Ο πόλεμος κατά
του κορωνοϊού, δημιούργησε πολύ μεγάλη
υγειονομική κρίση. Καμία μεγαλύτερη κρίση, δεν πέρασε ο κόσμος μετά τον Β’
Παγκόσμιο Πόλεμο.
Την κρίση αυτή
του ιού, ακολουθεί κατά αναγκαιότητα και η οικονομική κρίση. Αυτή θα είναι
χειρότερη της πρώτης. Η οικονομία, όπως και στις κρίσεις μετά τους παγκόσμιους
πολέμους, θα υποστεί σαρωτικό πλήγμα. Αμέσως θα δοκιμαστεί, όπου δεν
καταρρεύσει, η παραγωγή και η ζήτηση.
Στις περιπτώσεις
αυτές, μέχρι πριν από τις νεοφιλελεύθερες απόψεις, ενεργοποιείτο το Κράτος,
προκειμένου να ελεγχθεί η πτώση της οικονομικής δραστηριότητας και η εξαφάνιση
των εισοδημάτων.
Το ίδιο θα γίνει και τώρα.
Το Κράτος θα
είναι ο ρυθμιστής της νέας οικονομικής κρίσης.
Ελλείμματα και χρέη θα επιστρέψουν. Σε Χώρες όπως η δική μας, που
ευρίσκετο σε έξοδο από την κρίση της τελευταίας δεκαετίας, υπάρχει κίνδυνος
παράτασης της δημοσιονομικής λιτότητας, με ενδεχόμενες πολιτικές και κοινωνικές
συνέπειες. Ο Κευνσιανισμός εμφανίζεται
πιο ρεαλιστής.
Αυτή τη φορά
υπάρχει και η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε). Αλλά η κρίση, επηρεάζει το ίδιο σχεδόν όλα
τα κράτη της. Με διαφορά μεγέθους. Αλλά είναι βαθιά και ασύγκριτη από τις
προηγούμενες κρίσεις. Δεν φαίνεται να συμμερίζεται την αλληλεγγύη μεταξύ των
εταίρων της.
Σε αυτή την συγκυρία, η Ιταλία
είναι το μεγαλύτερο θύμα. Με μεγάλα ελλείμματα και τεράστιο δανεισμό.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα
(Ε.Κ.Τ.) προγραμμάτισε διάθεση 750 δις, για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής
κρίσης. που η διοίκηση της Ε.Ε. δεν ενέκρινε για την ώρα. Η Ε.Ε. έκανε άρση των
περιορισμών που προβλέπει το σύμφωνο σταθερότητας κ.λ.π. Αλλά αυτά είναι
παυσίπονα. Δεν αντιμετωπίζουν τη κρίση.
Εδώ υπάρχει
ακόμα ο κίνδυνος, όλη αυτή η κρίση, να διεγείρει νέες εσωτερικές αντιθέσεις και
να μη δυνηθεί να αποτρέψει συγκρούσεις στο εσωτερικό των κρατών, καθώς και να
απομακρύνει την εκτροφή νέου αντιευρωπαϊκού πνεύματος. Διότι σε όλες αυτές τις
κρίσεις, αναδύεται ο εθνικισμός (ίδετε φασισμό Μουσολίνι, Χιτλερισμό) ή ανεξέλεγκτος αυταρχισμός (δεξιός ή αριστερός, όπως Σοβιετικός
Κομμουνισμός).
Το κακό είναι
ότι : στη σημερινή παγκόσμια κρίση, απουσιάζουν οι Η.Π.Α.
Σε όλες τις μεγάλες κρίσεις ήταν
παρούσες, ως πρώτη παγκόσμια δύναμη. Τόσο στις παγκόσμιες συγκρούσεις (πρέπει
να θυμόμαστε το σχέδιο Μάρσαλ) όσο και στις κρίσεις του πρόσφατου
παρελθόντος (Aids, ebola, SARS), που προέκυψαν από
τις πανδημίες των άνω ιών. Τότε είχαν ηγετικό και συντονιστικό ρόλο. Σήμερα
φαίνονται κλεισμένες στο καβούκι τους, να έχουν απεμπολήσει το διεθνή τους ρόλο
και οδηγούνται από λαϊκιστή χωρίς ιστορική συνείδηση.
