Η ΕΥΡΩΠΗ, Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Πάντοτε με «έτρωγε» αυτή η απορία. Το έχω δημοσιεύσει αναλυτικά προ τριών ετών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πάντοτε ως Έλλλην και Ευρωπαίος. Μία είναι η λογική παραδοχή. Όταν θέλεις να βοηθήσεις ένα ατυχήσαν οικονομικά μέλος σου (όπως και έναν επιχειρηματία) πρώτα ελαφρύνεις – μειώνεις το χρέος του. Δεν προσδοκάς να πάρεις το κεφάλαιο και του τόκους του. Όταν μάλιστα η προσφερόμενη βοήθεια γίνεται στο πλαίσιο της αλληλεγγύης Κρατών – μελών της μεγάλης Ευρωπαϊκής Ένωσης η βοήθεια αυτή είναι εξυπακουόμενη από τις διεθνείς συμφωνίες τους και πρέπει να είναι άδολη και ουσιαστική. Να αποβλέπει στην ουσιαστική διάσωση του Κράτους – μέλους και στη στήριξη των πολιτών του. Διότι η μείωση του χρέους (κούρεμα ή μείωση της παρούσας αξίας του χρέους) κατά 30%, 40% ή 50% θα παρείχε την αντίστοιχη δυνατότητα επιβολής επιεικεστέρων μέτρων εις βάρος της Χώρας και του Λαού μας. Έτσι δεν θα ήταν ανάγκη να υποστούμε τα τρία σημερινά μνημόνια με τους δυσβάστακτους όρους τους που φτωχοποιούν το Λαό μας και οπισθοδρομούν την κοινωνία μας.

Και ας μην ξεγελιόμαστε. Μας καθιστούν Χώρα υποτελή και όμηρο στα χέρια των δανειστών και των μεγάλων της Ευρώπης.

Εν τούτοις ακολουθήθηκε ή τιμωρητική Καλβινική θεωρία και πράξη. Θα εκτελέσετε στο ακέραιο τα Μνημόνια και ύστερα θα μιλήσουμε για το χρέος και τη ρύθμισή του. Θα πονέσετε, θα πεινάσετε, θα ματώσετε, θα συρθείτε ως επαίτες του κόσμου στην Ευρωπαϊκή αυλή.

Αυτό είναι το τίμημα της διασώσεώς σας. Προηγείται ο εξευτελισμός, αμαυρώνεται η αξιοπρέπεια του κάθε Έλληνα και προσφέρεται έλεος στην ψυχή του.

Αυτή δεν είναι η αλληλεγγύη που ξέρουν οι Έλληνες και επιφυλάσσουν για άλλους Λαούς.

Αυτή είναι αφειδώλευτη τιμωρητική τακτική, έχει τη δολερή πλευρά της και φέρει περισσή ιδιοτέλεια.

Εντροπία απουσίας πληροφόρησης

Καθολικό το μέτρο απουσίας της πληροφόρησης στην πορεία των χρημάτων που εδόθησαν για τη «διάσωση» της Ελλάδας. Οι ειδικοί βεβαίως σιωπούν και καλύπτουν. Κάποιες δηλώσεις δικών μας οικονομολόγων δίνουν στοιχεία ακριβή μεν, αλλά άτακτα, που επιφέρουν μάλλον σύγχυση παρά φωτισμό.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ξένοι.

Μία πρόσφατη έγκυρη μελέτη είναι εκείνη του Πανεπιστημίου του Βερολίνου EMST (ιδιωτικό), που  με τις συνεντεύξεις των καθηγητών και συγγραφέων της μελέτης Rocholl και Stahmer,  έχουν ξεσηκώσει την κοινή γνώμη της Γερμανίας, ενώς εμείς εδώ ακολουθούμε την εντροπία του συστήματος α-πληροφόρησης.

Η μελέτη είναι: «Που πήγαν τα χρήματα της διάσωσης της Ελλάδος» (where didi the Greek baibout money go). Αποδεικνύει, λοιπόν, ότι απο τα δύο πακέτα διάσωσης συνολικού ύψους 215,7 δις,

στον Ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό διοχετεύτηκαν μόνον, τα 9,7 δις, ήτοι το 5% του συνόλου του ποσού!

