Μία ομάδα γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, ψυχολόγων,
κοινωνιολόγων, φοιτητών, επαγγελματιών και ανθρώπων του μόχθου της ζωής,
συνεπικουρούμενοι και από Πανεπιστημιακούς δασκάλους, ιδρύσαμε ένα «Κοινωνικό
Δίκτυο» για την προστασία των νέων ιδιαιτέρως από το καταστροφικό τσουνάμι των
ναρκωτικών ουσιών μέσα από τη δομή της ΔΑΔΑ.
Στην αρχή ένας-ένας και στη συνέχεια περισσότεροι θελήσαμε να
παρακολουθήσουμε πιο υπεύθυνα και με εμπειρική αίσθηση την πορεία που ακολουθεί
ο κάθε χρήστης στον τιτάνιο αγώνα του για απεξάρτηση από κάθε ουσία.
Η πεποίθηση που αποκτήσαμε ήταν ότι ο δρόμος αυτός όχι μόνον
δεν έχει γυρισμό, αλλά δεν έχει και ουσιαστική βελτίωση της ζωής του
χρήστη. Πληθαίνουν οι χρήστες, συνυποφέρουν οικογένειες, ακυρώνονται όλες οι
δραστηριότητες των νέων που πλήττονται από την κατάρα αυτή, όταν οι
καταβαλλόμενες προσπάθειες αποδεικνύονται μάταιες και όλα ξαναρχίζουν από την
αρχή.
Στις εναγώνιες αυτές αναζητήσεις μας, σε όλα τα μήκη και τα
πλάτη του πλανήτη μας, διακρίναμε παράθυρα φωτός, που παρέχουν βάσιμες ελπίδες
στην καταπολέμηση της μάστιγας αυτής.
Δεν μπορούσαμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι στη σημερινή
έκρηξη της επιστημονικής και ερευνητικής προόδου, υπάρχει μόνον ένα φάρμακο και
μια μέθοδος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα των ναρκωτικών και μάλιστα
αλυσιτελώς.
Η έρευνά μας απέδειξε ότι υπάρχουν και άλλα φάρμακα που βοηθούν τους χρήστες στο πρόβλημά
τους, όπως και άλλες μέθοδοι α π ο τ ε λ
ε σ μ α τ ι κ έ ς της απεξάρτησης των
χρηστών.
Αυτά, όμως, τα φάρμακα είτε άγνωστα στην Ελλάδα
είτε είναι υπό απαγόρευση ή υπό περιορισμό, ώστε να είναι άγνωστα και αδύνατη η
χρήση τους και η μέθοδος της διαδικασίας
χρησιμοποιήσεώς τους.
Αντίθετα στην Ευρώπη, στην Αμερική και στην Αυστραλία
εφαρμόζονται μέθοδοι με τη χρήση φαρμάκων που έχουν θεαματικά αποτελέσματα και
δίδουν τη ζωή και την ελπίδα στους χρήστες.
Τέτοια φάρμακα στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια ήσαν
απαγορευμένα, γιατί δεν έδινε την έγκριση ο ΕΟΦ.
Μπροστά στην κατακραυγή που δέχθηκε το Ελληνικό
Δημόσιο, κυρίως από τις διεθνείς Φαρμακευτικές Ενώσεις, ο ΕΟΦ αναγνώρισε δύο
φάρμακα ως έγκυρα και ασφαλή για την υγεία των ανθρώπων. (Δεν αναγράφουμε την ονομασία των φαρμάκων δια να
μη θεωρηθεί διαφημιστική προβολή τους, αν και είναι γνωστά στον ιατρικό κόσμο).
Με Ν. 2955/2001, άρθ.12 ο τότε Υπουργός Αλ. Παπαδόπουλος ανεγνώρισε τη
συμβολή των φαρμάκων και την ωφελιμότητα κατά τον προορισμό τους και επέτρεψε
ελεύθερα τη χρήση τους.
Μετ’ολίγον και με
Υπουργική απόφαση (Υπουργός Στεφανής) απαγορεύτηκε η χρήση των φαρμάκων αυτών
στον ιδιωτικό τομέα, όλως περιέργως, και η εντεύθεν διαδικασία αποτοξίνωσης
κ.λπ. με τα φάρμακα αυτά ακυρώθηκε και κηρύχθηκε παράνομη.
