Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Φαλμεράϋερ και το DNA μας

Παρατηρούμε ότι οι διαφεντευτές του Τύπου, συνεχίζουν μία επαμφοτερίζουσα τακτική έναντι των διαφόρων θεμάτων στα οποία αναφέρονται. Έχουν μία τάση να φαίνονται «δήθεν» αντικειμενικοί. Χωρίς κατά βάση να είναι.

Αντίθετα είναι εξόχως υποκειμενικοί. Γι’ αυτό, όταν αναγράφουν κάτι κατά της Αριστεράς, θεωρούν αναγκαία υποχρέωσή τους να πουν κάτι δυσμενές και κατά της δεξιάς. Και τούμπαλιν. Και οπωσδήποτε καθίστανται ύποπτοι στους αναγνώστες, όταν διατυπώνουν δήθεν αδιάφορα τις προσωπικές τους εκτιμήσεις, για ευαίσθητα και εξαιρετικής σημασίας εθνικά θέματα, όπως είναι η αποδοχή της άποψης του Φαλμεράϋερ περί ελλείψεως αίματος Ελληνικού εκ των Αρχαίων Ελλήνων εις τους σημερινούς Νεοέλληνες.

Τούτο, δεν το αντιπαρέρχεται ως μία διατύπωση στη ρύμη του λόγου, αλλά επιχειρεί να το εμπεδώσει στον αναγνώστη του. Γράφει ο καλός αρθρογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 2-11-2016 στη στήλη του με τίτλο: «Αριστερά του μίσους, δεξιά της αμνησίας»:

«Οι πολιτικοί της δεξιάς δεν διάβασαν ποτέ, λ.χ. τον Φαλμεράϋερ. Αρκέστηκαν στη δαιμονοποίησή του...εν μέρει φυσιολογική για τα δεδομένα μιας Χώρας πλήρως συγκεντρωμένης τότε στη διαδικασία της κατασκευής έθνους».

Κατακρίνει τη δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας στον Πρόεδρο ΟΜΠΑΜΑ ότι «είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων», με μηχανισμούς κληρονομικότητας που δεν ισχύουν στη Γενετική του ανθρώπου !!!.

Και επειδή έχουμε διαβάσει τον Φαλμεράϋερ (αλλά ο αρθρογράφος δεν έχει διαβάσει Παπαρρηγόπουλο, που κονιορτοποιεί όλους τους ισχυρισμούς του, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι), πρέπει να θυμίσουμε στους αναγνώστες ότι στο έργο του Φαλμεράϋερ «Ιστορία της Χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς χρόνους» διατυπώνεται η άποψή του ότι «Οι Έλληνες της εποχής του δεν κατάγονται από τους Αρχαίους Έλληνες», αλλά προέρχονται από τους Σλαύους, όταν εισέβαλαν κατά της Βυζαντικής Αυτοκρατορίας και καταλήγει ότι:

Ούτε μία σταγόνα αίματος, γνησίου Ελληνικού δεν τρέχει στις φλέβες των Χριστιανικών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας και ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι απόγονοι των Σλάβων.

Στη διαδρομή των χρόνων και της προόδου της Ιστορίας, έχει καταδειχθεί η σκοπιμότητα των ισχυρισμών αυτών χάριν των βορείων γειτόνων μας, το ενδιαφέρον να εστιασθεί στην Πελοπόννησο η έρευνά του, αφού από εκεί ξεκίνησε και οργανώθηκε η απελευθέρωση του Γένους και η αυθαίρετη κρίση του συγγραφέα να αμφισβητεί το «αίμα των Ελλήνων» και άλλα φαιδρά που αντικρούσθηκαν από τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, είναι και αντιεπιστημονική.

Διότι ο σοφός καθηγητής της Γενετικής Ανθρώπου Κώστας Τριανταφυλλίδης διδάσκει ότι: «η εθνοτική ιθαγένεια είναι θέμα πολιτισμού, παιδείας, θρησκείας, γλώσσας και συνειδήσεως και δεν εντοπίζεται στο DNA ή στο αίμα».

Αλλά αφού η θεωρία του Φαλμεράϋερ θέτει βιολογικό υπόβαθρο, θα πρέπει και η φυσική συνέχεια των κατοίκων της Ελλάδας να εξετασθεί με βάση και γενετικά στοιχεία.

Αλλά τι λένε τα αποτελέσματα των γενετικών ερευνών;

1.           Στο κλασσικό βιβλίο της Γενετικής του Ανθρώπου «The History and Geography of Human Genes», οι διάσημοι συγγραφείς του ιχνηλατούν τη «γενετική κληρονομιά» των αρχαίων Ελλήνων στους σημερινούς κατοίκους της Χώρας μας, αλλά και στους κατοίκους γειτονικών Χωρών σε περιοχές που είχαν επεκταθεί οι Έλληνες, όπως η Δυτική Μικρά Ασία, φθάνουν στη Νότια Ιταλία και Σικελία μέχρι μεγάλου μέρους των πληθυσμών της Κεντρικής Βαλκανικής.

