ.π., όλα αορίστως και ατελέσφορα. Δεν κάνουν κούρεμα στα Ελληνικά ομόλογα που έχει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και οι ξένες Κυβερνήσεις, ώστε να κατέλθει το χρέος στο 122% του ΑΕΠ, οπότε θα μπορούσε να είναι βιώσιμο.

Ο Έλληνας πολίτης δεν αισθάνεται το πνεύμα της αλληλεγγύης να κατέχει τους Ευρωπαίους εταίρους του. Έχει ειλικρινά απογοητευθεί. Περισσότερο πιστεύει στα παιγνίδια που παίζουν οι ισχυροί της Ευρώπης, εις βάρος των ασθενέστερων Κρατών αυτής. Βλέπουμε μία βερμπαλιστική συμπαράσταση στο πρόβλημά μας και μία υποκριτική προθυμία για εξεύρεση λύσης. Εν τούτοις τα αποτελέσματα, αργά αλλά σταθερά, οδηγούν στην ισχυροποίηση της Γερμανίας και μόνον. Όταν τα άλλα μεγάλα Κράτη της Ευρώπης το κατανοήσουν, τότε θα θυμηθούν το σύμφωνο   του Στάλιν με τον Χίτλερ(γνωστό ως σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροκ)  το  1939 και το σύμφωνο του Μονάχου μεταξύ Τσάμπερλαιν, Νταλαντιέ και Μουσολίνι με τον Χίτλερ το 1938.

Διότι στην πολιτική όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Δεν αρκούν ούτε οι αγαθές προθέσεις.

Δικό μας το πρόβλημα – Δική μας η λύση

Αποτελεί αυταπόδεικτο γεγονός ότι η ικανοποίηση των τοκογλυφικών δανείων μας στραγγαλίζει το μέλλον του τόπου μας και καταδικάζει για πενήντα τουλάχιστον χρόνια την Πατρίδα μας στη δουλεία της Ξενοκρατίας και των Μνημονίων των δανειστών μας.

Δεν πρόκειται για αφαίρεση κυριαρχικών δικαιωμάτων, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ. Μας έχουν φέρει στην κατάσταση της περιόδου 1950-1960. Όσο πιο πολύ μας πετσοκόψουν, τόσο πιο εύκολα θα εξαρθρώσουν τις αντιστάσεις των Ελλήνων, τόσο πιο εύκολα θα βάλουν στο χέρι τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, τον ορυκτό μας πλούτο, σε γη και θάλασσα.

Οι Κυβερνήτες μας πρέπει να καταλάβουν ότι εξαντλείται η ανοχή των πολιτών. Δεν αρκούν οι καλές ενέσεις που θα κρατούν το παραγωγικό ζώο σε κατάσταση να παράγει για τους ξένους δανειστές μας.

Χρειάζονται τομές. Γενναίες και αποφασιστικές. Που θα δώσουν ελπίδα, θα φέρουν το χαμόγελο στα παγωμένα χείλη, την περηφάνια στα στήθη των Ελλήνων. Είναι καλύτερα να υποφέρουμε εμείς, η σημερινή γενιά για δέκα χρόνια και όσα χρειαστεί και να δώσουμε την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την προοπτική της προόδου στις επόμενες γενιές. Άλλως τε η δική μας η γενιά έχει μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κατάντια μας.

Ας μην ξεγελιούνται οι Κυβερνήτες μας επειδή η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν προτείνει πειστική λύση, δεν έχει αξιόπιστη πρόταση. Ο Έλληνας πολίτης σήμερα δεν θέλει να σκέπτεται, θέλει να ξεσπάσει, θέλει να τιμωρήσει. Αδιαφορεί ποιος θα ωφεληθεί από τη συμπεριφορά του αυτή. Ας μην εκπλαγεί από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Η υπεύθυνη πολιτική ηγεσία του τόπου επιβάλλεται να εκπονήσει μελέτη, με σχέδιο και όραμα για την Πατρίδα μας. Γιατί δεν είναι πρόβλημα Κράτους, είναι πρόβλημα Έθνους. Οι Έλληνες δε θέλουν  να γίνουν προτεκτοράτο. Θέλουν το Έθνος τους να δημιουργεί, να βλέπει και να θέλει μεγάλα. Και προ παντός θέλει να κατοχυρώσει την Ελευθερία του. Κινδυνεύουν τα πάντα.

