Ο ΚΑΛΛΙΡΗΣ ΚΑΙ Η ΔΩΡΕΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Η οικογένεια Ζωγράφου εδώ και πάνω από ένα χρόνο έκανε πρόταση δωρεάς στο Δήμο Ζωγράφου το μισό του κτήματος Ζωγράφου, που είναι στο Κέντρο της Πόλεως.

Το άλλο μισό το έχει αγοράσει ο Δήμος και το έχει εξοφλήσει επί Δημαρχίας ΚΑΖΑΚΟΥ, ώστε να μην είναι δυνατή η οικοδόμηση επ’ αυτού.

Η πρόταση της δωρεάς έγινε από την ΑΡΧΗ εγγράφως και ΡΗΤΑ ζητούσε και την έγκριση του συμβολαίου για το πωληθέν τμήμα (άλλο μισό) του κτήματος. ΗΤΟ ΓΝΩΣΤΗ και ΚΑΘΑΡΗ από τότε η πρόταση αυτή της δωρεάς.

Το ότι η πρόταση αυτή ήταν συμφέρουσα για το Δήμο, το καταλαβαίνει και το μικρό παιδί. Έκανε ότι δεν το καταλαβαίνει ο κ. Δήμαρχος.

Γι’ αυτό συνέστησε ομάδα νομικών και ανέθεσε σε αυτούς αντί 20.000 ΕΥΡΩ να αποφανθούν εάν είναι συμφέρουσα η δωρεά.

Οι νομικοί αυτοί, αφού έκαναν διάφορες δολιχοδρομίες και δημιούργησαν καινοτόμες νομικές κατασκευές (νομικίζουσες λένε πολλοί) απεφάνθησαν οριστικά σε δύο δόσεις (αφού έλαβαν και δεύτερη ανάθεση με 15.000 ΕΥΡΩ) ότι η ΔΩΡΕΑ αυτή είναι συμφέρουσα για το Δήμο.

Το Δ.Σ. ψήφισε σχεδόν ομόφωνα το «συμφέρον» της δωρεάς σε πρώτη φάση και ανεμένετο δ ε ύ τ ε ρ η  απόφαση περί έγκρισης του παλαιού συμβολαίου για να γίνει η υπογραφή του συμβολαίου της ΔΩΡΕΑΣ.

Η πρόταση του κ. Δημάρχου για τη δεύτερη αυτή απόφαση ορίστηκε στα προφορικά τρεις – τέσσερις φορές, αλλά δεν ήλθε ποτέ σαν θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, όπως είχε υποσχεθεί.

Αυτό είναι το πραγματικό ιστορικό της εκκρεμούσας αποδοχής της Δωρεάς.

Τελευταία, λόγω συνεχούς αναβλητικότητας του κ. Καλλίρη, παρά τις διαβεβαιώσεις του στους δημοτικούς συμβούλου, άρχισαν να διαδίδονται διάφορες φήμες, οι οποίες δηλητηριάζουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της δημοτικής μας ζωής.

Η οικογένεια Ζωγράφου, δια του πληρεξουσίου δικηγόρου της, απέστειλε επιστολή στον κ. Δήμαρχο τα Χριστούγεννα του 2013 και τον κάλεσε να προχωρήσει στις διαδικασίες της δωρεάς, γιατί αυτή είναι έτοιμη.

Την ίδια αναβλητικότητα ο κ. Δήμαρχος επέδειξε και το καλοκαίρι και στις αρχές Σεπτέμβρη 2013 για την υπογραφή του συμβολαίου δωρεάς, ισχυριζόμενος ότι η οικογένεια Ζωγράφου δεν έχει φέρει στη συμβολαιογράφο τα δικαιολογητικά του συμβολαίου, γεγονός που απεδείχθη ανακριβές.

Τώρα ο κ. Καλλίρης ισχυρίζεται ότι κάλεσε την οικογένεια Ζωγράφου στις 13-1-2014 για την υπογραφή του συμβολαίου και ότι εκείνη δήθεν δεν προσήλθε. Η αλήθεια είναι ότι ΔΕΝ εκλήθησαν οι Ζωγραφαίοι για υπογραφή συμβολαίου, ούτε εκλήθη το Δ.Σ. για λήψη της άνω απόφασης για έγκριση και του άλλου μισού, χωρίς την οποίαν βέβαια δεν γίνεται υπογραφή του συμβολαίου δωρεάς.

ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ είναι ότι ο Καλλίρης δεν θέλει να πάρει απόφαση το Δ.Σ. για τη δωρεά, γιατί με τη μικρή εμβέλεια νοημοσύνης των συνεργατών του (ο ίδιος δεν παίρνει ποτέ αποφάσεις σοβαρές) νομίζει ότι αυτό θα ευνοήσει τον κ. Γιάννη Καζάκο, ως απελθόντα Δήμαρχο, στην ποινική καταγγελία που του έχουν κάνει (Δ.Σ. και πολίτες) για την αγορά του κτήματος Ζωγράφου (απιστία).

Ο κ. Καζάκος έχει δηλώσει στον κ. Καλλίρη και στους άλλους δημοτικούς συμβούλους ότι δεν αποδεσμεύεται οποιασδήποτε  ευθύνης του από την καταγγελία του Δ.Σ. και δη εγγράφως ενώπιον του Δ.Σ. και δεν θα επικαλεσθεί την απόφαση αυτή ενώπιον της Δικαιοσύνης, προκειμένου ο Δήμος να αποκτήσει το κτήμα Ζωγράφου ολοκληρωτικά και να εκπληρώσει το όνειρο γενεών των κατοίκων της πόλεως, που ο ίδιος από το 1971 το ξεκίνησε με απαλλοτρίωση ολόκληρου του  κτήματος.

Πολύ περισσότερο σήμερα στους καιρούς της βαθιάς οικονομικής κρίσης, που είναι βέβαιον ότι δεν θα βρεθούν τα 19.500.000 ΕΥΡΩ για την πληρωμή του άλλου μισού, οπότε μοιραία θα ματαιωθούν τα όνειρα του Ζωγραφιώτικου Λαού.

Ο κ. Καλλίρης περιμένει την παραπομπή του κ. Καζάκου σε κάποιο ποινικό δικαστήριο, διότι πιστεύει ότι έτσι θα ευνοηθεί εκλογικά ο ίδιος.

Βέβαια θα περιμένει πολύ με την απέλπιδα αυτή προσπάθειά του και την ανικανοποίητη ελπίδα του.

Ο κ. Καλλίρης αντιμετωπίζει ένα πολύ μεγαλύτερο αντίπαλό του. Ίσως και εχθρό του. Τη φοβία της ανάκλησης της πρότασης της δωρεάς και μάλιστα με υπαινιγμούς περί ευθύνης της οικογένειας Ζωγράφου, η οποία θα επέλθει οπωσδήποτε, εάν συνεχισθεί αυτή η αχαρακτήριστη συμπεριφορά.

Τότε θα είναι αντιμέτωπος ευθέως για επελθούσα ζημία του Δήμου, πλήρως αποδεδειγμένη και με τις προτάσεις μάλιστα των εκλεκτών νομικών συμβούλων του.

Αλλά τότε, εις τον Άδην, ουκ εστί μετάνοια.

                          ΔΑΔΑ

Ενότητα, Εθνική και Κοινωνική

Λαϊκισμός και Δημοκρατία

Σε περιόδους κρίσεων, όπως σήμερα, δεν δοκιμάζονται μόνον οι θεσμοί, αλλά πρωτίστως οι ανθρώπινες αντοχές.

Οι αντοχές είναι βιοτικές, ψυχολογικές, πνευματικές. Όταν σπάσουν διαλύονται οικογένειες, θεσμοί, αρχές ηθικής και αμφισβητούνται, αν δεν αναιρούνται αξίες, εθνικές, κοινωνικές, πολιτικές και ηθικές.

Η διάσπαση του εθνικού κοινωνικού και οικογενειακού ιστού, ευρίσκεται προ των πυλών. Στην έσχατη αυτή δοκιμασία, πολλά εισφέρει και καταλυτικά της συνοχής των κοινωνιών και της σύγχυσης της ψυχολογικής και συναισθηματικής ο Λαϊκισμός.

Οι κρίσεις αυτές ενισχύουν το Λαϊκισμό, δεξιό ή αριστερό ή και τους δύο μαζί.

Ο λαϊκισμός δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η έκπτωση της Δημοκρατίας. Ο Αριστοτέλης μας δίδαξε ότι η έκπτωση της Δημοκρατίας παράγει την οχλοκρατία. Η οχλοκρατία διατηρεί πολλά από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου λαϊκισμού.

Ο Λαϊκισμός, οποιασδήποτε εκδοχής, παρέχει στον εαυτό του το προνόμιο της αυθεντίας, τα ξέρει όλα, τα λύνει όλα, πάντοτε στα λόγια. Είναι γνωστή η διάδοση των λαϊκιστών στα καφενεία που διατείνονται εάν ήταν αυτοί πρωθυπουργοί θα έλυναν τα προβλήματα της χώρας σε μια μέρα.

Με άλλα λόγια η πλειοψηφία των μετρίων εν γένει θέλει να εκμηδενίσει την ομάδα επιλέκτων που κυβερνούν και να επιβάλλει τη μετριοκρατία.

