Η ΑΠΑΤΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΠΕΡΕΣΟΔΩΝ

Ερωτούν δήθεν αφελώς τα μίσθαρνα όργανα της τηλοψίας:

 «Καλά, δεν αναγνωρίζετε ότι αποτελεί ένα επίτευγμα η υπεραπόδοση των εσόδων, ότι υπερέβησαν τους στόχους;»

        Και στα δευτερόλεπτα της απάντησης - που την θεωρούν εκ των προτέρων θετική - απολαμβάνουν ένα «γεγονός» που φαίνεται να επιβεβαιώνεται και από αντικειμενικούς κρατικούς φορείς (Γ.Γ.Δ.Ε.).

Πάνω στον καμβά αυτόν ξετυλίγεται ένα απέραντο πεδίο απάτης, που δεν επιτρέπουν την αποκάλυψή του ή έστω την ανάλυσή του οι κυβερνητικοί κολλήγοι ή τα τηλεοπτικά όργανά τους.

Διότι:

αποφεύγουν συστηματικά την ανάλυση της οικονομικής πορείας και ανάπτυξης της Χώρας.

Διότι:

στην «ερμηνεία των υπερεσόδων» και δη των φορολογικών απαραίτητη είναι η εξάρτησή τους από την οικονομική ανάπτυξη της Χώρας. Και αυτή από κανένα στοιχείο που έχει δημοσιεύσει η ΕΛΣΤΑΤ δεν φαίνεται να δικαιολογείται.

        Λέγουν οι κυβερνητικοί στους ανυποψίαστους πολίτες, ότι μέχρι σήμερα τα έσοδα υπερέβησαν τους στόχους.

Διότι:

-        τα καθαρά έσοδα υπερέβησαν τους στόχους.

-        τα καθαρά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού Ιανουαρίου -Σεπτεμβρίου ήταν κατά 514 εκατ. πάνω από το στόχο

-        και τα φορολογικά έσοδα ήταν πάνω από το στόχο 1.067 εκατ.

Αυτά δεν αποτελούν υπεραπόδοση, διαλαλούν κορδακιζόμενοιοι συνήθεις επαγγελματίες του είδους;

        Ας βάλουμε τα πράγματα στην επιστημονική τους θέση:

Η υπεραπόδοση δεν κρίνεται επιφανειακά και ξώπετσα, αλλά κρίνεται από την πορεία και την καταγραφή ορισμένων δεικτών. Μεταξύ αυτών σοβαρούς ρόλους παίζουν η εισπραξιμότητα των εσόδων και η ύπαρξη ληξιπρόθεσμων φορολογικών οφειλών.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (Γ.Γ.Δ.Ε.) το 9ηνο Ιανουαρίου -Σεπτεμβρίου 2016:

·            το ποσοστό ε ι σ π ρ α ξ ι μ ό τ η τ α ς στο φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων από 66,20% το 2013 έπεσε στο 63,83% το 2015,

·            ο φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων από 92,80% το 2013 έπεσε στο 81,14% το 2015

·            και ο ΦΠΑ από 90,67% το 2013 έπεσε στο 81,53% το 2015.

Οι δείκτες λοιπόν που υπάρχουν το 2016 δείχνουν ότι η εισπραξιμότητα εξακολουθεί να υποχωρεί.

        Ακόμη, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία της Γ.Γ.Δ.Ε.

 οι  λ η ξ ι π ρ ό θ ε σ μ ε ς  οφειλές στο τέλος Σεπτεμβρίου 2016 ανήλθαν σε 91,5 δισεκατ. και μάλιστα τον Σεπτέμβριο αυξήθηκαν κατά 1,3 δισεκατ. ΕΥΡΩ.

Από τον Ιανουάριο 2015 (νέα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) οι νέες φορολογικές οφειλές αυξήθηκαν μέχρι σήμερα κατά 22, 5 δισεκατ. ΕΥΡΩ, δηλ. κατά 1,13 δις ΕΥΡΩ το μήνα.

          Η αύξηση των ληξιπρόθεσμων φορολογικών οφειλών αποτελεί αυτόθροη συνέπεια και της πτώσης της εισπραξιμότητας των εσόδων.

        Ναι θα πει η Κυβέρνηση, αλλά επειδή περιμέναμε, την πτώση της εισπραξιμότητας αυξήσαμε την αύξηση των φόρων (φοροεπιδρομή λέγεται), βάλαμε χαμηλά το όριο του στόχου των εσόδων για να το πιάσουμε και να το υπερβούμε!