Τα μνημόνια, είτε νέα είτε παλιά, είτε με άμεση είτε με έμμεση εμφάνιση, καταστροφή θα φέρουν. Δεν συγχωρείται κανένα πρόσθετο βάρος. Ως εδώ και μη παρέκει. Ας αφουγκραστούμε ΟΛΟΙ το Λαό μας.

                                                    ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Οι Έλληνες άφησαν το αποτύπωμά τους στην Παγκόσμια Ιστορία, γιατί αυτοί, αναζητώντας την ανθρώπινη συνύπαρξη, για πρώτη και μοναδική φορά, έδωσαν προτεραιότητα στην ανάγκη τους για την αλήθεια. Και αυτό πριν από κάθε αναζήτηση χρησιμότητας.

Δεν ξεχνάμε τον Σωκράτη που απάντησε στο μαθητή του που του είπε ότι καλά είναι αυτά που μαθαίνουμε (γνώση), αλλά σε τι θα μου χρησιμεύσουν; «Φαίδωνα, απευθύνθηκε σε άλλο μαθητή του , δώσε του μία μνά, διότι θέλει κάτι να κερδίσει».

Οι Έλληνες οργάνωσαν την πρακτική του βίου τους (θεσμούς κ.λ.π.) αποβλέποντες πριν απ’ όλα στην υπηρέτηση και προβολή του «αληθούς». Δηλαδή «του τρόπου της όντως υπάρξεως», γιατί αυτή είναι αιώνια, αναλλοίωτη, άφθαρτη και αθάνατη. Για τον Έλληνα «αλήθεια» είναι ο και εμπειρικά πιστοποιούμενος «τρόπος της του παντός διοικήσεως» (Ηράκλειτος).

Η Δημοκρατία στα χρόνια του 5^ου αιώνα π.Χ. ήταν ένα πείραμα στην αναζήτηση της ανθρώπινης συνύπαρξης. Ένα πείραμα υψηλής σύλληψης της διανόησης που καθόρισε και τον τρόπο πραγμάτωσής της.

Έτσι γεννήθηκε η «ά μ ε σ η»  δημοκρατία, η οποία περιελάμβανε στην αρχή μόνον τους Αθηναίους πολίτες . Αργότερα παρά τη διεύρυνση του εκλογικού σώματος, όπως θα λέγαμε σήμερα, απέκλειε το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων της Αττικής.

Εν τούτοις η εμπειρική δοκιμασία του εγχειρήματος (πειράματος) που έγινε τότε, εξακολουθεί να επηρεάζει με τα ευρήματά του ακόμη και τον σημερινό 21^ο αιώνα.

Και τότε η «άμεση» δημοκρατία είχε απογοητεύσει το Λαό. Διότι απομακρύνθηκε του «τρόπου της όντως υπάρξεως», απεμπόλησε την «αλήθεια» που προϋπέθετε το καθεστώς δικαίου και κατεξευτιλίζετο από τη «δημοκρατία» των δημαγωγών. Ο πόλεμος είχε χαθεί, ο στόλος είχε οριστικά καταστραφεί, χρήματα δεν υπήρχαν για μια νέα Αθήνα. Είχε επικρατήσει η πλήρης συναλλαγή.

Έτσι η Δημοκρατία των Αθηνών, περιήλθε στη συμμορία, όπως απεδείχθη, των Τριάκοντα, που αποκλήθηκε τυραννία των Τριάκοντα και επήλθε η οριστική καταστροφή.

