ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η κοινωνία μας πορεύεται σε δρόμους ατρίβητους, σ’ έναν κόσμο που δεν πιστεύει τίποτε, δεν ελπίζει τίποτε και έχει πλήρη έλλειψη καθαρής γνώσεως.

 Η αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων, σε μεγάλο εύρος, όπως είναι το επίπεδο του διαδικτύου (τα ονομάζουν και μέσα κοινωνικής δικτύωσης), δημιουργούν ψεύτικες γνώσεις και εσφαλμένες εντυπώσεις. Όσο ποιο «πικάντικη» είναι η υποτιθέμενη είδηση ή πληροφορία, τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτή. Ο δέκτης της πληροφορίας αυτής δεν την επεξεργάζεται στο μυαλό του. Του αρέσει και την αποδέχεται. Ικανοποιεί το θυμικό του. Έπειτα, σχεδόν ακαριαία γίνεται δική του – προσωπική πίστη. Είναι εκείνη η «αλήθεια» που του αρέσει. Δεν είναι διατεθειμένος να ακούσει τίποτε άλλο.

Αυτή η λειτουργία δεν είναι αθώα. Ανήκει στην κατηγορία της προπαγάνδας, αλλά οι σύγχρονοι προπαγανδιστές, για να αποφύγουν αυτήν την φορτισμένη αρνητικά λέξη, εφεύρον τη διατύπωση της φράσης «δημόσιες σχέσεις». Με τον τρόπο αυτόν παίζουν κυριαρχικό λόγο στη χειραγώγηση της πληροφορίας για πολιτικούς, διαφημιστικούς και άλλους σκοπούς.

Έτσι το πνεύμα των «δημοσίων σχέσεων» υπεισήλθε σε όλα τα πεδία δράσεως, πολιτικής και οικονομικής, της κοινωνίας, χωρίς να εξαιρεθούν και τα πεδία των επιστημών, με «επιστράτευση» ειδικών και λομπιστών προς προβολή και ανάδειξη διαφόρων προϊόντων. Οι εμπορικές αυτές σκοπιμότητες συμπεριέλαβαν κάθε είδους βιομηχανικά και άλλα προϊόντα, από  τις φαρμακευτικές εταιρείες, διάφορες επιστημονικές έρευνες, ιδία μέσω γενομένων επιστημονικών μελετών, ακόμη και ιατρικών. Από το 2015 ο αρχισυντάκτης  του παγκοσμίου επιρροής ιατρικού περιοδικού «LANCET», δηλαδή ο Ρίτσαρντ Χορτον, έγραψε ότι «η επιστήμη έχει πάρει μια σκοτεινή τροπή» και παραδέχεται ότι το ήμισυ της επιστημονικής εκδοτικής παραγωγής θεωρείται πλέον ότι μπορεί να είναι λανθασμένο.

Αυτές οι διαπιστώσεις και τα ερωτηματικά έχουν διατυπωθεί και από άλλους επιστημονικούς φορείς και καθηγητές Πανεπιστημίου, ώστε η επιστημονική αλήθεια να μην εκλαμβάνεται ως πραγματικό αγαθό, αλλά ν’ αποτελεί μέσον εξυπηρέτησης οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων ή εκφράζουν προσωπικές απόψεις που δεν έχουν εχέγγυα «αληθείας».

Μ’ αυτές τις σκέψεις στηριζόμενοι στο θυμικό και στην «αλήθεια» που οι ίδιοι οι πολίτες θέλουν να πιστεύουν ως υπάρχουσα, πλείστοι άνθρωποι στην Αμερική πιστεύουν ότι ο ισχυρισμός για την κλιματική αλλαγή αποτελεί συνωμοσία που έχει εξυφάνει το Πεκίνο, για να πληγεί η Αμερικανική οικονομία, παρ’ ότι ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται σε πραγματικά και επιστημονικά δεδομένα. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις, όπως συνέβη στο BREXIT και στην προεκλογική καμπάνια του Τραμπ, όπως εξέθεσα σε προηγούμενο κείμενό μου. Τότε ακριβώς το Λεξικό της Οξφόρδης ανέδειξε ως λέξη της χρονιάς το «post – truth», δηλαδή το ΜΕΤΑ –ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ο σημερινός άνθρωπος,  μέσα στην οικονομική κρίση και στην ακατάσχετη επιδρομή του ψεύδους και της αμφισβήτησης των πάντων, έχασε την εμπιστοσύνη του στους θεσμούς, γοητεύθηκε από την αστραποβολή του παραλόγου και εδραπέτευσε από τον κόσμο της λογικής. Βασικό στοιχείο αυτής της εκτροπής είναι και ο λαϊκισμός, ο οποίος δεν φείδεται υποσχέσεων και πράξεων που δεν είναι δυνατόν να γίνουν.