 Τα 139 δις διετέθησαν για την αποπληρωμή χρεών και τόκων,

 τα 37,3 δις για την ανακεφαλαίωση των Τραπεζών και

 τα 29,7 δις για το PSI των ιδιωτικών κεφαλαίων.

Επομένως τα χρήματα της «διάσωσης» μας πήγαν στους δανειστές και στο σύστημά τους (Τράπεζες και PSI). Μία αποκαλυπτική πλευρά της αλληλεγγύης της Ευρώπης και των στόχων της.

Αλλά η μελέτη αυτή δίδει και απαντήσεις σε ερωτήματα αναπάντητα έως τώρα με εγκυρότητα επίσημης επιβεβαίωσης.

Όπως ότι ●η διάσωη έγινε κατά παράβαση της Συνθήκης του Μααστρίχ, που απαγορεύει στην Ένωση ρ η τ ά  να παίζει το ρόλο του «τελευταίου δανειστή» ότι ●δεν εκουρεύτηκαν τα ιδιωτικά κεφάλαια που είχαν επενδυθεί στην Ελλάδα, λόγω συστημικού κινδύνου για ό λ ο υ ς,  συνεπεία της πρόσφατης πτώχευσης της Lehman που είχε παγκόσμιο αντίκτυπο στην οικονομία και● το PSI και το κούρεμα των ιδιωτικών κεφαλαίων έπρεπε να γίνει από την αρχή. Δεν επέτρεψε να γίνει το σωστό η διεθνής οικονομική συγκυρία. Βέβαια οι ευθύνες των Ελληνικών Κυβερνήσεων δεν είναι αμελητέες στο βαθμό που δεν αντέδρασαν ουσιαστικά και διοχέτευσαν τα δανειζόμενα χρήματα στην κατανάλωση, χωρίς να ενδιαφερθούν για την απομείωση του χρέους.

Το χρέος δεν είναι βιώσιμο

Ο κ. Τόμσεν του ΔΝΤ μετά τη σύνοδο των Βρυξελλών της 24-5-2016, εδήλωσε κατευχαριστημένος ότι αναγνωρίστηκε από όλους ότι το Ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο. Αναγνωρίστηκε δηλαδή η άποψη του ΔΝΤ ότι το Ελληνικό χρέος για να γίνει βιώσιμο θέλει «κ ο ύ ρ ε μ α», δηλαδή μείωση της ονομαστικής του αξίας.

Αυτό βέβαια το ξέραμε μετά την αύξηση αυτού κατά 87 δις  με το μνημόνιο του Ιουλίου 2015.

Αλλά το κούρεμα αυτού βρίσκει οργισμένη αντίδραση στη Σοϊμπλική Γερμανία και τους δορυφόρους της. Επέτυχε μάλιστα στην παραπάνω σύνοδο απόφαση να συζητηθεί το 2018, όταν θα έχουν λήξει οι κίνδυνοι από το Brexit και τις εθνικές εκλογές της Γερμανίας.

Ωστόσο φαίνεται ότι το ΔΝΤ θέλει να βοηθήσει τη χώρα, αν κρίνουμε από την πρόταση που έκανε μετά την άρνηση του κουρέματος από την Ε.Ε.

Βέβαια θυμάται κάθε Έλληνας ότι ο κ. Τσίπρας είχε διαβεβαιώσει επανειλημμένα το Λαό ότι θα κάνει μεγάλο κούρεμα του χρέους, πλέον της κατάργησης των μνημονίων κ.λ.π.

Πως προτείνεται να γίνει;

●Με επιμήκυνση του χρέους κατά 70-80 χρόνια, ●περίοδο χάριτος για 20 χρόνια περίπου και ●αλλαγή των επιτοκίων από κυμαινόμενα σε σταθερά. Με αυτή την αναδιάρθρωση του χρέους, η παρούσα αξία του χρέους θα μειωθεί κατά 40-50% αυτού.

Πως γίνεται αυτό; Είναι πολύ οδυνηρό, αλλά και ελκυστικό για έναν Θεμιστοπόλο, να υπεισέρχεται στα άδυτα του Μαθηματικού αθλήματος. Εν τούτοις έγινε και αυτό. Και είναι ακριβής η πρόβλεψη – αποτέλεσμα.

