Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Σε ώρες εθνικής κρίσεως, εμφανίζονται οι διάφοροι αριστεροί του ελιτίστικου είδους, που είναι η παιδική ασθένεια που πλήττει τους μη συγκροτημένους ανθρώπους που τυχαίνει να γίνουν γνωστοί, για να πλήξουν συθέμελα τα πιο ιερά πράγματα του Έθνους μας.
Χαρακτηρίζονται από μόνοι τους «προοδευτικοί», προφανώς διότι με μεθοδικό, προοδευτικό τρόπο καταλύουν τα όσια και τα ιερά του Ελληνικού Λαού.
Αυτή τη φορά ήταν η σειρά της γλώσσας.
Και πιο συγκεκριμένα τα Αρχαία Ελληνικά. Είναι νεκρή γλώσσα μας είπαν. Είναι και αυτό σύμπτωμα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης. Ίσως να είναι και σύμπτωμα ιδεοληπτικό που τρέφεται από τη διεθνοποιητική αγωνία της Νέας Τάξης πραγμάτων, που επιθυμεί την ισοπέδωση των εθνικών πολιτισμών.
Διότι η αρχαία γλώσσα μας είναι η απαρχή της ύπαρξής μας. Τα κλασσικά Ελληνικά είναι ο ορίζοντας της γλώσσας που μιλάμε, όπως η κλασσική σκέψη είναι ο ορίζοντας της σύγχρονης Ευρωπαϊκής σκέψης. Ουσιαστικά μας παροτρύνουν να διακόψουμε κάθε δεσμό με την αρχαιότητα και κάθε δεσμό έκγονο αυτής, όπως είναι η ιστορική μας διαδρομή, η πολιτιστική μας συνεισφορά στον κόσμο, όπως είναι η Ορθοδοξία κ.λπ.
Πλείστες λέξεις της Νεοελληνικής, δεν νοούνται και δεν ερμηνεύονται ερήμην της Αρχαίας γλώσσας. Και μάλιστα λέξεις της καθημερινότητας. Αν δεν γνωρίζαμε ότι στην αρχαία γλώσσα το νερό λέγεται «ύδωρ» δεν θα εννοούσαμε την έννοια των καθημερινών λέξεων και την προέλευσή τους, όπως υδατογραφία, υδραγωγείο, υδροπλάνο, υδατοκαλλιέργεια, εταιρεία υδάτων, άνθρωπος, ουρανός, θάλασσα και άλλες λέξεις ανεξίτηλες στους αιώνες, ή γραμματικούς τύπους, που έρχονται κατευθείαν από την αρχαία γλώσσα, όπως «τοις μετρητοίς», «επί ίσοις όροις», στα δημόσια έγγραφά μας διαβάζουμε «λέγειν» και «πράττειν», «κατοικείν» κ.λπ.
Δεν θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε χιλιάδες επιστημονικών λέξεων και όρων, που έχουν καθιερωθεί στην παγκόσμια επιστημονική ορολογία, όπως στην οικονομία, Αστροφυσική, Τηλεματική, Μαθηματικά, Παθολογία, Ανατομία και πλήθος άλλων, που δεν είναι του παρόντος.
Οι ξένες γλώσσες, έχουν χιλιάδες λέξεις με ελληνικές ρίζες και καταγωγή.
Ο Αριστείδης Κωνσταντινίδης, μια σπάνια περίπτωση διανοουμένου, εξέδωσε το 1991, ως έργο ζωής του, ένα τόμο με τον τίτλο «Οι Ελληνικές λέξεις στην Αγγλική γλώσσα». Έτσι προκύπτει χωρίς αμφισβήτηση ότι καταμέτρησε 51.807 λήμματα στην αγγλική γλώσσα, που προέρχονται κυρίως από την Αρχαία Ελληνική γλώσσα και έχουν υιοθετηθεί και κυριαρχούν και στην καθομιλουμένη και στην επιστημονική ορολογία.