Γι’ αυτό οι «δραπέτες» της λογικής θεωρούν την προσωπική τους γνώμη, που έχει διαπλασθεί μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ως υπέρτερη κάθε ισχυρισμού ή επιστημονικού πορίσματος. Και δυστυχώς, αυτήν την θέση τους, δεν είναι καθόλου εύκολο να την αλλάξεις. Σχεδόν αδύνατον. Έτσι καταλήγουν και στην απόκρουση των εγγραμμάτων, των διανοούμενων και των εν γένει ΕΛΙΤ μιας κοινωνίας.

Η απόδραση στο παράλογο, είναι ένα φαινόμενο που τώρα ξεκινάει στην Πατρίδα μας. Για να μην φουντώσει, πρέπει όλοι μας και η Πολιτεία να επέμβει δια της Παιδείας και της εξύψωσης του μορφωτικού επιπέδου μας.

 Σε άλλα να μην ελπίζεις.

                                                ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ.....

Δεν πρόκειται περί του έργου του Κ. Παλαμά. Αλλά περί του έργου έλλειψης αυτοσυνειδησίας του Ελληνικού Λαού.

Δεν είναι σύμπτωμα των καιρών. Είναι ανακλαστικά συμπτώματα αιώνων. Χρειαζόμαστε εθνικό ψυχαναλητή. Πρέπει να διευρευνθεί σε βάθος το συλλογικό μας ασυνείδητο. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η ανάδειξη του προβλήματος θα αποκαλυφθεί από την έρευνα του συλλογικού ψυχαναγκασμού των Ελλήνων. Και μπορεί από μια πλευρά, να αποδεικνύει την συνεπή συνέχεια του Γένους, έστω και αρνητικά, εν τούτοις η έλλειψη αυτοσυνειδησίας αποτελεί τραγικό έλλειμμα.

Με πόση δόση πονηρίας, δυσπιστίας, αντίρρησης, ενθουσιασμού, αφέλειας, ωφελισμού, μικρονοϊκής σύλληψης και αλογίστου πάθους συλλαμβάνουνε διαφορετικά τα ίδια γεγονότα, είναι ανεξήγητο με τη λογική. Δύσκολα θα βρούμε άλλο Λαό να «κοσμείται» από τις περγαμηνές αυτές των αντιφάσεων και του παραλόγου.

Στις μέρες μας έχουμε την περίπτωση Σώρρα. Αλλά τι γίνεται στην πραγματικότητα.  Δεν βιώνουμε το ψεύδος και την απάτη στην καθημερινότητά μας; Το ίδιο εγένετο από την αρχαιοτάτων χρόνων.

Ο Αριστοφάνης στους «Ιππής» κατακεραύνωνε και λοιδωρούσε τη δημαγωγία των πολιτικών, τη ρουσφετολογία, το λαϊκισμό, αλλά και την αφέλεια των ανθρώπων της Αθήνας. «Εγώ κοροϊδεύω το Λαό, όπως και όσο θέλω», έλεγε με αυθάδεια και προκλητικότητα ο διεφθαρμένος εξουσιαστής Παφλαγών. Και έμενε Κυβερνήτης.

Τι άλλο κάνουν σήμερα οι ηγέτες της χώρας μας;

Δεν καινουργείται τίποτε στον τόπο μας. Υπάρχει πάντοτε εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν όλα αυτά τα λουλούδια.

Τι διαφέρουν τα ψεύδη του Σώρρα και τα 600 δις ευρώ, με τα ανύπαρκτα «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ» του Γιωργάκη; Όλοι οι Έλληνες δεν έσπευσαν να ψηφίσουν την απάτη αυτή;

Τι διαφέρει το ΝΕΡΟ του Καματερού, την δεκαετία του 1960, που γιάτρευε τον καρκίνο και έσπευδαν χιλιάδες Έλληνες για την προμήθειά του, ενθαρρυνόμενοι επίσημα και από το δημοσιογραφικό συγκρότημα Λαμπράκη, από τα ψεύδη του Σώρρα;

Τι διαφέρουν απ΄αυτά οι διακηρύξεις του Τσίπρα για το σκίσιμο του μνημονίου μ’ ένα Νόμο κι’ ένα άρθρο, που δεν έγινε ποτέ; Αντιθέτως...

