Η
συμπεριφορά της ΣΥΡΙΖΑΪΚΗΣ Αριστεράς στην τελευταία δοκιμασία της στη Βουλή,
ήταν τουλάχιστον ντροπιαστική. Ξεπέρασε κάθε ηθικό φραγμό, κάθε ορθολογικό
πολιτικό σπασμό.
Από
το εμφυλιοπολεμικό « Ή εμείς ή εσείς»
του Τσίπρα και το απρόσμενης χυδαιότητας «Στα
τέσσερα εσείς» του Καμμένου, φτάσαμε αισίως στην τελευταία Βουλή στο άθλιο χαχανητό του Πολάκη, μπροστά
στη συγκίνηση του πρώην Πρωθυπουργού και προέδρου του ΣτΕ Πικραμένου, στο
αναιδές και ιταμό «άει στο διάολο» της
προεδρεύουσας της Βουλής
Χριστοδουλοπούλου προς βουλευτή, τ. Υπουργό και στην παγκόσμιας πρωτοτυπίας
απαίτηση του Κοτζιά και της πλειονότητας των κοινοβουλευτικών μελών του ΣΥΡΙΖΑ «οι κατηγορούμενοι πρέπει να αποδείξουν την
αθωότητά τους».
Εδώ
ξεχνάνε και τον δύσμοιρο και καταταλαιπωρημένο διαφωτισμό και το τεκμήριο της
αθωότητας και του ποιος υποχρεούται να αποδείξει την ενοχή του άλλου, που είναι
για όλες τις Νομοθεσίες του κόσμου, ο κατήγορος.
Δεν
,μπορούν οι άνθρωποι να ξεκοπούν από τη Σταλινική μήτρα. Ας θυμηθούμε το
διάλογο Στάλιν-Μπέρια την εποχή των εκκαθαρίσεων:
«Στάλιν: Έχεις κανένα στοιχείο για τον
Ζηνόβιεφ; Μπέρια: Κανένα και αυτό αποδεικνύει την
ενοχή του. Φρόντισε να τα εξαφανίσει όλα……»!
Τα σχόλια περιττεύουν. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνον
επικίνδυνοι, είναι και αδίστακτοι.
Τι
άλλο να υποθέσει κανείς όταν η Κυβέρνηση προωθεί ακραία πόλωση, που οδηγεί στο
διχασμό συνειδητά, ενώ συγχρόνως επικαλείται τους υφισταμένους κινδύνους από
Βόρεια και Ανατολάς;
Τι
να υποθέσει κανείς όταν ο Τσίπρας ζητεί στη Βουλή από τον Μητσοτάκη να αναλάβει την πολιτική ευθύνη άλλης
Κυβέρνησης (2004-2008) και μάλιστα μη αποδεδειγμένη τουλάχιστον ακόμη
ευθύνη αυτής;
Αλλά
δεν διστάζει να παραπλανεί και πάλι το
Λαό, όταν επικαλείται τις ευθύνες που είχαν αναλάβει εις το παρελθόν ο
Α.Παπανδρέου και ο Κ. Καραμανλής, αλλά
για τις δικές τους Κυβερνήσεις και όχι για των άλλων.
Είναι
φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περνά κρίση Αριστερής Ταυτότητας. Βρίσκεται στην τελική
φάση εφαρμογής του τρίτου μνημονίου, δηλ. του
δικού του μνημονίου, και ετοιμάζεται να αποδεχθεί και τυπικά ένα νέο «πλαίσιο πολιτικής» (έτσι λέγεται τώρα
το ουσιαστικά τέταρτο μνημόνιο).
Δεν
είναι υπερβολή. Είναι πραγματικότης. Ήδη έχει χαραχθεί το περίγραμμά του:
α)πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2022,
β) μείωση συντάξεων το 2019,
γ) μείωση αφορολογήτου το αργότερο το 2020,
δ)
δέσμευση Τραπεζών στο SSM για 40.000
πλειστηριασμούς το χρόνο για την περίοδο 2019-2021.
Χάσμα χωρίζει το τρίτο μνημόνιο, από αυτό
το υπό κατασκευή «πλαίσιο πολιτικής». Άνοιξαν και όλα τα άλλα θέματα εξωτερικής
πολιτικής.
Η Novartis, ήταν μια κάποια λύση,
κατά Κ. Καβάφη.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