Είναι δε τόσες πολλές οι Ελληνικές λέξεις εις την Αγγλική, η οποία είναι στη πραγματικότητα σήμερα παγκόσμια γλώσσα, που χρησιμοποιούνται στην καθημερινότητα και στις εμπορικές συναλλαγές, όπως και στις επιστημονικές συνάξεις, ώστε παρατηρείται και το φαινόμενο να γίνονται και εισηγήσεις με λέξεις αποκλειστικά από Ελληνικές ρίζες.
Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι του καθηγητή και Διοικητή της τράπεζας Ελλάδος αειμνήστου Ξενοφώντος Ζολώτα, όπου την 29-9-1957 η εισήγησή του στο Δ.Ν.Τ. στη Νέα Υόρκη έγινε αποκλειστικά στην αγγλική από Ελληνικές λέξεις.
Αλλά για να μη θεωρηθεί ότι όλα αυτά αποτελούν εθνική φιλαυτία, πρέπει να αναφέρω και δύο μεγάλους Γάλλους διανοουμένους, κορυφαίους Ελληνιστές, οι οποίοι επιμελήθηκαν και εξέδωσαν το 2000 ένα τόμο με τίτλο: «Για την αγάπη των Ελληνικών». Είναι η Ζακλίν ντε Ρομιγί και ο Ζαν Πιέρ Βερνάν. Στον τόμο αυτόν γράφουν ποιητές, βιολόγοι, ιστορικοί, αλλά και μαθητές, οι οποίοι αφηγούνται τη σχέση τους με τα Αρχαία Ελληνικά και τον τρόπο που επηρέασαν τη σκέψη τους και τη ζωή τους, από τα μαθητικά θρανία.
Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μάλιστα διατυπώνει και τρία επιχειρήματα για την αξία της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας.
Πρώτον, είναι ότι η αρχαία Ελλάδα είναι ο πυρήνας του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Δεύτερο, είναι ότι η αρχαία Ελληνική λογοτεχνία, επειδή είναι λογοτεχνία των απαρχών, εξευρίσκει μορφές και τρόπους έκφρασης, διαθέτει μια απλότητα και ακρίβεια σκέψης που είναι πολύ δύσκολο να τη βρεις στους επιγόνους της.
Εδώ θυμόμαστε τον Σεφέρη που έλεγε: «Να μου δοθεί αυτή η χάρη να μιλήσω απλά», αλλά και τον Μπόρχες να λέει σε συνέντευξή του, ότι αν έχεις διαβάσει Όμηρο και Κάφκα, ξέρεις όλη τη λογοτεχνία.
Τρίτον, στην ανάγνωση των κειμένων αυτών (αρχαίων Ελληνικών) στο πρωτότυπο, π.χ. Πλάτων, μαθαίνεις να διαβάζεις αργά. Και αυτό επιβάλει η πειθαρχία της αναγνωστικής εμπειρίας στην αρχαία γλώσσα, που δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσεις για τις καθημερινές σου συναλλαγές.
Οι πολέμιοι της διδαχής των Αρχαίων Ελληνικών, είναι τόσο «προοδευτικοί», που ενώ διαθέτουμε μια γλώσσα με τ ρ ε ι ς χ ι λ ι ά δ ε ς χρόνια ιστορία, έχουν αποφασίσει να την περιορίσουν στα τελευταία τριάντα χρόνια (δεκαετία του ’70).
Αλλά της διδασκομένης τα τελευταία τριάντα χρόνια καθομιλουμένης γλώσσας, δεν είχανε υπόψη τους, οι Ευρωπαίοι κατά τη διαδρομή της Ιστορίας που εκφράζονται με τα θετικότερα λόγια για την Ελληνική παρουσία και σκέψη στην Ευρώπη, η οποία την ονομασία της έλαβε από όνομα Ελληνικής προέλευσης (Ευρώπη).
Ο μεγάλος δάσκαλος Κ. Ι. Δεσποτόπουλος γράφει ότι υπέχουν πολλαπλές οφειλές οι λαοί της Ευρώπης στην Ελλάδα. Ιδού τι γράφει ο Πλάτων: «ότε η Περσική επίθεσις τοις Έλλησιν, ίσως δε σχεδόν άπασιν τοις την Ευρώπην οίκουσιν εγίγνετο» (Νόμοι 698b).