Παρούσα αξία είναι η αξία ενός δανείου Χ ευρώ σήμερα, το 2016, που λήγει σε μελλοντικό χρόνο. Όσο πιο μακριά είναι η λήξη, τόσο μικρότερη η παρούσα αξία. Δηλαδή εάν επιμηκυνθεί το δάνειο του EFSF/ESM κατά 70 χρόνια, μειούται η παρούσα αξία του δανείου σχεδόν 50%.

Η ονομαστική αξία του χρέους δεν μειώνεται. Αλλά η περίοδος χάριτος και δη των 20 ετών, όπου δεν θα πληρώνει τόκους, δίδει όλη τη δυνατότητα στη χώρα να ανασυγκροτηθεί, να σταθεί στα πόδια της, να ξεκινήσει πλήρη ανάπτυξη.

Όσο θα αναπτύσσεται η χώρα, το χρέος θα γίνεται μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ.

Αυτή είναι μία πρόταση που δίδει πραγματική διέξοδο στην κρίση που σοβεί στις μέρες μας. Εν τούτοις η Κυβέρνηση, αντί να την αρπάζει ως ευκαιρία από τα «μαλλιά» περί άλλα μεριμνά και τυρβάζει. Την στραβώνουν οι ιδεοληψίες της.

Αλλά, είναι βέβαιον ότι δεν αρκούν αυτά. Και τούτο φοβάται η Κυβέρνηση. Διότι η Ελλάδα πρέπει να δουλέψει με σύστημα, σχέδιο και υπευθυνότητα. Πρέπει να ακολουθήσει δημοσιονομική πειθαρχία, να αναδιαρθρώσει την οικονομία της. Πρέπει να κάνει δομικές αλλαγές σε όλους τους τομείς (οικονομία, φορολογία, δημόσια διοίκηση κ.λ.π.). Έτσι θα βγούμε από την κρίση.

Αυτά, όμως, είναι μία προοπτική.

Ακόμη πρέπει να συμφωνήσει Ε.Ε. και ΔΝΤ. Είναι πιθανόν το Ταμείο να μην μπει στην χρηματοδότηση. Αυτό σημαίνει να μην καταβληθούν τα 36,6 δις που του αντιστοιχούν. Θα πρέπει να τα καταβάλουν οι Ευρωπαίοι. Αλλά τότε είναι μάλλον βέβαιο ότι θα υπάρξει ένα τέταρτο μνημόνιο, που θα καλύπτει και το ποσό αυτό. Ας μη γελιόμαστε. Πάει το «δώρο» της επιμήκυνσης κ.λ.π. Πολύ περισσότερον όταν, κατά το Φθινόπωρο που θα κριθεί οριστικά το ζήτημα, έχουν λυθεί τα προβλήματα Brexit κ.λ.π. Γι’ αυτό η καλύτερη ελπίδα μας είναι η συμμετοχή στο πρόγραμμα το ΔΝΤ. Βλέπουμε δηλαδή αυτό που εξορκίζαμε να γίνεται κρηπίδωμα της αυριανής μας ελπίδας.

Η κρίση στην Ευρώπη:

Η Ευρώπη δεν στέκεται στο ύψος των ιδανικών και αξιών της. Όπως τουλάχιστονν τα χάραξαν οι πρωτεργάτες της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης. Αυτό έχει γίνει αντιληπτό και στους Λαούς της Ευρώπης. Τεράστιες είναι οι διεργασίες ανατροπής του Ευρωπαϊκού σκηνικού.

Ο Ευρωσκεπτικισμός έχει κάνει τεράστια βήματα. Πρόσφατα δείγματα οι εκλογές στην Αυστρία. Ακολουθεί η Γαλλία με μεγάλο δυναμισμό, οι Χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και σαφώς η Αγγλία, που βρίσκεται σε διαδικασία δημοψηφίσματος.

Φαίνεται καθαρά ότι η Ευρώπη έχει πρόβλημα Δημοκρατίας. Εμείς εδώ ζούμε, τηρουμένων των αναλογιών, αυτό που ζουν ακριβώς και οι άλλες χώρες της Δύσης. Και η πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη. Αυτό δείχνει και η μεγάλη ανταπόκριση των μαζών στην προεκλογική καμπάνια του κ. Τράμπ. Ζούμε την κρίση του Κοινοβουλευτισμού. Είναι όπως μας τα λέει ο Πλάτωνας. Βρισκόμαστε στο στάδιο του εκφυλισμού της Δημοκρατίας. Το τελικό στάδιο αυτού συγκρίνεται με τυραννία ή οδηγεί στην τυραννία. Οι σύγχρονοι δυτικοί διανοητές σήμερα καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα, όπως ο Andrew Sullivan (Democracies and when they are too democratic). Οι οιωνοί δεν είναι καλοί.