Ισχυρίζονται ότι η λαϊκιστική εξουσία, νομιμοποιείται από την πλειονότητα, των αριθμών που εμείς, όλοι οι Έλληνες, την εκλέγουμε ακόμη, με τη φαλκιδευμένη από την ακρισία ψήφο μας.

Ισοπεδώνονται οι κοινωνικές τάξεις, καταργείται η αριστεία, εγκαταλείπεται το Κράτος Δικαίου και επικρατεί το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη».

Κάποιοι βολεύονται, να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η καταστροφή, η «κατρακύλα» μιας χώρας, όπως σήμερα η δική μας, μπορεί να ανακάμπτει με πορείες, με συλλαλητήρια, με καταλήψεις και  παρεμφερείς παιδαριώδεις πράξεις «λαϊκών αγώνων».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο λαϊκισμός στην Ελλάδα ενισχύθηκε από τις αποτυχίες των δύο Κομμάτων που κυβέρνησαν εναλλακτικά τη χώρα από το 1974.

Διότι παρ’ ότι οι πολιτικές φιλοσοφίες των δύο Κομμάτων ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες στα προγράμματά τους, η πρακτική εφαρμογή τους είχε πλείστες ομοιότητες που αντανακλούσαν στις πελατειακές σχέσεις, στη γιγάντωση του κρατισμού και στην ικανοποίηση του καταναλωτισμού.

Επί Ανδρέα Παπανδρέου καλλιεργήθηκε μετά πλησμονής ο μύθος του «χαρισματικού» ηγέτη, που άλλα έλεγε και άλλα έκανε και ο οποίος απεδείχθη το αυθεντικότερο προϊόν της αστικής ΕΛΙΤ, αυτής δηλαδή που ήθελε στο πρόγραμμά του δήθεν να εξαφανίσει.

Δυστυχώς η φιλοσοφία του πρώιμου ΠΑΣΟΚ ήταν διαποτισμένη από τον φθόνο προς τον «πλησίον» συμπολίτη μας, στον φόβο κατά παντός ξένου και σ’ ένα ψευδεπίγραφο πατριωτισμό, που έπαιζε το ρόλο του προσφερομένου εδέσματος, όπως το κερασάκι στην τούρτα.

Και διέλυσε φιλίες, οικογένειες, κοινωνίες, ολόκληρη τη Χώρα χώρισε σε δύο στρατόπεδα, σε πράσινα και γαλάζια καφενεία, αλλά σταθερά σε μίζες προς «ημετέρους» από εξοπλιστικά προγράμματα κ.λ.π., όπως αποκαλύπτει σήμερα η δικαιοσύνη.

Το ατύχημα είναι, είναι ότι ο λαϊκισμός αυτός της διχόνοιας και του φόβου, που είχε θετικό αποτέλεσμα στις εκλογικές αναμετρήσεις υπέρ του ΠΑΣΟΚ, διαπέρασε όλο το πολιτικό γίγνεσθαι και δημιούργησε φαντασιακά πρότυπα και για τη Νέα Δημοκρατία.

Σήμερα πλησιάζουμε επικίνδυνα στις αλήστου μνήμης εποχές εκείνες. Από τους λαϊκιστές ακούμε τα ίδια σχεδόν συνθήματα, παρακολουθούμε τις ίδιες ενέργειες.

Όλοι αυτοί ανακαλύπτουν σωρεία δωσιλόγων, σωρεία απάτριδων, κεφαλαιούχων συνήθως. Ο κ. Τσίπρας κατηγορεί «κάποιους Έλληνες που δεν είναι και τόσο Έλληνες» (σε δηλώσεις του την 21-2-2012). Επίσης ο ίδιος δεν πήγε στην τελετή έναρξης της Ελληνικής Προεδρίας, μιμούμενος τον μεγάλο λαϊκιστή  Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος το 1979 δεν παραβρέθηκε στο Ζάππειο κατά την υπογραφή της ένταξης της Ελλάδος στην ΕΟΚ. Τότε ίσχυαν τα συνθήματα «έξω από την ΕΟΚ, έξω από το ΝΑΤΟ» και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Όταν βέβαια έγινε Κυβέρνηση έκανε τα εντελώς αντίθετα. Το ΠΑΣΟΚ μας έβαλε ακόμη και στην ΕΥΡΩΖΩΝΗ με αλχημείες και «δημιουργική λογιστική».

Στα ίδια αχνάρια βαδίζει και ο κ. Τσίπρας. Τον ξεπέρασε σε πράξη προετοιμασίας για την εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτός έφτασε στο σημείο προ διμήνου στο Συνέδριο κάποιων Σοσιαλιστών στον Ισπανία να τραγουδήσει την «Παντιέρα Ρόσα» των κουμουνιστών του Εμφυλίου των Ισπανών, καθώς και τον κουμουνιστικό Ύμνο.