Με βάση αυτά τα γενετικά στοιχεία, οι συγγραφείς ερευνητές απεφάνθησαν, σε αντίθεση με τις απόψεις του Φαλμεράϋερ, ότι μπορεί να υποστηρίζει κανείς, ότι μέρος της γενετικής σύστασης (αίματος) των γειτονικών νοτιοσλαυϊκών πληθυσμών οφείλεται στη διείσδυση Ελληνικών πληθυσμιακών ομάδων σε αυτές τις γεωγραφικές περιοχές (και όχι το αντίθετο).

2.           Η παραπάνω γενετική επίδραση έχει εξετασθεί σε βάθος στην περίπτωση της Magna Grecia. Ακόμη και σήμερα το γενετικό πρότυπο της Ιταλίας και Σικελίας α ν τ ι γ ρ ά φ ε ι  σχεδόν πιστά τον Ελληνικό Εποικισμό κατά την προ-Ρωμαϊκή Εποχή. Δηλαδή με απλά λόγια η γενετική ομοιότητα μεταξύ των κατοίκων των δύο περιοχών, που επιμένει χρονικά (2.500 χρόνια), παρά τις διαφορές στην ιστορική πορεία του (χωρίς τουρκική κυριαρχία και εισβολή των Σλαύων) μετά την κατάλυση των κτίσεων της Βυζαντικής Αυτοκρατορίας, έρχεται να τονίσει τη βιολογική συνέχεια των δύο λαών.

3.           Σε ακόμη πιο πρόσφατες έρευνες εξετάστηκε η γενετική θέση των Ελλήνων στον Παγκόσμιο Γενετικό Χάρτη, με τη χρήση 270.000 DNA δεικτών. Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής απέδειξαν ότι οι Έλληνες διακρίνονται γενετικά από τους Σλαύους, σε πλήρη αντίθεση με τις λανθασμένες απόψεις του Φαλμεράϋερ, που υποστήριζε ότι οι απόγονοι των σύγχρονων Ελλήνων είναι οι Σλαύοι.

Αλλά και σε πλήρη αντίθεση με τους ισχυρισμούς του άνω αρθρογράφου της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ότι «ο Φαλμεράϋερ κατεδαφίζει το επιχείρημα της συνέχειας του αίματος». Ο καθηγητής Κ. Τριανταφυλλίδης τονίζει ότι αν ήταν ορθή η άποψη του Φαλμεράϋερ θα έπρεπε οι Έλληνες να εντάσσονται (γενετικά) στην ίδια θέση με τους Σλαβικούς λαούς και όχι με τους Ιταλούς και Ισπανούς (που εντάσσονται).

Και καταλήγει ο καθηγητής της Γενετικής του Ανθρώπου Κ. Τριανταφυλλίδης να συμπεραίνει ως επιστέγασμα των ανωτέρω ερευνών ότι

γενετικά στοιχεία απορρίπτουν τη θεωρία του Φαλμεράϋερ περί της ασυνέχειας του αίματος των Ελλήνων».

Επομένως οι Έλληνες από τότε δεν δαιμονοποίησαν τον Φαλμεράϋερ επειδή η Χώρα ήταν «πλήρως συγκεντρωμένη στη διαδικασία της κατασκευής Έθνους», όπως γράφει ο αρθρογράφος, διότι το έθνος μας υπήρχε στη συνέχεια των αιώνων και των χιλιετηρίδων.

Αξίζει, νομίζω, να αξιολογήσουμε τα δημοσιεύματα αυτά, είτε θεωρούνται «υποκειμενικά», αλλά προβάλονται με βεβαιότητα αντικειμενικότητας,

 είτε είναι προϊόν ανιστόρητης παιδείας ή ανοησίας, κατά πόσον ανεξαρτήτως προθέσεως, διαβρώνουν επαναλαμβανόμενα, σταθερά και συχνά, το εθνικό φρόνημα των Νεοελλήνων, οι οποίοι μάλιστα εγκαλούνται γιατί δεν έχουν διαβάσει τους...συκοφάντες τους!

Και η διάβρωση συντελείται και με διάφορους άλλους τρόπους και μέσα (Τύπος, Ραδιόφωνο, Τηλεόραση κ.λ.π.).

Αλλά περί αυτών και της Παιδείας μας, σε άλλο σημείωμά μας.

                                      ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΟΙ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ

Μετά την Αριστεία, ήλθε η σειρά της ΕΛΙΤ, για να ενοχοποιηθεί. Αυτή καθ’ εαυτή η ΕΛΙΤ, του τόπου και κάθε χώρας δεν έχει λόγο να βρωμίζεται. Ανάγκη, όμως, από την αρχή να το ξεκαθαρίσουμε. Άλλο Αριστεία και άλλο η ΕΛΙΤ.

Η Αριστεία δεν μετέχει κατ’ ανάγκη στις ΕΛΙΤ, όπως και οι μετέχοντες των ΕΛΙΤ δεν ανήκουν οπωσδήποτε στην Αριστεία.

Στις ΕΛΙΤ ανήκουν οι επιτυχημένοι στον τομέα τους. Προϋπόθεση της επιτυχίας τους δεν είναι η Αριστεία.

