Nα
ζητηθεί από ΤΩΡΑ η επιμήκυνση.
Έχω
γράψει από χρόνια (δύο) ότι ο συνεχής δανεισμός της Χώρας δεν οδηγεί σε λύση.
Διαιωνίζει την οφειλή μας και απλά εξασφαλίζει την καταβολή των δόσεων στους
δανειστές μας. Και οι άσχετοι με τα
οικονομικά, όπως και οι απλοί πολίτες νοικοκυραίοι καταλαβαίνουν ότι με συνεχή
δανεισμό της οικιακής τους οικονομίας, είναι δούλοι και υποχείρια των δανειστών
τους. Δεν υπάρχει δυνατότητα εξόφλησης
εις τον αιώνα τον άπαντα.
Ξέρουν, επίσης, ότι για να
μπορέσουν να ζήσουν την οικογένειά τους, να μορφώσουν τα παιδιά τους και να
ζήσουν ανθρώπινη αξιοπρεπή ζωή, πρέπει
να αποκτήσουν πλούτο. Δηλ. έσοδα που υπερβαίνουν τη δόση του δανεισμού τους.
Και μάλιστα κατά πολύ. Αλλά τέτοια έσοδα δεν έρχονται εάν μετά βίας ζεις
πληρώνοντας τις μηνιαίες οφειλές στους δανειστές σου. ‘Έχεις καταδικάσει τα
παιδιά σου στη δουλεία και στην ομηρία των δανειστών σου.
Το ίδιο συμβαίνει και με έναν Λαό που υφίσταται τα δεινά των
δανειακών του βαρών, που τα έσοδά του δεν
ικανοποιούν και δεν αρκούν για τις
καταβολές των δανειακών οφειλών του. Τα
τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας σκληρής και απάνθρωπης υπερφορολόγησης,
μιας πρωτοφανούς περικοπής των πηγών χρηματοδοτήσεως της πραγματικής οικονομίας
σε σημείο να μην αντέχει άλλο ο Έλληνας πολίτης. Έχουμε φθάσει σε εκρηκτική
κατάσταση. Και οι δανειστές μας όλο και ζητούν, περισσότερες περικοπές,
περισσότερη φορολογία κ.λπ.
Τα διάφορα κουρέματα που
έγιναν και οι θυσίες των ελλήνων δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Για την
εξασφάλιση της καταβολής των δόσεων συμπιέζονται μέχρι ασφυξίας τα βαλάντια των
πολιτών και η επιβαλλόμενη αναδιαρρύθμιση του χρέους, αφήνεται για το τέλος.
Μετά την εφαρμογή των μέτρων, που θα φέρουν, μετά την ασφυξία, τον θάνατο.
Λέγουν ότι έχουν καλές προθέσεις, ότι μας βοηθούν και θέλουν να βοηθήσουν
και άλλο.. Εάν είναι προς το καλό τους, το καταλαβαίνουμε. Εάν είναι προς το
καλό όλων μας, δηλ. να παίρνουν και αυτοί στην ώρα τους τα δανεικά μας, πρέπει να ρυθμίσουν από τα τ ώ ρ α το χρέος μας, ώστε να μην
είναι βιώσιμο, όπως το θεωρούν επειδή είναι διαχειρίσιμο με τις θυσίες μας και
το αίμα του Λαού μας, αλλά να καταστεί
πραγματικά και ουσιαστικά βιώσιμο. Και να μας δίδει τη δυνατότητα να
περισσεύει λίγος πλούτος, πάνω από τις δόσεις μας, για την οικονομική ανάπτυξή
μας.
Αντίθετα έχουν υποχρέωση να πράξουν οι εταίροι μας και οι
δανειστές μας. Πρώτα πρέπει να ρυθμιστεί
το δημόσιο χρέος, να αμβλυνθούν τα προβλήματα από την υπάρχουσα δανειακή
σύμβαση και μετά να τεθούν οι αξιώσεις που θα εξασφαλίσουν τις μικρότερες
δόσεις κάθε χρόνο. Τότε θα περισσεύει «πλούτος» για την περιβόητη ανάπτυξη.
Αυτό επιτυγχάνεται και
χωρίς κουρέματα, αλλά μόνον με επιμήκυνση του χρέους κατά 50 χρόνια και
καθορισμό μικρού επιτοκίου. Οι δανειστές δεν θα χάσουν τα χρήματά τους, παρά
την υπάρχουσα κρίση, και εμείς (η Πολιτεία) θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει την
ανάπτυξη και πρόοδό της.
Και εδώ νομίζω ότι έχει κάνει λάθος η μέχρι τώρα διαπραγμάτευση.
Και μάλιστα με ανθρώπους-Κράτη που θέλουν να λένε ότι διάκεινται φιλικά στη
χώρα μας, είτε λόγω πολιτικού προσανατολισμού, είτε λόγω ιστορικότητας και
πολιτιστικών παραδόσεων.
Πρώτα έπρεπε να διακανονιστεί το χρέος και μάλιστα μετά το
γενόμενο κούρεμα και μετά να υποδειχθούν τα επιβαλλόμενα μέτρα, τα οποία έτσι
κι αλλιώς είναι σκληρά, αλλά θα μας αφήνουν περιθώρια στην ανάπτυξη και στην
ελπίδα.
Εκείνο, όμως, που δεν καταλαβαίνω, ακόμη περισσότερο, είναι ότι
αυτή τη ρύθμιση δεν την προέταξαν πολύ προ της συζήτησης για την τελευταία (5η
) αξιολόγηση και αφού πλέον ήταν δεδομένο και βεβαιωμένο το ζητηθέν πλεόνασμα.
Πολύ περισσότερο όταν λόγω εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, υπήρχε κίνδυνος
αστάθειας και δοκιμασίας στη Χώρα.
Αυτό, όμως, μπορεί να το
κάνει η σημερινή Κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας ρεαλιστικά το οικονομικό μας
πρόβλημα, χωρίς απαιτήσεις ανεδαφικές και ανέφικτες. Γιατί είναι αίτημα που
έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, έχουν ψιλοδεσμευθεί για αυτό (αλλά για μετά την
αξιολόγηση και τον καθορισμό της πιστοληπτικής γραμμής) και ξεπερνούν τις
δεσμεύσεις και απαγορεύσεις που επικαλούνται των <κοινοβουλίων των λοιπών
Χωρών-δανειστών της Ευρωζώνης και Ε.Ε.
Η αποδοχή της πρότασης
αυτής και η ρύθμιση με την επιμήκυνση του χρόνου εξοφλήσεως του χρέους στα 70
χρόνια και τον καθορισμό μικρού επιτοκίου, θα επιφέρει πραγματική και
ουσιαστική λύση του προβλήματος του χρέους.
Γιατί
μ’αυτό τον τρόπο θα μειωθεί η αξία του κατά 50% και δεν θα χρειαστεί η Ευρώπη
να μας δώσει καινούργια χρήματα για δανεισμό. Ούτε θα αναγκαστεί να τα βρει τα
χρήματα αυτά από τους φορολογουμένους πολίτες των Χωρών-Κρατών μελών τους.
Και έτσι θα παύσουμε να
είμαστε εσαεί όμηροι των ξένων δανειστών μας. Έχουμε έξοδο, έχουμε απελευθέρωση.
25-1-2015 ΓΙΑΝΝΗΣ
ΚΑΖΑΚΟΣ