Και όμως στα χαρτιά μπαινοβγαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη.

Σε όλους μας, δεν πρέπει να διαφεύγει η διδαχή του θεωρητικού του λαϊκισμού ΠΙΕΡ ΤΑΓΚΙΕΦ, ότι :

ο λαϊκισμός είναι σαν εκείνο το παράσιτο που μπορεί να νοθεύσει κάθε ιδεολογία στην οποία θα προσκολληθεί.

● Ήδη την θύρα της Εθνικής μας ενότητας κρούουν οι κίνδυνοι εθνικού διαμελισμού ή μείωσης της εθνικής μας κυριαρχίας. Και μάλιστα με «βούλα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης!!

Και όχι μόνον. Κινδυνεύει άμεσα η κοινωνικής μας συνοχή. Οι ανάλγητοι όροι που υποδεικνύονται από την τρόϊκα και τους δανειστές της χώρας μας, η οικονομική καταπίεση των συνελλήνων μας, μας οδηγούν αναπόφευκτα σε εκρηκτική κατάσταση. Μήπως είναι αυτός ο στόχος των ξενοκρατών; Εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να τους ανοίξουμε το δρόμο με τις ανοησίες μας;

Κανένας Έλληνας δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί να πληγεί η εθνική του  και η προσωπική του αξιοπρέπεια. Αυτές οι αξίες δεν είναι διαπραγματεύσιμες. Δεν πρέπει να πέσουμε θύματα εμφυλιοπολεμικής διαμάχης. Γιατί αυτό καλλιεργείται με μεθοδικότητα.

Σε μια διχαστική επικράτηση των πολιτικών επιλογών μας, σε μια μανιχαϊστική αντίληψη της κοινωνίας μας, εκείνο που θα εξαφανισθεί με βεβαιότητα είναι η Δημοκρατία.

Η ενότητα των Ελλήνων αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατικής πορείας της πατρίδας μας.

                                                                     Γ.Κ.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

Η ειδοποιός διαφορά της τρομοκρατίας

Σκέφτηκα ότι ο πολιτισμός μιας χώρας διακρίνεται από το σύνολο κυρίως των πνευματικών, αλλά και υλικών δημιουργημάτων των ανθρώπων που κατοικούν τη χώρα αυτή. Είναι ο βαθμός ανάπτυξης των υλικών και πνευματικών συνθηκών της  κοινωνικής ζωής του ανθρώπου σε μια εποχή. Και πάντοτε υπάρχει περιθώριο περαιτέρω ανάπτυξης αυτού, όταν μάλιστα η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος κάνει ασύλληπτους βηματισμούς στο χρόνο και στον πλανήτη μας.

Πάντοτε με έθελγε ο προηγμένος αρχαιοελληνικός πολιτισμός. Όχι από σοβινιστική διάθεση. Αλλά από μια συγκριτική αναφορά στη ζωή και στην πνευματική κατάσταση των συγχρόνων Λαών της εποχής εκείνης.

Δεν θέλω ν’ αναμνησθώ της προόδου στις επιστήμες (φιλοσοφία, μαθηματικά, αστρονομία, ρητορική κ.λ.π.) και στις Καλές Τέχνες (Αρχιτεκτονική, γλυπτική, υδραυλική κ.λ.π.). Εκείνο που έχει μείνει ξεχωριστό στη μνήμη μου είναι η συμπεριφορά του βασιλιά της Σπάρτης μετά την νικηφόρα μάχη των Πλαταιών, όταν του έφεραν το πτώμα του Μαρδονίου (στρατηγού των Περσών) και του ζήτησε ο επί κεφαλής να το κατακρεουργήσουν και να του κόψουν το κεφάλι, όπως έκαναν οι Πέρσες στο πτώμα του Λεωνίδας στις Θερμοπύλες.

Και ο Σπαρτιάτης βασιλιά απάντησε: Εμείς είμαστε Έλληνες, δεν θα κάνουμε ότι κάνουν οι βάρβαροι. Και διέταξε να μείνει άθικτο το σώμα του νεκρού.

Από τότε έτρεξε πολύ νερό στο μύλο του Πολιτισμού.

Ήλθε και η εποχή που η ευαισθησία, η εκλέπτυνση και η φιλοσοφική τάση του Δικαίου, σε μεγάλη μερίδα του επιστημονικού κόσμου και των Ευρωπαϊκών κυρίως κοινωνιών, ανάγκασαν τα Κράτη τους να καταργήσουν την ποινή του θανάτου. Ποταμοί μελάνης χύθηκαν για να πεισθούν οι Κυβερνήσεις να νομοθετήσουν την κατάργηση αυτή, που την ήθελαν οι Λαοί τους.

