Υπάρχει μία σύγχυση στην κοινή γενικά γνώμη για την έννοια και τη
λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας. Συνειδητή ή ασυνείδητη. Ανάλογα από ποίους
εκπορεύεται. Έτσι, διερωτώνται πολλοί πως μπορεί να περιμένουμε επενδύσεις, «εάν εμείς οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουμε και
δεν πιστέψουμε στα πλεονεκτήματα της ελεύθερης οικονομίας».
Αλλά περί ποιας
οικονομίας ομιλούμε; Δεν πρόκειται ασφαλώς για την ελεύθερη οικονομία της
αγοράς στην κλασσική της μορφή. Όταν μιλούμε σήμερα για «επενδύσεις,
ιδιωτικοποιήσεις, μείωση των οικονομικών δραστηριοτήτων του Δημοσίου» και άλλες
ζωτικής σημασίας αλλαγές, παραβλέπουμε
προφανώς ηθελημένα την επιβληθείσα παγκοσμιοποίηση των οικονομικών μεγεθών του
κόσμου.
Αυτήν την παγκοσμιοποίηση για την οποίαν δεν μας ρώτησαν, ούτε την
ψηφίσαμε, ούτε τη διαπραγματευθήκαμε. Προσχωρήσαμε αφρόνως και χωρίς δισταγμό.
Δεν καταλάβαμε, ούτε συνειδητοποιήσαμε ποτέ ότι πρόκειται για μιά δικτατορία της παγκόσμιας
οικονομίας, όπου η παραγωγή ήταν αυτοσκοπός, δεν απέβλεπε στην κάλυψη και
την ικανοποίηση των αναγκών των ανθρώπων, αλλά στον έλεγχο της παγκόσμιας
αγοράς προς όφελος ουσιαστικά των Κεφαλαιούχων και των ισχυρών οικονομικά χωρών
(κατά δεύτερο λόγο). Γιατί η παγκοσμιοποιημένη αγορά απέδειξε ότι όταν θέλει
δημιουργεί και κρίσεις στη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου (ΗΠΑ).
Με αυτές ήδη τις γνώσεις και εμπειρίες αυτή ή «ελεύθερη οικονομία» δεν
είναι καθόλου ελεύθερη και καθόλου ευεργετική
για τους ανθρώπους. Πολύ περισσότερον τώρα που η τεχνολογική πρόοδος
ευρίσκεται σε ύψιστη ακμή και παρεμβάσεις των «παγκοσμίων οίκων» είναι άμεσες
και αποτελεσματικές στις εσχατιές του κόσμου. Θύματα αυτής της παγκοσμιοποιημένης «ελεύθερης αγοράς» είναι όλα τα
Κράτη και Έθνη του Κόσμου και ιδία η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Λάθος προσανατολισμός
Σ’ έναν κόσμο που βγήκε καθημαγμένος από δύο παγκοσμίους πολέμους, από μια
Μαρξιστική – Σταλινική λαίλαπα 70 ετών, που υπηρετούσαν ιδεολογικά την υλιστική
αντίληψη της ζωής, η νέα Παγκοσμιοποιημένη αγορά ίδρυσε ένα σύστημα άκρως υλιστικό. Ευαγγελίστηκε εκσυγχρονισμό,
πρόοδο, καλύτερες συνθήκες ζωής, αλλά η πραγματικότητα απέδειξε ότι η παραγωγή
μη λαμβάνουσα υπ’ όψη τις ανάγκες των ανθρώπων, υπηρετούσε ιδιωτικά και όχι
συμφέροντα των κοινωνιών, αύξανε εις το έπακρον τα κέρδη των ιδιωτών –
ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.
Είναι αυτονόητο να αυξάνονται έτσι οι ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων και
των Κρατών, να υπεισέρχεται αβιάστως ο δαίμων του δανεισμού και η χρεωκοπία
ανθρώπων και κρατών εξ αυτού.
Με το σύστημα αυτό αποκόπηκε ο άνθρωπος από την παραγωγή του: Εφθάσαμε εδώ
και σε σε άλλα κράτη της Ευρώπης,
● να ξεριζώνονται ελιές και αμπέλια,
● να μένουν ακαλλιέργητες μεγάλες
εκτάσεις γης σε όλη τη Χώρα, έναντι του απατηλού τιμήματος των «επιδοτήσεων».
● Αποκόπηκε ο άνθρωπος από τη γη του.
Αυτό σημαίνει ότι απομακρύνεται από το δέσιμο μ’ αυτή και κατ’ επέκταση με
την Πατρίδα του, με τις παραδόσεις του.
