Μετά την καταλλαγή του κουρνιαχτού της προπαγάνδας, μπορούμε
νηφάλια με κριτική αυτοσυγκράτηση να προβούμε σε ψύχραιμες διαπιστώσεις. Για το τέλος της διαπραγμάτευσης, για το
αποτέλεσμα, για το μέλλον.
Το αφήγημα της κυβέρνησης περί συμφωνίας, που οδηγεί στην
έξοδο από την κρίση και στην ανάπτυξη προφανώς χρεοκόπησε.
●Εξ όνυχος του λέοντα.
Ο κ. Πρωθυπουργός ισχυρίζονταν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να μην
λάβει ελάφρυνση του χρέους, απο την Ε.Ε.
Εν τούτοις ψήφισε τα μέτρα που του υπαγόρευσαν στο Eurogroup το Μάιο του 1017 (22 Μαΐου), χωρίς μετατροπή του χρέους, όπως και εκείνα του Μαρτίου-Απριλίου
2017.
●Να μην ξεχνάμε ότι στις 16 Απριλίου 2017 διαβεβαίωνε σε
συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, ότι «τα μέτρα
δεν θα εφαρμοστούν εάν δεν λυθεί το ζήτημα του χρέους».
Οι αναφορές του ανακοινωθέντος του Eurogroup για το χρέος δεν αφορούν σε
μόνιμες ελαφρύνσεις, αλλά μόνο σε γνωστές διευκολύνσεις στο χρόνο πληρωμής,
πρακτική που συνηθίζεται για όλα τα κράτη από τον ΕSM (ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας).
Για τις λεγόμενες
ελαφρύνσεις δεν υπήρξε καμία δέσμευση για την υλοποίησή τους, αλλά αντίθετα,
απορρίφθηκε αίτημα της κυβέρνησης να απαλειφθεί πλήρως η φράση « εάν χρειασθεί
(if needed) και εις αντικατάσταση αυτής ετέθη η
φράση «στο βαθμό που θα χρειασθεί» και εφ’ όσον η Ελλάδα ολοκληρώσει επιτυχώς το πρόγραμμα.
Έτσι αποδεχθήκαμε την διατύπωση των Ευρωπαίων που
αφήνει ανοιχτό το θέμα πώς θα αποφασισθεί η ελάφρυνση αυτή. Έπειτα το αίτημα
της κυβέρνησης για δυνατότητα παράτασης των δανείων «έως 15 έτη» απορρίφθηκε
επίσης και παρέμεινε η διατύπωση «από 0 έως 15 έτη», που δημιουργεί ευλόγως την
υπόνοια ότι η προβλεπόμενη παράταση μπορεί να είναι «μηδέν -0». Απευκταίο αλλά
δυνατό.
Εν τω μεταξύ η κ
Λαγκάρντ δηλώνει στο Eurogroup την 22 Μαΐου ότι: το χρέος ΔΕΝ είναι βιώσιμο.
Στον απόηχο αυτής της δήλωσης είναι φανερό ότι δεν μπορούμε
να προσδοκούμε πρόσβαση στις αγορές, παρά τη γενική και αόριστη δήλωση του
ανακοινωθέντος του Eurogroup περί στήριξης αυτού στην απόκτηση της εμπιστοσύνης των
επενδυτών.
Όπως δεν
μπορούμε να προσδοκούμε και δεν έγινε η
ένταξη της χώρας μας στην ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής ΚεντρικήςΤράπεζας
(ΕΚΤ), που όλοι αναμέναμε για την επίτευξη ρευστότητας στο τραπεζικό μας
σύστημα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτή δεν θα γίνει, εκτός αν εκτοξευθεί από το
ΔΝΤ άλλη μελέτη περί βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Η φερόμενη
διαπραγμάτευση δέχθηκε την παραμονή του
ΔΝΤ στο πρόγραμμα χωρίς να διαθέσει
χρήματα, με μόνη την αόριστη πρόβλεψη για πιθανό δάνειο 1,8 δις ευρώ « εάν
συμφωνηθούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, γεγονός που μπορεί να μην γίνει
ποτέ.
Αυτή η δημιουργική ασάφεια μας οδήγησε τελικά στο συμπληρωματικό μνημόνιο 5,5 δις ευρώ
για το 2019-2020.
Οι αναφορές σε ενταξιακά προγράμματα και μέτρα περιορίζονται μόνο στην πρόβλεψη δημιουργίας Αναπτυξιακής
Τράπεζας.
Είναι προφανές ότι οι Ευρωπαίοι προβάλλουν μια τέτοια
ανάπτυξη, για να αποφύγουν την περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους. Περαιτέρω, η αναφορά για πρωτογενή πλεονάσματα παρέμεινε
στο 2% του ΑΕΠ και παραπάνω ετησίως από το 2023-2060,ενώ απέρριψαν οι Ευρωπαίοι
τη διατύπωση της κυβέρνησης έως 2%, του ΑΕΠ.
