Με «δημιουργική λογιστική» μπήκαμε με «δημιουργική ασάφεια» φεύγουμε;

Δεν αντέχω στον πειρασμό να κοινολογήσω τις σκέψεις μου.

Θα αρχίσω να παριστάνω τον άτυχο κουρέα του Μίδα, ο οποίος για να λυτρωθεί από την αλήθεια που απέκρυψε μπροστά στο φόβο εξόντωσής του από τον τρομερό βασιλιά, έφυγε στην έρημο και άρχισε να φωνάζει και να επαναλαμβάνει στο απόλυτο κενό: Ο Μίδας έχει τεράστια αυτιά. Έτσι έσωσε την ψυχοπνευματική του ισορροπία.

Η «Αριστερή» Κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έτυχε μεγάλης και απροσδόκητης υποδοχής από το διεθνές περιβάλλον. Τηλεφώνημα ο Ομπάμα, ειδική συνέντευξη ο ίδιος στις τηλεοράσεις, τα πρωτεξαδέλφια του στο Λονδίνο, επίσης, ύψωσαν φωνές υποστήριξης με συνθήματα κατά της λιτότητας, λες και πρώτη φορά το μάθαιναν. Ο Λαός μας υποφέρει από αυτή και τα συμπαρομαρτούντα της εδώ και τέσσερα χρόνια.

Πρωθυπουργός, Υπουργοί και όλος σχεδόν ο βρετανικός τύπος συμπαρίστανται στη μεγάλη εναντίωση της «αριστερής» κυβέρνησης των Ελλήνων στην πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων της Ευρωζώνης.

Αυτές οι συμπεριφορές αποτελούν διεθνή γεγονότα, που ούτε τυχαία είναι, ούτε γίνονται περιστασιακά. Η πέραν του Ατλαντικού μεγάλη δύναμη, δεν εκδηλώνεται φωναχτά υπέρ μιας χώρας, όταν η εκδήλωσή της αυτή αγγίζει και ενοχλεί μία άλλη χώρα. Οι συνήθεις παρεμβάσεις γίνονται στα κρυφά, στη διπλωματική γλώσσα και με τις διπλωματικές νότες. Όταν βγαίνουν στα φανερά, σημαίνει ότι κάτι άλλο θέλουν να υποδηλώσουν, ώστε να το μάθουν και οι άλλοι οι μη μεμνημένοι και να εννοήσουν τη σοβαρότητά του και εκείνοι στους οποίους απευθύνεται.

 Εις τον απόηχον αυτών των παρεμβάσεων και στηρίξεων, η Κυβέρνηση Τσίπρα βγήκε στην Ευρωζώνη και στην Κομισιόν με απόλυτες συμπεριφορές και αιτήματα ανυποχώρητα, παραβλέποντας τα καθιερωμένα διεθνώς και την έννοια της συνέχειας ενός  κράτους Με την πάροδο του χρόνου και παρά τις αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις όλων των μελών της Ευρωζώνης η Κυβέρνηση συνεχίζει μία ρητορική γενικοτήτων, αρχών, δικαιοσύνης, αξιοπρέπειας, χωρίς να μπαίνει στο «ψητό».

 Όλα βέβαια χρειάζονται, αλλά κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα, όταν κλωνίζεται σοβαρά η αξιοπιστία σου και η σοβαρότητά σου.

Εν τούτοις, η «αριστερή» μας Κυβέρνηση τα παίζει όλα. Και όταν ακούγονται επίσημες σοβαρές προειδοποιήσεις για απομάκρυνσή μας από την Ευρωζώνη. Με οποιοδήποτε τρόπο. Έστω και «λάϊτ». Το παιγνίδι βέβαια είναι ένα παίγνιο που δεν αφορά σε άτομα και στις περιουσίες τους. Είναι παίγνιο που αφορά στην τύχη και στο μέλλον μιας χώρας. Δεν το παίζεις σε μιά ή δύο ζαριές. Όταν μάλιστα έχεις τη δεδηλωμένη συντριπτική πλειοψηφία του Λαού (80%) ότι θέλει να παραμείνει στο ΕΥΡΩ.