Πλειστάκις, εν των ακολούθων ή συνδυασμός αυτών -- απλών εξειδικευμένων γνώσεων,  τύχης,  αμοραλισμού,  θρασύτητος,  βολονταρισμού, οικονομικής επιφανείας -- αρκεί ως διαπιστευτήριο εισόδου εις μιαν ΕΛΙΤ.

Οι διάφορες ΕΛΙΤ, που αποτελούνται από πετυχημένους ανθρώπους στην επιστήμη τους, στις επιχειρήσεις και το εμπόριο, στην πολιτική κ.λ.π. δεν φέρουν κατά κανόνα και το ηθικό επιστήριγμα στην όλη δράση τους. Τα βήματά τους δεν ακολουθούν ηθικά προτάγματα, αλλά είναι εξόχως ιδιοτελή. Όσον δε αυτές έχουν μέλη ήσσονος πνευματικής ανάπτυξης, τόσον γίνονται σκληρές και αδυσώπητες σε όσους επιδιώξουν απ΄έξω να μπουν στα χαρτογραφημένα ύδατά τους. Τότε πράγματι οργανώνονται εναντίον κάθε «επιβουλέα» του κατακτημένου χώρου τους. Τότε δημιουργούν τις διάφορες «κάστες» συνήθως ανίκανων και ανασφαλών, επινοούν γραφειοκρατικά εμπόδια και εξυφαίνουν ένα ακατανίκητο καμβά συμφερόντων, προ του οποίου στέκεσαι ενεός.

Έτσι στον κάθε τομέα τους, δεν μπορεί κανένας εύκολα να μπει, αλλά μόνον κατόπιν αποδείξεως αποδοχής και συνεργασίας με την κατεστημένη τάξη. Κάθε άλλος που θα επιχειρήσει να εισέλθει στα άδυτα της κάστας των ΕΛΙΤ, αποκόπτεται του κορμού κάθε τομέα αυτής.

Το φαινόμενο αυτό, βέβαια δεν αποτελεί σημείο των καιρών μας. Πάντοτε ίσχυε, από αρχαιοτάτων χρόνων.

Ο Ηρόδοτος  μάλιστα αναφέρει ένα περιστατικό περί της αποκοπής των σταχυών που εξέχουν από τα στάχυα του ίδιου χωραφιού. Το αλληγορικό περιστατικό το αποδίδει στον τύραννο της Μιλήτου Θρασύβουλο (στα σύνορα της δικής μας καρδιάς), εις τον οποίον είχε στείλει απεσταλμένο ο αισυμνήτης της Κορίνθου Περίανδρος, για να τον συμβουλεύσει με ποιο τρόπο θα ασφαλίσει καλύτερα την εξουσία του  και θα διοικήσει καλύτερα την πόλη του!

Αλλά η πολεμική κατά των ΕΛΙΤ δεν είναι και τόσο αθώα. Αποτελεί έναν τρόπο αποενοχοποιήσεως δικής μας, για απόσειση των ευθυνών μας και χαλάρωση, επιεικώς, των υποχρεώσεών μας ως πολιτών και μελών της κοινωνίας μας. Ωστόσο, αποτελεί προπέτασμα καπνού και περίπτυστον τρόπον αποενοχοποιήσεως της εν γένει  πολιτικής ηγεσίας. Διότι εάν οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν τα κάστρα των ΕΛΙΤ, οι πολιτικές ηγεσίας μπορούν  να έχουν υποχρέωση να «μπορούν».

Βέβαια υπάρχουν και οι ΕΛΙΤ των πολιτικών εξουσιών. Αλλά γι’ αυτό η ευθύνη των πολιτκών είναι ακόμη μεγαλύτερη και είναι υποχρέωσή τους να εξυγιάνουν το νοσηρό κλίμα που αποπνέουν οι ιδιοτελείς και ζημιογόνες για την Πολιτεία ΕΛΙΤ.

Διότι δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής κανενός οτι τα οικονομικά οφέλη (χρήματα) δεν είναι τα παν εις τον άνθρωπον και την ζωήν. Δεν αξίζουν τίποτα από μόνα τους. Η ομορφιά έρχεται από τη λάμψη του ανθρωπίνου πνεύματος. Μας το φωνάζουν οι πρόγονοί μας από τα βάθη των αιώνων και είμαστε υποχρεωμένοι να στεκόμαστε με σεβασμό στις υποθήκες τους όπως ο Αναξαγόρας (της Ιωνίας πάντα) όταν λέγει: «Πάντα χρήματα ήν ομού΄ είτα νους ελθών αυτά διεκόσμησεν».

Έχει υποχρέωση η πολιτική ηγεσία να προστατεύει τους πολίτες από την καταδυνάστευση των ΕΛΙΤ και από την μη αποκρυπτόμενη διαφθορά, την οποίαν ευνοούν ή ανέχονται. Διότι η ανοχή, άν όχι η συνεργασία, των πολιτικών με την φθοροποιό δράση των διαφόρων ΕΛΙΤ και δη αυτών που ευρίσκονται στον περίγυρο της εξουσίας, καθιστούν αυτόθροη την ευθύνη και την συνενοχή αυτών. Και πρέπει η Πολιτεία να λάβει τα επιβαλλόμενα εξυγιαντικά των θεσμών της μέτρα.

