Υπέκυψα ασμένως
στην προτροπή του Οδυσσέα Ελύτη, όπως αναγράφω στο προηγούμενο σημείωμά μου.
«Αδελφοί, στις δύσκολες στιγμές της Πατρίδας μας μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη». Πήρα τυχαία από τη βιβλιοθήκη μου έναν
Παπαδιαμάντη. Τον άνοιξα και το εκτυφλωτικό φως της γραφής του με άφησε άναυδο.
Τι ωραία Ελληνικά, τι νοήματα, τι διαχρονικότητα στη σκέψη. Λες και είναι
σήμερα:
«Φορά βαρβαρική
κατέκλυσε την Ελλάδα, βέβηλοι πόδες μολύνουσι τα ιερά εδάφη βαρβαρόφωνοι
φθόγγοι μιαίνουσι τας ηχούς. Απεσβέσθησαν της σοφίας τα νάματα, εξηράνθησαν αι
πηγαί της γνώσεως, εσίγησαν οι μινυρισμοί της εμμούσου αηδόνος και οι Φοίβος
αφηρέθη την αινετήν λύραν και την μαντικήν δάφνην».
Σήμερα, εξ
ανατολών δεχόμεθα τις ιταμές προκλήσεις της γείτονος, όντες και «σύμμαχοι» εις
το ΝΑΤΟ, που αποβλέπουν στην αποσταθεροποίηση της Χώρας και στην προσβολή της
εδαφικής της ακεραιότητας και εκ δυσμών δεχόμεθα τις αχαρακτήριστες
συμπεριφορές των «συνεταίρων» μας της Ευρώπης, που επιζητούν ουσιαστικά την
οικονομική εξουθένωση του Λαού μας και την διάλυση του εθνικού και κοινωικού
ιστού της Πατρίδος μας.
Κι όμως επτά
σχεδόν χρόνια αδυνατούμε να δώσουμε λύση στα προβλήματά μας,
αλληλοκατηγορούμενοι, ανοηταίνοντες, μινυρίζοντες ως επιθανάτιο άσμα
χειμαζομένου πτηνού (Παπαδιαμάντης), αναμένοντες προφανώς την υπογραφή του
τέλους της ανεξαρτησίας μας. Και το χειρότερον, όταν έχομε μπροστά μας απτά
δείγματα των προθέσεων και των αποκρυπτομένων αποφάσεων των συνεταίρων μας.
Διότι πλέον των
όσων η καθημερινή εμπειρία αποκαλύπτει, έρχονται καθημερινώς δείγματα γραφής
των συνεταίρων μας, που διαλαλούν τις πραγματικές προθέσεις τους.
Δεν μπορέσαμε
να καταλάβουμε και να ξεχωρίσουμε τις πραγματικές προθέσεις της Γερμανίας, μέσα
στον ορυμαγδό της προπαγάνδας περί της αναγκαιότητας της Ενωμένης Ευρώπης και
της εντεύθεν προκαλουμένης νομισματικής τρομοκρατίας.
Ήδη, μόλις τις
τελευταίες ημέρες ήλθε δημοσιευμένη η πληροφορία ότι επιταχύνεται ο
επαναπατριμός του γερμανικού χρυσού από το Παρίσι και την Νέα Υόρκη στην
Φρανκφούρτη, όπου εντός του έτους θα έχει συσσωρευθεί το ήμισυ των αποθεματικών
της Χώρας αυτής.
Αυτό οι οικονομικοί αναλυτές το χαρακτηρίζουν
ως πρώτη ένδειξη δυσπιστίας του Βερολίνου στη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης, πέραν
και της έκφρασης προληπτικής ενέργειας εν όψει της αβεβαιότητος των εκλογών στη
Γαλλία και του κύματος του Ευρωσκεπτικισμού σε όλη την Ευρώπη. Και δεν
αμφισβητείται από κανέναν πλέον ότι η Ευρώπη διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση από
της συστάσεώς της.
Διότι πολύ
μεγάλο μέρος του κόσμου έχει αντιληφθεί ότι αυτή η «Γερμανική Ευρώπη», είναι απέναντι στους ευεργέτες της, που
έβαλαν πλάτη για την ανασυγκρότηση και την επανένωση της Γερμανίας.
Οι Γερμανοί άλλαξαν τη φιλοσοφία του ΕΥΡΩ και το
προσάρμοσαν στα συμφέροντά τους. Από επενδυτικό νόμισμα, με προορισμό να
δημιουργεί έλξη για την τοποθέτηση κεφαλαίων και την εγκατάσταση επιχειρήσεων
στο έδαφος της Ε.Ε., το κατέστησαν τεχνηέντως και με το χρόνο ε ξ α γ ω γ ι κ
ό νόμισμα, με προορισμό να παράγει γερμανικά πλεονάσματα.
Εν τούτοις, σαν
κρατική οντότητα, πάντοτε μας συνέχει το πρόβλημα της ασφάλειάς μας. Η Ε.Ε. δεν
είναι δυνατόν να εγγυηθεί την ασφάλεια της Ελλάδος.
Η ασφάλεια,
πάντοτε σε κάθε Χώρα κρίνεται από την περιοχή στην οποία γεωγραφικώς ανήκει. Η
Ε.Ε. δεν μπορεί να εγγυηθεί νομικά και πολιτικά τα σύνορά μας και το θεωρητικά λεγόμενο ότι: τα σύνορά μας
είναι ταυτόχρονα και τα σύνορα της «Ενωμένης» Ευρώπης, δεν έχει πρακτική αξία.
Εδώ
υπεισέρχεται η συμμαχία της Χώρας με το ΝΑΤΟ,
όπου πράγματι μπορούμε να ομιλούμε για θέματα ασφαλείας.
Αλλά και γι΄αυτό, υπάρχει ανάγκη λήψεως αποφάσεων και διευκρινήσεως ιδία των σχέσεών μας και
του δίχτυ προστασίας μας έναντι της Τουρκίας και των προκλητικών διαθέσεών της.
Ήδη, οι πιέσεις
στην Ευρώπη και Ευρωζώνη (Brexit, Τράμπ, Ευρωσκεπτικιστές,
εκλογές Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία) μας υποχρεώνουν να λάβουμε επιτέλους
κάποιες σαφείς και άμεσες αποφάσεις για την προάσπιση της ανεξαρτησίας της
Χώρας μας και της ευημερίας του Λαού της.
Αδυνατούμε να
φανταστούμε την εκπλήρωση σήμερα του Δελφικού μηνύματος στον Ιουλιανό: «Ου
παγάν λαλέουσα απέσβετο και λάλον ύδωρ».
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
