Λαϊκισμός και Δημοκρατία
Σε περιόδους κρίσεων, όπως σήμερα, δεν δοκιμάζονται μόνον οι θεσμοί, αλλά πρωτίστως οι ανθρώπινες αντοχές.
Οι αντοχές είναι βιοτικές, ψυχολογικές, πνευματικές. Όταν σπάσουν διαλύονται οικογένειες, θεσμοί, αρχές ηθικής και αμφισβητούνται, αν δεν αναιρούνται αξίες, εθνικές, κοινωνικές, πολιτικές και ηθικές.
Η διάσπαση του εθνικού κοινωνικού και οικογενειακού ιστού, ευρίσκεται προ των πυλών. Στην έσχατη αυτή δοκιμασία, πολλά εισφέρει και καταλυτικά της συνοχής των κοινωνιών και της σύγχυσης της ψυχολογικής και συναισθηματικής ο Λαϊκισμός.
Οι κρίσεις αυτές ενισχύουν το Λαϊκισμό, δεξιό ή αριστερό ή και τους δύο μαζί.
Ο λαϊκισμός δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η έκπτωση της Δημοκρατίας. Ο Αριστοτέλης μας δίδαξε ότι η έκπτωση της Δημοκρατίας παράγει την οχλοκρατία. Η οχλοκρατία διατηρεί πολλά από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου λαϊκισμού.
Ο Λαϊκισμός, οποιασδήποτε εκδοχής, παρέχει στον εαυτό του το προνόμιο της αυθεντίας, τα ξέρει όλα, τα λύνει όλα, πάντοτε στα λόγια. Είναι γνωστή η διάδοση των λαϊκιστών στα καφενεία που διατείνονται εάν ήταν αυτοί πρωθυπουργοί θα έλυναν τα προβλήματα της χώρας σε μια μέρα.
Με άλλα λόγια η πλειοψηφία των μετρίων εν γένει θέλει να εκμηδενίσει την ομάδα επιλέκτων που κυβερνούν και να επιβάλλει τη μετριοκρατία.
Ισχυρίζονται ότι η λαϊκιστική εξουσία, νομιμοποιείται από την πλειονότητα, των αριθμών που εμείς, όλοι οι Έλληνες, την εκλέγουμε ακόμη, με τη φαλκιδευμένη από την ακρισία ψήφο μας.
Ισοπεδώνονται οι κοινωνικές τάξεις, καταργείται η αριστεία, εγκαταλείπεται το Κράτος Δικαίου και επικρατεί το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη».
Κάποιοι βολεύονται, να ζουν με την ψευδαίσθηση ότι η καταστροφή, η «κατρακύλα» μιας χώρας, όπως σήμερα η δική μας, μπορεί να ανακάμπτει με πορείες, με συλλαλητήρια, με καταλήψεις και παρεμφερείς παιδαριώδεις πράξεις «λαϊκών αγώνων».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο λαϊκισμός στην Ελλάδα ενισχύθηκε από τις αποτυχίες των δύο Κομμάτων που κυβέρνησαν εναλλακτικά τη χώρα από το 1974.
Διότι παρ’ ότι οι πολιτικές φιλοσοφίες των δύο Κομμάτων ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες στα προγράμματά τους, η πρακτική εφαρμογή τους είχε πλείστες ομοιότητες που αντανακλούσαν στις πελατειακές σχέσεις, στη γιγάντωση του κρατισμού και στην ικανοποίηση του καταναλωτισμού.
Επί Ανδρέα Παπανδρέου καλλιεργήθηκε μετά πλησμονής ο μύθος του «χαρισματικού» ηγέτη, που άλλα έλεγε και άλλα έκανε και ο οποίος απεδείχθη το αυθεντικότερο προϊόν της αστικής ΕΛΙΤ, αυτής δηλαδή που ήθελε στο πρόγραμμά του δήθεν να εξαφανίσει.
Δυστυχώς η φιλοσοφία του πρώιμου ΠΑΣΟΚ ήταν διαποτισμένη από τον φθόνο προς τον «πλησίον» συμπολίτη μας, στον φόβο κατά παντός ξένου και σ’ ένα ψευδεπίγραφο πατριωτισμό, που έπαιζε το ρόλο του προσφερομένου εδέσματος, όπως το κερασάκι στην τούρτα.