Διότι οι ΕΛΙΤ, σε μια Πολιτεία και σε μια κοινωνία, είναι χρήσιμες. Αποτελούν τη φυσική ηγεσία του Λαού. Ποδηγετούν και νουθετούν τους ερχομένους. Ορθοτομούν το λόγο της δικαιοσύνης και το σεβασμό της ισονομίας μεταξύ των πολιτών.

Αλλά ποιες ΕΛΙΤ; Όχι βέβαια αυτές που έχουμε και μας δυναστεύουν. Οι ΕΛΙΤ που θέλουμε εμείς και πρέπει να υπάρχουν, εκτός από τις πνευματικές ιδιαιτερότητες που θα τις διακρίνουν, είναι απαραίτητο να έχουν:

 ● υψηλού επιπέδου ηθική θωράκιση,

 ● ήθος και αδιαμφισβήτητη εντιμότητα,

 ● να πονάνε τον τόπο μας,

 ● να  θέλουν να τον υπηρετήσουν για το καλό της Πατρίδας μας.

 Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν. Να ανακουφιστεί η Πατρίδα και να ανασάνουν οι πολίτες της «ως αποσεισάμενοι το βάρος» ως επί Σόλωνα (Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία 6).

                            ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΣ

Υπάρχει μία σύγχυση στην κοινή γενικά γνώμη για την έννοια και τη λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας. Συνειδητή ή ασυνείδητη. Ανάλογα από ποίους εκπορεύεται. Έτσι, διερωτώνται πολλοί πως μπορεί να περιμένουμε επενδύσεις, «εάν εμείς οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουμε και δεν πιστέψουμε στα πλεονεκτήματα της ελεύθερης οικονομίας».

 Αλλά περί ποιας οικονομίας ομιλούμε; Δεν πρόκειται ασφαλώς για την ελεύθερη οικονομία της αγοράς στην κλασσική της μορφή. Όταν μιλούμε σήμερα για «επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, μείωση των οικονομικών δραστηριοτήτων του Δημοσίου» και άλλες ζωτικής σημασίας αλλαγές, παραβλέπουμε προφανώς ηθελημένα την επιβληθείσα παγκοσμιοποίηση των οικονομικών μεγεθών του κόσμου.

Αυτήν την παγκοσμιοποίηση για την οποίαν δεν μας ρώτησαν, ούτε την ψηφίσαμε, ούτε τη διαπραγματευθήκαμε. Προσχωρήσαμε αφρόνως και χωρίς δισταγμό.

Δεν καταλάβαμε, ούτε συνειδητοποιήσαμε ποτέ ότι πρόκειται για μιά δικτατορία της παγκόσμιας οικονομίας, όπου η παραγωγή ήταν αυτοσκοπός, δεν απέβλεπε στην κάλυψη και την ικανοποίηση των αναγκών των ανθρώπων, αλλά στον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς προς όφελος ουσιαστικά των Κεφαλαιούχων και των ισχυρών οικονομικά χωρών (κατά δεύτερο λόγο). Γιατί η παγκοσμιοποιημένη αγορά απέδειξε ότι όταν θέλει δημιουργεί και κρίσεις στη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου (ΗΠΑ).

Με αυτές ήδη τις γνώσεις και εμπειρίες αυτή ή «ελεύθερη οικονομία» δεν είναι καθόλου ελεύθερη και καθόλου ευεργετική  για τους ανθρώπους. Πολύ περισσότερον τώρα που η τεχνολογική πρόοδος ευρίσκεται σε ύψιστη ακμή και παρεμβάσεις των «παγκοσμίων οίκων» είναι άμεσες και αποτελεσματικές στις εσχατιές του κόσμου. Θύματα αυτής της παγκοσμιοποιημένης «ελεύθερης αγοράς» είναι όλα τα Κράτη και Έθνη του Κόσμου και ιδία η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Λάθος προσανατολισμός

Σ’ έναν κόσμο που βγήκε καθημαγμένος από δύο παγκοσμίους πολέμους, από μια Μαρξιστική – Σταλινική λαίλαπα 70 ετών, που υπηρετούσαν ιδεολογικά την υλιστική αντίληψη της ζωής, η νέα Παγκοσμιοποιημένη αγορά ίδρυσε ένα σύστημα άκρως υλιστικό. Ευαγγελίστηκε εκσυγχρονισμό, πρόοδο, καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά η πραγματικότητα απέδειξε ότι η παραγωγή μη λαμβάνουσα υπ’ όψη τις ανάγκες των ανθρώπων, υπηρετούσε ιδιωτικά και όχι συμφέροντα των κοινωνιών, αύξανε εις το έπακρον τα κέρδη των ιδιωτών – ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.

Είναι αυτονόητο να αυξάνονται έτσι οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων και των Κρατών, να υπεισέρχεται αβιάστως ο δαίμων του δανεισμού και η χρεωκοπία ανθρώπων και κρατών εξ αυτού.

Με το σύστημα αυτό αποκόπηκε ο άνθρωπος από την παραγωγή του: Εφθάσαμε εδώ και σε σε άλλα κράτη της Ευρώπης,

● να ξεριζώνονται ελιές και αμπέλια,

●  να μένουν ακαλλιέργητες μεγάλες εκτάσεις γης σε όλη τη Χώρα, έναντι του απατηλού τιμήματος των «επιδοτήσεων».