Εν τούτοις δεν έγινε δεκτή η κατάργηση της θανατικής ποινής σε όλον τον λεγόμενο «πολιτισμένο» κόσμο. Παρ’ όλα αυτά οι κοινωνίες των Κρατών αυτών δεν μπορούμε να πούμε ότι στερούνται Πολιτισμού. Πολύ περισσότερο όταν σε ένα Κράτος, όπως οι Η.Π. της Αμερική, οι μισές πολιτείες έχουν κατάργηση την ποινή του θανάτου και οι άλλες μισές τη διατηρούν.

Ο σύγχρονος Πολιτισμός δεν βλέπει την ποινική αξίωση της Πολιτείας ως πράξη αντεκδίκησης. Περισσότερο την βλέπει ως τιμωρητική πράξη που οδηγεί σε σωφρονισμό και επανένταξη του εγκληματία στην κοινωνία. Και αυτό είναι επιστημονικά ορθό και ηθικά αποδεκτό. Βασική σημασία έχει η προσωπικότητα του δράστη.

Και αυτό ύστερα από μία μακρά συνήθως διαδικασία της ποινικής δικαιοσύνης, όπου της κάθε εγκληματικής πράξεως επελήφθησαν δύο και τρία Δικαστήρια για να καταλήξουν στην τελική ποινή. Και η Πατρίδα μας ορθώς έχει προσχωρήσει στην κατάργηση της θανατικής ποινής, παρ’ ότι πολλοί εξακολουθούν να έχουν αντίθετες γνώμες.

Τον τελευταίο καιρό μάλιστα ογκούται το κύμα των αντιδράσεων για την κατάργηση της θανατικής ποινής.

 • Παρά πολλούς έχει προβληματίσει η δραστηριότητα της σύγχρονης τρομοκρατίας, στο τόπο μας.

 Εδώ προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο με διάφορες πολιτικές πλατφόρμες, με φιλοσοφικές αναφορές σε αναρχισμό, αυτονομισμό κ.λ.π.

Κατά τη γνώμη μου τα πράγματα είναι απλά. Δεν έχει να κάνει ούτε με Νόμους, ούτε με φιλοσοφίες. Αυτές είναι το πρόσχημα.

Το πρόβλημα με τη σύγχρονη τρομοκρατία είναι θέμα κυρίως και πρωτίστως η θ ι κ ό.

Κάποτε η θανατική ποινή επεβάλλετο από την Πολιτεία, αφού ακουγόταν ο κατηγορούμενος, έφερνε τους μάρτυρές του, προσέφευγε σε δύο ακόμη δικαστήρια με διαφορετικούς πάντοτε δικαστές, ασκούσε όλα τα ένδικα μέσα που του παρέχει ο Νόμος, ακόμη και το δικαίωμα να ζητήσει «χάρη» από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Δεν  επεβάλλετο  μόνον η θανατική ποινή, αλλά έως ότου εκτελεσθεί περνούσε «σαράντα κύματα» από νόμιμες ενέργειες για αναστολή εκτέλεσής της, που πολλές φορές εγένετο.

Λίγες φορές και μόνον σε περιπτώσεις που ενείχαν περαιτέρω αναγκαιότητα οι εκτελέσεις της θανατικής ποινής, επραγματοποιούντο.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι του Γάλλου ποιητή και εκδότη Μπραζιγιάκ, που συνεργάστηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής στη Γαλλία με τους Γερμανούς και μετά την απελευθέρωση συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο.

Τότε για τη μη εκτέλεση τη ποινή, επικαλούμενοι πάντοτε ανθρωπιστικούς λόγους, έκαναν έντονες παραστάσεις διακεκριμένα μέλη της Γαλλικής πνευματικής ζωή, όπως ο Αλμπέρ Καμύ και πολλοί άλλοι, οι οποίες απερρίφθησαν από το Ντε – Γκώλ, ο οποίος είπε το περίφημο «Η τέχνη δεν εξιλεώνει τα εγκλήματα».

Είπαμε ότι είναι κατ’ εξοχήν ηθικό το θέμα. Διότι δεν δικαιολογείται από κανένα κανόνα ανθρώπινο κάποιες ξεχωριστές ομάδες πολιτών να θέλουν να εφαρμόσουν από μόνοι τους τη «θανατική ποινή», αυτοαναγορευόμενοι εισαγγελείς, δικαστές και εκτελεστές, ελαυνόμενοι από την αυθαίρετη σκέψη της παντογνωσίας και του αλάθητου της φαντασιακής τους συγκυρίας.