Πού οφείλεται αυτή η περίεργη τακτική της διαπραγματευόμενης Κυβέρνησης; Σε όλους, όσους ξέρουν να διαβάζουν κάτω και πέρα από τις επίσημες ανακοινώσεις, δημιουργείται η εντύπωση ότι και αν συμβεί το λεγόμενο «ατύχημα», δηλαδή η βεβαίωση του πιστωτικού γεγονότος, δεν θα ίδρωνε το αυτί τους και το αίμα τους. Η μεγάλη περιπέτεια της χώρας φαίνεται ότι δεν τους αγγίζει. Το ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά φωνάζει μόνο του. Οι κραυγές που εκπέμπονται ενοχλούν όσο οι κραυγές του κουρέα του Μίδα στην έρημο.

Αυτό σημαίνει ότι για τους διαπραγματευτές «πέρα βρέχει». Δεν μπορώ να φανταστώ τέτοια ανευθυνότητα.

Συντρέχουν προφανώς και άλλα γεγονότα και συμβαίνουν και άλλα δρώμενα στο αφανές της διεθνούς πολιτικής σκηνής που δεν έχουν φθάσει σε μας. Και αυτά τα γεγονότα οριοθετούν κάποιες γραμμές που πότε μας φέρνουν μέσα και πότε έξω από την Ευρωπαϊκή μας υπόσταση.

Τι ρόλο παίζουμε εμείς;

Μόλις τις τελευταίες μέρες ρίχτηκε ή κοινοποιήθηκε η ιδέα της δημιουργίας Ευρωπαϊκού Στρατού. Συνειδητοποιεί κανείς τι αναπροπές στους διεθνείς συσχετισμούς που μπορεί να επιφέρει ένα τέτοιο γεγονός;

Ήδη η Ατλαντική Συμμαχία εκδήλωσε την αντίθεσή της. Και τι ρόλο θα παίζουμε εμείς, σκέφτηκε ίσως.

Εν τούτοις τα απλά γεγονότα οδηγούν στην αύξηση της επιρροής ακόμη περισσότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Γερμανίας. Φαντάζεσθε μια Ευρώπη ενωμένη με δικό της στρατό και επικεφαλής στην ουσία τη Γερμανία; Ότι δεν πέτυχε σε δύο παγκόσμιους πολέμους, θα το πετύχει τώρα με τις «δημοκρατικές» Ευρωπαϊκές διακδικασίες;

Και βεβαίως αντιδρούν οι Ατλαντικοί σύμμαχοι. Μία τέτοια προοπτική είναι μακράν των προβλέψεων και επιθυμιών τους.

Η «αριστερή» μας Κυβέρνηση τι κάνει στο βραδυφλεγές περιβάλλον της Ευρώπης και της γενικότερης Οικονομικής προοπτικής της. Μάλλον ρίχνει λάδι στη φωτιά. Συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις με «δημιουργική ασάφεια», που στο κάτω κάτω της γραφής ευνοεί τον ισχυρότερο. Και δεν πιστεύω να θεωρούν οι διαπραγματευτές μας ότι εμείς είμαστε οι ισχυρότεροι.

Παίζουμε με τη φωτιά, με τους Γερμανούς. Χωρίς σοβαρότητα και χωρίς πρόθεση να εξασφαλίσουμε εδραία θέση στα συμφέροντά μας που υπαγορεύει η πραγματικότητα. Περιμένουμε να υποχωρήσουν οι....Γερμανοί.

