1. Σκέψεις για Φιντέλ
Κάστρο
Υπήρξε ένας
οραματιστής επαναστάτης, μορφωμένος για την εποχή του και ταλαντούχος
πολιτικός, όπως απεδείχθη. Όχι, όμως για τη χώρα του και το Λαό του.
Μόνον για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Ο ρομαντικός οίστρος της
ελευθερίας, μαζί με τον Τσε Γκεβάρα, τον οποίον απομάκρυνε εγκαίρως, έσβησε
σύντομα με την πάροδο του χρόνου. Ξεκίνησε ελευθερωτής από την ελεεινή
δικτατορία του Μπατίστα. Εκαλλιέργησε για τον εαυτό του το φωτοστέφανο του
οραματιστή επαναστάτη, που τα έβαλε με τις συμμορίες που καταδυναστεύουν την
Κούβα και υπεσχέθη Δημοκρατία και
Ελευθερία. Αλλά ουδέποτε έκανε εκλογές και ουδέποτε ο Λαός της Κούβας απέκτησε
τις ελευθερίες του. Το: Ελευθερία, Ευημερία, Δημοκρατία, που υπεσχέθη,
επέπρωτο να γίνουν ένα σκελετωμένο φάντασμα, που τον ακολούθησε στο θάνατό του
αγκιστρωμένο στην εξουσία πενήντα πέντε και πλέον χρόνια.
Οι δικτατορικές
προθέσεις του Κάστρο δεν άργησαν να εκδηλωθούν και αυτό δεν είναι προς ψόγον,
διότι δείχνει ευθύτητα και εντιμότητα προθέσεων.
Ο άνθρωπος στο
Σύνταγμά του ορίζει απ’ την αρχή ότι οι Κουβανοί «οδηγούνται από τις
πολιτικοκοινωνικές ιδέες των Μάρξ, Ενγκελς και Λένιν».
Έτσι στο
καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Φιντέλ (ο κομαντάτε του Τσίπρα) προβλέπεται ότι:
-
«το Κουμμουνιστικό Κόμμα της Κούβας είναι η ανώτατη καθοδηγητική αρχή της
κοινωνίας και του κράτους».
-
«Η καλλιτεχνική έκφραση είναι ελεύθερη, εφ’ όσον το περιεχόμενό της δεν είναι
αντίθετο στην Επανάσταση».
-
Το δικαίωμα ελεύθερης
έκφρασης και η ελευθεροτυπία «πρέπει να
συμμμορφώνονται με τους σκοπούς της σοσιαλιστικής κοινωνίας».
-
«Ο τύπος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, αποτελούν
αποκλειστική ιδιοκτησία του κράτους».
-
«Καμμία από τις ελευθερίες που δίνονται στους
πολίτες δεν μπορεί να εξασκηθεί εναντίον
του Σοσιαλιστικού Κράτους και της απόφασης του Κουβανικού Λαού να χτίσει το
σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Οποιαδήποτε
παραβίαση αυτής της αρχής τιμωρείται».
(Βασ. Σταματίου «Ανατομία μιας δικτατορίας, Αthens Voice, 28-11-2016, όπου ο αρθρογράφος εντοπίζει τους θεσμούς και τους νόμους του
Κάστρο).
Σήμερα κάποιοι δήθεν δημοκράτες, ανήκοντες στη δημοκρατία του «περίπου»,
ψέγουν όσους αναφέρουν με το πραγματικό όνομά του δικτάτορα τον Κάστρο, ως
δήθεν τιθέμενοι στη λάθος πλευρά της
Ιστορίας (Παπαδημούλης)
Όπως κάποιοι άλλοι κορδακιζόμενοι τους μορφωμένους (Ζουράρις) αποκαλούν από
ραδιοφώνου ως.....μαλάκες όσους αποκαλούν ως δικτάτορα τον Κάστρο και ότι δήθεν
εφάρμοσε «ένα σύστημα άμεσης Δημοκρατίας», όπου «απαγορεύεται η κατοχή κάθε
είδους μικροφώνων, η πρόσβαση σε δορυφορική τηλεόραση» και η πρόσβαση στο
διαδίκτυο δεν επιτρεπόταν από το σπίτι(!!!). Όπως φαίνεται κάνοντας τον
παραπάνω χαρακτηρισμό ο εν λόγω κύριος, έβλεπε τον εαυτό του στον καθρέπτη.