Ούτε τους δίνει το δικαίωμα αυτό η πάλη κατά του πολιτικού συστήματος της φαυλότητας των μονοπωλίων και του καπιταλισμού ή του δικαιώματος της συλλογικής ευθύνης.

Έτσι δολοφονούσαν οι Ναζί τους Έλληνες την κατοχή, έτσι ο Στάλιν έδωσε εντολή εκτέλεσης 5.500 Ουκρανών.

Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη δεν έγινε γιατί ο άνθρωπος είχε διαπράξει κάποιο συγκεκριμένο έγκλημα, αλλά ως εκπρόσωπο μιας πολιτικής που οι εκτελεστές του την έκριναν εγκληματική.

Η αυθαίρετη φαντασιακή θεώρηση μιας κατάστασης, που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα λέγεται σχιζοφρένεια.

Και ορθώς ο αμφιλεγόμενος Π. Τατσόπουλος έθεσε τελευταία το θέμα της «πολιτικής δολοφονίας» λέγοντας ότι:

αν βγαίνοντας από το στούντιο σκοτώσω τον αντίθετο πολιτικά συνομιλητή μου στα πάνελ και δηλώσω ότι το έκανα για πολιτικούς λόγους,

αυτό το γεγονός δεν θα τον έκανε λιγότερο δολοφόνο.

Αλλά η ενέργεια των δολοφονικών αυτών πράξεων θα έλεγα ότι είναι και «ανήθικη». Και δεν είναι καθόλου γενναία. Διότι:

 ο «εκτελεστής» γνωρίζει εκ των προτέρων ότι και αν συλληφθεί και καταδικαστεί, δεν πρόκειται να του απαγγελθεί η ποινή του θανάτου.

Αυτή η ειδοποιός διαφορά του εγκλήματος της τρομοκρατίας, δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για την κραταίωση στη Χώρα μας της κατάργησης της θανατικής ποινής. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής  και της μνήμης μας, ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις στη Γερμανία τα μέλη της Μπάαντερ – Μάϊνχοφ εξεμέτρησαν το ζην στα «λευκά» κελιά τους, χωρίς να εκτελεστούν. Εδώ οι καταδικασθέντες για όμοιες περιστάσεις παίρνουν «άδειες αναψυχής». Και σωστά, λέμε, ότι πράττει το σωφρονιστικό μας σύστημα. Γιατί τιμούμε τον Πολιτισμό μας. Αλλά μήπως και αυτό αποτελεί δική μας σχιζοφρένεια;

                                                                  

                                                                                     Γ.Κ.

ΟΙ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

ΚΑΒΑΛΛΗΣΑΝ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥΣ.

Η Αντιδήμαρχος κ. Βαρσαμιδάκη έχει δώσει εξετάσεις ψευδολογίας, παραποίησης και παραπληροφόρησης στη διάρκεια της θητείας της και έχει προαχθεί γι’ αυτό το λόγο μετ’ επαίνων από την κάστα της.

Ανεδείχθη πρωθιέρεια της ψευδολογίας της παράταξής της. Όλοι θυμόμαστε,

•όταν ανέλαβαν τη Διοίκηση του Δήμου, ότι έβγαλαν παντού διακηρύξεις, ανακοινώσεις και τσιτάτα ότι ο Δήμος μας είναι χρεωκοπημένος, έχει πτωχεύσει κ.λ.π.

Όταν από τις προσκλήσεις μας αναγκάστηκαν να προσδιορίσουν τα στοιχεία της…..χρεωκοπίας κ.λ.π.,

•άλλαξαν ρότα και είπαν ότι είμαστε υπό επιτήρηση, διότι έχουμε μεγάλο χρέος ληξιπρόθεσμο.

Επειδή, όμως, η διοίκηση Καζάκου γνώριζε ότι δεν έχει χρέη, ότι

έχει εξοφλήσει ΟΛΑ τα προηγούμενα χρέη με υψηλά επιτόκια από 7% έως 20%, την προκάλεσε να φέρει τα ακριβή αριθμητικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς τους.

Διότι:

 η διοίκηση ΚΑΖΑΚΟΥ γνώριζε ότι είχε ένα δάνειο 25.000.000 ΕΥΡΩ για την αγορά της Βίλας,

•με πενταετή χρόνο χάριτος, ο οποίος δεν είχε περάσει ακόμη (μόνον τρία έτη),

•με 1,7% επιτόκιο και

•χωρίς κανένα βάρος εγγύησης για την εξόφλησή του (δηλαδή ούτε υποθήκες, ούτε προσημειώσεις, ούτε εκχωρήσεις από τους ΚΑΠ κ.λ.π.).

