Η κοινωνία μας βρίσκεται εγκλωβισμένη από τον κλοιό που εδημιούργησε η υγειονομική κρίση από τον Κορωνοιό. Πολλαπλασιαστική η κρίση και οι συνέπιες της από εκείνες πρώτου κύματος του Μαρτίου 2020. Πολλαπλάσιοι οι πληττόμενοι, πολλαπλάσιοι οι νοσούντες, πολλαπλάσιοι οι νεκροί!!!
Κοινή διαπίστωση της αύξησης της
αποτελεσματικότητας του επιθετικού ιού, ο συγχρωτισμός των πολιτών μεταξύ μας.
Φάνηκε ότι τα διάφορα άλλα μέσα, μάσκες,
αποστάσεις κ.λ.π. δεν έφερναν ουσιαστικό αποτέλεσμα, ούτε ανάσχεση σοβαρή στη
βουλιμία του ιού.
Αποφάσισε η Κυβέρνηση, πιο αποτελεσματικό
μέτρο και ίσως ύστατο μέτρο. Το Lockdown. Άρχισε να εφαρμόζεται. Με κάποιες αντιδράσεις στην
αρχή, με κάποιες διαμαρτυρίες, οι οποίες άρχισαν να κοπάζουν όταν βλέπαμε
μπροστά μας την αύξηση των θυμάτων από τον ιό και την αύξηση του
"θυμού" του.
Μάλιστα, όλοι σχεδόν από τον αντιπολιτευτικό
χώρο, κατέκριναν την Κυβέρνηση για το χειρισμό της πανδημίας στη φάση αυτή,
γιατί καθυστέρησε να λάβει μέτρα, έπρεπε να λάβει και άλλα κ.ο.κ.
Ήρθε η μέρα της επετείου του Πολυτεχνείου.
Προβληματισμός στην Κυβέρνηση και τον πολιτικό κόσμο. Η Αντιπολίτευση ασφυκτιά.
Δυο μεγάλα προβλήματα αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση. Την πανδημία και την
Ελληνοτουρκική κρίση.
Αλλά αντιπολίτευση στην πανδημία δεν
γίνεται όταν πρόκειται για παγκόσμιο πρόβλημα δημόσιας υγείας, αλλά ούτε και
στα Ελληνοτουρκικά, τώρα που είναι ουσιαστικά σε πολεμική έγερση η χώρα έναντι
της Τουρκίας. Μια αντιπολίτευση στη φάση αυτή στα Ελληνοτουρκικά, θα εκληφθεί
οπωσδήποτε ως βήμα εύνοιας προς τον Ερντογάν.
Ενόμισε ότι μπορεί να κάνει κάτι στην
Επέτειο του Πολυτεχνείου. Η Κυβέρνηση μπροστά στην πραγματικότητα του Κορωνοιού
που σαρώνει την κοινωνία μας αποφασίζει την απαγόρευση συγκεντρώσεων και
πορειών εις μνήμην του Πολυτεχνείου. Αυτή είναι μια πραγματικότητα.
Η αντιπολίτευση δεν το χωνεύει. Θέλει να
πρωταγωνιστήσει. Έχει εξαντλήσει τις ανοχές και την υπομονή της.
Το μεταμοντέρνο
πρόβλημα της Αριστεράς υψώνεται προκλητικό μπροστά της. Εν τούτοις έχει χάσει
τις ενστάσεις του. Έχει απολέσει το αρχικό ενδιαφέρον της. Ό,τι και αν πει, το έχει ξαναπεί. Άρχισε να παραληρεί.
Θυμήθηκαν τον Λαμπράκη, αλλά τον έμπλεξαν με τον Χρήστο και όχι τον Γρηγόρη.
Αλλά μια φορά αποδείχτηκε ότι στην Ελλάδα η
ουσία των πραγμάτων ενδιαφέρει ελάχιστα. Σε κάθε είδους κρίση ρόλο έχει η
φαντασία, για την εντατικοποίηση της πρόκλησης και της εναντίωσης στην
Κυβέρνηση.