Υπό την δαμόκλειον σπάθη της επιτυχίας όλου του εγκριθέντος και ψηφισθέντος από τη Βουλή προγράμματος έως το 2018, θα αναμένουμε την κρίση των τότε Κυβερνήσεων των Χωρών της Ευρώπης (και της Γερμανίας) για να συνεχίσουμε την απρόσκοπτη πλέον επί 99 έτη εθνική μας υποδούλωση!!! Και επί πλέον τη διαχείριση, από αυτούς, όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και ιδία του ορυκτού πλούτου (πετρέλαιο, αέριο κ.λ.π).

Το τελικό στάδιο του εκφυλισμού της Δημοκρατίας!!!

        ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ

Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απωλέσαι, λένε οι γραφές. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τη μηδενική σχεδόν αντίδραση του πολιτικού κόσμου στην θρασύτατη διακήρυξη – ομολογία του Πρωθυπουργού και μάλιστα σε δημόσια κανονική συνεδρίαση της Βουλής:

«Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα».

Εύλογο προκύπτει το ερώτημα. Ποιο είναι χειρότερο; Να εξαπατάς ή να αυταπατάσαι;

Η εξαπάτηση απευθύνεται στους τρίτους, όχι στον ίδιο τον εαυτό του. Προϋποθέτει δόλο, πανουργία, ποταπότητα, δολοπλοκία, ώστε ο τρίτος να παραπεισθεί και να πιστέψει σε κάτι που δεν πιστεύει οι χρησιμοποιών αυτό ότι είναι αληθινό.

 Η απάτη είναι τέχνασμα για παραπλάνηση του τρίτου, αποτελεί στρατηγική προς καθιέρωσή της.

Στην αυταπάτη ο εξαπατών και εξαπατώμενος ταυτίζονται. Ο αυταπατώμενος πιστεύει σε κάτι που διεπλάσθη μέσα στη δική του βούληση και συνείδηση, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε ή αποδείξουμε δολερή ανεπάρκεια της νοητικής του λειτουργίας.

Γίνεται φανερό ο κ. Πρωθυπουργός προτιμάει να δεχθεί ότι η νοητική και η δική του οντότητα έσφαλλε στις μέχρι προ τινος εκτιμήσεις του,

αλλά περί αυτών δεν εξαπάτησε το Λαό. Δέχεται την αυταπάτη, δεν δέχεται την απάτη προς το Λαό.

Και αυτή η «αυταπάτη» μένει χωρίς τιμωρία; Δεν φταίει σε τίποτε ο αυταπατώμενος; Και πως εμείς ο Λαός θα είμαστε βέβαιοι ότι αυτά που λέει σήμερα και στο μέλλον δεν αποτελούν προϊόν «αυταπάτης» του; Και σε κάθε περίπτωση, πότε διεπλάσθησαν και κατέκτησαν τον εγκέφαλό του όλες αυτές οι αυταπάτες;

Ας μην ξεγελιόμαστε. Οι πολιτικοί δεν αυταπατώνται. Απλά δημαγωγούν. Δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα, διότι δεν συμφέρει στις πολιτικές επιλογές τους. Ο πολιτικός γνωρίζει το στενό, έστω, πολιτικό του συμφέρον, αντίθετα από τον πραγματικά αυταπατώμενο ο οποίος βλάπτεται από τη στάση του. Η γλώσσα των πολιτικών είναι ασύδοτη, δεν ορρωδεί προ ουδενός και για να θυμηθούμε τους αρχαίους προγόνους μας και μάλιστα τον Ευριπίδη στον Ιππόλυτο, «η γλωσσ’ ομώμοχ΄ η δε φρην ανώμοτος» (η γλώσσα μου ορκίστηκε, αλλά ο νους μου δεν δεσμεύτηκε από τον όρκο).

