Πολλοί συνέλληνες διερωτώμεθα αν αξίζουμε μιας τέτοιας τύχης, όταν στις κατ’
ιδίαν σχέσεις, συζητήσεις και δράσεις μας δεν διαπιστώνουμε υποβαθμισμένη
νοημοσύνη. Ακόμη και σε απαίδευτα άτομα.
Φαίνεται ότι τα πάντα καταρρέουν γύρω μας, σε όλα τα
πεδία και τα επίπεδα. Διαρρηγνύονται
οι οικογενειακοί δεσμοί, κλυδωνίζεται συνεχώς
ο κοινωνικός ιστός, περιφρονείται η εθνική ευαισθησία και περηφάνεια,
χαλκεύουμε δεσμά στην εθνική και προσωπική ελευθερία μας, απαξιώνεται η παιδεία
μας, η γλώσσα μας, οι αρχές που πίστευαν οι πρόγονοί μας δεν καλλιεργούνται.
Τα αισθήματα αυτοθυσίας, ιερότητας της γης μας και των θυσιαστηρίων της, της
αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς περιμένουν κρίσεις, σαν την προσφυγική λαίλαπα, για
να βγουν στην επιφάνεια από μόνα τους, χάρις στο ατίμητο DNA του Έλληνα.
Είναι δυνατόν να
φτωχοποιούμεθα και να μην το καταλαβαίνουμε; Είναι δυνατόν να έχουμε τέτοια
τύφλωση και να παραβλέπουμε την ουσία
των πραγμάτων; Προσβλέπουμε σε μια καλύτερη ζωή, που δεν την βλέπουμε τόσα
χρόνια της κρίσης, όπως δεν βλέπουμε και την πολυπόθητη απομάκρυνση της κρίσης,
παρ΄όλες τις διαβεβαιώσεις περί του
αντιθέτου.
Βέβαια ο
καθένας ξεχωριστά δεν κυβερνάει, αλλά ο καθένας εκλέγει τον κυβερνήτη του.
Υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ φυσικής ευφυΐας και πολιτικής ευφυΐας; Γιατί
εδώ μας έφεραν οι πολιτικοί με τις άθλιες πολιτικές που κατά καιρούς εφάρμοσαν.
Και πέφτουμε
στα ειρωνικά σχόλια δικών μας και ξένων που δήθεν απορούν πως εμείς οι Έλληνες
με «τέτοια μυαλά» που διαθέτουμε φθάσαμε στην έσχατη ντροπή του ζητιάνου και
μάλιστα από τις χώρες της Ευρώπης, οι οποίες θεωρούμε ότι ωφελήθηκαν από τον
πολιτισμό, την ευφυΐα μας, από τον τρόπο ζωής μας κ.λ.π. Και αυτό που γράφω δεν
είναι αποκύημα της φαντασίας μου, αλλά αποτέλεσμα σοβαρής δημοσκόποσης που είδε
το φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό.
Ένας
επιφυλλιδογράφος, στην απάντηση του 71,3% των ερωτηθέντων στην άνω δημοσκόπηση
Ελλήνων, ότι «η Ελλάδα έχει κάτι σημαντικό να προσφέρει στη Δύση, κάτι που η
Δύση δεν το έχει», με προφανή ειρωνεία διερωτάται «πράγματι ήθελα να ξέρω τι».
Είναι φανερό
ότι και ο καλός επιφυλλιδογράφος, όπως και
πάρα πολλοί Έλληνες, έχουν επηρεασθεί από την υλική – οικονομική πλευρά των
πραγμάτων και την πολιτική που κρατάει απούσα την Ελληνική Παιδεία από τα
Σχολεία μας και τον πνευματικό περίγυρο της χώρας. Η παραγωγή του πνεύματος έχι
συνδεθεί άρρηκτα από την ωφελιμιστική απόδοσή της.
Δεν διδάχθηκαν
ποτέ την Πλατωνική και Σωκρατική διδασκαλία, των γιγάντων αυτών του πνεύματος
στον κόσμο, ούτε διάβασαν απλά τον Τίμαιο, για να ακούσουν τον Σωκράτη να
προτρέπει τον μαθητή του αυτόν να δώσει μια «μνα» σε άλλον μαθητή που ρώτησε
«τι θα κερδίσω εγώ, εάν μάθω αυτά που διδάσκεις;», έτσι απλά για να μπορεί να
λέει ότι κέρδισε κάτι.
Διότι
απαξιώνουμε τη δύναμη του πνεύματος και την ηθική επέκταση της διδασκαλίας των
Ελλήνων. Είναι ίσως εκείνο που έχει ανάγκη η διαλυόμενη Ευρώπη, στην
ευρωσκσκεπτικιστική της φόρα και στην μεγαλομανία και αλαζονεία του Γερμανικού
παράγοντα.