Με τις λίγες αυτές λέξεις «υποδηλώνεται η ενυπαρξία των Ελλήνων στην Ευρώπη και η αμυντική δράση των ως προφυλακής του συνόλου ίσως των λαών της Ευρώπης».
Αλλά και όλος ο Πολιτισμός των Ελλήνων που εξαπλώθηκε σ’όλη την Ευρώπη και στην Ασία, τη γλώσσα είχε βασικό του όργανο μετάδοσης και επικοινωνίας και γνώσης.
Οι Ρωμαίοι είχαν δεχθεί μεγάλες επιδράσεις του Ελληνικού Πολιτισμού ανέκαθεν, ο διάσημος Βασιλέας Νουμάς είχε μυηθεί από τους Πυθαγόρειους της νότιας Ιταλίας. Και αργότερα (1ο και 2ο π.χ. αιώνα) οι Ρωμαίοι λόγιοι είχαν εμποτισθεί από την ελληνική Παιδεία. Ο Κικέρων είχε ονομάσει τα Ελληνικά Γράμματα Ηumanitates (ανθρωπιστικά). Ενώ ο Λατίνος ποιητής Οράτιος διεκήρυττε ότι «Η Ελλάς……εισήγαγε στον αγροίκο Λάτιο τα γράμματα και τις τέχνες».
Και στην Αναγέννηση ακόμη μεγάλη ήταν η συμβολή των Ελλήνων λογίων που έφυγαν από την υποδουλωμένη Ελλάδα στη Δύση.
«-Τ’ είναι τούτα τα δεφτέρια, που κρατάτε,
τα περγαμηνά,
σεβαστά κοπάδια, που τραβάτε,
σα διωγμένα από κακοκαιριά;
Και σε τούτα τα βιβλία,
Και στα μνήματα όλ’αυτά,
Ποια διαμάντια, ποια σοφία,
Ποιοι νεκροί, ποια κόκκαλα ιερά;
-Είν’εδώ κλειστοί μεσ’τα κιβούρια,
Μεσ’στα τυλιγάδια είναι κρυμμένοι,
-για νεκρούς η πλάση ας μην τους κλαίει!-
Ω, οι πηγές οι αθόλωτες της Σκέψης,
Οι ασυγνέφιαστοι της Τέχνης ουρανοί,
Οι Αθάνατοι κι οι Ωραίοι……»
Κ. Παλαμάς: Δωδεκάλογος του Γύφτου. Από τον Ε Λόγο
Ο Leopardi, o γνωστός Ιταλός ποιητής έγραψε: « Οι Έλληνες φεύγοντας της πατρίδος τον όλεθρον εγένοντο και αυτής πνευματικοί της Ευρώπης κηδεμόνες».
Αλλά και στην ιστορία της Φιλοσοφίας πηγή έμπνευσης ήταν η παρουσία της Ελληνικής Φιλοσοφίας και ιδιαίτερα η φιλοσοφία του Αριστοτέλη κατά το Μεσαίωνα και του Πλάτωνος κατά τους νεωτέρους χρόνους.
Και ο Γερμανός φιλόσοφος Hegel έγραφε για τα έργα του Πλάτωνα: «Από τα ωραιότερα δώρα του πεπρωμένου είναι η διατήρηση των έργων του Πλάτωνος μορφή και περιεχόμενό τους ενέχουν σαγηνευτική σπουδαιότητα» (Κ. Ι. Δεσποτόπουλος «Ελληνικά» εκδόσεις Παπαζήση 1998).
Ελπίζω να μην αμφισβητήσει κανένας «προοδευτικός» ότι όλη αυτή η Ελληνική Γραμματεία «θησαυρός» έχει γραφεί και έχει διαδοθεί στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα. Στη Γλώσσα που είναι και σήμερα πηγή έμπνευσης και αειφόρου ανάπτυξης. Τη χρησιμοποιούμε ακόμη και χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Είναι η γλώσσα της σοφίας. Είναι η γλώσσα μας.
Α. ΓΙΑΝΝΕΛΛΗΣ
