Πρέπει να
ξεκαθαρίσουμε για την πνευματική και κοινωνική μας ισορροπία.
Ο ιστορικός
υλισμός του Μαρξιστικού Μύθου και η Παγκοσμιοποίηση του Καπιταλισμού, είναι οι
δύο όψεις ενός και του αυτού νομίσματος.
Και τα δύο
συστήματα ομιλούν τη γλώσσα των οικονομικών προτεραιοτήτων. Για οικονομική
μονοκαλλιέργεια κα μονοτροπία. Για καταναλωτικό εξανδροποδισμό. Αποβλέπουν σε
χρηστική εκδοχή της Παιδείας. Στην εμπορική εκμετάλλευση κάθε οικονομικού
πόρου.
Αδιαφορούν για
τη γλώσσα των κοινωνικών προτεραιοτήτων. Για την κοινωνία των ανθρωπίνων
σχέσεων, για την άμιλλα, την παιδεία, την καλλιέργεια της πολύπλευρης γνώσης.
Παραβλέπουν τις σχέσεις της κοινωνίας με την πατρώα γη, με τις εστίες της, τους
βωμόύς της, τους τάφους των προγόνων της, το νόημα της κοινωνίας που γεννάει
την ομορφιά της ζωής, τη χαρά της γιορτής, τη σοφία του κάλλους, τη σύλληψη της
Τέχνης και το κάλλος του Πνεύματος. Περιφρονούν τις κοινωνίες που συγκροτούνται
από εθνικά σώματα. Επιδιώκουν την πολτοποίηση των Εθνών και των Λαών.
Τα θησαυρίσματα
αυτά των κοινωνιών των Εθνών θεωρούν ότι διαιρούν τους Λαούς και ότι τους Λαούς
τους ενώνουν μόνον διεθνή ταξικά συμφέροντα.
Ο ενιαίος αυτός ιστορικός υλισμός, δένει τους ανθρώπους
στην οικονομική τους υπόσταση και αδιαφορεί για την αγελαία μορφή που
κινδυνεύει να λάβει η κοινωνία μας.
Γιατί παιδεία και γνώση είναι υποταγμένες στη χρηστική
τους δικαίωση. Δεν υπάρχει τίποτε έξω από την εξασφαλιζόμενη
ωφελιμότητα της οικονομικής «συναστρίας» τους.
Ο ιστορικός
υλισμός είναι μία ιδεολογία. Μία υλιστική ιδεολογία.
Σε αντίθεση με
τον «Ιδεαλισμό», που είναι ονομασία
διδασκαλιών σύμφωνα με τις οποίες η Ιδέα, η συνείδηση, το ψυχικό, το πνευματικό, είναι το θεμελιώδες και το
πρωταρχικό και αποτελεί το πραγματικό όν,
ενώ:
η ύλη η φύση, το σωματικό, είναι παράγωγο
δευτερεύον, εξαρτημένο.
Δηλαδή, σύμφωνα
με την υλιστική αντίληψη, η ύλη
αποτελεί την πραγματικότητα, οι υλικές ανάγκες των ανθρώπων είναι το
κίνητρο της δράσης τους, αυτές αποτελούν την πηγή των δράσεών τους, αφετηρία
για τη διαμόρφωση της συνείδησής τους.
Αντίθετα, ο
Πλάτων- ο θεμελιωτής του αντικειμενικού ιδεαλισμού- θεωρεί ότι οι ιδέες αποτελούν τα πρότυπα των πραγμάτων
και εκφράζουν αυτό που είναι το γενικό και το ουσιώδες στα πράγματα. Οι ιδέες
είναι αυθύπαρκτες, αιώνιες και αμετάβλητες. Μαζί με την ύψιστη ιδέα, την ιδέα του αγαθού, αντανακλώνται στον κόσμο
των πραγμάτων.
Άλλος
εκπρόσωπος του αντικειμενικού ιδεαλισμού ο Χέγκελ (Έγελος) θεωρεί ότι η φύση, ο
υλικός κόσμος αποτελεί το «άλλως – είναι» (την άλλη κατάσταση) της απόλυτης
ιδέας.