        Δηλ. μας λέγει ότι έλαβε μέτρα που ανέρχονται σε 5 δισεκατ. ΕΥΡΩ, το 2016, για να επιτευχθεί ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος των 900 εκατ. ΕΥΡΩ, (με στρογγυλούς αριθμούς).

        Αλλά παραλείπει να μας πει ότι τα πλείστα των μέτρων αυτών του πλεονάσματος προέρχονται από το σκέλος των εσόδων.

        Όμως αυτό δεν αποτελεί επίτευγμα. Διότι τα υπερβολικά αυτά φορολογικά μέτρα καταπλακώνουν την όποια οικονομική δραστηριότητα, συντηρούν την ύφεση του 2016 και θολώνουν, αν δεν αναιρούν τις προοπτικές του 2017. Διότι και πάλι με άνοδο της μη εισπραξιμότητας και περαιτέρω άνοδο των ληξιπρόθεσμων φορολογικών οφειλών δεν επιτρέπει την εμφάνιση προόδου της οικονομίας το 2017.

        Και μιλάμε για τις προοπτικές της εθνικής οικονομίας που δεν παίρνει καλλωπισμούς και ρετουσαρίσματα. Που δεν περιμένει τους «βαρβάρους» με τις επενδύσεις τους και τα λεφτά τους. Εάν και όποτε και με όποιον τρόπο γίνουν.

        Έπειτα, παραβλέπει συνειδητά η Κυβερνητική προπαγάνδα τα άλλα επί μέρους στοιχεία τα οποία κλιμακώνουν δυσμενέστατα τα επίπεδα του βαράθρου στο οποίον οδηγούμεθα.

·            Το μήνα Σεπτέμβριο 2016 μόνον αυξήθηκαν κατά 400.000 οι Έλληνες σ’αυτούς που οφείλουν στην Εφορία.

·                     Σχεδόν 800.000 φορολογούμενοι υπέστησαν αναγκαστικά μέτρα είσπραξης

·                     και 1,6 εκατ. Έλληνες πολίτες αντιμετωπίζουν πάνω από τα κεφάλια τους την πτώση της δαμόκλειας σπάθης κατασχέσεων και πλειστηριασμών.  

     Μέσα σε αυτό το κλίμα της κοινωνικής και οικονομικής αποσάθρωσης βλέπει χώρο για πανηγυρισμούς η Κυβέρνηση;

        Εάν συνεχιστεί με το ίδιο μοτίβο η φοροεισπρακτική συναυλία, είναι βέβαιον όχι μόνον ότι θα αυξηθούν κατά πολύ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές, αλλά θα μειωθούν και αυτοί που είχαν και πλήρωσαν για να καλυφθεί ο στόχος. Και για να γίνει αυτό οι φορολογούμενοι  τον Σεπτέμβριο έβγαλαν από τις κάρτες τους 423 εκατομ. ΕΥΡΩ  μειώνοντας τις καταθέσεις τους και δεν πλήρωσαν 144 εκατ. ασφαλιστικές εισφορές σε σχέση με τον περυσινό Σεπτέμβριο.

        Και εάν η πληρωμή από τους «έχοντες» κάλυψε την μη πληρωμή από τους μη έχοντες (και αυτό αποτελεί μια ιδιότυπη….σεισάχθεια της πρώτης-δεύτερης φοράς αριστερά, όπως τα τιμήματα των υποψηφίων των τηλεοπτικών σταθμών !!!!), στο νέο προϋπολογισμό είναι απίθανο να συμβεί αυτό.

Η νέα φοροκαταιγίδα δεν προοιωνίζει ευτυχείς καταλήξεις.

        Γι’αυτό λίγη σεμνότητα και πιότερη αυτοκριτική δεν βλάπτουν.

Και οι πολιτικές απάτες έχουν ένα τέλος. Και αυτό δεν είναι καλό...

                                                                                               

                                                 ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

                                                                               

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Στον απόηχο της εκλογής ΤΡΑΜΠ

Ο Κλέων διεδέχθη τον Περικλή μετά το θάνατό του. Αντίθετα με τον πράο, ψύχραιμο και Ολύμπιο Περικλή, αυτός επιχειρηματίας – βυρσοδέψης το επάγγελμα- με θεατρικές κινήσεις, με χειρονομίες και κραυγές φωνητικές για εντυπωσιασμό (πολλές φορές κτυπούσε τα στήθη του και τα τραπέζια με τις γροθιές του) επεκράτησε στο Δήμο της Αθήνας.

