Αυτήν την εποχή
στη Χώρα μας παίζονται όλων των ειδών τα θέατρα. Όλα εναλλάσσονται με
εκπλήσσουσα ταχύτητα. Η λογική δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει. Εν τούτοις
πρέπει να αναδείξουμε τις μοναδικές αυτές επιδόσεις της αντιπροσωπευτικής μας
Κυβέρνησης.
Τελευταία
συμβάντα μας ξαναγύρισαν στους παιδικούς μας χρόνους, της «φαιδράς
πορτοκαλέας», όπου τον ψύλλο στον αχυρώνα «ένα κουτσός τον έπιασε κι ένας
τυφλός τον είδε».
Έτσι έχουμε,
τον
Υπουργό Εσωτερικών κ. Κουρουμπλή,
που κατά κακή του τύχη είναι τυφλός,
να επισκέπτεται την Ειδομένη και να βλέπει στην παρουσιαζόμενη κατάσταση
«ένα σύγχρονο Νταχάου»,
ενώ ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Μπαλτάς, που είναι υγιής στην όρασή του, χωρίς να επισκεφθεί την Ειδομένη, βλέπει εκεί
«μία εικόνα τιμητική για την Ελλάδα».
Το δράμα των
προσφύγων εξελίχθηκε σε φαρσοκωμωδία (!!) με κυβερνητική σκηνοθεσία και
πρωταγωνιστές τους Υπουργούς της.
Όταν ο Υπουργός Εργασίας κ. Γ. Κατρούγκαλος,
με επιδεικτικά καθημερινή υπερταξική ενδυματολογία, δηλώνει «κομμουνιστής» και ότι πιστεύει « σ’ έναν διαφορετικό κόσμο»,
●δεν κάνει
τίποτε για τους 1.300.000 ανέργους που αυξάνονται καθημερινά,
●δεν δίδει λύση
έστω και δυσμενέστερη, λόγω των περιστάσεων, που θα ελευθερώσει τη δυναμική της
εργασίας μέσω του «ασφαλιστικού» ή άλλων φορολογικών παρεμβάσεων και
●αποδέχεται το «σύστημα», αφού...
τον έκανε και καθηγητή Πανεπιστημίου
και αφού...
πέρασε και το
μαρξιστικά «αναγκαίο μεταβατικό στάδιο της
πάλης των τάξεων», που εσώρευσε δεινά μη
αναπληρούμενα στα έθνη που το πίστεψαν, μας δημιουργεί αδυναμία να του
αποδώσουμε ρόλο στο είδος της φαρσοκωμωδίας.
Ίσως να έκανε για το θέατρο Σκιών.
Όταν ένας Υπουργός Παιδείας προβαίνει σε πολιτικές αναλύσεις για τις
εξελίξεις με αναφορές στο Λένιν, έχει
ήδη εγκαταλείψει την οδό του πλουραλισμού και της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας
και πίσω από μία έντεχνα προβαλλόμενη
σοσιαλοδημοκρατία, δεν διασώζει την μη αποκρυπτόμενη σταλινική νοοτροπία.
Είναι υπόλογος
της τραγικότητας του θεατρικού έργου που θέλει να αναδείξει.
Όταν αναλαμβάνει Υπουργός
Οικονομικών επί των εσόδων του
Κράτους, η αρμόδια κομματική ινστρούχτορας του κινήματος «Δεν πληρώνω», δεν είναι απορίας άξιον ότι η συλλογή φορολογικών εσόδων έχει
βαλτώσει, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία του ΓΛΚ, όπου οι απλήρωτοι φόροι του 2015 είναι κατά 40% παραπάνω από
τον μέσο όρο των προηγουμένων τεσσάρων ετών. Πλέον των άλλων ανεπαρκειών.
Η θεατρική
επιλογή είναι εκείνη του δράματος. Τον πρωταγωνιστή αρνούνται να υποδυθούν
πάντες.
Όταν ο τ. Υπουργός
Παιδείας και νυν Υπουργός Πολιτισμού δηλώνει ότι δεν θέλουμε τους αρίστους, δεν
θέλουμε τα καλύτερα μυαλά της Χώρας μας, με τα οποία υποτίθεται ότι πρέπει να
αναδιαρθρώσουν και ανορθώσουν τη Χώρα, αλλά
προσλαμβάνουμε τους αρεστούς, όσους εμπιστευόμαστε, όσους διακρίθηκαν στις διαδηλώσεις,
στις πλατείες, στον κομματικό ακτιβισμό,
τότε επιτυγχάνουμε την ισοπέδωση αξίων και αναξίων, μορφωμένων και αμόρφωτων, κλείνουμε την ψαλίδα μεταξύ τους, θα συνεννοούνται μεταξύ τους και με τον
ισοπεδωμένο Λαό με τσιτάτα του Λένιν. Η ισοπέδωση της μόρφωσης θα φέρει και
την ισοπέδωση πλουσίων και φτωχών. Για αναδιαμονή ανύπαρκτου πλούτου μιλάμε. Για κλείσιμο και της ψαλίδας αυτής.
Αλλά ήδη έχει
κλείσει η ψαλίδα «πρώτη φορά Αριστερά»
που είναι εκείνη μεταξύ λογικής και
παραφροσύνης. Πρόκειται για ψυχόδραμα.
Αλλά το πιο γοητευτικά
παράδοξο του καιρού μας είναι η εξαγγελία του Πρωθυπουργού, εν μέσω κατακρημνήσεως των δομών του κρατικού ιστού με πάταγο, για
«εκτόξευση της Ελληνικής Οικονομίας» «μετά
το Πάσχα και την Ανάσταση».
Όταν η κοινωνία μας έχει
περιπέσει σε κώμα, σε επιθανάτιο ρόγχο, το
κράτος λειτουργεί για να επιβεβαιώνεται ο πελατειακός χαρακτήρας του.
Όταν η αναξιοκρατία, η φαυλότητα, η τεμπελιά, ματαιώνουν
κάθε αναλαμπή προόδου,
όταν η κομματική ιδιοτέλεια, όταν οι φορείς πληροφόρησης
είναι υποταγμένοι στο λαϊκισμό και την εμπορευματική χυδαιότητα, ο Πρωθυπουργός βλέπει πυραυλοκίνητη οικονομία!!!
Θυμίζει τις περιόδους
αισχρότητας και ανομίας, λεηλασιών και σφαγών το Μεσαίωνα που ερμηνεύονταν από
τους Χιλιαστές αυτούς ως προπομπός της Δευτέρας Παρουσίας και έλευσης του
ενάρετου ελευθερωτή.
Όπως, επίσης, θυμίζει το «σοσιαλισμό» του 1930 στην
ΕΣΣΔ, όπου:
● η εξαθλίωση
των συνθηκών ζωής,
● η εξαχρείωση
των θεσμών,
● ο
εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και
● η
αβάσταχτη αστυνομοκρατία,
ερμηνεύοντο από τους «σοσιαλιστές» ως το ψυχοράγωμα της αντίδρασης, πριν την τελική της εξαφάνιση.
Το έργο
συνεχίζεται.....
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
