Η αριστερά έχει μια δικαιολογημένη πολιτικά φιλοδοξία να κυβερνήσει. Δεν έχει καταλάβει, όμως, ακόμη, ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεπεράσει τις παιδικές της ασθένειες. Και όσο υπήρχε το Σοβιετικό καθεστώς, μπορούσε να εκτρέφει ελπίδες της μορφής εκείνης. Τώρα πια δεν δικαιολογείται με τίποτε. Ούτε την κοινωνική συγκυρία παρακολουθεί, ούτε την πολιτική ποικιλομορφία στην αναγκαιότητα των καιρών μας.
Η αριστερά δεν έχει αντιληφθεί το πρόβλημα. Εάν το είχε αντιληφθεί είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτή θα ήταν η κατ’ εξοχήν υποδοχέας των αγανακτισμένων, φτωχοποιουμένων και δοκιμαζομένων κοινωνικών στρωμάτων. Αλλά δεν είναι. Και δεν είναι γιατί δεν έχει πολιτική για το μεταναστευτικό, γιατί δεν πείθει ως αξιόπιστος αντιμνημονιακός και αντισυστηματικός φορέας, γιατί αποφεύγει να τοποθετηθεί πάνω στο ζήτημα του Έθνους.
Η αριστερά πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση της και τη σχέση της με το ΕΘΝΟΣ και τα Εθνικά θέματα. Χωρίς σωστή αντίληψη της σχέσης εθνικού – κοινωνικού είναι αδύνατο για την Αριστερά και μάλιστα με τις σημερινές συνθήκες να μιλήσει στην καρδιά και στο μυαλό του εκλογικού σώματος. Είναι μοιραίο να υποστεί νέα εκλογική ήττα, που αυτή τη φορά θα έχει ιστορική σημασία.
Η Ελληνική αριστερά γενικότερα δεν κατάλαβε ότι για τον Έλληνα, δεν παίζουν ρόλο μόνον τα «οικονομικά» του, αλλά κυρίαρχο στοιχείο της επιλογής του είναι τα εθνικά θέματα. Αγανακτεί με την εξάρτηση της Πατρίδας του, εξοργίζεται με τη προσβολή της αξιοπρέπειάς του, επαναστατεί με τη μείωση της εθνικής του ανεξαρτησίας. Την παράνομη μετανάστευση η Αριστερά δεν την βλέπει και ως εθνικό θέμα, Ενάμισυ εκατομμύριο, ιδία λαθρομετανάστες, δεν του λέει τίποτε με το ενάμισυ εκατομμύριο ανέργους. Το 9-10% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως λένε οι δημοσκοπήσεις, που μετεπήδησαν το 2012 στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν λέει τίποτε για την αριστερά.
Η απόπειρα απαξίωσης της Αρχαίας γλώσσας μας, της εθνικής μας μήτρας, της αφετηρίας του παγκόσμιου πολιτισμού και του ανθρώπινου πνεύματος δεν λέει ακόμη και τώρα τίποτε για την Αριστερά. Η περιφρόνηση των εθνικών μας παραδόσεων (Σούλι, Μεσολόγγι, Γραβιά, Αρκάδι, κρυφό σχολειό κ.λ.π.) έναντι δήθεν έκφρασης επιστημονικής άποψης δεν κρίνονται υποκριτικά και ανιστόρητα γι’ αυτήν.
Αλλά φαίνεται ότι η Αριστερά στον Ελληνικό χώρο, διέπεται από ενιαίο «δόγμα» αυταπάτης. Οι αριστεροί του ΑΚΕΛ στην Κύπρο προσπάθησαν να μετατρέψουν το μάθημα των θρησκευτικών σε μάθημα θρησκειολογίας. Δηλαδή ότι υπεστήριξε και εδώ η ιέρεια της Αριστεράς Ρεπούση.
Ιδού, όμως και άλλη ενέργεια που αποτελεί αθλιότητα. Για να φανούν «προσγειωμένοι» και για να αποκρύψουν τον αφελληνισμό της Ιστορίας που πρότειναν για την Παιδεία, πρόταξαν τον ισχυρισμό ότι με αυτόν τον τρόπο θα επέλθει καλύτερη προσέγγιση…με τους Τουρκοκυπρίους.
Και το χειρότερο. Μεθόδευσαν τη διδασκαλία της τοπικής Κυπριακής διαλέκτου ως κύριας γλώσσας στα σχολεία εις βάρος της Νεοελληνικής. Για να γίνει πλέον αντιληπτό αυτό το τελευταίο, οι Αριστεροί της Κύπρου, που αυτοαποκαλούνται και «διανοούμενοι», υπό την επήρεια των μαρξιστικών διεθνιστικών ιδεοληψιών τους, ήθελαν να κατασκευάσουν μία νέα εθνική ταυτότητα, την Κ υ π ρ ι α κ ή, αποκομμένη από την Ελληνική.
Βέβαια, τούτο, τελικά δεν επεβλήθη γιατί αντέδρασε η μεγάλη πλειοψηφία του Λαού και η Εκκλησία της Κύπρου.
Δεν εδιδάχθη η Αριστερά από τις εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος. Σέρνουν σαν κατάρα τα ξόανα της κοινωνικής και εθνικής αποδόμησης των Σοβιέτ, που τα μετονομάζουν ανάλογα με τους καιρούς (Ευρωαριστερά, Ευρωσκεπτικιστές κ.λ.π.).
Η αριστερά ας παύσει να τρέφει αυταπάτες. Οι Έλληνες προτάσσουν τα εθνικά θέματα και των οικονομικών θεμάτων. Γι’ αυτό και η καθήλωση της αξιωματικής Αριστεράς στα επίπεδα του 20-22%. Για να έχουν μέλλον στο πολιτικό γίγνεσθαι πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους στα εθνικά θέματα. Άλλως παραμένουν αναξιόπιστοι όχι μόνον στην οικονομική πολιτική τους.
Ι.Α.Κ.