Κατεκρίθη, εχλευάσθη, γελοιογραφήθηκε και σατυρίστηκε εμφανιζόμενος ακόμη στους ΙΠΠΗΣ (αυτή είναι η σωστή γραφή του τίτλου του έργου) του Αριστοφάνη να ποτίζει κρασί τον οινόγλυφα Δήμο. Το έργο πήρε το πρώτο βραβείο από τους  Αθηναίους, αλλά αυτά όλα δεν υπήρξαν λόγος για να μην τον εκλέξουν και πάλιν οι ίδιοι Αθηναίοι στο αξίωμα του στρατηγού, που ήταν το πρώτο στη Δημοκρατική Αθήνα.

Ο κ. Τράμπ, κατεκρίθη και καταγγέλθηκε ως αγράμματος, άξεστος, αγενής, σεξιστής, αθυρόστομος, ως «ηλίθιος ημιαπασχολούμενος κλόουν» και σατυρίστηκε από περιοδικά, εφημερίδες διεθνούς κυκλοφορίας και τηλεοράσεις, αλλά οι Αμερικανοί πολίτες τον εξέλεξαν στο πρώτο αξίωμα της χώρας τους, του Προέδρου.

Το ίδιο βέβαια έγινε, τηρουμένων των αναλογιών, το Σεπτέμβριο του 2015 με τον Τσίπρα εδώ.

Επί τέλους που βρίσκεται η Δημοκρατία και που η Δημαγωγία; Που αρχίζει ο ορθός λόγος και που ο παραλογισμός; Πόσον είναι ικανοί οι άνθρωποι να διακρίνουν αυτές τις έννοιες; Τι είναι εκείνο που επηρεάζει την κρίση τους στην αναζήτηση ενός μελλοντικού Μεσσία;

Οι άνθρωποι σήμερα δεν μπορούν να κατανοήσουν πως λειτουργεί ο κόσμος γύρω τους.

Ο πολύς κόσμος αδυνατεί να παρακολουθήσει τον κόσμο όπως εξελίσσεται. Δεν καταλαβαίνει την όλο και πολυπλοκότερη διασύνδεση και δυσκαταληπτότητα των θεμάτων που αναφύονται σχεδόν καθημερινά, που τρομάζει τους πιο πολλούς που δεν διαθέτουν τα εργαλεία (γνώσεις και εμπειρία) να τα ερμηνεύσουν. Είναι φανερό ότι τα φαινόμενα αυτά της πολιτικής άγνοιας και του οικονομικού αναλφαβητισμού αποτελούν τις μεγάλες εστίες παθογένειας των σύγχρονων δημοκρατιών.

Οι ταγοί της πολιτικής στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή τα Κόμματα και οι πολιτικοί, που εκπροσωπούν τα Κόμματα, βρίσκονται σε παρακμή και προϊούσα αποσύνθεση. Είναι εκτός του ιδίου συστήματός τους.

Έπειτα, έχουμε μία μη αποκρυπτόμενη δυσπιστία απέναντι στους ειδικούς  και τους διανοούμενους. Ένα κύμα μνησικακίας και φθόνου ορθώνεται απέναντι στις ΕΛΙΤ, ένα κύμα αγανάκτησης και τιμωρητικότητας απλώνεται πάνω στους διαχειριστές της εξουσίας. Μία συνολική απόρριψη του κατεστημένου επικρατεί, με άρνηση σχεδόν όλων των θεσμών (πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών) της φιλελεύθερης Δημοκρατίας.

Αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και δυσπιστούν μεγάλως προς τα αποτελέσματά της. Βλέπουν καθημερινά τον εκτοπισμό της μεσαίας τάξης στις δυτικές κοινωνίες από τον υφιστάμενο φυσικό οικονομικό, οικιστικό και κοινωνικό χώρο της και βιώνουν το αίσθημα ανασφάλειας και του τρόπου χειροτερεύσεως της μέλλουσας ζωής τους. Θεωρούν ότι πρόκειται περί παγκοσμοιοποιητικού εφιάλτη που θέλει να παραμερίσει τη λογική, την πίστη και την αρετή στις συνειδήσεις των ανθρώπων και να εγκαταστήσει την τυραννία της «πολιτικής ορθότητας».