Τι διαφέρει από τις εξαγγελίες παροχών του Τσίπρα, όπως για την επαναφορά της 13^ης σύνταξης, την αύξηση του βασικού στα 751, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τη διαγραφή των κόκκινων δανείων, που δεν έγιναν ποτέ;

Τι διαφέρει από την απάτη του δημοψηφίσματος που ενώ προπαγανδίζει το ΟΧΙ και προέτρεπε το Λαό να ψηφίσει ΟΧΙ, αυτός σε μια νύχτα το μετέτρεψε αυθαίρετα σε ΝΑΙ.

Τι διαφέρει ο Σώρρας του ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ τις υποχρεώσεις σας στο Κράτος, με το Κίνημα ‘ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ΄ του προκυβερνητικού Τσίπρα και της Βαλαβάνη;

Ασάλευτη η πολιτική μας ζωή στην πορεία των αιώνων. Χωρίς εθνικό ψυχαναλητή είναι αδύνατον να μεταβληθεί.

Αλλά μήπως, έως ότου έλθει αυτός, οι θεσμοί της Δικαιοσύνης προστατεύουν τους πολίτες; Δεν έπρεπε με την εμφάνιση, εδώ και δύο χρόνια περίπου, του Σώρρα με την προβολή των δισεκατομμυρίων για την εξόφληση δήθεν του δημοσίου χρέους (έτσι εμφανίστηκε αρχικά), να επέμβει διερευνητικά η Δικαιοσύνη; Δεν ενέσπειρε ανησυχία στον κόσμο; Δεν έγιναν με την πάροδο του χρόνου και καταγγελίες; Έχει εντελώς διαλυθεί αυτός ο τόπος;

Διότι σκεφτείτε η απάτη των 600 δις ευρώ Σώρρα να είναι οργανωμένη. Δηλαδή ένα ποσόν μικρό, που να καλύπτει τα 500 -1000 εξώδικα προς τις ΔΟΥ να είναι κατατεθειμένο σε μια ξένη Τράπεζα. Και να έλθει η άγνωστη αυτή Τράπεζα να δηλώσει στον ανακριτή που διεξάγει τη σχετική ανάκριση ότι καλύπτει τα συγκεκριμένα ομόλογα των πολιτών. Διανοείται κανείς τι θα γίνει; Ουδείς θα πιστεύει το αντίθετο και αν ακόμη η ανάκριση αποδείξει ότι δεν υπάρχουν άλλα λεφτά.

Υπάρχει ακόμη δυσμενέστερη προοπτική.  Να βγει ο Σώρρας Κυβερνήτης της Χώρας.

                                                           ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Ο ΤΡΑΜΠ – Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ Η «ΜΕΤΑ-ΑΛΗΘΕΙΑ» ΕΠΟΧΗ

Το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό.Φαίνεται ότι έχει παγκόσμια διάδοση.

 Σήμερα το ψεύδος ή η απόκρυψη της αλήθειας έχει δευτερεύουσα σημασία. Η παραδοχή ότι η αλήθεια έχει θέση στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι αγνοείται.

Σήμερα υπάρχει μια πλαστή εκδοχή της πραγματικότητας, η οποία είναι προσωπική για πολλούς σαν αποτέλεσμα της μονομέρειας στην πληροφόρηση από ορισμένα δίκτυα κοινωνικής ενημέρωσης. Αυτοί οι άνθρωποι απορρίπτουν χωρίς συζήτηση οτιδήποτε προέρχεται από το κατεστημένο (πολιτικό, κοινωνικό, δημοσιογραφικό, επιστημονικό), μοιράζονται με τους ομοϊδεάτες τους τα δεδομένα που ευνοούνται από τις προκαταλήψεις τους και είναι ευάλωτοι στις θεωρίες περί συνωμοσίας.

Βρισκόμαστε στη «μετά – αλήθεια» εποχή και όπως λέγει το λεξικό της Οξφόρδης (Oxford Dictionaries) αυτή η καινούργια λέξη είναι η λέξη της χρονιάς.  “Η «μετά – αλήθεια» (πολιτική –ρητορική-πρακτική) αγνοεί την αλήθεια και βασίζεται σε μία ενίοτε εντελώς πλαστή εκδοχή της πραγματικότητας”.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που τροφοδοτούν τον κόσμο της «μετά- αλήθειας» εποχής αναπαράγουν ανεξέλεγκτες ή μεροληπτικές ειδήσεις. Η διάβρωση της εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, τους πολιτικούς και τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, επεκτείνεται ακόμη και στην αμφισβήτηση της Επιστήμης, όπως συμβαίνει με την αμφισβήτηση της κλιματικής αλλαγής.

