Στην κοινωνική μας διαστρωμάτωση έχουμε διανοίξει επικίνδυνη και αμφιλεγόμενη πορεία. Γεμάτη παγίδες.
Αρχικά
μας απασχολούσε η αποξένωση των ανθρώπων από την κοινωνία, μια τάση για
απομόνωσή τους από τα άλλα μέλη της. Φοβόμαστε την ανάπτυξη αντικοινωνικών συμπεριφορών και θραύση του κοινωνικού κρίκου
Τα
τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια βλέπουμε ότι οι άνθρωποι όχι μόνον δεν τείνουν προς την απομόνωση και αποξένωση, αλλά
βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους. Πάρα πολύ κοντά.
Αυτό το
πολύ κοντά, είναι άλλη μια ακραία κοινωνική συμπεριφορά. Γιατί υπερβαίνει και
εμποδίζει την ο υ σ ι α σ τ ι κ ή κοινωνική επαφή, που ζωογονεί το κοινωνικό
κύτταρο.
Αυτή
η υπέρβαση της στενής επαφής, είναι εκδήλωση καθαρά προσωπικού- ναρκισσιστικού
τρόπου ζωής και βίου. Θέλει να επιβάλει το δικό του πρότυπο ζωής, ισοπεδώνει
τις άλλες προσωπικότητες, ευνοεί τη θρασύτητα του λόγου, ισομοιράζει άξιους και
ανάξιους, κορυφαίους της δημόσιας Ιεραρχίας και απλούς εργαζόμενους, εμποδίζει
την ήρεμη και ενεργό συμμετοχή των ανθρώπων στο δημόσιο βίο. Η οικειότητα αυτή, δεν έρχεται από παραχώρηση του
"άλλου", απευθύνεται στον
"άλλον", είτε τον γνωρίζει είτε όχι στο "ΕΝΙΚΟ", σου ζητάει πράγματα που δεν τα
διαπραγματεύεσαι ούτε με τον αδελφό σου, μπαίνει στο σπίτι σου, σαν να μένει
χρόνια με τα μέλη της οικογένειάς σου και πολλές φορές δοκιμάζεται η
οικογενειακή σου γαλήνη.
Η
ευγένεια αισθημάτων, η λεπτότητα της συμπεριφοράς, η προώθηση άλλων θέσεων και
απόψεων, αποτελούν μέτριες πράξεις και εκδηλώσεις. Η τυρρανία της οικειότητας
έχει αναστρέψει την αποδοτικότητα του ορθολογισμού, δεν επιτρέπει την ουσιαστική
κοινωνική επαφή, δεν επιτρέπει την ανάπτυξη ισοτίμων σχέσεων, που αποτελούν το
κριτήριο της κοινωνικής προόδου.
Ενθυμούμαι σε μια κοινωνική εκδήλωση: μια ομάδα δικηγόρων και δικαστών
εκάναμε "πηγαδάκι" και ανταλλάσαμε απόψεις κ.λ.π. Τότε ένας νεαρός
πρωτοδίκης, απευθύνεται σε σεβαστό Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου και του λέγει:
" Μιχάλη, δεν έπρεπε να κάνεις αυτό, αλλά……….". Ο νεαρός πρωτοδίκης
δεν είχε καμία οικογενειακή ή φιλική ή άλλη σχέση με τον Αντιπρόεδρο. Και όμως,
του απευθύνθηκε θρασύτατα, με το μικρό του όνομα.
Αυτή η
αλόγιστη, η ανεύθυνη, η αποκρουστική οικειότητα, αποτελεί ανάχωμα στην
κοινωνική ζωή και στην ενεργό συμμετοχή των πολιτών στο δημόσιο βίο.
Αυτά τα
ολίγα, για τον κοινωνικό μας προβληματισμό και για την αναδιάταξη της πορείας
μας προς την πρόοδο.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
