ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΟΙ ΚΑΙ «ΣΩΤΗΡΕΣ»
Του Γιάννη Καζάκου
Λίγοι Έλληνες, δυστυχώς, έχουν αντιληφθεί ότι η Πατρίδα μας έχει εισέλθει στο πεδίο της Διεθνούς Οικονομικής Τρομοκρατίας.
Η βιβλιογραφία μας οδηγεί ευθέως από τη Σχολή του Σικάγου (Φρήντμαν) έως τα πρόσφατα χρόνια του Δ.Ν.Τ. και της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (σοκ ΒΟΛΚΕΡ ή σοκ χρέους ή κρίση του χρέους).
Ο Φρήντμαν και οι οπαδοί του (Σχολή του) με απλά λόγια ήταν και είναι υπέρ της «απελευθέρωσης των αγορών». Αυτή η απελευθέρωση, που όχι τυχαία, ήταν και προϋπόθεση για τη χορήγηση δανείων από το Δ.Ν.Τ., περιελάμβανε ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση, περικοπές (έως μηδενισμό) των κοινωνικών δαπανών.
Αυτό το μοντέλο αγοράς προωθήθηκε σε όλον τον πλανήτη. Βασικά υιοθετήθηκε από τη μήτρα του καπιταλισμού, που είναι οι ΗΠΑ και οι οικονομικές δυνάμεις που επηρεάζουν και καθοδηγούν τις Κυβερνήσεις της.
Επικρατήσασα ιδέα της Σχολής αυτής υπήρξε το «modus operandi», δηλαδή η ιδέα της εκμετάλλευσης κρίσεων και καταστροφών.
Αυτές οι κρίσεις δεν είχαν, ούτε έχουν επιλεκτικότητα. Μπορεί να είναι κάθε μορφής. Από φυσικές καταστροφές (τσουνάμι Σρι Λάνκα, Νέα Ορλεάνη ΗΠΑ), από πολεμικές αιτίες (Φώκλαντ – Θάτσερ, συντριβή ανθρακωρύχων – ιδιωτικοποιήσεις τεράστιες η πόλεμος κατά Σερβίας (1999) και ταχύτατες και ευρύτατες ιδιωτικοποιήσεις), από τρομοκρατικές ενέργειες (11-9-2001 ΗΠΑ, όπου με την κήρυξη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, επεξέτεινε τους σταυροφόρους της ελεύθερης αγοράς και σε εταιρείες εργοληπτικές, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, υπηρεσιών ασφαλείας, στη «βιομηχανία» Εθνικής ασφάλειας κ.λ.π.), από δικτατορίες (Λατινική Αμερική, Νότια Αφρική), από οικονομικές κρίσεις ή κατά κανόνα κρίσεις χρέους (στην Ασία 1997-1998 που ανάγκασε τις φοβερές δυνάμεις της Ασίας στη «μεγαλύτερη εκποίηση επιχειρήσεων που πραγματοποιήθηκε ποτέ σε ολόκληρο τον κόσμο», όπως χαρακτήριζε το The New York Times Magazine (31-3-1998) ή από απολυταρχικά καθεστώτα (Χιλή 1970, Κίνα τέλη της δεκαετίας του 1980, Ρωσία στη δεκαετία του 1990).
Η επιβολή των μεθόδων αυτών δεν βασίζεται πάντοτε στην απροκάλυπτη βία. Αυτές οι κρίσεις χρέους κυρίως μεθοδεύονται και ευδοκιμούν από την εξασθένιση των αντιστάσεων της Κοινωνίας.
Για να εξασθενίσει όμως η αντίσταση των μαζών δεν αρκεί η κρίση η οικονομική, ούτε οι αιματηρές περικοπές, ούτε οι διαγραφές των κοινωνικών δαπανών.
Χρειάζεται κάτι άλλο, μη υλικό ή υλιστικό. Πρέπει να διοχετευθεί στην Κοινωνία ένα ΣΟΚ, ένα ΔΕΟΣ που να διατρανώνει τους φόβους και κινδύνους για ολοκληρωτικές καταστροφές, να διεκτραγωδεί τις συνέπειες κόλασης που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε, που οι πλείστοι των ανθρώπων δεν μπορεί να κατανοήσουν. Έτσι μοιραία θα αποδεχθούν το οδυνηρό γεύμα που ετοιμάζουν και μάλιστα θα είναι και ευχαριστημένοι.
Αυτή η τραγικότητα της εποχής μας, δεν έχει περιγραφεί ποτέ από σύγχρονο δραματουργό.
Νύχτα και μέρα, με δήθεν αντικειμενικότητα και απροκάλυπτα όλοι οι δημόσιοι φορείς (Κυβέρνηση, Τύπος, Τηλεοπτικά μέσα, θεσμικοί και εξωθεσμικοί παράγοντες) κόπτονται να πείσουν τους Έλληνες ότι εάν δεν υπογράψουμε τα Μνημόνια (το πρώτο δεν έχει ψηφισθεί από τη Βουλή και δεν είναι νόμιμο), το μεσοπρόθεσμο και τη νέα δανειακή σύμβαση, καταστραφήκαμε, την επόμενη μέρα δεν θα έχουμε να φάμε.