Η αλήθεια είναι ότι η Δημοκρατία είχε απογοητεύσει, όχι μόνον τους απλούς πολίτες, αλλά και τον Πλάτωνα και τη Σωκρατική ομήγυρη και η απέχθεια που είχε προκαλέσει οδήγησε στην ανοχή ή αποδοχή της τυραννίας. (Ο Λαός ήταν πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος)

Σήμερα η Δημοκρατία στην εξέλιξή της είναι αντιπροσωπευτική. Έχει καθιερωθεί ο Κοινοβουλευτισμός σ’ εμάς και στις πιο πολλές χώρες του κόσμου. Εν τούτοις πολλά του καταμαρτυρούνται. Η αντίληψη για ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων μεταξύ αντιπροσώπων και εκλογέων θεωρείται ως σημείο ξεπεσμού του συστήματος. Διαβάζουμε στον αριστερό διανοούμενο Κορνήλιο Καστοριάδη τα εξής χαρακτηριστικά:

«Νομίζω ότι ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα, όπως αυτό που υπάρχει σήμερα, είναι στην ουσία του αντιδημοκρατικό και για τον εξής λόγο:

•Από τη στιγμή που υπάρχει αντιπροσώπευση με αντιπροσώπους, οι οποίοι δεν είναι ανακλητοί, υπάρχει ταυτόχρονα μία απαλλοτρίωση και με τη νομική ακόμη έννοια, της εξουσίας από τους εκλέγοντες προς τους εκλεγομένους». Και παρακάτω:

•Οι αντιπρόσωποι, ακόμη και με την καλύτερη δυνατή θέληση, απομακρύνονται από το λαό. Αντί να κρίνει ο λαός τα διάφορα ζητήματα τα κρίνουν οι ίδιοι. Διαμορφώνουν μάλιστα τα ζητήματα αυτά έτσι ώστε, αν στις επόμενες εκλογές κληθεί ο λαός να αποφασίσει…..όχι μόνον δεν μας εγγυάται κανείς ότι τα ζητήματα αυτά είναι πραγματικά, αλλά υπάρχει εκ των προτέρων η βεβαιότητα ότι τα ζητήματα αυτά τίθεται απλώς και μόνον επειδή η προηγούμενη διακυβέρνηση της Χώρας δημιούργησε αυτού του είδους τα ζητήματα και όχι άλλα». (Κ. Καστοριάδης «Θρυμματισμένος κόσμος» εκδόσεις Ύψιλον, σελ. 153-154).

Ο Καστοριάδης τα έλεγε προ της παγκοσμιοποίησης:

Σήμερα, με την παγκοσμιοποίηση, τις συνέπειες της οποίας υφιστάμεθα όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, έχομε κατ’ επίφαση πολίτες, που παίζουν σ’ ένα διλημματικό παιχνίδι, του οποίου οι κανόνες είναι ρευστοί και ορίζονται από τους τυράννους του χρήματος, που συναινούν στην αφαίρεση της ισχύος της λαϊκής κυριαρχίας και που καθίστανται έρμαιο στις επιλογές των «δανείων δυνάμεων», οι οποίες επεκτείνονται παντού:

Mστο Κοινοβούλιο,

Mστα Υπουργεία,

Mστις δημόσιες Υπηρεσίες,

Mστις ΔΕΚΟ,

Mστους δημόσιους Οργανισμούς,

Mστις Τράπεζες, παντού.

Βέβαια αυτά αποτελούν συνέπειες των εισαχθέντων σε μας θεσμών. Χωρίς να κρίνουμε εάν εξυπηρετούν τις ανάγκες μας. Αρνηθήκαμε ως πρότυπα πολιτικού βίου τις μορφές διοίκησης τις δικές μας, όπως την αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα, που ήταν συνέχεια της εκκλησίας του Δήμου κ.λ.π. και βαλθήκαμε να πιθηκίζουμε με «αντιπροσωπευτικό» σύστημα και να φτιάξουμε Κόμματα.

Το δικό μας Κόμμα δεν είχε καμία σχέση με τα κόμματα της Εσπερίας και το προσδιόρισε εύστοχα ο Ροΐδης (1875) ως

«ομάδα ανθρώπων μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσι αυτόν, δια παντός μέσου, εις την έδραν Πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».