Στη σύντομη αυτή
φιλοσοφική παρένθεση, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Μάρξ, δεν έκανε τίποτε άλλο
στη θεωρία από του να αναποδογυρίσει την ιδεαλιστική θεωρία του Χέγκελ, δηλαδή τον πρωταρχικό ρόλο της Ιδέας,
της συνείδησης κ.λ.π. του Χέγκελ, τον έδωσε στην ύλη.
Αλλά ας επανέλθουμε
στην πολιτική διάσταση των πραγμάτων.
Η πολιτική αντιμετώπιση του
ιστορικού υλισμού και της Παγκοσμιοίησης δεν γίνεται με ιδέες, αλλά με
πρακτικές που προβάλλουν ανάγκες και ιεραρχήσεις έξω-οικονομικών
προτεραιοτήτων. ●Που αναδεικνύουν το πνευματικό και συνειδησιακό πρωτείο της
κοινωνικής δράσης και όχι το εκμαυλιστικό στοιχείο οικονομισμού της κοινωνίας
μας.
●Που
καταδεικνύουν την αναγκαιότητα καταπολέμησης της γραφειοκρατίας και της
ανικανότητας της διαχείρισης με αξιοκρατικά ηλεγμένους υπαλλήλους, μακράν
κομματικών επιλογών και σκοπιμοτήτων, με καταξίωση της αριστείας, με ανάδειξη
των ταλέντων στο χώρο του Πνεύματος και της Τέχνης.
Αυτοί θα
καταξιώσουν την ύλη, θα αναπτύξουν την παραγωγή, θα δώσουν οικονομική ώθηση
στην κοινωνία και την Πατρίδα μας.
Τηλεόραση και
Ραδιόφωνο δεν θα δέσμια της
εμπορικής (οικονομίστικης) εκμετάλλευσής τους, αλλά θα ασκούν πραγματικά
λειτούργημα ενημέρωσης, απεξαρτημένα από εξηλιθιωμένα προτάγματα ανθρώπινης
εξαθλίωσης και εξαχρείωσης, υποταγμένα καθαρά και αποκλειστικά σε οικονομικούς
υπολογισμούς.
Για να
επανέλθει η αξιοπρέπεια στη δημόσια ζωή μας πρέπει να επιλέγονται πρόσωπα διακατεχόμενα από την ιδέα του
Πλατωνικού «αγαθού», γιατί απ΄αυτούς θα απορρέει η εντιμότητα και θα διδάσκεται
το παράδειγμα της χρηστής διοίκησης.
Τα σχολειά μας
και τα Πανεπιστήμιά μας πρέπει να
γίνουν κέντρα του Πνεύματος, του καλού κάγαθού, υπηρέτες της Επιστημοσύνης και
όχι του κομματικού σκοταδισμού. Πρέπει
να τιμούν τις θεότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών, να αμιλλώνται με τα ξένα
Πανεπιστήμια, να αξιώνονται στη διεθνή Πανεπιστημιακή Κοινότητα και να
απαλλάξουν τα παιδιά μας από την αγραμματοσύνη, την πενία της αγλωσσίας και την
εφιαλτική μικρόνοια.
Ανοιχτά μυαλά
έχουμε και θα τα αναδείξει η πραγματική παιδεία, που μας λείπει.
Είναι καιρός να
συνειδητοποιήσουμε ότι η ύλη έχει
γίνει για να υπηρετεί το πνεύμα και όχι να το εξουσιάζει.
Το
πνεύμα δεν καταλύεται από κανένα φυσικό φαινόμενο.
Αντίθετα με την ύλη. Αυτή υπηρετεί τον άνθρωπο, συντρέχει
στις ανάγκες του, όχι για τον
καθυποτάξει και τον πολτοποιήσει,
αλλά για να
συνοιδοπορεί μαζί του στο δρόμο της ιστορικής του πορείας. Μέχρι την ολοκλήρωσή
του.
Και ίσως να
αναφωνήσει μαζί με τον Μέναδρο:
«Ως χαρίεν ο άνθρωπος, ότε άνθρωπος είη».
ΓΙΑΝΚΟΣ