Αξίζει να
μνημονεύσουμε εδώ τον αποδημήσαντα πρόσφατα σεβαστό φιλόσοφο Κ. Δεσποτόπουλο, ο οποίος στις επισημάνσεις του για το Ελληνικό Έθνος είχε ξεκινήσει με
τον Ηρόδοτο που «εξαίρει την ηθική εδραίωση του βίου των Ελλήνων». Και
παραθέτει απόσπασμα αυτού, όπου ο
έκπτωτος βασιλιάς της Σπάρτης Δημάρατος λέει στον Ξέρξη ότι: η αρετή των Ελλήνων είναι «έκγονη σοφίας
και νομοκρατίας κα με αυτήν κατοχυρώνεται η ελευθερία τους και αντιμετωπίζεται
η φτώχεια τους».
Αυτές οι αρετές
έχουν σήμερα υποχωρήσει χάρις στην εγκληματική αβελτηρία των πολιτικών ηγεσιών
μας.
Ας μην
απαξιώνουμε τους Έλληνες. Αυτές οι αρετές υπάρχουν και αναδεικνύονται πάντοτε
όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Μόνον που τότε βρισκόμαστε «στου κακού τη
σκάλα».
Έπειτα έχουμε και τα μειονεκτήματά μας. Ο Κωνσταντίνος
Τσάτσος, είχε δημοσιεύσει
στη «Νέα Εστία» το 1954 τους «Οξυρφύγχειους παπύρους» του «Μενένιου Απίου»
(Ρωμαίους), που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο, περί των Ελλήνων:
«Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από
όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι “πάντων χρημάτων μέτρον” κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο,
αυθαίρετο και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο, ορθώνεται το “εγώ” των Ελλήνων.
Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα
να σκεφθούμε σύμφωνα με τη σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους
και όχι με τα μάτια εκείνων που που είδαν πριν από αυτούς...Είναι όμως και του
καλού και του κακού πηγή, τούτο το χάρισμα. Το ίδιο “εγώ” οικοδομεί τα ιδανικά
πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων.
Και ήρθανει καιροί όπου ο Ελληνικός εγωισμός ξέχασε την
τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που
γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και
το Ελληνικό άτομο περιφρονεί τον νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά
την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια».
Το πνεύμα, όμως
και η σκέψεη παραμένουν.
Τα βλέπουμε στα χιλιάδες παιδιά μας που ζουν και
διακρίνονται στο εξωτερικό είτε ως ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, είτε ως επαγγελματίες,
είτε ως επιχειρηματίες, έμποροι κ.λ.π.
Τα βλέπουμε στα
πρόσωπα εκατοντάδων- χιλιάδων καθηγητών και ερευνητών μας που στελεχώνουν ξένα
Πανεπιστήμα, που διακρίνονται και τιμούν τη χώρα μας, ερήμην της Ελληνικής
Πολιτείας, στο πρόσωπο της πρόσφατα βραβευθείσας Χρύσας Κουβελιώτου, που είχε
λάβει και το 2012 το βραβείοα Αστροφυσικής «Ντάνι Χάινεμαν» και στο πρόσωπο του
φοιτητή του Γέιλ, που πέτυχε τέτοια βαθμολογία στο Πανεπιστήμιο, που δεν είχε
πετύχει κανένας άλλος φοιτητής στην Ιστορία του και ο Πρύτανης του παρέδωσε,
τιμής ένεκεν, τη Σημαία του Πανεπιστημίου (όνομα δεν γράφω κατ’ επιθυμίαν του
τιμηθέντος).
Τα βλέπουμε επίσης στις
εκατοντάδες αποφοιτούντες αριστούχους κάθε χρόνο από τα σχολεία μας και από
πλήθος εξαιρετικών Πανεπιστημιακών δασκάλων
και ερευνητών των Πανεπιστημίων μας, όπως και από τις διεθνείς
βραβεύσεις μαθητών ή ομάδων μαθητών των σχολείων μας.
Αλλά αυτές οι διακρίσεις του πνεύματος, πηγαίνουν στο
περιθώριο, αν δεν αποκρύπτονται, διότι η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι κατά
της αριστείας. Μας θέλει προϊόντα της ντροπής και της μιζέριας, του αχαλίνωτου
μηδενισμού, του υλικού κέρδους, υπάκουα όργανα της παραγωγικής μηχανής τους.
Με το πνευμα
και τη σκέψη των Ελλήνων και τον τρόπο ζωής τους κάτω από τα εκθαμβωτικά
χρώματα του ουρανού και της γης μας, έχουν να κερδίσουν οι Ευρωπαίοι. Αν βέβαια
το θέλουν. Όπως έκανε ο T.S. Eliot, όταν ρωτούσε το Σεφέρη να του μάθει «πως κάνουμε οι Έλληνες το σταυρό
μας».
Πρέπει να έχει
γευθείς τη δροσιά της Κασταλίας κρήνης και να έχεις ευφρανθεί από το μύρο της
μάντιδας δάφνης για να γίνεις μυσταγωγός του Ελληνικού μυστηρίου.
Τότε πως αλλιώς θα σε νοιώσουν οι Ευρωπαίοι!
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