Εν τούτοις, επετράπη η χρήση των φαρμάκων αυτών μόνον στα
Δημόσια Νοσοκομεία, μόνον σε όσα
διαθέτουν μονάδες εντατικής θεραπείας υπό όρους και προϋποθέσεις, που έχουν σαν
αποτέλεσμα να μην λειτουργήσουν ποτέ οι
μονάδες αυτές με τις νέες μεθόδους και τα νέα φάρμακα, με προφανή τεράστια
ζημία των χρηστών ναρκωτικών ουσιών που έχουν ανάγκη και της οικονομίας για τη
δημόσια υγεία ιδιαίτερα, αφού το Δημόσιο
διαθέτει (Υπουργείο Υγείας)
εκατομμύρια για κάλυψη της ανάγκης αυτής με ένα προνομιακό φάρμακο, που δεν έχει φέρει κανένα ουσιαστικό
αποτέλεσμα.
Σε
κάθε περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε αυθαίρετη ενέργεια της Πολιτείας, η οποία
προβαίνει σε ανεπίτρεπτη διάκριση στη χρήση φαρμάκων μεταξύ Δημοσίου και
ιδιωτικού Τομέα (ιδιωτικών Νοσοκομείων και κλινικών) και μάλιστα με μια
διακυβέρνηση, η οποία έχει ταχθεί
ουσιαστικά και πριν και τώρα υπέρ της φιλελεύθερης οικονομίας. Είναι δε και
ύποπτες πολλαπλώς οι ενέργειες που προαναφέραμε, διότι δεν εδόθη ποτέ καμία
εξήγηση της γενομένης ανωτέρω διάκρισης της χρήσης των φαρμάκων.
Οι απαγορεύσεις αυτές, που προσβάλλουν βάναυσα το περί
δικαίου αίσθημα των πολιτών και προκαλούν την νοημοσύνη μας, ήτο επόμενο να
αρχίσουν να καταστρατηγούνται από οργανωμένα ιατρικά κέντρα.
Από την αποκτηθείσα
εμπειρία δε, έχει αποδειχθεί ότι η νέα μέθοδος με τα νέα φάρμακα
επιτυγχάνει αποτοξίνωση 100% και η διακοπή του εθισμού για πάντα έχει επιτυχία
75% και προοπτικές βελτίωσης (είναι θέμα ικανότητος και επιτυχίας των ιατρικών
ομάδων).
Ο χρόνος που επιτυγχάνεται η αποτοξίνωση είναι δύο
ημερών και η διαδικασία αποβολής του εθισμού διαρκεί έως 6 μήνες στο σπίτι του
χρήστη.
Είναι δε εναργέστατον
ότι
η συνολική δαπάνη για κάθε χρήστη υπολείπεται κατά
το ήμισυ τουλάχιστον της διατεθειμένης σημερινής δαπάνης για κάθε αντίστοιχο
χρήστη, όχι μόνον λόγω του απαιτουμένου μικρού χρόνου της διαδικασίας, αλλά και
λόγω της πολύ μικρότερης τιμής του φαρμάκου.
Τις σκέψεις μας αυτές και τις προτάσεις μας υποβάλαμε κατά
καιρού στις ηγεσίες του αρμοδίου υπουργείου, προσωπικά την τελευταία πενταετία,
αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Δεν παραγνωρίζουμε τη δυσκολία του θέματος,
διότι θίγονται συμφέροντα εκατομμυρίων κερδών. Αλλά δεν μπορούμε να
παραγνωρίσουμε και το δικαίωμα της κοινωνίας που υλοποιεί η εκάστοτε πολιτική ηγεσία για προστασία των
ευπαθών ομάδων αυτής. Η απελευθέρωση των φαρμάκων και για τις ιδιωτικές
κλινικές είναι θέμα πολιτικής βούλησης της Κυβέρνησης. Και είναι δίκαιο.
Η
ζητουμένη νομοθετική επέμβαση του κ. Υπουργού θα παρέχει τη δυνατότητα να θέσει
δικλείδες ασφαλείας στη λειτουργία και τον έλεγχο των διαδικασιών παροχής των
φαρμάκων, αλλά και των αποτελεσμάτων αυτών, ώστε η ενημέρωση των ενδιαφερομένων
να είναι πολύπλευρη, έγκυρη και ασφαλής και η αποτελεσματικότητα εμφανής.
Για το Κοινωνικό Δίκτυο ΔΑΔΑ
Γιάννης Καζάκος
Ζωγράφου
29-2-2016