Διότι δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι η διακυβέρνηση Κάστρο έγινε με διώξεις,
φυλακίσεις αντιφρονούντων και ομοφυλοφίλων, με εγκατάσταση καθεστώτος
τυραννίας, που ανάγκασε 78.000 Κουβανούς να πνιγούν προσπαθώντας να δραπετεύσουν προς τη Φλόριδα.
Ούτε επιτρέπεται να αγνοείται ότι εγκαθίδρυσε ένα νεποτικό Κράτος, χωρίς καμμία
δημοκρατική δομή, με τη δική του νομενκλατούρα, χωρίς να εκμεταλλευτεί τα
χαρισματικά του προσόντα, με διάδοχο μετά 50 χρόνια τον αδελφό του και πίσω το
Λαό του ερείπια οικονομικά και ηθικά κουρέλια, όπου η μόνη ανάπτυξη της χώρας
είχε εναποτεθεί ουσιαστικά στο σεξοτουρισμό.
Ο Φιντέλ Κάστρο θα κριθεί πολύ αυστηρά από την Ιστορία. Αυτός και η
οικογένειά του ζούσε μέσα στη χλιδή και ο Λαός του επένετο. Ούτε είχε εξιδανικευμένες
προθέσεις, διότι με την κατάρρευση του Σοβιετικού συστήματος θα έπρεπε να κάνει
τη δέουσα στροφή, για τις δεξιότητές του ήταν πολύ απλή, αλλά συνέχισε πιο
στυγνή δικτατορία. Η θέλξη της εξουσίας τον είχε κατακυριεύσει. Στο τέλος, αλλά
πολύ αργά, άφησε τον αδελφό του Ραούλ να κάνει εκείνο που έπρεπε αυτός να
προλάβει. Και ο ρομαντικός επαναστάτης άφησε την τελευταία του πνοή
τυλιγμένος στα κουρέλια της αποτυχίας του.
Ο κόσμος γύρω μας είναι φανερό ότι έχει αλλάξει, μόνον οι δικοί μας
Αριστεροί υπνώτουν την νήδυμον ευτελίζοντες και κάθε ευγενές όραμα της
ιδεολογίας τους.
2. Σκέψεις για Κύπρο
Από της ημέρας που διεκόπησαν οι συνομιλίες για λύση του Κυπριακού, βάλθηκαν
όλες οι σειρήνες της μειοδοσίας να πείσουν τους Έλληνες ότι άλλη μία ευκαιρία χάθηκε για τη λύση
του Κυπριακού και ότι γι’ αυτό φταίμε εμείς εδώ στην Ελλάδα και μία μάλιστα
εφημερίδα με ευρείας εκτάσεως ρεπορτάζ ανέλυε πως τούτο οφείλεται, δηλαδή η
αποτυχία κατ’ αυτούς, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Πρ. Παυλύπουλο, στον
Υπουργό Εξωτερικών κ. Νικ. Κοτζιά και σε ομάδα εντοπίων που δεν ενθυμούμαι.
Ως υπεύθυνος πολίτης, προσπάθησα από πολλές πηγές να πληροφορηθώ ποιο
ήταν εκείνο το κρίσιμο στοιχείο ή όποιο άλλο συνετέλεσε στην αποτυχία των
συνομιλιών. Και τούτο για να δικαιολογήσω τον ορυμαγδό μεγάλου μέρους του Τύπου για τη φερόμενη αποτυχία.