Έτσι πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας, προκειμένου να προστατευθεί από την κατηγορία της εξαπάτησης του Λαού, υπερβαίνει τα όρια της εξαπάτησης και  δια της επίκλησης της αυταπάτης, εισέρχεται στο ανώτερο πεδίο της εξαπάτησης.

Στο στάδιο αυτό προέχει η εξουσία, όπου μπροστά της η δημόσια αποδοχή της αυτοπαραπλάνησης είναι σκοπός αγιαζόμενος. Πρόκειται για συνειδητή πράξη. Δεν πρόκειται για ιδεολογική ψευδαίσθηση, για ιδεοληψία. Δεν πρόκειται για παρερμηνεία της πραγματικότητος.

Έπειτα, η αυταπάτη αυτή πότε συνέτρεξε; Και πρόκειται για συρροή «αυταπατών». Τι να πρωτοθυμηθούμε;

•Έλεγαν ψέματα ή είχαν αυταπάτες όταν το 2013 εψήφιζαν τις πολιτικές τους διακηρύξεις;

•Έλεγαν ψέματα ή είχαν αυταπάτες όταν παρουσίασαν το διαβόητο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης το 2014; Εκείνου που βεβαίωνε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, που υπέσχετο κατώτατο μισθό 751 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής κ.λ.π.;

•Έλεγαν ψέματα ή αυταπατήθηκαν όταν σήμερα από Πρωθυπουργό, Δραγασάκη και όλα τα στελέχη της Κυβέρνησης αναγνωρίζουν ως λανθασμένη την εκτίμηση συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη;

•Έλεγαν ψέματα ή είχαν αυταπάτες όταν μετά ταύτα υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο ή με τις εκλογές για υποσχέσεις «παράλληλου προγράμματος» ή για τις καθυστερήσεις στην αξιολόγηση κ.λ.π.;

Αλλά είναι υποχρεωμένος ο Πρωθυπουργός να μας ενημερώσει πότε ακριβώς αντελήφθησαν τις «αυταπάτες» τους στα παραπάνω θέματα τουλάχιστον ή στις περιπτώσεις των Σκουριών, του ΟΠΑΠ, της Αφάντου, των Αεροδρομίων, της Cosco και του Ελληνικού;

Και τώρα στη φάση των «πανηγυρισμών» πότε θα αναγνωρίσουμε καινούργιες αυταπάτες; Γιατί τις αυταπάτες αυτές προαναγγέλλουν ήδη,

 η ύφεση του πρώτου τριμήνου 2016

 και οι δηλώσεις – εκτιμήσεις του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για το ανέφικτο του πρωτογενούς πλεονάσματος κατά 3,5% μετά το 2018 και για πολλά άλλα χρόνια. Ο ίδιος εκτιμάει ως εφικτό το 2%.

 Δεν θέλουμε να αποδομήσουμε την ιστορία της πολιτικής που σημάδεψε ο Μακιαβέλι με το ότι «σ’ έναν ηγεμόνα δεν λείπουν ποτέ οι νόμιμοι λόγοι για να παραβεί μια υπόσχεση».

Εκείνο, όμως, που μας συνέχει ως συνειδητούς Έλληνες δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι η τύχη της Πατρίδας μας. Δεν έχουμε αντίρρηση να αθωώσουμε τον Τσίπρα και την Κυβέρνησή του λόγω βλακείας (αυτό άλλως τε, είναι το όνομα της πραγματικής αυταπάτης) για την μέχρι τώρα καταστροφική επίδοσή της. Πως, όμως, να προφυλαχθούμε από τις νέες αυταπάτες, που θα μας κοστίσουν πολύ ακριβότερα.

Ο Καβάφης κάτι λέει περί καταστροφής για τη Συρία.

                        ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ

Φαίνεται, τελικά, πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκ. Παυλόπουλος, ενοχλεί πολλούς κατεστημένους  ή βολεμένους. Είτε οικονομικά είτε επαγγελματικά. Πότε η κινητικότητά του, πότε οι προσρήσεις του, πότε η έκφραση των φιλοσοφικών του απόψεων, έχουν τεθεί στο στόχαστρο των άμεσων ή έμμεσων αποδοκιμασιών ή αποδομήσεων.