Εις την ανεπίτρεπτη αυτή διαπραγματευτική συμπεριφορά, παρ’ ότι με τη ζητηθείσα από την Κυβέρνησή μας παράταση των 4 μηνών, υπέγραψε ο Υπουργός Οικονομικών τύποις και ουσία την παράταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης και του «υπάρχοντος προγράμματος», δηλαδή του μνημονίου, η Κυβέρνησή μας έχει εξαπολύσει ένα νέφος επικοινωνιακού κονιορτού περί Εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας. Για την ταμπακιέρα δεν λένε τίποτε.

Αντίθετα, έρχονται άλλα γεγονότα και πληροφορίες, τα οποία δείχνουν ότι η Κυβέρνηση ετοιμάζει «σχέδιον Β» για την περίπτωση της  εξόδου μας από την Ευρωζώνη και το ΕΥΡΩ.

Το Ινστιτούτο LEVY έχει εκπονήσει το σχέδιο, που προβλέπει έκδοση κρατικών ομολόγων μηδενικού τοκομεριδίου, τη δημιουργία ενός παράλληλου χρηματοδοτικού συστήματος κ.λ.π. Συγχρόνως προτείνει πάγωμα του χρέους, μη πληρωμή των τόκων κ.λ.π.

Αυτά, όμως, δεν αρκούν για την αντιμετώπιση της νέας χειρότερης κρίσης που προβλέπουν οι ίδιοι οικονομολόγοι.

Και εδώ ως οριστική αντιμετώπιση της νέας κατάστασης στην Ελλάδα της κρίσης έρχεται και το κερασάκι στην κορυφή της νέας, Plan B ,τούρτας:

Προβλέπεται να ακολουθήσει ένα «νέο σχέδιο Μαρσαλ» για τις απαραίτητες χρηματοδοτήσεις των απαραίτητων επενδύσεων, για την αύξηση της κρατικής κατανάλωσης κ.λ.π. Και ιδού η πονηρία: Οι χρηματοδοτήσεις αυτές φέρεται ότι θα γίνουν από «Ειδικά κονδύλια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων ή από οποιοδήποτε άλλο όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Αλλά και στους πλέον αδαείς ή αφελείς όταν πείτε ότι θα χρηματοδοτηθείτε από τον Οργανισμό (Ε.Ε.) από τον οποίον απομακρυνθήκατα καθ’ οιονδήποτε τρόπο, θα σας πάρουν με τις πέτρες.

Ποία είναι πλέον η πιο πιθανή αλήθεια;

 Ότι ο φορέας της χρηματοδότησης του PLAN B, έρχεται από την εκείθεν του Ατλαντικού Χώρα και οι «δολοφόνοι» των Λαών είναι αυτοί που θα συνδράμουν την «Αριστερή» Κυβέρνηση και θα «σώσουν» τον Ελληνικό Λαό. Εξ ου και το συγκινητικό τους ενδιαφέρον για την καταπολέμηση της λιτότητας...

Και συ Λαέ βασανισμένε....πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε....

                                       ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ

Η Νεοδημοκρατική απερινόητη ακηδία

Φαίνεται ότι η Νεοδημοκρατική πολιτική παράταξη, δεν κατάλαβε ποτέ ποιά είναι και τι εκπροσωπεί. Και ας πέρασαν πολλά συνέδρια και διακηρύξεις από την ίδρυσή της.

Μιλάνε για δήθεν αποκατάσταση της ιδεολογικής φυσιογνωμίας της παράταξης, η οποία έχει μείνει στα χαρτιά. Κανένας δεν κατόρθωσε να την υλοποιήσει. Ούτε κατέβαλε καμμία προσπάθεια προς τούτο. Ανάμνηση ευχάριστη αποτελεί η επιχειρηθείσα πολιτική αγωγή των νέων στην αρχή της ίδρυσης της ΕΡΕ. Έκτοτε και δη η ιδρυθείσα το 1974-75 ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, με τον ίδιο ιδρυτή της, αδιαφόρησε για την πολιτική παιδεία των στελεχών της.