● Αποκόπηκε ο άνθρωπος από τη γη του.

Αυτό σημαίνει ότι απομακρύνεται από το δέσιμο μ’ αυτή και κατ’ επέκταση με την Πατρίδα του, με τις παραδόσεις του.

 Αλλά τέτοιον άνθρωπο βγαλμένο από τις ρίζες του δεν τον είδα στην Ιστορία να προσφέρει στην κοινωνία του και την Πατρίδα του. Γιατί αυτή η χαλάρωση των δεσμών, δεν μας κάνει κοσμοπολίτες με την αγαθή της λέξεως έννοια, αλλά μας οδηγεί ευθέως και με μαθηματική ακρίβεια σε δουλεία και επαιτεία των δυναστών δανειστών μας.

Εν τούτοις, για μια εξαετία και πλέον δεν βρέθηκε ένας ηγέτης από το υπάρχον σύστημα εδώ και στην Ευρώπη να προτείνει κάποιο στοιχείο προβληματισμού ή να εισηγηθεί έναν άλλο τρόπο αντιμετωπίσεως της Ελληνικής κρίσης χρέους, αρχικά και των άλλων Ευρωπαϊκών Χωρών στη συνέχεια.

 Απεραντολογία αναλύσεων ρηχών και παράθεση παραπλανητικών στοιχείων παρείχε τα κατεστημένο, το Ελληνικό και Ευρωπαϊκό.

Ασχολούμεθα με δημιουργικές ασάφειες, με ανακολουθίες προσβλητικές της νοημοσύνης μας, με μετατροπές δημοψηφισμάτων από ΟΧΙ σε ΝΑΙ και δεν βγήκε ένας να πει έξω από τα δόντια για την επιδίωξη της Νέας Τάξης πραγμάτων, για την εμπλοκή της Ελλάδος και των Ευρωπαϊκών Κρατών ιδιαίτερα στην ΕΥΡΩΖΩΝΗ.

Αυτό, όμως που δεν είπαν οι άλλοι, το έκανε ο Αρχιεπίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ

Στις 17 Νοεμβρίου 2016 στο Παρίσι ο Αρχιεπίσκοπος κ. Justin Welby αναφέρθηκε στην Ελλάδα η οποία εντάχθηκε στο κοινό νόμισμα ως παράδειγμα «κακού σχεδιασμού». Αυτό έγινε χωρίς να έχει τις προϋποθέσεις και στο πλαίσιο «συμπαιγνίας όλων των εμπλεκομένων, που επεδίωκαν τη συμμετοχή πολλών Κρατών στην Ευρωζώνη».

Έτσι, συνεχίζει ο Αρχιεπίσκοπος «όταν το 2008 έφτασε η μεγάλη Ύφεση ελάχιστα μας εξέπληξε ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να πληρώσει το λογαριασμό εξ αιτίας της προτέρας κακής διαχείρισης και επί πλέον της διαφθοράς μιας ΕΛΙΤ, οι ενδεείς πολίτες ενός Έθνους οδηγήθηκαν σε ακούσια χρεωκοπία».

Και κατέληξε στη μνημειώδη ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος με φωνή στεντόρεια και διαυγή ότι: το σύστημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και ειδικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης φταίει γιατί οδήγησε στη δημιουργία «της μεγαλύτερης φυλακής οφειλετών στην Ευρωπαϊκή Ιστορία».

Είναι εύλογο ο ιεράρχης αυτός, Χριστιανός, να αποδοκιμάζει ως άκρως υλιστικό αυτό το σύστημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, που φέρει την ταπείνωση και τον εξευτελισμό σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και οι δικοί μας ηγέτες, σαν σαράφηδες της  παλιάς εποχής, παζαρεύουν με γελοία ποσοστά την ατομική και εθνική μας ελευθερία. Γιατί αυτή είναι η μοίρα των δούλων.

Ο Ευρωσκεπτικιστικός αρμαγεδών

Η Ευρώπη διολισθαίνει αργά αλλά σταθερά προς την ηγεμονία της Γερμανίας. Η πειθαρχημένη και υπομονετική αυτή Χώρα διαμόρφωσε το ΕΥΡΩ με βάση τις δικές της σκοπεύσεις και προοπτικές. Και επέτυχε να διαφεντεύει ολόκληρη την ΕΥΡΩΖΩΝΗ και την Ευρώπη κατ’ επέκταση, αφού συγχρόνως έχει συγκεντρώσει στο εθνικό της θησαυροφυλάκιο όλον τον πλούτο της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι προς έπαινόν της αφού το ιδεώδες της Ε.Ε. είναι η «συνεργασία και ενότητα» (και....αλληλεγγύη προσθέτει η Ευρωζώνη).

