Δεν είναι πρωτόφαντο
γεγονός.
Όπως δεν είναι
πρωτόφαντες και οι αρχές της επιείκειας. Είναι, όμως, εξαιρετικά ενοχλητικό,
μετά τα τόσα δεινά που περνά η Πατρίδα μας και την τόσο βαθιά οικονομική κρίση
της Κοινωνίας μας, να επαναλαμβάνονται οι ίδιες αμαρτωλές διαδρομές.
Γιατί, όπως
αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, η κρίση είναι βαθύτερη. Είναι ηθική και
πνευματική.
Ερέθισμα μου έδωσε η
ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου. Με
κατανόηση αντιμετώπισε η κοινωνία μας τις λεγόμενες «καταλήψεις», των σχολείων.
Και με επιείκεια. Όχι με αποδοχή. Ακραίες μορφές διαμαρτυρίας που δεν αρμόζουν
ούτε στην ηλικία των μαθητών (13-15 ετών συνήθως), ούτε δικαιολογούνται από την
μέχρι τότε πνευματική τους ωριμότητα.
Εδώ ακριβώς αναμένεις
τον παιδαγωγό, το δάσκαλο, να διαπαιδαγωγήσει τα νεαρά αυτά βλαστάρια της ζωής
στις αξίες της ζωής και του πνεύματος, να τους δείξει το δρόμο της αρετής και
του καθήκοντος, ως ανθρώπων και ως προσωπικοτήτων.
Αλλά οι από καθέδρας
«παιδαγωγοί» περί άλλα τυρβάζουν και εκτός τόπου και χρόνου βρίσκονται. Ιδού τι
διαλαμβάνουν στην «ανακοίνωσή» τους, με
αφορμή τη δίκη καταληψιών μαθητών του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου:
«Η ανεξαρτησία του
μαθητικού κινήματος πρέπει να είναι σεβαστή από όλους. Το μαθητικό κίνημα έχει
τη δική του ιστορία, τις δικές του δομές και η επιλογή των μορφών πάλης είναι υπόθεση των ίδιων των μαθητών».
Δηλ. οι «παιδαγωγοί» του Ρεθύμνου δεν δίδαξαν
ποτέ τους μαθητές τους τις υποχρεώσεις τους ως μαθητών έναντι της κοινωνίας,
της οικογένειάς τους και των εαυτών τους.
Φαίνετε, ότι δεν εξήγησαν ποτέ στα παιδιά αυτά ότι η κατάληψη είναι παράνομη πράξη, που
επισύρει συνέπειες.
Δεν έκαναν τον
κόπο να επισημάνουν στα
λόγω ηλικίας μειράκια του Γυμνασίου τους ότι
δικαιώματα έχουν και οι άλλοι συμμαθητές τους, που δεν μετέχουν των καταληψιών.
Δεν
ενημέρωσαν τους μαθητές τους ότι το οποιοδήποτε σχολείο της Πατρίδας μας είναι
ελεύθερο στη μάθηση, είναι ανοικτό σχολείο για όλους και δεν έχει κανένας το
δικαίωμα να στερεί τη μάθηση αυτή για οποιοδήποτε χρόνο.
Δεν μπορεί να μην
γνωρίζουν οι «παιδαγωγοί» της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου ότι αν υπάρχουν και όπου υπάρχουν
λειτουργικές ή άλλες ανάγκες των σχολείων, που έχουν σχέση ακόμη και με την
εύρυθμη διδασκαλία των μαθημάτων, αντιμετωπίζονται από τα θεσμοθετημένα όργανα
της μαθητικής Κοινότητας, όπως είναι οι Σύλλογοι Γονέων και διδασκόντων καθηγητών.
Δεν πείθει κανέναν «η
επιλογή των μορφών πάλης» από τους 13χρονους μαθητές, που αναβιβάζει το επίπεδο
αυτών των νεαρών βλαστών σε επίπεδο κορυφαίας σοφίας την οποία κατέκτησαν
προφανώς «δια της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος» και υψηλής πολιτικής
ωριμότητας, ώστε να έχουν τη δυνατότητα κριτικής επιλογής κοινωνικών δομών και
ταξικών επιλογών. Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζουμε, όλοι οι Έλληνες από τις
προσωπικές μας εμπειρίες, ότι οι Έλληνες μαθητές ζουν και φοιτούν σε περιβάλλον
αταξικής κοινωνίας και την χαίρονται.
Αντιθέτως, οι
επιδιδόμενοι σε τέτοιου είδους καταλήψεις μας έχουν πείσει ότι επιδιώκουν «όχι
εντατική μάθηση», περισσότερο χρόνο για φροντιστήρια και γιατί βλέπουν το
σχολείο «βαρετό».
Με αυτές τις σκέψεις,
καμία αισιοδοξία δεν γεννάται για την παιδεία των Ελληνοπαίδων.
Η Εκπαίδευση εξ ορισμού έχει υποχρέωση να προσφέρει
Παιδεία. Να στήνει τα θεμέλια της μόρφωσης και της πνευματικής ανέλιξης και
προόδου των παιδιών μας. Και δεν είναι εύκολη αυτή η πνευματική πορεία. Είναι
δύσκολη και επίπονη. Αλλά αξίζει το ταξίδι.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