Έτσι η Αντιπολίτευση αρνήθηκε την
πραγματικότητα. Αλλά και ο δικός τους, ο Γάλλος διανοούμενος Ντιντιέ Εριμπόν
παραδέχεται ευθέως, ότι "Δεν είναι αριστερό να αρνείσαι την
πραγματικότητα". Δεν μπορούν οι δικοί μας αριστεροί να καταλάβουν ότι
ο καταγωγικός διεθνισμός του μαρξισμού-
λενινισμού είναι αδύνατον να μετασχηματιστεί σε μια αριστερά με εντοπιότητα και
ιθαγένεια, πολιτική έπαλξη με κοινωνικές προτεραιότητες. Έχουν υποστεί τη μετάλλαξη
εκ των πραγμάτων και του περιβάλλοντος της ατομοκεντρικής επιλογής.
Γι’ αυτό στην απαγόρευση των συναθροίσεων
αντέταξαν την άρνηση με τον ισχυρισμό ότι δεν θέλει ο Μητσοτάκης να γιορτάσουμε
το Πολυτεχνείο. Άρχισαν από εκεί και πέρα να διατείνονται ότι είναι εχθροί της
ελευθερίας, θέλει το κακό μας, αυτός κερδίζει όταν υποφέρουμε εμείς.
Οι διάφορες παρατάξεις άρχισαν να μιλάνε
για αντισυνταγματικότητα της απαγόρευσης, ακόμη και η ΜΚΟ Διεθνής Αμνηστεία,
κατήγγειλε το μέτρο με το" θολωμένο δογματισμό ανεπίσημης συνιστώσας του
ΣΥΡΙΖΑ" σε ΜΜΕ, καλλιτέχνες κ.λ.π. Όλοι αυτοί άφησαν στο σπίτι τους την
κοινωνική τους υπευθυνότητα και
ξιφούλκησαν κατά της πραγματικότητας. Αλλά αυτό πλέον παίρνει μορφή
παθολογικής εικόνας, όταν η αντισυνταγματικότητα δεν απορρίπτεται μόνον από
διακεκριμένους συνταγματολόγους ( Αλιβιζάτος), αλλά και από το αρμόδιο
Δικαστήριο, δηλ. το Συμβούλιο της Επικρατείας, εις τον οποίον οι ίδιοι (
Βαρουφάκης) προσέφυγαν.
Εν τούτοις, δεν απεφεύχθησαν καταστάσεις
του θεάτρου Σκιών, με τα καμώματα των πρωταγωνιστών του, άλλος ως μοναχικός
καβαλάρης να γιορτάζει το Πολυτεχνείο στο χώρο που ήταν το ΕΑΤ-ΕΣΑ, που δεν
είχε σχέση με το Πολυτεχνείο, άλλος ως Θιβετιανός φαλακρός μοναχός, να κάθεται στο έδαφος με
μια ταμπέλα για να σώσει τη Δημοκρατία και ο άλλος ως γνήσιος μπολσεβίκος να
εξαπατά τις Αρχές και την Αστυνομία με προσχηματικά SMS, για να συγκεντρώσει καμιά χιλιάδα άτομα έξω από το
Μέγαρο Μουσικής (προ της Αμερικανικής Πρεσβείας) για την καθιερωμένη φιέστα διαμαρτυρίας.
Και το σπουδαιότερο να γνωρίζει προφανώς,
ότι στην τελευταία συνάθροιση θα είχε την αντίδραση της Αστυνομίας, η οποία
μετά την πρωινή ανοχή της, δεν θα ανεχόταν την συνάθροιση των ίδιων για δεύτερη
φορά. Από εκεί και πέρα την πείραξε η επέμβαση της Αστυνομίας, που ήταν
επιβεβλημένη, ακόμη και για το κύρος της, που "επιτέθηκε στο Λαό".
Δυστυχώς, πέραν από την απαξιωτική
συμπεριφορά των αντιπολιτευομένων αυτών φοβούμαι ότι το ξέσπασμα αυτό της
περιόδου αυτής, ήταν η αταβιστική εκδήλωση μιας νοσηρής νοοτροπίας που δεν
θεραπεύτηκε ποτέ. Στο προσκήνιο το θέατρο, η προπαγάνδα, η συνθηματολογία, όλα εκτός πραγματικότητας.