•Γι’ αυτό το δάνειο δεν είχαν αρχίσει ακόμη ούτε οι δόσεις τοκοχρεολυσίων, οι οποίες έφθαναν το χρόνο στο 1.600.000 ΕΥΡΩ περίπου, τις οποίες είχε εξασφαλίσει ο Δήμος από ιδίους πόρους. Ένα μικρό ποσό έναντι τόκων είχε συμφωνηθεί κατά πάγια τακτική των δανειακών τραπεζιτικών συμβάσεων (160.000 το χρόνο).

Κανένα άλλο χρέος δεν υπήρχε.

Υπήρχε ένα άλλο κονδύλιο, που το λέγαμε οφειλές προς προμηθευτές, το οποίο μεταβιβάζετο από χρόνο σε χρόνο από ποσόν 4.500.000 έως 7.500.000, αναλόγως με τη προσέλευση των πιστωτών να εισπράξουν. Το ποσόν αυτό δεν εισπράττεται κάθε χρόνο σε ύψος περίπου 3.000.000 ΕΥΡΩ διότι οι πιστωτές δεν είχαν νομιμοποιητικά έγγραφα προς τούτο.

 Το ίδιο γίνεται και σήμερα.

Το υπόλοιπο ποσόν εισπράττετο περιοδικά, όταν προσήρχοντο οι πιστωτές με τα δικαιολογητικά τους (φορολογικής ενημερότητα, ασφαλιστική ενημερότητα κ.λ.π.). Αυτό ουσιαστικά ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται σε προστιθέμενα χρέη. Είναι συνήθης χρεοπιστωτική τακτική.

Τότε, λοιπόν, η κυρία των Οικονομικών του Δήμου έφερε, όπως είπε, βεβαίωση των Υπηρεσιών του Δήμου, ότι το χρέος του Δήμου ανέρχεται σε 52.000.000 ΕΥΡΩ το έτος 2010. Αυτό είναι γραμμένο και στα πρακτική του Δ.Σ.

Ήταν μεγάλο ψεύδος, επισημάνθηκε και καταγγέλθηκε από τη ΔΑΔΑ, αλλά οι άνθρωποι δεν είχαν συνείδηση των πραττομένων τους ή ενεργούσαν από σκοπού για να συκοφαντήσουν τη διοίκηση ΚΑΖΑΚΟΥ και να διαδώσουν ότι παρέλαβαν το…..χάος, όπως έκανε και ο Α. Παπανδρέου επί Κ. Καραμανλή – Γ. Ράλλη.

Κάποια φορά από τις πολλές πιέσεις αναγκάστηκαν να αναλύσουν αυτά τα 52 εκατ.

και α π ο δ ε ί χ θ η κ ε   ότι

ήταν τα 48 εκατ. αυτά που αντιστοιχούσαν στις υποχρεώσεις του Δήμου για το δάνειο των 25 εκατομ. Για τα 25 προσεχή χρόνια με τους τόκους του (δηλαδή κανένα ληξιπρόθεσμο ποσό) και τα 4 εκατ. που αντιστοιχούσαν στις οφειλές των άνω πιστωτών.

Δηλαδή αποδείχθηκε ότι ΔΕΝ παρέλαβαν ΚΑΝΕΝΑ σημαντικό ΛΗΞΙΠΡΟΘΕΣΜΟ ΧΡΕΟΣ.

Και οι ίδιοι ανέγραψαν στον ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΟ του ΕΤΟΥΣ  ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ, δηλαδή ρευστό χρήμα στην Τράπεζα, 7.000.000 ΕΥΡΩ. Αυτός ήταν ο «χρεωκοπημένος» Δήμος που παρέλαβαν.

Τελικά:

•ούτε χρεωκοπήσαμε,

•ούτε πτωχεύσαμε,

•ούτε τεθήκαμε υπό επιτήρηση,

•ούτε υπέστημεν καμία κύρωση από τα ψεύδη περί ΔΝΤ, που κινδύνευσε δήθεν η δόση επιχορήγησης της Ελλάδος από τα χρέη του Δήμου.

Πιστέψαμε έκτοτε ότι αυτό το παραμύθι έλαβε τέλος.

Αλλά πέσαμε έξω. Διότι έξις Δευτέρα φύσις, έλεγαν οι πρόγονοί μας. Άπαξ ψευδολόγος αεί ψευδολόγος.

Σε φύλλο του Δεκεμβρίου 2013, διαβάσαμε μία «συνέντευξη» της κ. Βαρσαμιδάκη, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, εκτός από το ίδιο παραμύθι της θεωρίας του χάους έφθασε σε σημείο αναισχυντίας να λέγει ότι: «Ακόμα και αν ο Δήμος ρευστοποιούσε όλα τα περιουσιακά του στοιχεία δεν κάλυπτε τις απαιτήσεις τρίτων εις βάρος του».