Ήδη, προς τις κατευθύνσεις αυτές βασικό μοχλό ανάδυσης των στόχων αυτών και αναμόχλευσης των συνειδήσεων αποτελούν τα ΜΜΕ.

 Μας λέει ο Νιλ Ποστμαν (θεωρητικός των media) στο βιβλίο του «Διασκέδαση μέχρι θανάτου. Ο δημόσιος λόγος στην εποχή του θεάματος»:

● «Οι αλλαγές που γίνονται στα μέσα επικοινωνίας επιφέρουν αλλαγές στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, μεταβάλλουν την αντιληπτική τους ικανότητα.....

●Κάθε μέσο επικοινωνίας, όπως ακριβώς κάνει και η γλώσσα, δημιουργεί έναν μοναδικό τρόπο ομιλίας, παρέχοντας ένα καινούργιο πεδίο σκέψης, έκφρασης και ευαισθησίας....

●Παρακολουθούμε μόνο αποσπάσματα των γεγονότων που συμβαίνουν σε ολόκληρο τον κόσμο, επειδή στα είδη ενημέρωσης που έχουμε, ταιριάζουν αποσπασματικές συζητήσεις...

●Κάθε λεπτό που περνάει γινόμαστε πιο ανόητοι».

Αυτό που στις τηλεοράσεις φαντάζει ως «αμάχητο» επιχείρημα και πολιτική ή οικονομική «ρητορική», στην ουσία είναι ένα χονδροκομμένο ψέμα, που αναμηρυκάζουν οι μισθοφόροι της αποδόμησης. Οι δημοσκοπήσεις αποδείχτηκε ότι αποτελούν προσθήκη στην πολυπλοκότητα, πέραν των ΜΜΕ και όσο προστίθεται πολυπλοκότητα στο σύστημα, τόσο πιο ακατανόητο γίνεται (για τον πολύ Λαό), αλλά και δομικά πιο ασταθές. Υπάρχουν και πρακτικά παραδείγματα που δεν είναι του παρόντος χώρου.

Η Δημοκρατία θέλει διάβασμα.Θέλει Παιδεία και αρετή. Θέλει ήρεμο νου, σώφρονα λογισμό και «καρδία νήφουσα». Μακριά από τις ακρώρειες των παθών. Θέλει επιστράτευση της βασιλίδος των αρετών, κατά τον Αριστοτέλη. Της μεσότητος μεταξύ των δύο άκρων.

Αυτό δεν σημαίνει απώλεια του ιδεολογικού προσανατολισμού, αλλά θέλει γνώση και εμπέδωση της πραγματικότητας για τη σωστή κριτική επιλογή μας. Και θέλει και πολιτική παιδεία. Όχι Μακιαβελικών ή Κισσιγκερικών αρχών, αλλά καθαρά Ελληνικών.

Ο Ελ. Βενιζέλος έχει πει: «Η πολιτική δεν είναι ηθική, όμως μία καλή πολιτική βασίζεται στην ηθική».

 Φοβούμαι ότι η βασιζόμενη στο ιστορικοϋλιστικό της κρηπίδωμα Παγκοσμιοποίηση δεν θα ευτυχήσει ούτε ως Δημοκρατία, ούτε ως δημαγωγία.

                                          ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Πολιτική ανόητη αφέλεια

Εκκωφαντικός ο θόρυβος των άδειων τενεκέδων. Εκρηκτική η νοσηρή αφέλεια των πολιτικών μας. Σε ευρύ φάσμα πολιτικών τοποθετήσεων. Έχουμε αποδεδειγμένα μία ανίκανη Κυβέρνηση. Κατάντησε ανυπόληπτη στα μάτια του κόσμου. Κι αυτού ακόμη που την είχε εμπιστευθεί. Κι όμως, έρχονται τώρα στη Βουλή να συζητήσουν για Νόμο, που θέλει να ρυθμίσει με όποιον νομίζει τρόπο, τα της λειτουργίας του τηλεοπτικού πεδίου. Μετά την κήρυξη του πρώτου Νόμου, περί τεσσάρων αδειών, πλειοδοτικού διαγωνισμού κ.λ.π., ως αντισυνταγματικού. Και προτού γίνει γνωστό το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ που κήρυξε το Νόμο ως αντισυνταγματικό και προτού δει κανένας τις περαιτέρω και καθοριστικές του Δικαστηρίου σκέψεις περί της αντισυνταγματικότητος που εξέφρασε.