Από τότε ήταν εντοπισμένη η σχέση εκλεγμένων και εκλεγόντων. Η παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Ήταν από γεννησιμιού του αρρωστημένο, δυσλειτουργικό, χωρίς δικλίδες προστασίας. Η εκάστοτε αντιπολίτευση καταγγέλλει την εκάστοτε Κυβέρνηση, για να έλθει στην εξουσία να κάνει χειρότερα.

Από Δεληγιάννηδες, Τρικούπηδες, Τζουμπέδες, έως Βενιζελισμό, Τσαλδαρισμό, Παπανδρεϊσμό.

Στην πραγματικότητα ιδεολογική διαφορά, δεν υπήρξε ποτέ μεταξύ των μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία. Είναι παγία η εντύπωση ότι προς άγραν κομματικής πελατείας δεν ορρωδούσε κανένας προ ουδενός εμποδίου. Έτσι εγένετο και καταλήστευση των κρατικών πόρων και δανείων, έτσι προωθούντο διορισμοί αργομισθίας, πλασματικές αναπηρικές συντάξεις, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και κάθε λογής ρουσφέτι.

Αλλά προς ίδιον κομματικό όφελος εδημιουργούσαν και «κομματικό στρατό» που τον ονόμαζαν συνδικαλισμό ή με παρεμφερείς ονομασίες. Εφρόντιζαν και φροντίζουν να έχουν εκπαιδευμένα έμμισθα «στελέχη». Τους χρειάζονται για να εκβιάζουν τους επιχειρηματίες τους σοβαρούς, τους διάφορους Οργανισμούς (ΔΕΗ κ.λ.π.) την ίδια την εκάστοτε Κυβέρνηση για ιδιοτελείς λόγους και για να καθοδηγούν τις δήθεν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε πορείες.

Και ποιες είναι οι πορείες; Είναι ένα αργοσερνάμενο κουραστικό μαζικό σουλάτσο καθημερινής εμπειρίας στο κέντρο των πόλεων, όπου προπορεύεται ο καλοπληρωμένος συνδικαλιστής «ντουντούκας» και εκφωνεί χιλιοειπωμένα ετοιματζίδικα συνθήματα. Αυτά τα επαναλαμβάνει με φανερή πλήξη και ανία το άβουλο και αστόχαστο πλήθος που ακολουθεί, αναμηρυκάζοντας τα συνθήματα της ντουντούκας. Δικά του συνθήματα, δικά του αιτήματα δεν έχει.

Το κακό είναι ότι όσοι έρχονται ως ανακαινιστές ή ανατροπείς του κατεστημένου συστήματος, με υποκριτική τελειότητα, αναθερμαίνουν ελπίδες αλλαγής, προαναγγέλλουν ρήξη με τον παλαιοκομματισμό, που ενσαρκώνει τη νοσηρότητα του πολιτικού συστήματος και τελικά

 απογοητεύουν τους πάντες.

Διότι υποκρίνονται, δεν πιστεύουν σ’ αυτά που λένε, ούτε είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν στην πραγματικότητα τους πολίτες. Μόνον στα λόγια. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ΕΞΟΥΣΙΑ.

Έχουν μπολιασθεί τόσο πολύ με το πάθος της εξουσίας, ώστε δεν διαθέτουν αντιστάσεις να αρνηθούν ή να καταπολεμήσουν το «κακό» που έρχεται, είναι πέρα από τις δυνάμεις τους. Οι πλείστοι των πληρεξουσίων μας είναι αδύνατον να πουν «το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ». Όπως εκβιάζεται ο «χρήστης» να γίνει «βαποράκι», έτσι εκβιάζεται και ο εξουσιολάγνος να γίνει μαριονέτα (Χρ. Γιανναράς).

Με δέος στεκόμαστε μπροστά στην ανελέητη μοίρα των καιρών μας. Έχουμε χάσει κάθε ικανότητα σχεδιασμού, οργάνωσης, οραματισμού. Ποιο Σύνταγμα, ποιοι θεσμοί θα κυοφορήσουν Κράτος δικαίου, κοινωνικό κράτος, αξιοκρατία, προτεραιότητα της ποιότητας και της αριστείας; (Χρ. Γιανναράς).