Έτσι, όμως η κυβέρνηση
μας οδήγησε σε διεθνή επιτροπεία ως το
2060. Ίσως αυτό δεν το αντελήφθησαν πολλοί.
Όπως και το
προηγούμενο, ότι έχει δεσμεύσει τη
δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, όπως έκανε η Αγγλία όταν κατακτούσε το
Χονγκ- Κογκ με συμβάσεις για 99 χρόνια.
Οι συγκρίσεις είναι αυτόθροες
και οδηγούν σε ασφαλείς συνειρμούς. Η πραγματικότητα αυτή μας
επιβεβαιώνει τη φράση όλο δηλητήριο του Σόιμπλε αλλά και των ανταποκριτών από
τις Βρυξέλες ότι οι δανειστές και η
Αθήνα είχαν συμφωνήσει σε όλα από τις 22 Μαΐου και η παράταση της τυπικής
συμφωνίας δόθηκε για επικοινωνιακούς λόγους, ιδιαίτερα στο εσωτερικό του
κυβερνόντος κόμματος.
Διότι οι αγαθοί, ευκολόπιστοι,
αλλά και ιδεοληπτικοί Συριζαίοι:
●δεν ξεχνούν από πού ξεκίνησαν
και που κατάντησαν την αριστερή ιδεολογία. ●Δεν ξεχνούν το σκίσιμο των μνημονίων. ●δεν ξεχνούν ότι η μείωση του
αφορολόγητου και το κουτσούρεμα των συντάξεων, έγινε για τον «υπέρτατο στόχο
της μείωσης του χρέους», που δεν έγινε. ●Δεν ξεχνούν ότι η Χώρα έμεινε δυόμιση χρόνια στην ύφεση, κινδύνευσε να γυρίσει στη δραχμή και μάλιστα εντελώς απροετοίμαστα,
έφυγαν για το εξωτερικό πάνω από 60 δις
ευρώ καταθέσεις, που θα έδιναν σήμερα ζωή στην εσωτερική οικονομία, ούτε
ότι εκείνο το υπερήφανο όχι του δημοψηφίσματος, που μετέτρεπε
εν μία νυκτί σε «ΝΑΙ σε ΟΛΑ», δεν
ξεχνούν όλα όσα επισημαίνονται παραπάνω και πολλά άλλα που δεν είναι της
παρουσίασης αυτής.
Μέσα σε όλα αυτά δεν μπορώ να ξεχάσω τη φράση του Πρωθυπουργού από το
διάγγελμα της περασμένης Παρασκευής, «Πράξαμε ορθά που δεν πήραμε ότι μας
έδιναν τρεις βδομάδες πριν», παραβλέποντας όχι μόνο ανταποκριτές και
Σόιμπλε αλλά και την ίδια την πραγματικότητα.
Δεν μπορώ να τα θεωρήσω από
τα συνήθη ψεύδη των πολιτικών. Ευρίσκεται εκτός ορίων και σε διεθνές επίπεδο. Οι εταίροι μας
στην Ευρώπη γελούν με τα καμώματα αυτά. Αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι καμώματα.
Η μονιμότητα της
ψευδολογίας, σε επαναλαμβανόμενους ρυθμούς σε όλα σχεδόν τα θέματα της δημόσιας
διοίκησης, ●ενέχουν: ψυχοπαθολογικές καταστάσεις,
●στοιχεία αυτοκαταστροφής της Χώρας, αδιαφορίας για τους συνοδοιπόρους
του, που αυτοί πληρώνουν τα χειρότερα, ενέχουν στοιχεία σύγχυσης,● περιέχουν στοιχεία ασέβειας
απέναντι στη λογική και στους κανόνες της.
Δεν ευρισκόμεθα προ ομαλών καταστάσεων. Και δεν μπορώ να μην θυμηθώ τον Μπόρις Βιάν
που έλεγε ότι «η σκέψη εξελίσσεται δια της ανωμαλίας». Βρισκόμαστε μπροστά σε
ένα σουρεαλισμό σκέψης. Μου δημιουργείται η έντονη εντύπωση ότι διαβάζω τους
μαθητές του Αλφρέ Ζερρύ, που
πίστευαν και ήθελαν τον οπαδό τους «να
τα ισοπεδώνουν όλα, ο ίδιος να υποδέχεται και να συλλέγει τα πάντα με την ίδια
ευχαρίστηση».
Έχω γράψει παλιότερα ότι παίζεται ένα θέατρο του παραλόγου. Ε
και! Θα μας πουν οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης, τόσο το χειρότερο για το
παράλογο. Εμείς θα βρούμε κάποια άλλη διαφυγή. Και το νέο μνημόνιο που θα
υπογράψουμε θα το πούμε «δίχτυ ασφαλείας», «πρόγραμμα προληπτικής στήριξης»,
κ.λ.π.
Αλλά υπάρχουμε και εμείς. Τι
πρέπει κατά την κρίση μας να γίνει; Θα
το εκθέσω στο επόμενο σημείωμά μου.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