Ήταν επόμενο, όλα τα «στελέχη» της να μαϊμουδήσουν στις συμπεριφορές και πράξεις των «μεγάλων» στην ηλικία πολιτικών τους προτύπων. Δεν «εφοίτησαν» σε καμμία σχολή Καραμανλή ή άλλη έκφρασή της. Πελατειακή ήταν η αγωγή τους. Αυτό έμαθαν και αυτό υπηρέτησαν. Άλλως τε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι συνδεδεμένη με το πελατειακό σύστημα. Εμπαίζουν εαυτούς και αλλήλους όσοι υποστηρίζουν υποκριτικά το αντίθετο. Έτσι τα βάζουν με το πελατειακό σύστημα, δηλαδή με το αποτέλεσμα και όχι με το αίτιόν του.

Έλλειψε η ειδοποιός διαφορά των πολιτικών, κατά την πηγαία Αριστοτελική έννοια, με τους ερεθισμούς της άσκησης της πολιτικής. Έτσι ώστε να ξέρουν πότε να λένε «το μεγάλο Ναί ή το μεγάλο ΟΧΙ». Πότε να τιμούν το ιδεώδες της πολιτικής και όχι την ιδιοτελή χαμέρπεια των ανδρεικέλων της πολιτικής.

Όταν όλα αυτά είναι ανύπαρκτα στην ιδεολογική φαρέτρα της Κομματικής Νεοδημοκρατίας, για ποια συνέδρια μιλούν, για ποιο καθορισμό ιδεολογικής πορείας της παράταξης και για ποιες εσωκομματικές αλλαγές ελπίζουν, που δήθεν θα  αναδιατάξουν και ανασυντάξουν την παράταξη; Και για ευθύνες ποιών; Μόνον των ηγετών και όχι των ιδίων;

Δεν κατάλαβαν ότι όλοι αντελήφθημεν και όσοι δεν το είχαν συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα, ότι κ α ν έ ν α ς  δεν ασκεί π ο λ ι τ ι κ ή,  αλλά φροντίζει μόνον για τη δημιουργία προσωπικής «παράγκας», με την οποία νομίζει ότι θα εξασφαλίσει μόνον την προσωπική του ανέλιξη και τις προσωπικές φιλοδοξίες του και ότι άλλο προκύψει; Ποιος έπεισε το Λαό ότι φροντίζει γι’ αυτόν; Κανένας. Τα αποτελέσματα των εκλογών και οι δημοσκοπήσεις, το διατυμπανίζουν. Σε ώτα μη ακουόντων;

Αλλά δεν φθάνει αυτός ο πολιτικός αποπροσανατολισμός. Η εκτροπή από την πορεία του ορθού πολιτικού λόγου, πλουμίζεται συνειδητά από θεωρητικές κατασκευές που αποτελούν περιστατικά αποπροσανατολισμού να κάθεται καλά στην τούρτα του νέου ελπιδοφόρου μηνύματος. Δεν ξεχνάμε ότι πέρασε η παράταξη από Σοσιαλμανία, από Ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό, από Νεοφιλελευθερισμό και άλλες παραμέτρους των. Τίποτε δεν ετηρήθη από τις θεωρητικές αυτές αναφορές. Εμπειρική ήταν η διακυβέρνηση της χώρας. Βλέποντας και κάνοντας. Χωρίς αρχές, χωρίς ιδεολογική πυξίδα. Άλλοτε με σχετική επιτυχία και άλλοτε καταστροφικά. Γιατί δεν διοικούσαν οι Αρχές. Διοικούσαν οι παρακοιμώμενοι στις παρακάμαρες. Και ανάλογα με τις δεξιότητες και ικανότητές τους, που κατά κανόνα ήταν απογοητευτικές.