Διότι ανεφέρετο ότι προσετίθετο και αυτή στην αλυσίδα άλλων χαμένων ευκαιριών.
Τις άλλες πολλές χαμένες προφανώς μας τις έκρυψαν, δεν μας τις κοινοποίησαν
προς γνώση μας. Μία γνωρίζω που αναλύθηκε στον Κυπριακό Λαό. Και αυτή ήταν το
σχέδιο Ανάν, που απερρίφθη από το Λαό μετά πολλών επαίνων, για τους όρους που
περιείχε και τις δυσμενείς προοπτικές του. Έτσι έκρινε ο Λαός της Κύπρου και
εψήφισε ΟΧΙ το 2004. Και μου
κάνει εντύπωση και έχω την περιέργεια για να μου πουν, πως συνετέλεσε στην
αποτυχία και ο κ. Ν. Ανασταδιάδης, που: το 2004 ήταν με το «ΝΑΙ», ο οποίος τώρα
ήτο ο εκπρόσωπος της Κύπρου στις συνομιλίες ως Πρόεδρος αυτής. Διότι δια να συνταχθεί με το σημερινό ΟΧΙ
των συνομιλιών, ο χθεσινός θιασώτης του ΝΑΙ, σημαίνει ότι οι όροι που ετέθησαν
και οι προϋποθέσεις λύσεως ήσαν χειρότερες της εποχής του ΝΑΙ.
Αλλά πέραν τούτου. Ας μας πουν τι έδωσαν οι Τούρκοι. Κατέστη αδύνατον να
πληροφορηθώ. Τι παραχωρήσεις έκαναν στο
εδαφικό και ποίες προτάσεις. Γιατί τέτοια συσκότιση; Η μυστική αυτή
διπλωματία κρατάει χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα. Ας τη βγάλουν επί τέλους στο φως.
Δεν πρέπει να φοβούνται το Λαό.
Έπειτα, τι είπαν οι Τούρκοι για την
αποχώρηση του κατοχικού στρατού; Ποία πρόοδος εσημειώθη, αν εσημειώθη; Περί
ποίων μεριμνούν και τυρβάζουν οι συνομιλούντες, εάν δεν έχουν καταλήξει σε τέτοια
βασικά θέματα των διαπραγματεύσεων;
Ποία πρόοδος υπήρξε, εάν υπήρξε στα ζητήματα των εγγυήσεων, στους εποίκους
και σχετικά με το ουσιώδες περιεχόμενο των συνομιλιών;
Με αναπάντητα τα ερωτήματα αυτά, κόπτονται πολλοί αθηναϊκοί και όχι μόνον,
κονδυλοφόροι, να θέλουν να λήξουν τις συνομιλίες αδιαφορούντες για τα οφέλη της
Ελληνικής πλευράς. Αυτή είναι η αλήθεια. Φοβούνται μήπως εμείς θεωρηθούμε
υπεύθυνοι της αποτυχίας. Προς ποίους; Δεν το λένε ευθέως. Είναι, όμως, φανερό.
Από την ενασχόλησή μου με την περίπτωση, απεκόμισα την εδραία πεποίθηση,
ότι όλοι αυτοί οι κύριοι που κάθε φορά ομιλούν για πρόοδο των συνομιλιών,
εννοούν τις προτάσεις υποχώρησης που κάνει η Κυπριακή – Ελληνική πλευρά. Οι
Τούρκοι δεν κάνουν καμμία ουσιαστική πρόταση ούτε δέχονται προτάσεις της
Ελληνικής πλευράς. Τότε δεν έχουμε πρόοδο. Η διακοπή των συνομιλιών χρεώνεται
στην....Ελληνική πλευρά.
Η ευτέλεια του συστήματος, μέχρι σημείου εθνικής μειοδοσίας.
Και περιμένουμε καλύτερες μέρες.
Τι αφελείς που είμαστε.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