Αλλά τέτοιον άνθρωπο βγαλμένο από
τις ρίζες του δεν τον είδα στην Ιστορία να προσφέρει στην κοινωνία του και την
Πατρίδα του. Γιατί αυτή η χαλάρωση των δεσμών, δεν μας κάνει κοσμοπολίτες με
την αγαθή της λέξεως έννοια, αλλά μας οδηγεί ευθέως και με μαθηματική ακρίβεια
σε δουλεία και επαιτεία των δυναστών δανειστών μας.
Εν τούτοις, για μια εξαετία και πλέον δεν βρέθηκε ένας ηγέτης από το
υπάρχον σύστημα εδώ και στην Ευρώπη να προτείνει κάποιο στοιχείο προβληματισμού
ή να εισηγηθεί έναν άλλο τρόπο αντιμετωπίσεως της Ελληνικής κρίσης χρέους,
αρχικά και των άλλων Ευρωπαϊκών Χωρών στη συνέχεια.
Απεραντολογία αναλύσεων ρηχών και
παράθεση παραπλανητικών στοιχείων παρείχε τα κατεστημένο, το Ελληνικό και
Ευρωπαϊκό.
Ασχολούμεθα με δημιουργικές ασάφειες, με ανακολουθίες προσβλητικές της
νοημοσύνης μας, με μετατροπές δημοψηφισμάτων από ΟΧΙ σε ΝΑΙ και δεν βγήκε ένας
να πει έξω από τα δόντια για την επιδίωξη της Νέας Τάξης πραγμάτων, για την
εμπλοκή της Ελλάδος και των Ευρωπαϊκών Κρατών ιδιαίτερα στην ΕΥΡΩΖΩΝΗ.
Αυτό, όμως που δεν είπαν οι άλλοι, το έκανε ο Αρχιεπίσκοπος της
Αγγλικανικής Εκκλησίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ
Στις 17 Νοεμβρίου 2016 στο Παρίσι ο
Αρχιεπίσκοπος κ. Justin Welby αναφέρθηκε στην Ελλάδα η οποία εντάχθηκε στο κοινό νόμισμα ως παράδειγμα
«κακού σχεδιασμού». Αυτό έγινε χωρίς να έχει τις προϋποθέσεις και στο πλαίσιο
«συμπαιγνίας όλων των εμπλεκομένων, που επεδίωκαν τη συμμετοχή πολλών Κρατών
στην Ευρωζώνη».
Έτσι, συνεχίζει ο Αρχιεπίσκοπος «όταν
το 2008 έφτασε η μεγάλη Ύφεση ελάχιστα μας εξέπληξε ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε
να πληρώσει το λογαριασμό εξ αιτίας της προτέρας κακής διαχείρισης και επί
πλέον της διαφθοράς μιας ΕΛΙΤ, οι
ενδεείς πολίτες ενός Έθνους οδηγήθηκαν σε ακούσια χρεωκοπία».
Και κατέληξε στη μνημειώδη ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος με φωνή στεντόρεια
και διαυγή ότι: το σύστημα της
παγκοσμιοποιημένης αγοράς και ειδικά
της Ευρωπαϊκής Ένωσης φταίει γιατί οδήγησε στη δημιουργία «της μεγαλύτερης φυλακής οφειλετών στην
Ευρωπαϊκή Ιστορία».
Είναι εύλογο ο ιεράρχης αυτός, Χριστιανός, να αποδοκιμάζει ως άκρως
υλιστικό αυτό το σύστημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, που φέρει την ταπείνωση
και τον εξευτελισμό σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και οι δικοί μας ηγέτες, σαν
σαράφηδες της παλιάς εποχής, παζαρεύουν
με γελοία ποσοστά την ατομική και εθνική μας ελευθερία. Γιατί αυτή είναι η
μοίρα των δούλων.
Ο Ευρωσκεπτικιστικός αρμαγεδών
Η Ευρώπη διολισθαίνει αργά αλλά σταθερά προς την ηγεμονία της Γερμανίας. Η
πειθαρχημένη και υπομονετική αυτή Χώρα διαμόρφωσε το ΕΥΡΩ με βάση τις δικές της
σκοπεύσεις και προοπτικές. Και επέτυχε να διαφεντεύει ολόκληρη την ΕΥΡΩΖΩΝΗ και
την Ευρώπη κατ’ επέκταση, αφού συγχρόνως έχει συγκεντρώσει στο εθνικό της
θησαυροφυλάκιο όλον τον πλούτο της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι προς έπαινόν της
αφού το ιδεώδες της Ε.Ε. είναι η «συνεργασία και ενότητα» (και....αλληλεγγύη
προσθέτει η Ευρωζώνη).