Αλλά η έλλειψη στέρεας και ανιδιοτελούς πολιτικής παιδείας, στερούν σε πολλούς από τους προετοιμασμένους δελφίνους την ικανότητα να διακρίνουν τον κίνδυνο ότι εκτίθενται ανόητα στον στίβο του πολιτικού γίγνεσθαι από αδικαιολόγητη σπουδαρχία, από μη αποκρυπτόμενη κενή φιλοδοξία και από διακηρυγμένο, όλα τα προδιατρέξαντα χρόνια, πολιτικό αμοραλισμό.

Αυτό, όμως δεν είναι εκείνο που θα ανασυντάξει και θα αναζωογονήσει τη Νέα Δημοκρατία για να βρει τον καλό βηματισμό της, ούτε προοιωνίζει την επιθυμητή μεταλλαγή του πολιτικού σκεπτικού της σημερινής χειμερίας ακινησίας.

Έπειτα είναι και το απουσιάζον πολιτικό ήθος. Έρχονται οι επίδοξοι διάδοχοι της παράταξης με γενικότητες, με πλάγιες αναφορές, χωρίς ευθύτητα, χωρίς πολιτική εντιμότητα να πλαγιοκοπήσουν την ηγεσία, χωρίς να έχουν στη φαρέτρα τους τα βέλη που θα στοχεύσουν τα αμαρτήματα και θα αναδείξουν τη λανθασμένη πολιτική διαχείριση της σημερινής ηγεσίας.

Είναι αδιανόητη και πρωτάκουστη πολιτική θεωρία ότι δηλαδή όσοι έχασαν τις εκλογές έχουν παραιτηθεί ή ότι είναι τέτοια η ψυχολογία του κόσμου που μόνο με αλλαγή προσώπου θα αναδείξουμε και πάλιν τον ηγετικό ρόλο του Κόμματος ή άλλα συναφή, ενώ συγχρόνως δεν λέγουν, όπως έχουν υποχρέωση, πως όλα τα καταμαρτυρούμενα από αυτούς θα ανατραπούν και ο κόσμος θα επανέλθει στη Ν.Δ. εάν αυτοί αναδειχθούν επικεφαλής της και για ποιο λόγο.

Δυστυχώς, έτσι πορεύεται η πολιτική ζωή μας όλα αυτά τα χρόνια.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι αυτοί που δημιουργούν τέτοια ζητήματα, είναι τόσον αδαείς από πολιτική σκέψη και διορατικότητα, ώστε να μην διακρίνουν το χρόνο που θέτουν το μείζον θέμα νέας ηγεσίας στο Κόμμα. Δηλαδή αποκαλύπτουν παντελή έλλειψη πολιτικότητας. Εκτός εάν τα πάθη τους και η χολή τους δεν μπορούν να ελεχθούν από τις φρένες τους. Αυτοί, όμως, είναι αυτόχρημα καταστροφικοί όχι μόνον για τον εαυτό τους, αλλά και για τη χώρα μας.

Αποτελούν μια πρόσθετη απόδειξη της ερημιάς της πολιτικής ζωής του τόπου, γιατί και ένας να φανεί στον ορίζοντα, είναι αδύνατον να διοικήσει με τον εσμό των πολιτικώς αναλφάβητων και της χορείας των μοιραίων λυμφατικών ανθρωπαρίων του απελπισμού.

Ανάγκη εκ βάθρων πολιτικής παιδείας. Με βάση τις Αρχές και Αξίες του Ελληνισμού. Με πίστη στα ιδανικά της Πατρίδας και του ανθρώπου. Με διακηρυγμένο το πνεύμα της θυσίας χάριν της ολότητας και της Πατρίδας. Με ανακήρυξη του δικαίου, ως αποκλειστικού οδηγού των βημάτων μας. Με αναγνώριση της προσφοράς αξιοκρατικά των πολιτών.

Αλλιώς, η σημερινή απερινόητη ακηδία των Νεοδημοκρατικών μεθοδεύσεων και ευσεβών πόθων δεν προμηνύει κανένα αγαθό μέλλον για την παράταξη.

                                          Γιάννης Καζάκος