Και διέλυσε φιλίες, οικογένειες, κοινωνίες, ολόκληρη τη Χώρα χώρισε σε δύο στρατόπεδα, σε πράσινα και γαλάζια καφενεία, αλλά σταθερά σε μίζες προς «ημετέρους» από εξοπλιστικά προγράμματα κ.λ.π., όπως αποκαλύπτει σήμερα η δικαιοσύνη.
Το ατύχημα είναι, είναι ότι ο λαϊκισμός αυτός της διχόνοιας και του φόβου, που είχε θετικό αποτέλεσμα στις εκλογικές αναμετρήσεις υπέρ του ΠΑΣΟΚ, διαπέρασε όλο το πολιτικό γίγνεσθαι και δημιούργησε φαντασιακά πρότυπα και για τη Νέα Δημοκρατία.
Σήμερα πλησιάζουμε επικίνδυνα στις αλήστου μνήμης εποχές εκείνες. Από τους λαϊκιστές ακούμε τα ίδια σχεδόν συνθήματα, παρακολουθούμε τις ίδιες ενέργειες.
Όλοι αυτοί ανακαλύπτουν σωρεία δωσιλόγων, σωρεία απάτριδων, κεφαλαιούχων συνήθως. Ο κ. Τσίπρας κατηγορεί «κάποιους Έλληνες που δεν είναι και τόσο Έλληνες» (σε δηλώσεις του την 21-2-2012). Επίσης ο ίδιος δεν πήγε στην τελετή έναρξης της Ελληνικής Προεδρίας, μιμούμενος τον μεγάλο λαϊκιστή Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος το 1979 δεν παραβρέθηκε στο Ζάππειο κατά την υπογραφή της ένταξης της Ελλάδος στην ΕΟΚ. Τότε ίσχυαν τα συνθήματα «έξω από την ΕΟΚ, έξω από το ΝΑΤΟ» και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Όταν βέβαια έγινε Κυβέρνηση έκανε τα εντελώς αντίθετα. Το ΠΑΣΟΚ μας έβαλε ακόμη και στην ΕΥΡΩΖΩΝΗ με αλχημείες και «δημιουργική λογιστική».
Στα ίδια αχνάρια βαδίζει και ο κ. Τσίπρας. Τον ξεπέρασε σε πράξη προετοιμασίας για την εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτός έφτασε στο σημείο προ διμήνου στο Συνέδριο κάποιων Σοσιαλιστών στον Ισπανία να τραγουδήσει την «Παντιέρα Ρόσα» των κουμουνιστών του Εμφυλίου των Ισπανών, καθώς και τον κουμουνιστικό Ύμνο.
Και όμως στα χαρτιά μπαινοβγαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη.
Σε όλους μας, δεν πρέπει να διαφεύγει η διδαχή του θεωρητικού του λαϊκισμού ΠΙΕΡ ΤΑΓΚΙΕΦ, ότι :
ο λαϊκισμός είναι σαν εκείνο το παράσιτο που μπορεί να νοθεύσει κάθε ιδεολογία στην οποία θα προσκολληθεί.
● Ήδη την θύρα της Εθνικής μας ενότητας κρούουν οι κίνδυνοι εθνικού διαμελισμού ή μείωσης της εθνικής μας κυριαρχίας. Και μάλιστα με «βούλα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης!!
Και όχι μόνον. Κινδυνεύει άμεσα η κοινωνικής μας συνοχή. Οι ανάλγητοι όροι που υποδεικνύονται από την τρόϊκα και τους δανειστές της χώρας μας, η οικονομική καταπίεση των συνελλήνων μας, μας οδηγούν αναπόφευκτα σε εκρηκτική κατάσταση. Μήπως είναι αυτός ο στόχος των ξενοκρατών; Εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να τους ανοίξουμε το δρόμο με τις ανοησίες μας;
Κανένας Έλληνας δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί να πληγεί η εθνική του και η προσωπική του αξιοπρέπεια. Αυτές οι αξίες δεν είναι διαπραγματεύσιμες. Δεν πρέπει να πέσουμε θύματα εμφυλιοπολεμικής διαμάχης. Γιατί αυτό καλλιεργείται με μεθοδικότητα.
Σε μια διχαστική επικράτηση των πολιτικών επιλογών μας, σε μια μανιχαϊστική αντίληψη της κοινωνίας μας, εκείνο που θα εξαφανισθεί με βεβαιότητα είναι η Δημοκρατία.
Η ενότητα των Ελλήνων αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατικής πορείας της πατρίδας μας.
Γ.Κ.