Εν τούτοις, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι Γάλλοι επίεζαν τους Γερμανούς να
συναινέσουν στο ΕΥΡΩ. Προφανώς ενόμιζεν ότι αυτοί θα είχαν τον πρώτο λόγο στην
Ευρώπη. Ας πρόσεχαν. Τον πήραν οι Γερμανοί για τον εαυτόν τους. Δεν
αναγνωρίζουν άλλους υπεύθυνους διαχειριστές. Αυτοί δίνουν το ρυθμό και
βηματισμό στην Ευρώπη, αυτοί διευθύνουν την μπάντα της, αυτοί έχουν τους
μαέστρους, οι άλλοι είναι πολύ λίγοι, αφάνταστα θλιβεροί.
Είναι φανερό πια ότι η κρίση η οικονομική, στη σημερινή πολιτική συγκυρία
των ολιγίστων Ευρωπαίων, δίδει στην αφετηρία πορεία ολικής καταστροφής σε
αρκετές χώρες, όπως και στη δική μας.
Γι’ αυτό οι πολίτες της Ευρώπης στρέφονται στα εθνικά τους Κράτη. Εκεί νοιώθουν περισσότερη σιγουριά.
Στη
Γαλλία καθιερώθηκε η αντίληψη του
αστικού Εθνικού Κράτους. Οι Γάλλοι καταλαβαίνουν ότι η διαμορφωθείσα νέα
τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη δεν ευνοεί τις ηγετικές τους προβλέψεις. Αντίθετα
χάνουν τη μάχη της εθνικής κυριαρχίας και επιζητούν την ανάκτησή της, που την
βλέπουν στο πρόσωπο της Δεξιάς με διάφορες ηγετικές μορφές, πλέον της Λεπέν.
Στην Αυστρία, το 47% της πολύ Δεξιάς είναι πολύ μεγάλο ποσοστό για μια μεταπολεμική
Δημοκρατία, η οποία αξιοποιούσα τις αρρυθμίες του Ευρωπαϊκού Συστήματος ήδη
ηγείται των Κρατών του Βίσεγκραντ, δηλαδή των περιοχών των πρώην Αψβούργων.
Στην Ιταλία, έχουμε ένα δημοψήφισμα που ουσιαστικά στρέφεται κατά του συστήματος της
Ευρώπης και όχι μόνον της πολιτικής του Ρέντσι. Έχουν αντιληφθεί ότι η Γερμανία
τους ισοπεδώνει. Επί δέκα χρόνια ευρίσκονται χωρίς ανάπτυξη, στάσιμοι, παρ’ όλη
την παραγωγική μηχανή της. Νοιώθουν ότι δεν είναι κύριοι της Χώρας τους. Οι
βόρειοι τους διαφεντεύουν. Και πάντοτε οι Ιταλοί είχαν έντονο το αίσθημα της
αυτονομίας των περιφερειών τους, από την ενοποίηση της Ιταλίας το 1861, το
οποίον νοιώθουν να διακυβεύεται. Αυτές οι αντιδράσεις των Ιταλών αποτυπώνουν
καθαρά οι δημοσκοπήσεις που επαληθεύθησαν και από το δημοψήφισμα.
Έπειτα το BREXIT των Βρετανών ήταν το αποκορύφωμα της αποδοκιμασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (δεν είχαν μπει
στην Ευρωζώνη), η κραυγή διαμαρτυρίας για την απώλεια εθνικής κυριαρχίας τους
και την έλλειψη κατανόησης και αλληλεγγύης.
Ο Ευρωσκεπτικισμός συνεχώς ανεβαίνει τα σκαλοπάτια των Ευρωπαϊκών Χωρών και
θα συνεχίσει την πορεία του, όσο η ηγεσία της Ευρώπης:
● δεν αγκαλιάζει τις πραγματικές ανάγκες των Λαών της,
● δεν πείθει ότι πραγματικές βλέψεις της είναι η ευημερία και ειρηνική
συνύπαρξη των Λαών της με ισότητα και δικαιοσύνη.
Επομένως, σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι η Ευρώπη όσο εμπνέεται από
τις παγκοσμιοποιημένες αγορές και τους κανόνες τους, τόσο οι κοινωνίες θα
γυρίζουν προς τα πίσω, όχι για να επαναφέρουν «το φάντασμα του παρελθόντος»,
που δεν είναι η δεξιά, αλλά η αδήριτη ανάγκη των Λαών να βιώσουν την
ιδιαιτερότητά τους, να συναντήσουν και πάλιν τις προγονικές ρίζες τους, την
Ιστορία και τις παραδόσεις τους.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
