Μωραίνει
Κύριος όν βούλεται απωλέσαι, λένε οι γραφές. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τη
μηδενική σχεδόν αντίδραση του πολιτικού κόσμου στην θρασύτατη διακήρυξη – ομολογία
του Πρωθυπουργού και μάλιστα σε δημόσια κανονική συνεδρίαση της Βουλής:
«Μπορείτε
να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε
ψέματα».
Εύλογο
προκύπτει το ερώτημα. Ποιο είναι
χειρότερο; Να εξαπατάς ή να αυταπατάσαι;
Η εξαπάτηση απευθύνεται στους τρίτους, όχι στον
ίδιο τον εαυτό του. Προϋποθέτει δόλο, πανουργία, ποταπότητα, δολοπλοκία, ώστε ο
τρίτος να παραπεισθεί και να πιστέψει σε κάτι που δεν πιστεύει οι χρησιμοποιών
αυτό ότι είναι αληθινό.
Η απάτη είναι τέχνασμα για παραπλάνηση του τρίτου, αποτελεί
στρατηγική προς καθιέρωσή της.
Στην αυταπάτη ο εξαπατών και εξαπατώμενος
ταυτίζονται. Ο αυταπατώμενος πιστεύει σε κάτι που διεπλάσθη μέσα στη δική
του βούληση και συνείδηση, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε ή αποδείξουμε
δολερή ανεπάρκεια της νοητικής του λειτουργίας.
Γίνεται
φανερό ο κ. Πρωθυπουργός προτιμάει να
δεχθεί ότι η νοητική και η δική του οντότητα έσφαλλε στις μέχρι προ τινος
εκτιμήσεις του,
αλλά
περί αυτών δεν εξαπάτησε το Λαό. Δέχεται την αυταπάτη, δεν δέχεται την απάτη
προς το Λαό.
Και
αυτή η «αυταπάτη» μένει χωρίς τιμωρία; Δεν φταίει σε τίποτε ο αυταπατώμενος;
Και πως εμείς ο Λαός θα είμαστε βέβαιοι ότι αυτά που λέει σήμερα και στο
μέλλον δεν αποτελούν προϊόν «αυταπάτης» του; Και σε κάθε περίπτωση, πότε
διεπλάσθησαν και κατέκτησαν τον εγκέφαλό του όλες αυτές οι αυταπάτες;
Ας
μην ξεγελιόμαστε. Οι πολιτικοί δεν
αυταπατώνται. Απλά δημαγωγούν. Δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα, διότι
δεν συμφέρει στις πολιτικές επιλογές τους. Ο πολιτικός γνωρίζει το στενό, έστω,
πολιτικό του συμφέρον, αντίθετα από τον πραγματικά αυταπατώμενο ο οποίος
βλάπτεται από τη στάση του. Η γλώσσα των πολιτικών είναι ασύδοτη, δεν ορρωδεί
προ ουδενός και για να θυμηθούμε
τους αρχαίους προγόνους μας και μάλιστα τον
Ευριπίδη στον Ιππόλυτο, «η γλωσσ’
ομώμοχ΄ η δε φρην ανώμοτος» (η γλώσσα μου ορκίστηκε, αλλά ο νους μου δεν
δεσμεύτηκε από τον όρκο).
Έτσι
πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας,
προκειμένου να προστατευθεί από την κατηγορία της εξαπάτησης του Λαού,
υπερβαίνει τα όρια της εξαπάτησης και δια της επίκλησης της αυταπάτης, εισέρχεται στο ανώτερο πεδίο της εξαπάτησης.
Στο
στάδιο αυτό προέχει η εξουσία, όπου μπροστά της η δημόσια αποδοχή της
αυτοπαραπλάνησης είναι σκοπός αγιαζόμενος. Πρόκειται για συνειδητή πράξη. Δεν
πρόκειται για ιδεολογική ψευδαίσθηση, για ιδεοληψία. Δεν πρόκειται για
παρερμηνεία της πραγματικότητος.
Έπειτα,
η αυταπάτη αυτή πότε συνέτρεξε; Και πρόκειται για συρροή «αυταπατών». Τι
να πρωτοθυμηθούμε;
•Έλεγαν
ψέματα ή είχαν αυταπάτες όταν το
2013 εψήφιζαν τις πολιτικές τους διακηρύξεις;
•Έλεγαν
ψέματα ή είχαν αυταπάτες όταν
παρουσίασαν το διαβόητο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης το 2014; Εκείνου που βεβαίωνε τη
διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, που υπέσχετο κατώτατο μισθό 751
ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, αντιμετώπιση της
φοροδιαφυγής κ.λ.π.;
•Έλεγαν
ψέματα ή αυταπατήθηκαν όταν σήμερα
από Πρωθυπουργό, Δραγασάκη και όλα τα στελέχη της Κυβέρνησης αναγνωρίζουν ως
λανθασμένη την εκτίμηση συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη;
•Έλεγαν
ψέματα ή είχαν αυταπάτες όταν μετά
ταύτα υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο ή με τις εκλογές για υποσχέσεις «παράλληλου
προγράμματος» ή για τις καθυστερήσεις στην αξιολόγηση κ.λ.π.;
Αλλά
είναι υποχρεωμένος ο Πρωθυπουργός να μας ενημερώσει πότε ακριβώς αντελήφθησαν
τις «αυταπάτες» τους στα παραπάνω θέματα τουλάχιστον ή στις περιπτώσεις των
Σκουριών, του ΟΠΑΠ, της Αφάντου, των Αεροδρομίων, της Cosco και του Ελληνικού;
Και
τώρα στη φάση των «πανηγυρισμών» πότε θα αναγνωρίσουμε καινούργιες αυταπάτες;
Γιατί τις αυταπάτες αυτές προαναγγέλλουν ήδη,
η ύφεση του πρώτου τριμήνου 2016
και οι δηλώσεις – εκτιμήσεις του Διοικητή της
Τράπεζας της Ελλάδος για το ανέφικτο του πρωτογενούς πλεονάσματος κατά 3,5%
μετά το 2018 και για πολλά άλλα χρόνια. Ο ίδιος εκτιμάει ως εφικτό το 2%.
Δεν θέλουμε να αποδομήσουμε την ιστορία της
πολιτικής που σημάδεψε ο Μακιαβέλι με το ότι «σ’ έναν ηγεμόνα δεν λείπουν ποτέ
οι νόμιμοι λόγοι για να παραβεί μια υπόσχεση».
Εκείνο, όμως, που μας συνέχει ως συνειδητούς Έλληνες δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι η τύχη της Πατρίδας μας. Δεν
έχουμε αντίρρηση να αθωώσουμε τον Τσίπρα και την Κυβέρνησή του λόγω βλακείας
(αυτό άλλως τε, είναι το όνομα της πραγματικής αυταπάτης) για την μέχρι τώρα
καταστροφική επίδοσή της. Πως, όμως, να προφυλαχθούμε από τις νέες αυταπάτες,
που θα μας κοστίσουν πολύ ακριβότερα.
Ο
Καβάφης κάτι λέει περί καταστροφής για τη Συρία.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
