ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ
Τον τελευταίο
καιρό μας κούρασαν οι αναλυτές και οι ανάλατοι σχολιαστές της πολιτικής
επικαιρότητας.
Χιλιάδες οι
σελίδες «βαθυστόχαστων κρίσεων και βεβαίων προβλέψεων». Κατά κανόνα, όμως
πέφτουν έξω. Γιατί δεν έχουν σχέση με την απλή λογική. Αυτή δεν χρειάζεται
ψιμύθια και καρυκεύματα δήθεν πολυγνωσίας.
Γιατί μας λέει
απλά. Ο Τσίπρας θα αναγκασθεί κάποια στιγμή, στο χρόνο που τρέχει να πάει για
εκλογές.
Το πρόβλημά του
δεν έιναι η ανάπτυξη. Το ξέρει ότι δεν μπορεί. Το άλλοθι των υπερπλεονασμάτων,
κρινόμενο από τους ξένους επενδυτές δεν λέει τίποτε. Διότι, όπως είπαν και στον
Τσακαλώτο, σε μία χώρα με τεράστια πτώση του ΑΕΠ (26,5%) τα χρόνια της κρίσης,
τώρα ο ρυθμός ανάπτυξης θα έπρεπε να είχε εκτιναχθεί και όχι να σέρνεται γύρω
στο 1,8% του ΑΕΠ. Οι επενδύσεις αργούν και το ξέρουν και οι ξένοι και οι
Κυβερνητικοί. Οπωσδήποτε δεν «παίζουν» στις εκλογές.
Το πρόβλημα του
Τσίπρα είναι οι συντάξεις και το Σκοπιανό.
Εάν κόψει τις συντάξεις,
θα πιάσει άπατα. Ο πολίτης καταψηφίζει όταν του παίρνεις τα κεκτημένα του.
Αλλά πάλιν,
κανένας δεν εξασφαλίζει την ψήφο του πολίτη επειδή δεν του έκοψαν τη σύνταξη.
Έπειτα, εάν
επιτύχει, έστω μια υποτυπώδη «διευκόλυνση» των δεσμεύσεων στις συντάξεις, για
να πάει στα χαλαρά. Τότε ανοίγει ένα μεγάλο παράθυρο στον επερχόμενο Μητσοτάκη,
ο οποίος θα αρχίσει το ξήλωμα και άλλων δεσμεύσεων, που οι δανειστές δεν θα
μπορούν πλέον να του αρνηθούν.
Αυτό δεν το
θέλει ούτε ο Τσίπρας, ούτε οι δανειστές.
That’s question, το Σαιξπηρικό.
Το άλλο θέμα είναι το
Σκοπιανό. Ο Τσίπρας πρέπει να κλείσει τα Σκοπιανό οπωσδήποτε, καθώς φαίνεται
έχει δεσμευθεί. Δεν μπορεί να πάει σε εκλογές με ανοιχτό το Σκοπιανό. Τότε θα
εξαφανισθεί. Οι εκλογές θα πάρουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος, που μετά μανίας δεν θέλει.
Τότε «λύνει»
και τα χέρια του Μητσοτάκη, ο οποίος πλέον μπορεί, ευπρόσωπα και τεκμηριωμένα,
να πει στους φίλους μας τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ότι ο Λαός αποφάνθηκε.
Αρχίζουμε από την αρχή.
Αλλά αυτό δεν
το θέλει κανένας.
Θα
καταβάλει κάθε προσπάθεια να κλείσει το Σκοπιανό πριν από τις εκλογές. Γιατί
αυτό εξασφαλίζει και το «story» το Κυβερνητικό της επιτυχίας, όσο και αν αποδοκιμάζεται από το 80% του
Λαού. Διότι εκείνο που προέχει είναι η πολιτική επιβίωση της Κυβέρνησής του και
έχει ανάγκη στην απεγνωσμένη αυτή προσπάθεια και τη στήριξη των «ξένων» φίλων
της. Τώρα αυτοί ανήκουν στο ίδιο συνδικάτο.
Τώρα, το πως
μπορει να επιτευχθεί αυτό, είναι μία άλλη ιστορία, όπως θα έλεγε και ο Κίπλιγκ.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