Η γνώση αυτή είναι απαραίτητη για την περαιτέρω ασφαλή πορεία των πράξεων της Διοίκησης. Τούτο, είναι κοινώς γνωστόν και εις μη νομικούς. Επομένως δεν συντρέχει κανένας λόγος να βιάζεται η Κυβέρνηση να νομοθετήσει (γέφυρα λέγει) πριν από τη γνώση του σκεπτικού.

Από το γεγονός και μόνον αυτό καθίσταται ύποπτη. Όπως ύποπτη ήταν όταν έσπευσε να νομοθετήσει και να διενεργήσει το διαγωνισμό των τηλεοπτικών καναλιών, χωρίς να αναμένει την έκδοση της αποφάσεως του ΣτΕ. Για τους μη αφελείς, ασφαλώς κάτι ήξερε. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Τι μπορεί να ξέρει η Κυβέρνηση περί του σκεπτικού της απόφασης και σπεύδει να το προλάβει; Αυτό βέβαια δεν το ξέρουμε εμείς. Δεν είναι ορθό και δημοκρατικό να το μάθουμε και εμείς; Ύστερα ας νομοθετήσει. Δεν της παίρνει κανείς το προνόμιο. Ούτε χάθηκε ο κόσμος αν περιμένει ακόμη ένα μήνα. Περίμενε ενάμισυ χρόνο και πλέον για να «βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο», όπως η ίδια έλεγε.

Εκείνο που ενοχλεί αφάνταστα, γιατί προσβάλει τον πολίτη και τη νοημοσύνη του, είναι ο τρόπος που παρουσιάζει την δήθεν αναγκαιότητα της νομοθετικής αυτής παρέμβασης. Κοινός ο τόπος και απερινόητος ο λόγος. Το δημόσιο συμφέρον που δεν μπορεί να περιμένει τα εκατομμύρια που πρέπει να πάνε στις κοινωνικές δομές, που δεν προβλέπονται στον προϋπολογισμό του Κράτους και δεν έχουν τη συναίνεση της Τρόϊκας, αφού οποιαδήποτε τέτοια έσοδα, βάσει του Τρίτου Μνημονίου που υπέγραψε η ίδια Κυβέρνηση, πηγαίνουν μόνον στον κορβανά Ευρώπης – δανειστών.

Αλλά το σπουδαίο του πράγματος είναι και η γενομένη σκηνοθεσία. Εδώ επιστρατεύεται η «σοβαρότητα». Του ύφους και του θεσμού. Ο Πρόεδρος της Βουλής κάνει «εναλλακτικές» προτάσεις για τη σύσταση του ΕΣΡ. Δεν περιμένει κι αυτός ένα μήνα να διαβάσουμε το σκεπτικό της απόφασης. Είναι φανερό ότι κάτι θέλουνε να προκαταλάβουνε. Και φταίνε αυτοί που είναι υποψιασμένοι για τις δολιότητες της Κυβέρνησης.

Εδώ χρειάζεται και λίγο μυαλό. Η ψευτοσοβαρότητα περισσεύει. Γιατί μπορεί να παριστάνεις το σοβαρό, αλλά δεν μπορείς να προσποιείσαι τον έξυπνο. Έρχεται η ώρα που απογυμνώνεσαι. Αυτές είναι μέθοδοι των απανταχού «δήθεν». Δεν υπάρχει περιεχόμενο. Και για να θυμηθούμε τον δεικτικό Όσκαρ Ουάϊλντ, ο οποίος συνήθιζε να λέγει ότι: η σοβαρότητα είναι το καταφύγιο των ρηχών ανθρώπων.

Εδώ είναι φανερό, ότι η βολονταριστική Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι αμετανόητη και στο τηλεοπτικό παιγνίδι της. Η Νεοκομμουνιστική τακτική δεν της είναι άγνωστη. Κάνει δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω. Έχασε τα δύο βήματα από το ΣτΕ, κοιτάζει να κερδίσει το ένα. Υπολόγιζε να ελέγχει δύο τηλεοπτικούς σταθμούς, τώρα θα συμβιβαστεί στον έναν. Αλλά τον έναν τουλάχιστον τον θέλει. Δεν την ενδιαφέρουν οι Νόμοι, οι δικαστικές αποφάσεις, τι λέει η Κοινή Γνώμη.