Έτσι, τελευταία, μας «έδωσε» αφορμή, με την Ελληνική του Παιδεία (είναι γνωστόν ότι διαθέτει επιστημοσύνη και ευρεία κουλτούρα ού την συνήθη) για να θυμηθούμε ένα άξιο πρόγονό μας. Τον Αβδηρίτη Πρωταγόρα,  που ήταν ο σπουδαιότερος σοφιστής του 5^ου π.χ αιώνα, εκλεκτός φίλος του Περικλή, ο οποίος και του ανέθεσε να «γράψει» το Σύνταγμα της Αθηναϊκής αποικίας Θούριοι στην Κάτω Ιταλία, που ήταν το κλειδί για τα συμφέροντα της Αθηναϊκής Πολιτείας εκεί.

Στον Πλάτωνα οφείλουμε τον Πλατωνικό διάλογο «Πρωταγόρας», όπου θέμα του ήταν: «αν η αρετή και μάλιστα η πολιτική αρετή διδάσκεται ή όχι» και τον Θεαίτητο.

Στον πρώτο, ο Πρωταγόρας παραδέχεται ότι είναι σοφιστής (ομολογώ σοφιστής είναι) και αναπτύσσει την πολιτική του θεωρία, η οποία διδάσκει μία εντελώς νέα «τέχνη» την «πολιτική τέχνη» ή αρετή. Εκεί ακούγεται ο περίφημος πολιτιστικός μύθος του Πρωταγόρα, που προσπαθεί να εξηγήσει μυθικά, αλλά όχι μυθολογικά, τη δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού και της πολιτικής τέχνης. Παρ’ ότι όμως, του διαλόγου αυτού μετείχαν πλέον του Πλάτωνα και φημισμένοι άλλοι σοφιστές της εποχής, όπως ο Πρόδικος και ο Ιππίας και παρενέβαιναν πλαισιώνοντας την ομήγυρη ο νεαρός Ιπποκράτης, ο έφηβος Αλκιβιάδης και ο οικοδεσπότης Καλλίας, ο διάλογος τελειώνει χωρίς οι συνομιλητές να καταλήξουν υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης.

Στον δεύτερο, τον Θεαίτητο, ο Πρωταγόρας συμπληρώνει τις πολιτικές του ιδέες με την έξοχη θέση του για την πηγή του δικαίου.

Εδώ είναι η περίφημη γνωσιοθεωρητική αποστροφή του: (την παραθέτουμε πλήρη, χωρίς περιττή μετάφραση): «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος, των μην όντων ως εστίν, των δε ουκ όντων ως ουκ έστιν».

Για τις τέσσερεις πρώτες λέξεις της φράσεως αυτής του Πρωταγόρα  εστράφησαν είτε κεκαλυμμένα είτε με μη αποκρυπτόμενη αποδοκιμαστική πρόθεση, διάφοροι κονδυλοφόροι, υποστηρίζοντες με αρκετή ενάργεια ότι ο Πρόεδρος εξετράπη της αποστολής του και θα πρέπει να εξηγήσει ο ίδιος την ερμηνεία της ρήσης του Πρωταγόρα, όπως και το τι σημαίνει «η οικονομία και το νόμισμα, αποκτούν νόημα μόνον όταν υπηρετούν τον άνθρωπο» που ανέφερε στο Άργος.

Είναι φανερό, ότι την φιλοσοφικού περιεχομένου φράση, κάποιοι επιχειρούν να την δαιμονοποιήσουν. Εκ προθέσεως και εκ στοχεύσεως.

Διότι εάν ήθελαν να ενημερώσουν το Λαό τι σημαίνει «χρήματα» στον Πρωταγόρα του 5^ου π.χ. αιώνα, μπορούσαν άνετα σε μια παρένθεση ή σε μια σημείωση να το διευκρινίσουν εν είδει μεταφράσεως.

Αλλά όλοι και οι απλά μορφωμένοι πολίτες γνωρίζουν ότι τον 5^ο π.χ. αιώνα δεν υπάρχουν νομίσματα για να το συγχύσουν με τα σημερινά χρήματα. Το πολύ- πολύ, να ρωτούσαν τι σημαίνει η λέξη «χρήματα».

 Όπως το άφησαν, φάνηκε σαν ο Πρόεδρος να μην ξέρει τι σημαίνει η λέξη.  Αν είναι έτσι, αποτελεί τουλάχιστον απρέπεια, για την ευρυμάθεια και Ελληνική Παιδεία του Προέδρου.