Και ποιες ήταν αυτές οι απαιτήσεις; Τις προσδιορίζει η ίδια στη συνέντευξη αυτή, διότι ξέχασε είτε η ίδια είτε αυτός που την έγραψε, ότι άλλα έλεγε το 2010 και 2011, όπως αναγράφουμε παραπάνω.

Στον προσδιορισμό των χρεών που κάνει τώρα στην άνω συνέντευξη η κα Βαρσαμιδάκη τα χρέη του Δήμου ήταν: «χρέη σε προμηθευτές 4.275.000, οφειλές στα Νομικά Πρόσωπα 700.000 περίπου (ΚΑΠΗ – Παιδικοί Σταθμοί), στο Ενιαίο Πρόσωπο Πολιτισμού – Αθλητισμού 1.000.000 ΕΥΡΩ» και τα δάνεια για τη βίλα Ζωγράφου 25.000.000 ΕΥΡΩ χωρίς τους τόκους».

—Αυτά τα στοιχεία δεν είναι ακριβή.

Αλλά εάν τα θεωρήσουμε ακριβή,

— ΔΕΝ είναι ΛΗΞΙΠΡΟΘΕΣΜΑ, δηλαδή απαιτητά από τους δανειστές  μας και οπωσδήποτε  

—ΔΕΝ φθάνουν τα 52 εκατ. που μας βεβαίωνε και διέδιδε το 2010.

Διότι:

—τα 25 εκατ. έπρεπε να πληρωθούν σε 25 χρόνια και δεν είχαν αρχίσει ακόμη οι τοκοχρεωλυτικές δόσεις του 1.600.000 ΕΥΡΩ το χρόνο,

—τα χρέη προς τους προμηθευτές δεν ήταν απαιτητά για τους λόγους που εκθέσαμε παραπάνω,

—οι 700.000 των Νομικών Προσώπων ήταν στον προϋπολογισμό και δεν ήταν ακόμη απαιτητές από τα Ν.Π. και

—το 1.000.000 ΕΥΡΩ δεν οφείλετο στο Ενιαίο Νομικό Πρόσωπο Αθλητισμού και Πολιτισμού, για τον απλούστατο λόγο ότι ΔΕΝ είχε συσταθεί επί των ημερών Καζάκου και επομένως δεν παρέλαβε κανένα η κ. Βαρσαμιδάκη τέτοιο Ν.Π. Τούτο συνεστήθη ως Ενιαίο από τη συγχώνευση όλων των συναφών Νομικών Προσώπων του Δήμου μετά το 2011 περίπου.

Εάν λοιπόν, η κ. Βαρσαμιδάκη «ρευστοποιούσε» τα μη ληξιπρόθεσμα χρέη του Δήμου, δηλαδή τα ανύπαρκτα  δήθεν απαιτητά χρέη, θα γελούσε  και το παρδαλό κατσίκι.

Και να σκεφθεί κανείς ότι η διοίκηση Καζάκου

—είχε εξοφλήσει τα παλαιά δάνεια, αλλά και

—είχε αυξήσει την περιουσία του Δήμου με αγορές πέντε οικοπέδων εντός σχεδίου συνολικής επιφάνειας άνω των 3.000 τετρ. Μέτρων, δηλαδή κατά 6.000.000 ΕΥΡΩ τουλάχιστον.

Αλλά

 το τραγικό για την κυρία, που κακή μοίρα του Δήμου είναι επί των Οικονομικών, είναι το γεγονός ότι αγνοεί την περιουσία του Δήμου, η οποία ξεπερνάει κατά πολύ τα 150.000.000 ΕΥΡΩ και το ευτύχημα για τους πολίτες του Δήμου, είναι ότι δεν μας ξεπούλησε αντί ανυπάρκτου οφειλής.

Λυπούμεθα που ασχολούμεθα με την κ. Βαρσαμιδάκη. Ειλικρινά  δεν θέλουμε και δεν το αξίζει. Δεν δεχόμαστε όμως τις προκλήσεις. Ευρίσκεται, όμως, σε πλήρη σύγχυση. Δεν βλέπει ούτε την αναστάτωση που έχει επιφέρει στο ανθρώπινο δυναμικό του Δήμου με τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις όλων τους, που έχουν καταστήσει το προσωπικό συνονθύλευμα αλληλοϋποβλεπομένων ατόμων, με μηδενική πτώση της απόδοσής τους, σε πολλούς τομείς.

Για πολλά άλλα επιφυλασσόμεθα όταν πρέπει.

                             Από τη Γραμματεία της ΔΑΔΑ