Αυτό το παιγνίδι οι ελάσσοντες Αντιπολιτεύσεις δεν το ξέρουν ή καμώνονται πως το ξεπερνούν. Ανεπίτρεπτη αφέλεια. Τίποτε δεν γίνεται στην πολιτική εάν δεν έχει ένα στόχο. Όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν είναι πολιτικός.

 Η σύσταση του ΕΣΡ δεν είναι στόχος. Είναι μέσον βάσει του οποίου θα φθάσει η Κυβέρνηση στο στόχο της. Στόχος της είναι ο πραγματικός και ουσιαστικός έλεγχος των ΜΜΕ. Όχι μόνον ο επηρεασμός του, όπως ίσως εγένετο μέχρι τώρα. Θέλει να είναι το αφεντικό. Θέλει αυτή να ελέγχει, να εκβιάζει και να μην εκβιάζεται. Θέλει τη σιγουριά του δικού της μέσου και όχι τη διαμεσολάβηση χάριν ενός δανείου ή μιας διαφήμισης. Δεν θέλει εύνοια, θέλει ουσιαστικά ιδιοκτησία.

Έχει καθεστωτική αντίληψη  η σημερινή Κυβέρνηση. Γι΄αυτό επεμβαίνει στη Δικαιοσύνη, επεμβαίνει στη Διοίκηση, επεμβαίνει όπου ασκείται η εξουσία.

Νοιώθει, παρ’ όλες τις μεγαλόστομες φανφάρες της ότι έχασε κάθε πολιτικό και ηθικό έρεισμα στην πολιτική της. Και μάλιστα στο δικό της χώρο. Τις μεγάλες αντιφάσεις και τα μεγάλα ψεύδη είναι γνωστά. Επαναλαμβάνονται τακτικά τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα.

Εν τούτοις τα μικρότερα πονάνε πολύ περισσότερο τα ευφάνταστα μέλη της Κυβερνητικής παράταξης:

• Δεν μπορούν να χωνέψουν τη μεγαλόστομη διακήρυξη Τσίπρα  ότι «κανένα σπίτι δεν θα πέσει σε χέρια Τραπεζίτη». Σήμερα τα σπίτια προσφέρονται στα funs.

• Ο σύντροφος Παππάς και άλλοι σύντροφοι έχουν γράψει λαύρα κείμενα που εξήγγειλαν το τέλος των παρελάσεων γιατί δήθεν οι παρελάσεις αποτελούν φασιστικό κατάλοιπο. Σήμερα οι παρελάσεις παίρνουν μεγάλες διαστάσεις, σε ευρύτητα και βάθος και μάλιστα η Κυβέρνηση εβράβευσε και αυτόν τον δημοσιογράφο που τις μεταδίδει.

• Δεν ξεχνούν ποτέ ότι ο Ευρωβουλευτής συν. Παπαδημούλης κατήγγειλε αυτούς που υπεστήριζαν ότι η Κυβέρνηση της Αριστεράς θα συνεργαζόταν με τον Καμμένο. Σήμερα ο εν λόγω σύντροφος βρίσκεται αγκαλιά με τον Καμμένο και συνεχίζει.

• Δεν είναι πολύς ο καιρός που η συν. Σβίγκου (Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ) υπέγραφε μανιφέστα αντιφασιστικού πάθους κατά του Βυρ. Πολύδωρα και σήμερα ο Πολύδωρας έγινε σύμβολο της αντιφασιστικής μάχης κατά της διαπλοκής.

−    Δεν υπάρχει καλοπιστία ούτε αξιοπιστία σε τούτη την Κυβέρνηση. Γι’ αυτό δεν χωρεί ούτε δικαιολογείται πολιτική αφέλεια έναντι της προσέλευσης με μορφή προβάτων των συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ. Ύπουλοι και δόλιοι είναι. Δεν έχουν κανένα λόγο.

−    Δεν συγχωρείται η πολιτική αφέλεια. Στην προκειμένη περίπτωση είναι εγκληματική. Και δεν νοείται να εκφέρεται από ιστορικές παρατάξεις. Όποιες και αν είναι. Γιατί θα οδηγηθούν με βεβαιότητα στον αφανισμό.

−    Καιρός για σκέψη και αποφάσεις.

                     ΓΙΑΝ.ΚΟΣ