Βέβαια δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν σκέφθηκε κανένας τηλεοπτικός ή άλλος δημοσιογράφος να τους ρωτήσει να μας πουν, πως από 87 δις ΕΥΡΩ της δόσης του δανείου που περιμένουμε, εκ των οποίων τα 83 δις ΕΥΡΩ θα πάνε κατευθείαν στους δανειστές, εμείς θα λύσουμε τις καταστροφές που προαναγγέλλουν; Δεν θα πεινάσουμε και δεν θα καταστραφούμε επειδή θα μας μείνουν 4 δις; Υπάρχει σοβαρή απάντηση επ’ αυτού;
Αλλά εάν αυτό συμβεί, τότε όλα τα δανεικά θα γίνουν δραχμές, δηλαδή θα αντιστοιχούν στην υποτιμημένη εκ των πραγμάτων δραχμή που θα επανέλθει. Τότε ποιος θα είναι ζημιωμένος εξ ίσου με τον άλλον;
Θα δεχθούν οικειοθελώς οι δανειστές μας να μας πτωχεύσουν για να χάσουν τα λεφτά τους; Ας είμαστε σίγουροι ότι το συμφέρον τους το γνωρίζουν πολύ καλά.
Γι’ αυτό προσπαθούν να εισπράξουν τα γρηγορότερο όσο μπορούν περισσότερα, ώστε η ζημιά γι’ αυτούς ναν είναι αμελητέα.
Βασικός μοχλός για την επιτυχία τους αυτή είναι η ψήφιση από τη Βουλή της νέας δανειακής σύμβασης. Και πιο συγκεκριμένα και ειδικά η υπαγωγή του δανείου στο Αγγλικό Δίκαιο.
Δεν πρόκειται για τυπική αναφορά ούτε σύνηθες γεγονός στις συναλλαγές αυτές. Γιατί αν ήταν έτσι, τότε στην έσχατη ανάγκη θα μπορούσαμε να το ανεχθούμε, αφού εμείς πιστεύουμε ότι το Έθνος μας θα πληρώσει όλες τις υποχρεώσεις του, δίκαιες και άδικες, στους δανειστές του. Αρκεί να μας αφήσουν αυτοί.
Διότι με τα σημερινά δεδομένα και των κυρίων υπευθύνων που αναφέρονται επίσημα, το ΧΡΕΟΣ μας ΔΕΝ είναι βιώσιμο με τους όρους που μας βάζουν. Είναι βέβαιο για τους δανειστές μας για τους εταίρους μας της Ευρώπης, ότι δεν θα εξυπηρετηθεί. Τότε αναγκαστικά θα επέλθει το «πιστωτικό γεγονός» που θα επιφέρει και την επίσημη πτώχευση. Αυτή μπορεί να είναι συντεταγμένη ή ασύντακτη, στη χειρότερη περίπτωση.
Όσο βρισκόμαστε στο νομικό σημερινό καθεστώς, οι δανειστές και οι ξένοι δεν πρόκειται να αποτολμήσουν καμίας μορφής πτώχευση. Διότι έχουν να χάσουν πάρα πολλά.
Εάν, όμως, υπαχθούν οι συμβάσεις μας στο Αγγλικό (Βρετανικό) Δίκαιο, τότε τα δάνειά μας παραμένουν σε ΕΥΡΩ και εάν επέλθει πτώχευση της χώρας λόγω χρέους της, οπότε και υποτιμημένο το Ελληνικό νόμισμα, θα πληρώνει τους δανειστές με την αξία του ΕΥΡΩ. Δηλαδή οι δανειστές δεν έχουν να χάσουν τίποτε και μόνον η Ελλάδα θα χάσει σε όλα τα επίπεδα.
Και αυτό θα συμβεί, πέραν του γεγονότος ότι με την υπαγωγή και μόνον του δανειστικού δανείου στο Αγγλικό Δίκαιο, αυτομάτως οι δανειστές έχουν δικαίωμα υποθήκης, προς ικανοποίηση των απαιτήσεών τους, εφ’ όλης της Ελληνικής περιουσίας, κινητής, ακίνητης κ.λ.π., σημερινής, καθώς και μελλοντικής.
Εάν δηλαδή βρεθούν υδρογονάνθρακες κ.λ.π. στο υπέδαφος της Ελλάδος, τα προϊόντα αυτά είναι υποθηκευμένα υπέρ των δανειστών νυν και αεί. Διότι η δανειακή σημερινή και μελλοντική επιβάρυνση δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Υποθηκεύουμε από τώρα το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας και ουσιαστικά ξεπουλάμε την Εθνική μας κυριαρχία και κληρονομιά μας.
Διότι υπενθυμίζουμε και πάλι ότι με τις εθνικοποιήσεις που γίνονται παράλληλα: γης, ακινήτων και επιχειρήσεων δεν θα υπάρχει ίχνος Εθνικής οικονομίας και αξιοπρέπειας.
Βαδίζουμε εθελόδουλα στην μόνιμη υποτέλεια προς αιώνια καταισχύνη.
Η Τρομοκρατία της καταστροφής δεν πρέπει να περάσει. Είναι απάτη. Με την περιουσία της Πατρίδας μας, την εθνική μας κληρονομιά και τη γεωπολιτική μας θέση δεν πρόκειται να καταστραφούμε ποτέ. Να δοκιμαστούμε. Ναι. Να μας εξαφανίσουν ΠΟΤΕ.
Γι’ αυτό είναι η ώρα για το μεγάλο ΟΧΙ στους τρομολάγνους της ψυχής μας.
Το πνεύμα είναι αδούλωτο.