«Πράγματα» σημαίνουν τα «χρήματα», τελικά γράφουν με μη αποκρυπτόμενη υποκριτική σχετλιαστικότητα.

Αλλά  στα «χρήματα – πράγματα», περιλαμβάνονται τα πάντα (πάντων χρημάτων) κατά τον Πρωταγόρα, επομένως και τα σημερινά νομίσματα. Δεν γίνεται διάκριση.

Επομένως όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκφράζει προς τον Λαό, το ανθρωπιστικό ιδεώδες, θα  έπρεπε να αφαιρέσει από το λεξιλόγιό του τη λέξη «νόμισμα», ωσάν αυτό να εξαιρείται του κανόνα που κατ’ εξοχήν δεν εξαιρείται, αλλά αντιθέτως συνδέεται αμέσως με την έννοια της Οικονομίας, η αναφορά της οποίας δεν φαίνεται να ώχλησε.

Και ποία η διαφωνία περί την έννοια της φράσεως «η οικονομία και το νόμισμα αποκτούν νόημα μόνον όταν υπηρετούν τον άνθρωπο». Εάν υπάρχει άλλη αντίληψη να λεχθεί, για να πέσουν οι μάσκες. Και να το συζητήσουμε.

Διότι το νόμισμα, όπου και αν είναι, όποιο και αν είναι, εάν δεν υπηρετεί τον άνθρωπο είναι άχρηστο. Δεν δύναμαι να αντιληφθώ πως εξελήφθη ή διεπλάσθη η έννοια ότι η φράση αυτή μπορεί να σημαίνει την αποδοκιμασία του ΕΥΡΩ ή προετοιμάζει έξοδο από το ΕΥΡΩ ή εξυπηρετεί τον Ευρωσκεπτικισμό ή μία πολιτική και δη Κυβερνητική.

Η καθαρότητα της φράσεως δεν αρκεί; Η ορθότητα της έννοιας δεν αρκεί;

Ώστε στη σημερινή ερημιά του πολιτικού και πολιτιστικού μας βίου, να μην υπάρχει μια φωνή που να λαλεί την Ελληνική Γλώσσα και να θυμίζει και προάγει τη πολιτιστική μας κληρονομιά;

· Γι΄αυτό και κάποιος ευφάνταστος αρθρογράφος συνιστά «σιγή» στον Πρόεδρο, όπως είχε επιβάλει και ο Ταλλεϋρανδρος, αγνοώντας προφανώς ότι αυτός ήταν ο πιο διεφθαρμένος πολιτικός που υπήρξε στην Ευρώπη και η σιγή που είχε επιβάλει εδικαιολογείτο ασφαλώς δια την απόκρυψη των χρηματισμών του και του έκλυτου βίου του.

Τέτοιον Πρόεδρο οραματίζεται η σύγχρονη Ελλάδα;

· Έπειτα και πάλιν όχι αθώα ένας αρθρογράφος του ιδίου κλίματος που περιέγραψα, κάπου γράφει ότι η παραπάνω ρήση του Πρωταγόρα είναι «η μόνη σωζόμενη», προφανώς για να μειώσει τον Πρωταγόρα.

Πέραν του ότι αναφερθήκαμε παραπάνω στους διαλόγους του Πλάτωνα «Πρωταγόρας και Θεαίτητος»- που και αυτοί το πλείστον σώζονται- σημειώνω ότι από τις πολλές ευφυείς απαντήσεις του, υπάρχει και η απόκρισή του στο ερώτημα περί του Θεού (Ευσεβ. Ευαγ. Προπ. XIV 3,7): «περί μεν θεών ουκ έχω ειδέναι ουθ’ ως εισίν ουθ’ ως ουκ εισίν ουθ’ όποιοι τινές ιδέαν. Πολλά γαρ τα κωλύοντα ειδέναι, η τ’ αδηλότης και βραχύς ων ο βίος του ανθρώπου».

Αυτό το πνεύμα των προγόνων μας θέλουν ορισμένοι να περιθωριοποιήσουμε για να ανεχθούμε καλύτερα εθνομηδενιστικές τάσεις και δράσεις.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει υποχρέωση να ηγείται της προάσπισης της πολιτιστικής και εθνικής μας κληρονομιάς.

Δρ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ

Επ. δικηγόρος