Εν τούτοις, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι Γάλλοι επίεζαν τους Γερμανούς να συναινέσουν στο ΕΥΡΩ. Προφανώς ενόμιζεν ότι αυτοί θα είχαν τον πρώτο λόγο στην Ευρώπη. Ας πρόσεχαν. Τον πήραν οι Γερμανοί για τον εαυτόν τους. Δεν αναγνωρίζουν άλλους υπεύθυνους διαχειριστές. Αυτοί δίνουν το ρυθμό και βηματισμό στην Ευρώπη, αυτοί διευθύνουν την μπάντα της, αυτοί έχουν τους μαέστρους, οι άλλοι είναι πολύ λίγοι, αφάνταστα θλιβεροί.

Είναι φανερό πια ότι η κρίση η οικονομική, στη σημερινή πολιτική συγκυρία των ολιγίστων Ευρωπαίων, δίδει στην αφετηρία πορεία ολικής καταστροφής σε αρκετές χώρες, όπως και στη δική μας.

Γι’ αυτό οι πολίτες της Ευρώπης στρέφονται στα εθνικά τους Κράτη. Εκεί νοιώθουν περισσότερη σιγουριά.

 Στη Γαλλία καθιερώθηκε η αντίληψη του αστικού Εθνικού Κράτους. Οι Γάλλοι καταλαβαίνουν ότι η διαμορφωθείσα νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη δεν ευνοεί τις ηγετικές τους προβλέψεις. Αντίθετα χάνουν τη μάχη της εθνικής κυριαρχίας και επιζητούν την ανάκτησή της, που την βλέπουν στο πρόσωπο της Δεξιάς με διάφορες ηγετικές μορφές, πλέον της Λεπέν.

Στην Αυστρία, το 47% της πολύ Δεξιάς είναι πολύ μεγάλο ποσοστό για μια μεταπολεμική Δημοκρατία, η οποία αξιοποιούσα τις αρρυθμίες του Ευρωπαϊκού Συστήματος ήδη ηγείται των Κρατών του Βίσεγκραντ, δηλαδή των περιοχών των πρώην Αψβούργων.

Στην Ιταλία, έχουμε ένα δημοψήφισμα που ουσιαστικά στρέφεται κατά του συστήματος της Ευρώπης και όχι μόνον της πολιτικής του Ρέντσι. Έχουν αντιληφθεί ότι η Γερμανία τους ισοπεδώνει. Επί δέκα χρόνια ευρίσκονται χωρίς ανάπτυξη, στάσιμοι, παρ’ όλη την παραγωγική μηχανή της. Νοιώθουν ότι δεν είναι κύριοι της Χώρας τους. Οι βόρειοι τους διαφεντεύουν. Και πάντοτε οι Ιταλοί είχαν έντονο το αίσθημα της αυτονομίας των περιφερειών τους, από την ενοποίηση της Ιταλίας το 1861, το οποίον νοιώθουν να διακυβεύεται. Αυτές οι αντιδράσεις των Ιταλών αποτυπώνουν καθαρά οι δημοσκοπήσεις που επαληθεύθησαν και από το δημοψήφισμα.

Έπειτα το BREXIT των Βρετανών ήταν το αποκορύφωμα της αποδοκιμασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δεν είχαν μπει στην Ευρωζώνη), η κραυγή διαμαρτυρίας για την απώλεια εθνικής κυριαρχίας τους και την έλλειψη κατανόησης και αλληλεγγύης.

Ο Ευρωσκεπτικισμός συνεχώς ανεβαίνει τα σκαλοπάτια των Ευρωπαϊκών Χωρών και θα συνεχίσει την πορεία του, όσο η ηγεσία της Ευρώπης:

● δεν αγκαλιάζει τις πραγματικές ανάγκες των Λαών της,

● δεν πείθει ότι πραγματικές βλέψεις της είναι η ευημερία και ειρηνική συνύπαρξη των Λαών της με ισότητα και δικαιοσύνη.

Επομένως, σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι η Ευρώπη όσο εμπνέεται από τις παγκοσμιοποιημένες αγορές και τους κανόνες τους, τόσο οι κοινωνίες θα γυρίζουν προς τα πίσω, όχι για να επαναφέρουν «το φάντασμα του παρελθόντος», που δεν είναι η δεξιά, αλλά η αδήριτη ανάγκη των Λαών να βιώσουν την ιδιαιτερότητά τους, να συναντήσουν και πάλιν τις προγονικές ρίζες τους, την Ιστορία και τις παραδόσεις τους.

                                   ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η Ευτέλεια του συστήματος

1.     Σκέψεις για Φιντέλ Κάστρο

Υπήρξε ένας οραματιστής επαναστάτης, μορφωμένος για την εποχή του και ταλαντούχος πολιτικός, όπως απεδείχθη. Όχι, όμως για τη χώρα του και το Λαό του. Μόνον για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Ο ρομαντικός οίστρος της ελευθερίας, μαζί με τον Τσε Γκεβάρα, τον οποίον απομάκρυνε εγκαίρως, έσβησε σύντομα με την πάροδο του χρόνου. Ξεκίνησε ελευθερωτής από την ελεεινή δικτατορία του Μπατίστα. Εκαλλιέργησε για τον εαυτό του το φωτοστέφανο του οραματιστή επαναστάτη, που τα έβαλε με τις συμμορίες που καταδυναστεύουν την Κούβα  και υπεσχέθη Δημοκρατία και Ελευθερία. Αλλά ουδέποτε έκανε εκλογές και ουδέποτε ο Λαός της Κούβας απέκτησε τις ελευθερίες του. Το: Ελευθερία, Ευημερία, Δημοκρατία, που υπεσχέθη, επέπρωτο να γίνουν ένα σκελετωμένο φάντασμα, που τον ακολούθησε στο θάνατό του αγκιστρωμένο στην εξουσία πενήντα πέντε και πλέον χρόνια.

