Στον απόηχο της εκλογής ΤΡΑΜΠ
Ο Κλέων διεδέχθη τον
Περικλή μετά το θάνατό του. Αντίθετα με τον πράο, ψύχραιμο και
Ολύμπιο Περικλή, αυτός επιχειρηματίας – βυρσοδέψης το επάγγελμα- με
θεατρικές κινήσεις, με χειρονομίες και κραυγές φωνητικές για εντυπωσιασμό
(πολλές φορές κτυπούσε τα στήθη του και τα τραπέζια με τις γροθιές του) επεκράτησε
στο Δήμο της Αθήνας.
Κατεκρίθη, εχλευάσθη, γελοιογραφήθηκε και σατυρίστηκε εμφανιζόμενος ακόμη στους ΙΠΠΗΣ (αυτή είναι η σωστή γραφή του τίτλου του
έργου) του Αριστοφάνη να ποτίζει κρασί τον οινόγλυφα Δήμο. Το έργο πήρε το
πρώτο βραβείο από τους Αθηναίους, αλλά
αυτά όλα δεν υπήρξαν λόγος για να μην τον εκλέξουν και πάλιν οι ίδιοι Αθηναίοι
στο αξίωμα του στρατηγού, που
ήταν το πρώτο στη Δημοκρατική Αθήνα.
Ο κ. Τράμπ, κατεκρίθη
και καταγγέλθηκε ως αγράμματος, άξεστος, αγενής, σεξιστής, αθυρόστομος, ως
«ηλίθιος ημιαπασχολούμενος κλόουν» και σατυρίστηκε από περιοδικά, εφημερίδες
διεθνούς κυκλοφορίας και τηλεοράσεις, αλλά οι Αμερικανοί πολίτες τον
εξέλεξαν στο πρώτο αξίωμα της χώρας τους, του Προέδρου.
Το ίδιο βέβαια έγινε, τηρουμένων των αναλογιών, το Σεπτέμβριο του 2015 με τον Τσίπρα εδώ.
Επί τέλους που βρίσκεται η Δημοκρατία και που η
Δημαγωγία; Που αρχίζει ο ορθός λόγος και που ο παραλογισμός; Πόσον
είναι ικανοί οι άνθρωποι να διακρίνουν αυτές τις έννοιες; Τι είναι εκείνο που
επηρεάζει την κρίση τους στην αναζήτηση ενός μελλοντικού Μεσσία;
Οι άνθρωποι σήμερα δεν μπορούν να κατανοήσουν πως λειτουργεί ο κόσμος γύρω
τους.
Ο πολύς κόσμος αδυνατεί να παρακολουθήσει τον κόσμο όπως εξελίσσεται. Δεν καταλαβαίνει την όλο και πολυπλοκότερη
διασύνδεση και δυσκαταληπτότητα των θεμάτων που αναφύονται σχεδόν
καθημερινά, που τρομάζει τους πιο πολλούς που δεν διαθέτουν τα εργαλεία
(γνώσεις και εμπειρία) να τα ερμηνεύσουν. Είναι φανερό ότι τα φαινόμενα αυτά της πολιτικής άγνοιας και του οικονομικού
αναλφαβητισμού αποτελούν τις μεγάλες εστίες παθογένειας των σύγχρονων δημοκρατιών.
Οι ταγοί της πολιτικής στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή τα Κόμματα
και οι πολιτικοί, που εκπροσωπούν τα Κόμματα, βρίσκονται σε παρακμή και
προϊούσα αποσύνθεση. Είναι εκτός του ιδίου συστήματός τους.
Έπειτα, έχουμε μία μη
αποκρυπτόμενη δυσπιστία απέναντι στους
ειδικούς και τους διανοούμενους. Ένα
κύμα μνησικακίας και φθόνου ορθώνεται απέναντι στις ΕΛΙΤ, ένα κύμα αγανάκτησης
και τιμωρητικότητας απλώνεται πάνω στους διαχειριστές της εξουσίας. Μία
συνολική απόρριψη του κατεστημένου επικρατεί, με άρνηση σχεδόν όλων των θεσμών
(πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών) της φιλελεύθερης Δημοκρατίας.
Αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Έχουν χάσει
κάθε εμπιστοσύνη στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση
και δυσπιστούν μεγάλως προς τα αποτελέσματά της. Βλέπουν καθημερινά τον
εκτοπισμό της μεσαίας τάξης στις δυτικές κοινωνίες από τον υφιστάμενο φυσικό
οικονομικό, οικιστικό και κοινωνικό χώρο της και βιώνουν το αίσθημα ανασφάλειας
και του τρόπου χειροτερεύσεως της μέλλουσας ζωής τους. Θεωρούν ότι πρόκειται
περί παγκοσμοιοποιητικού εφιάλτη που θέλει να παραμερίσει τη λογική, την πίστη
και την αρετή στις συνειδήσεις των ανθρώπων και να εγκαταστήσει την τυραννία
της «πολιτικής ορθότητας».
Ήδη, προς τις κατευθύνσεις αυτές βασικό μοχλό ανάδυσης των στόχων αυτών και
αναμόχλευσης των συνειδήσεων αποτελούν τα ΜΜΕ.
Μας λέει ο Νιλ Ποστμαν (θεωρητικός των media) στο βιβλίο
του «Διασκέδαση μέχρι θανάτου. Ο δημόσιος λόγος στην εποχή του θεάματος»:
● «Οι αλλαγές που γίνονται στα
μέσα επικοινωνίας επιφέρουν αλλαγές στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, μεταβάλλουν
την αντιληπτική τους ικανότητα.....
●Κάθε μέσο επικοινωνίας, όπως ακριβώς κάνει και η γλώσσα, δημιουργεί έναν
μοναδικό τρόπο ομιλίας, παρέχοντας ένα καινούργιο πεδίο σκέψης, έκφρασης και
ευαισθησίας....
●Παρακολουθούμε μόνο αποσπάσματα των γεγονότων που συμβαίνουν σε ολόκληρο
τον κόσμο, επειδή στα είδη ενημέρωσης που έχουμε, ταιριάζουν αποσπασματικές
συζητήσεις...
●Κάθε λεπτό που περνάει γινόμαστε πιο ανόητοι».
Αυτό που στις τηλεοράσεις φαντάζει ως «αμάχητο» επιχείρημα και πολιτική ή
οικονομική «ρητορική», στην ουσία είναι ένα χονδροκομμένο ψέμα, που
αναμηρυκάζουν οι μισθοφόροι της αποδόμησης. Οι δημοσκοπήσεις αποδείχτηκε ότι
αποτελούν προσθήκη στην πολυπλοκότητα, πέραν των ΜΜΕ και όσο προστίθεται
πολυπλοκότητα στο σύστημα, τόσο πιο ακατανόητο γίνεται (για τον πολύ Λαό), αλλά
και δομικά πιο ασταθές. Υπάρχουν και πρακτικά παραδείγματα που δεν είναι του
παρόντος χώρου.
Η Δημοκρατία θέλει
διάβασμα.Θέλει Παιδεία και
αρετή. Θέλει ήρεμο νου, σώφρονα λογισμό και «καρδία νήφουσα». Μακριά από τις
ακρώρειες των παθών. Θέλει επιστράτευση της βασιλίδος των αρετών, κατά τον
Αριστοτέλη. Της μεσότητος μεταξύ των
δύο άκρων.
Αυτό δεν σημαίνει απώλεια του ιδεολογικού προσανατολισμού, αλλά θέλει γνώση
και εμπέδωση της πραγματικότητας για τη σωστή κριτική επιλογή μας. Και θέλει και πολιτική παιδεία. Όχι
Μακιαβελικών ή Κισσιγκερικών αρχών,
αλλά καθαρά Ελληνικών.
Ο Ελ. Βενιζέλος έχει
πει: «Η πολιτική δεν είναι ηθική, όμως μία καλή πολιτική
βασίζεται στην ηθική».
Φοβούμαι ότι η βασιζόμενη στο ιστορικοϋλιστικό της
κρηπίδωμα Παγκοσμιοποίηση δεν θα ευτυχήσει ούτε ως Δημοκρατία, ούτε ως
δημαγωγία.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
