Εκκωφαντικός ο
θόρυβος των άδειων τενεκέδων. Εκρηκτική η νοσηρή αφέλεια των πολιτικών μας. Σε
ευρύ φάσμα πολιτικών τοποθετήσεων. Έχουμε αποδεδειγμένα μία ανίκανη Κυβέρνηση.
Κατάντησε ανυπόληπτη στα μάτια του κόσμου. Κι αυτού ακόμη που την είχε
εμπιστευθεί. Κι όμως, έρχονται τώρα στη Βουλή να συζητήσουν για Νόμο, που θέλει
να ρυθμίσει με όποιον νομίζει τρόπο, τα της λειτουργίας του τηλεοπτικού πεδίου.
Μετά την κήρυξη του πρώτου Νόμου, περί
τεσσάρων αδειών, πλειοδοτικού διαγωνισμού κ.λ.π., ως αντισυνταγματικού. Και προτού γίνει γνωστό το σκεπτικό της
απόφασης του ΣτΕ που κήρυξε το Νόμο ως αντισυνταγματικό και προτού δει κανένας
τις περαιτέρω και καθοριστικές του Δικαστηρίου σκέψεις περί της
αντισυνταγματικότητος που εξέφρασε.
Η γνώση αυτή είναι απαραίτητη για την
περαιτέρω ασφαλή πορεία των πράξεων της Διοίκησης. Τούτο, είναι κοινώς γνωστόν και εις μη νομικούς. Επομένως δεν
συντρέχει κανένας λόγος να βιάζεται η Κυβέρνηση να νομοθετήσει (γέφυρα λέγει)
πριν από τη γνώση του σκεπτικού.
Από το γεγονός και μόνον αυτό καθίσταται
ύποπτη. Όπως ύποπτη ήταν όταν έσπευσε να νομοθετήσει και να διενεργήσει το
διαγωνισμό των τηλεοπτικών καναλιών, χωρίς να αναμένει την έκδοση της αποφάσεως
του ΣτΕ. Για τους μη αφελείς, ασφαλώς κάτι ήξερε. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Τι
μπορεί να ξέρει η Κυβέρνηση περί του σκεπτικού της απόφασης και σπεύδει να το
προλάβει; Αυτό βέβαια δεν το ξέρουμε εμείς. Δεν είναι ορθό και δημοκρατικό
να το μάθουμε και εμείς; Ύστερα ας νομοθετήσει. Δεν της παίρνει κανείς το
προνόμιο. Ούτε χάθηκε ο κόσμος αν περιμένει ακόμη ένα μήνα. Περίμενε ενάμισυ
χρόνο και πλέον για να «βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο», όπως η ίδια έλεγε.
Εκείνο που ενοχλεί
αφάνταστα, γιατί προσβάλει τον πολίτη και τη νοημοσύνη του, είναι ο τρόπος που
παρουσιάζει την δήθεν αναγκαιότητα της νομοθετικής αυτής παρέμβασης. Κοινός ο
τόπος και απερινόητος ο λόγος. Το δημόσιο συμφέρον που δεν μπορεί να περιμένει
τα εκατομμύρια που πρέπει να πάνε στις κοινωνικές δομές, που δεν προβλέπονται
στον προϋπολογισμό του Κράτους και δεν έχουν τη συναίνεση της Τρόϊκας, αφού οποιαδήποτε
τέτοια έσοδα, βάσει του Τρίτου Μνημονίου που υπέγραψε η ίδια Κυβέρνηση, πηγαίνουν
μόνον στον κορβανά Ευρώπης – δανειστών.
Αλλά το σπουδαίο του
πράγματος είναι και η γενομένη σκηνοθεσία. Εδώ επιστρατεύεται η «σοβαρότητα».
Του ύφους και του θεσμού. Ο Πρόεδρος της Βουλής κάνει «εναλλακτικές» προτάσεις
για τη σύσταση του ΕΣΡ. Δεν περιμένει κι αυτός ένα μήνα να διαβάσουμε το
σκεπτικό της απόφασης. Είναι φανερό ότι
κάτι θέλουνε να προκαταλάβουνε. Και φταίνε αυτοί που είναι υποψιασμένοι για
τις δολιότητες της Κυβέρνησης.
Εδώ χρειάζεται και λίγο μυαλό. Η
ψευτοσοβαρότητα περισσεύει. Γιατί μπορεί
να παριστάνεις το σοβαρό, αλλά δεν μπορείς να προσποιείσαι τον έξυπνο.
Έρχεται η ώρα που απογυμνώνεσαι. Αυτές είναι μέθοδοι των απανταχού «δήθεν». Δεν
υπάρχει περιεχόμενο. Και για να θυμηθούμε τον δεικτικό Όσκαρ Ουάϊλντ, ο οποίος
συνήθιζε να λέγει ότι: η σοβαρότητα είναι το καταφύγιο των ρηχών ανθρώπων.