Η επερχόμενη
μετά τον κορωνοιό και εξαιτίας αυτού οικονομική κρίση, αντιμετωπίζεται μόνο με ένα
διπλάσιο σχέδιο Μάρσαλ.
Στο πλαίσιο της αντιμετώπισης αυτής, υπήρξε η
πρόταση των εννέα κρατών της Ευρώπης, για την έκδοση ευρωομολόγου. Είναι ένα
οικονομικό εργαλείο, που αρχίζει με αισιοδοξία την αντιμετώπιση της κρίσης.
Η
αλληλεγγύη της Ευρώπης, όμως, χάθηκε στα πανγερμανικά σχέδια. Η Γερμανία
κοιτάζει μόνο τον εαυτό της. Και μαζί της οι δορυφόροι που έφτιαξε τόσα χρόνια,
όπως η Ολλανδία.
Διότι η Ευρώπη
θα αντιμετωπίσει τα διλήμματα, που αντιμετώπισε στη κρίση του 2008- 2010. Πολύ
περισσότερο τώρα που όλοι προβλέπουν μεγάλη ύφεση. Διότι μετά την ύφεση, θα
υπερφορτωθούν με χρέη τα κράτη της, σε δυσθεώρητα ύψη. Και τότε θα επανέλθουν
οι πρακτικές της λιτότητας, που οι Έλληνες έχουμε ζήσει στο πετσί μας.
Η Γερμανία αντέχει
περισσότερο από τις άλλες χώρες. Γιατί μέχρι τώρα έχει εκμεταλλευτεί την
αβουλία των άλλων Ευρωπαίων και την αφαίμαξη των οικονομικών των χωρών του
Νότου. Τώρα θα δούμε πως η Γερμανία θα δείξει την αλληλεγγύη της στις χώρες,
που την κατέστησαν πλούσια.
Και η πατρίδα
μας θα υποστεί αυτή τη λαίλαπα της κρίσης.
Απαιτείται
σοβαρότητα και προγραμματισμός. Θα χρειαστεί η οικονομία πακτωλό χρημάτων για
να πάει μπροστά. Αυτά πρέπει να εξασφαλίζονται από τώρα. Οι εξαγγελθείσες
παροχές έως τώρα και εφόσον συντελούν στην οικονομική συντήρηση και την
κοινωνική συνοχή, είναι ωφέλιμες και απαραίτητες. Δεν
πρέπει με κανένα τρόπο να υποκύψει στις λαϊκίστικες φωνές, είτε αφελείς είτε
ύποπτες (από αντιπολίτευση) για πλούσιες παροχές. Εδώ αντέξαμε δέκα χρόνια
λιτότητας. Δεν θα βγάλουμε άλλους δυο μήνες το πολύ; Εκεί εστιάζεται το peak
της οικονομικής κρίσης. Πρέπει να είμαστε πανέτοιμοι, με ενεργά τα οικονομικά
μας εργαλεία ως χώρα. Τότε έρχεται ο λογαριασμός.
Το μαξιλαράκι
της Ε.Ε. των 37 δις, πρέπει να μείνει ανέπαφο εως τότε. Αυτό είναι το «οξυγόνο», για την οικονομία. Από το Κράτος
και όχι από τις επιχειρήσεις, που και αυτές θα καταφύγουν στο Κράτος τελικά.
Για συνειδητοποιήσουμε
την αξία της παρέμβασης του Κράτους στην Οικονομία και τον κρίσιμο ρυθμιστικό
του ρόλο στην Κοινωνική Πρόνοια της Πολιτείας μας.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