Είμαστε ένα Έθνος, γράφει ο καθηγητή Γ. Παγουλάτος,

      « που παρήγαγε περισσότερη ιστορία, από όση μπορούσε να καταναλώσει,

     «αλλά τελευταία παράγεται περισσότερη ανοησία από όση μπορούσε κανένας να αντέξει.

Σ’αυτή την περίπτωση υπάγεται η καθημερινή αιτίαση των πελατειακών σχέσεων, που είναι απότοκος του συστήματος.

Η Δημοκρατία μπορεί να είναι απογοητευτική, όπως η σημερινή, σου δίνει τη δυνατότητα να την επιτιμάς και να την απεχθάνεσαι.

Αυτή, όμως είναι Δημοκρατία.

                                                                        Ι.Α.Κ.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΚΠΤΩΣΗ

Πριν από οκτώ περίπου μήνες μερίδα του τοπικού Τύπου με βαρύγδουπους πρωτοσέλιδους τίτλους, ανακοίνωνε και σε επανειλημμένες εκδόσεις των «εφημερίδων» τους, την παραπομπή του τ. Δημάρχου Γιάννη Καζάκου, στο Πειθαρχικό Συμβούλιο, για τέσσερα κακουργήματα και για σειρά άλλη παραπτωμάτων, που θα επέφερε α μ έ σ ω ς  την έκπτωσή του ως αιρετού από τις σημερινές του ιδιότητες και άλλα αθέμιτα και τρομερά.

Η ΔΑΔΑ σ’ αυτήν τη θέση(16-4-2013) είχε δημοσιεύσει τους εγγράφους ισχυρισμούς του κ. Καζάκου, ο οποίος τεκμηρίωνε ότι όλες οι καταγγελίες αυτές, που περιλαμβάνονταν σε ένα πόρισμα ελεγκτών Δ.Δ. δεν ήταν βάσιμες, ούτε νόμιμες, ήταν ατεκμηρίωτες και ΑΟΡΙΣΤΕΣ.

Κανένας δεν απάντησε σ’ αυτά, ούτε από τον ενδιαφερθέντα Τύπο, ούτε από τους συναδέλφους του στο Δημοτικό Συμβούλιο ή τη Διοίκηση του Δήμου. Τόσοι άνθρωποι είχαν ενημερωθεί με τα πολυσέλιδα υπομνήματά του και κανένας δεν συγκινήθηκε. Ήταν όλοι έτοιμοι να παραστούν στις ανθρωποθυσίες.

Πρόσφατα βγήκε η απόφαση του ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ και αποφάνθηκε ΟΜΟΦΩΝΑ και με την νέα σύνθεσή του με πλειοψηφία ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς στην σύνθεσή του (5μελές), ότι: δεν πρέπει να επιβληθεί καμία ποινή στον  τ. Δήμαρχο και δημοτικό σύμβουλο Γιάννη Καζάκο, λόγω ΑΟΡΙΣΤΙΑΣ του κατηγορητηρίου των ελεγκτών  της Δημόσιας Διοίκησης.

Όλος ο τοπικός Τύπος που είχε γράψει με πηχιαία γράμματα επί μήνες για την καταδίκη του, ΟΥΔΕΝ ανέγραψε.

Η δημοσιογραφική ευαισθησία ήταν προς την καταδίκη, ενεργούσε μονομερώς. Για επαγγελματική δεοντολογία ας μη μιλάμε.

Οι πολίτες όμως, έχουν νουν και αισθήματα και καταλαβαίνουν.Και αυτούς που τα δημοσίευσαν και αυτούς που τους τα υπαγόρευσαν.

Αλλά ούτε τους υπεύθυνους ανθρώπους του Δήμου είδαμε να καταθέτουν την ευγένεια των ανθρωπίνων αισθημάτων τους.

Γυρίζω με μελαγχολία στον ΜΠΡΕΧΤ με τη φράση του:

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα».

Σκέπτομαι ότι τουλάχιστον δεν θα έτρωγαν τους ναυαγούς. Ενώ εκτός της θάλασσας….. 

                                              Α. ΓΙΑΝΝΕΛΗΣ