Εδώ είναι φανερό, ότι η βολονταριστική Κυβέρνηση των
ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι αμετανόητη και στο τηλεοπτικό παιγνίδι της. Η Νεοκομμουνιστική
τακτική δεν της είναι άγνωστη. Κάνει δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω. Έχασε τα
δύο βήματα από το ΣτΕ, κοιτάζει να κερδίσει το ένα. Υπολόγιζε να ελέγχει δύο
τηλεοπτικούς σταθμούς, τώρα θα συμβιβαστεί στον έναν. Αλλά τον έναν τουλάχιστον
τον θέλει. Δεν την ενδιαφέρουν οι Νόμοι, οι δικαστικές αποφάσεις, τι λέει η
Κοινή Γνώμη.
Αυτό το παιγνίδι οι ελάσσοντες
Αντιπολιτεύσεις δεν το ξέρουν ή καμώνονται πως το ξεπερνούν. Ανεπίτρεπτη αφέλεια.
Τίποτε δεν γίνεται στην πολιτική εάν δεν έχει ένα στόχο. Όποιος δεν το
καταλαβαίνει δεν είναι πολιτικός.
Η σύσταση του ΕΣΡ δεν είναι στόχος. Είναι μέσον βάσει του οποίου θα φθάσει η
Κυβέρνηση στο στόχο της. Στόχος
της είναι ο πραγματικός και ουσιαστικός έλεγχος των ΜΜΕ. Όχι μόνον ο
επηρεασμός του, όπως ίσως εγένετο μέχρι τώρα. Θέλει να είναι το αφεντικό. Θέλει
αυτή να ελέγχει, να εκβιάζει και να μην εκβιάζεται. Θέλει τη σιγουριά του δικού
της μέσου και όχι τη διαμεσολάβηση χάριν ενός δανείου ή μιας διαφήμισης. Δεν
θέλει εύνοια, θέλει ουσιαστικά ιδιοκτησία.
Έχει καθεστωτική
αντίληψη η σημερινή Κυβέρνηση. Γι΄αυτό επεμβαίνει στη Δικαιοσύνη, επεμβαίνει στη Διοίκηση, επεμβαίνει όπου ασκείται η εξουσία.
Νοιώθει, παρ’ όλες τις
μεγαλόστομες φανφάρες της ότι έχασε κάθε
πολιτικό και ηθικό έρεισμα στην πολιτική της. Και μάλιστα στο δικό της χώρο.
Τις μεγάλες αντιφάσεις και τα μεγάλα ψεύδη είναι γνωστά. Επαναλαμβάνονται
τακτικά τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα.
Εν τούτοις τα μικρότερα πονάνε πολύ
περισσότερο τα ευφάνταστα μέλη της Κυβερνητικής παράταξης:
• Δεν μπορούν να χωνέψουν τη μεγαλόστομη διακήρυξη Τσίπρα ότι «κανένα
σπίτι δεν θα πέσει σε χέρια Τραπεζίτη». Σήμερα τα σπίτια προσφέρονται στα funs.
• Ο
σύντροφος Παππάς
και άλλοι σύντροφοι έχουν γράψει λαύρα κείμενα που εξήγγειλαν το τέλος των παρελάσεων γιατί δήθεν οι
παρελάσεις αποτελούν φασιστικό κατάλοιπο. Σήμερα οι παρελάσεις παίρνουν μεγάλες
διαστάσεις, σε ευρύτητα και βάθος και μάλιστα η Κυβέρνηση εβράβευσε και αυτόν
τον δημοσιογράφο που τις μεταδίδει.
• Δεν ξεχνούν ποτέ ότι ο Ευρωβουλευτής συν.
Παπαδημούλης κατήγγειλε αυτούς που υπεστήριζαν ότι η Κυβέρνηση της Αριστεράς θα
συνεργαζόταν με τον Καμμένο. Σήμερα ο εν λόγω σύντροφος βρίσκεται αγκαλιά με
τον Καμμένο και συνεχίζει.
• Δεν είναι πολύς ο καιρός που η συν.
Σβίγκου (Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ) υπέγραφε μανιφέστα αντιφασιστικού πάθους κατά
του Βυρ. Πολύδωρα και σήμερα ο Πολύδωρας έγινε σύμβολο της αντιφασιστικής μάχης
κατά της διαπλοκής.
− Δεν υπάρχει
καλοπιστία ούτε αξιοπιστία σε τούτη την Κυβέρνηση. Γι’ αυτό δεν χωρεί ούτε
δικαιολογείται πολιτική αφέλεια έναντι της προσέλευσης με μορφή προβάτων των
συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ. Ύπουλοι και δόλιοι είναι. Δεν έχουν κανένα λόγο.
− Δεν συγχωρείται η
πολιτική αφέλεια. Στην προκειμένη περίπτωση είναι εγκληματική. Και δεν νοείται
να εκφέρεται από ιστορικές παρατάξεις. Όποιες και αν είναι. Γιατί θα οδηγηθούν
με βεβαιότητα στον αφανισμό.
− Καιρός για σκέψη
και αποφάσεις.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