Οι δικτατορικές προθέσεις του Κάστρο δεν άργησαν να εκδηλωθούν και αυτό δεν είναι προς ψόγον, διότι δείχνει ευθύτητα και εντιμότητα προθέσεων.

Ο άνθρωπος στο Σύνταγμά του ορίζει απ’ την αρχή ότι οι Κουβανοί «οδηγούνται από τις πολιτικοκοινωνικές ιδέες των Μάρξ, Ενγκελς και Λένιν».

Έτσι στο καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Φιντέλ (ο κομαντάτε του Τσίπρα) προβλέπεται ότι:

-        «το Κουμμουνιστικό Κόμμα της Κούβας είναι η ανώτατη καθοδηγητική αρχή της κοινωνίας και του κράτους».

-        «Η καλλιτεχνική έκφραση είναι ελεύθερη, εφ’ όσον το περιεχόμενό της δεν είναι αντίθετο στην Επανάσταση».

-        Το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και η ελευθεροτυπία «πρέπει να συμμμορφώνονται με τους σκοπούς της σοσιαλιστικής κοινωνίας».

-        «Ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, αποτελούν αποκλειστική ιδιοκτησία του κράτους».

-        «Καμμία από τις ελευθερίες που δίνονται στους πολίτες δεν μπορεί να εξασκηθεί εναντίον του Σοσιαλιστικού Κράτους και της απόφασης του Κουβανικού Λαού να χτίσει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Οποιαδήποτε παραβίαση αυτής της αρχής τιμωρείται».

(Βασ. Σταματίου «Ανατομία μιας δικτατορίας, Αthens Voice, 28-11-2016, όπου ο αρθρογράφος εντοπίζει τους θεσμούς και τους νόμους του Κάστρο).

Σήμερα κάποιοι δήθεν δημοκράτες, ανήκοντες στη δημοκρατία του «περίπου», ψέγουν όσους αναφέρουν με το πραγματικό όνομά του δικτάτορα τον Κάστρο, ως δήθεν τιθέμενοι στη λάθος  πλευρά της Ιστορίας (Παπαδημούλης)

Όπως κάποιοι άλλοι κορδακιζόμενοι τους μορφωμένους (Ζουράρις) αποκαλούν από ραδιοφώνου ως.....μαλάκες όσους αποκαλούν ως δικτάτορα τον Κάστρο και ότι δήθεν εφάρμοσε «ένα σύστημα άμεσης Δημοκρατίας», όπου «απαγορεύεται η κατοχή κάθε είδους μικροφώνων, η πρόσβαση σε δορυφορική τηλεόραση» και η πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν επιτρεπόταν από το σπίτι(!!!). Όπως φαίνεται κάνοντας τον παραπάνω χαρακτηρισμό ο εν λόγω κύριος, έβλεπε τον εαυτό του στον καθρέπτη. Διότι δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι η διακυβέρνηση Κάστρο έγινε με διώξεις, φυλακίσεις αντιφρονούντων και ομοφυλοφίλων, με εγκατάσταση καθεστώτος τυραννίας, που ανάγκασε 78.000 Κουβανούς να πνιγούν  προσπαθώντας να δραπετεύσουν προς τη Φλόριδα. Ούτε επιτρέπεται να αγνοείται ότι εγκαθίδρυσε ένα νεποτικό Κράτος, χωρίς καμμία δημοκρατική δομή, με τη δική του νομενκλατούρα, χωρίς να εκμεταλλευτεί τα χαρισματικά του προσόντα, με διάδοχο μετά 50 χρόνια τον αδελφό του και πίσω το Λαό του ερείπια οικονομικά και ηθικά κουρέλια, όπου η μόνη ανάπτυξη της χώρας είχε εναποτεθεί ουσιαστικά στο σεξοτουρισμό.

Ο Φιντέλ Κάστρο θα κριθεί πολύ αυστηρά από την Ιστορία. Αυτός και η οικογένειά του ζούσε μέσα στη χλιδή και ο Λαός του επένετο. Ούτε είχε εξιδανικευμένες προθέσεις, διότι με την κατάρρευση του Σοβιετικού συστήματος θα έπρεπε να κάνει τη δέουσα στροφή, για τις δεξιότητές του ήταν πολύ απλή, αλλά συνέχισε πιο στυγνή δικτατορία. Η θέλξη της εξουσίας τον είχε κατακυριεύσει. Στο τέλος, αλλά πολύ αργά, άφησε τον αδελφό του Ραούλ να κάνει εκείνο που έπρεπε αυτός να προλάβει. Και ο ρομαντικός επαναστάτης άφησε την τελευταία του πνοή τυλιγμένος στα κουρέλια της αποτυχίας του.

Ο κόσμος γύρω μας είναι φανερό ότι έχει αλλάξει, μόνον οι δικοί μας Αριστεροί υπνώτουν την νήδυμον ευτελίζοντες και κάθε ευγενές όραμα της ιδεολογίας τους.

2.     Σκέψεις για Κύπρο

Από της ημέρας που διεκόπησαν οι συνομιλίες για λύση του Κυπριακού, βάλθηκαν όλες οι σειρήνες της μειοδοσίας να πείσουν τους Έλληνες ότι άλλη μία ευκαιρία χάθηκε για τη λύση του Κυπριακού και ότι γι’ αυτό φταίμε εμείς εδώ στην Ελλάδα και μία μάλιστα εφημερίδα με ευρείας εκτάσεως ρεπορτάζ ανέλυε πως τούτο οφείλεται, δηλαδή η αποτυχία κατ’ αυτούς, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Πρ. Παυλύπουλο, στον Υπουργό Εξωτερικών κ. Νικ. Κοτζιά και σε ομάδα εντοπίων που δεν ενθυμούμαι.

Ως υπεύθυνος πολίτης, προσπάθησα από πολλές πηγές να πληροφορηθώ ποιο ήταν εκείνο το κρίσιμο στοιχείο ή όποιο άλλο συνετέλεσε στην αποτυχία των συνομιλιών. Και τούτο για να δικαιολογήσω τον ορυμαγδό μεγάλου  μέρους του Τύπου για τη φερόμενη αποτυχία. Διότι ανεφέρετο ότι προσετίθετο και αυτή στην αλυσίδα άλλων χαμένων ευκαιριών. Τις άλλες πολλές χαμένες προφανώς μας τις έκρυψαν, δεν μας τις κοινοποίησαν προς γνώση μας. Μία γνωρίζω που αναλύθηκε στον Κυπριακό Λαό. Και αυτή ήταν το σχέδιο Ανάν, που απερρίφθη από το Λαό μετά πολλών επαίνων, για τους όρους που περιείχε και τις δυσμενείς προοπτικές του. Έτσι έκρινε ο Λαός της Κύπρου και εψήφισε ΟΧΙ το 2004. Και μου κάνει εντύπωση και έχω την περιέργεια για να μου πουν, πως συνετέλεσε στην αποτυχία και ο κ. Ν. Ανασταδιάδης, που: το 2004 ήταν με το «ΝΑΙ», ο οποίος τώρα ήτο ο εκπρόσωπος της Κύπρου στις συνομιλίες ως Πρόεδρος αυτής. Διότι δια να συνταχθεί με το σημερινό ΟΧΙ των συνομιλιών, ο χθεσινός θιασώτης του ΝΑΙ, σημαίνει ότι οι όροι που ετέθησαν και οι προϋποθέσεις λύσεως ήσαν χειρότερες της εποχής του ΝΑΙ.

Αλλά πέραν τούτου. Ας μας πουν τι έδωσαν οι Τούρκοι. Κατέστη αδύνατον να πληροφορηθώ. Τι παραχωρήσεις έκαναν στο εδαφικό και ποίες προτάσεις. Γιατί τέτοια συσκότιση; Η μυστική αυτή διπλωματία κρατάει χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα. Ας τη βγάλουν επί τέλους στο φως. Δεν πρέπει να φοβούνται το Λαό.

Έπειτα, τι είπαν οι Τούρκοι για την αποχώρηση του κατοχικού στρατού; Ποία πρόοδος εσημειώθη, αν εσημειώθη; Περί ποίων μεριμνούν και τυρβάζουν οι συνομιλούντες, εάν δεν έχουν καταλήξει σε τέτοια βασικά θέματα των διαπραγματεύσεων;

Ποία πρόοδος υπήρξε, εάν υπήρξε στα ζητήματα των εγγυήσεων, στους εποίκους και σχετικά με το ουσιώδες περιεχόμενο των συνομιλιών;

Με αναπάντητα τα ερωτήματα αυτά, κόπτονται πολλοί αθηναϊκοί και όχι μόνον, κονδυλοφόροι, να θέλουν να λήξουν τις συνομιλίες αδιαφορούντες για τα οφέλη της Ελληνικής πλευράς. Αυτή είναι η αλήθεια. Φοβούνται μήπως εμείς θεωρηθούμε υπεύθυνοι της αποτυχίας. Προς ποίους; Δεν το λένε ευθέως. Είναι, όμως, φανερό.

Από την ενασχόλησή μου με την περίπτωση, απεκόμισα την εδραία πεποίθηση, ότι όλοι αυτοί οι κύριοι που κάθε φορά ομιλούν για πρόοδο των συνομιλιών, εννοούν τις προτάσεις υποχώρησης που κάνει η Κυπριακή – Ελληνική πλευρά. Οι Τούρκοι δεν κάνουν καμμία ουσιαστική πρόταση ούτε δέχονται προτάσεις της Ελληνικής πλευράς. Τότε δεν έχουμε πρόοδο. Η διακοπή των συνομιλιών χρεώνεται στην....Ελληνική πλευρά.

Η ευτέλεια του συστήματος, μέχρι σημείου εθνικής μειοδοσίας.

   Και περιμένουμε καλύτερες μέρες.

     Τι αφελείς που είμαστε.

                             ΓΙΑΝ.ΚΟΣ