Ψεύτικες ειδήσεις, κατασκευασμένα δήθεν γεγονότα διακινούνται ανεμπόδιστα στο διαδίκτυο, υστερικές φωνές, νοσηρές προσωπικότητες, κοινοί συκοφάντες και κακοποιοί αποκτούν «ακροατήριο» ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Έχει αποδειχθεί πλέον ότι τα πραγματικά στοιχεία που παρουσιάζονται στην ενημέρωση έχουν μικρότερη επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης από την επίκλυση στο θυμικό και στις προκαταλήψεις.

Βέβαια το φαινόμενο αυτό έκανε την εμφάνιση του στην Αμερική, με κύριο εκφραστή του τον Τράμπ, αλλά έδωσε και την ηχηρή παρουσία του στο δημοψήφισμα για το Brexit και οι θεωρίες περί συνωμοσίας έχουν βρει εύφορο έδαφος στη Ρωσία, Τουρκία, Πολωνία και στην Ελλάδα.

Χαρακτηριστικό είναι οι «εραστές» της «μετά – αλήθειας» εποχής, δεν δέχονται ούτε τις εξηγήσεις ή τις διαψεύσεις επί των απόψεών τους και όσοι αποτολμούσαν αυτό στα γνωστά δίκτυα, εδέχονταο τόννους συκοφαντιών, ορυμαγδό ύβρεων, αλλά και απειλών. Έτσι εγένετο στην προεκλογική περίοδο Τράμπ όταν ο Τράμπ «απεκάλυψε» ότι δήθεν ο Μπάρακ Ομπάμα δεν είχε γεννηθεί στην Αμερική, ακόμη δε και όταν παραδέχθηκε ο Τράμπ ότι ο Ομπάμα είχε γεννηθεί στην Αμερική.

Και ευλόγως γεννάται το ερώτημα πόθεν αυτό το σύμπτωμα και πως θεραπεύεται.

Είναι θέμα καθαρά πολιτικής. Αυτοί που εξέθρεψαν τα διάφορα δίκτυα και δη την ασυδοσία τους, πρέπει να επανεκτιμήσουν τη χρηστική τους ωφελιμότητα.

● Οι πολιτικοί να λένε στο Λαό την αλήθεια, γυμνή και όχι ψυμιθιωμένη.                                      ● Να καταστήσουν την πολιτική σεβαστή στο Λαό.

● Η πολιτική τους να σταθεί δίπλα στο Λαό,

● να υπηρετεί την εθνική πολιτική της Πατρίδας και του Έθνους,

● να μην εκτρέφουν εντέχνως τον εθνομηδενισμό και

● να μην καμώνονται ότι δήθεν απορούν για τον εθνικολαϊκισμό, που   είναι το αντίδοτό του,

 ● να τιμήσουν το μόχθο και την αξιοπρέπεια του Λαού μας,

 ● να επιδικώκουν την πρόοδο του Λαού μας στη γνώση, στην επιστήμη, στη δουλειά. Την κρίση αξιών αυτοί την εδημιούργησαν. Γι’ αυτό και πλήττονται περισσότερο οι ακαλλιέργητοι κυρίως πνευματικά άνθρωποι. Αυτοί καταλαμβάνονται από μονομανίες και το σύνδρομο της μοναδικής γνώσεως της αλήθειας. Και αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν «απάντηση» από τους πολιτικούς.

Το πρόβλημα αυτό, πρόβλημα Κατεστημένης Δημοκρατίας, έχει αγγίξει και τη Χώρα μας. Η απροσμάχητη αλήθεια της «μετά – αλήθειας» εποχής, έχει διαβρώσει πλήρως όλους τους θεσμούς της Πατρίδας μας. Δεν υπάρχουν αρχές, (Κρατικές, ανεξάρτητες, ιδιωτικές, ημικρατικές κ.λ.π.), που να μην απαξιώνονται από τους πολίτες. Πλείστοι πολίτες, κατέχουν τη «δική τους αλήθεια», δεν την συζητούν και δεν την διαπραγματεύονται. Δεν ακούν κανένα, δεν εμπιστεύονται κανένα, βλέπουν παντού συνωμοσιολογίες και μόνον αυτοί «γνωρίζουν» τι κάνουν. Και δεν υπάρχει η επιβαλλόμενη αντίδραση από καμία πλευρά της πολιτικής, της κοινωνίας και της διανόησης.

Μόλις πριν ένα χρόνο η Πατρίδα μας «διαπραγματεύτηκε» επί εξάμηνο με τους Ευρωπαίους την οικονομική της πορεία. Από παντού διεμηνύετο το λάθος και η ζημιά. Μία ομάδα ευαρίθμων πολιτών ήξερε την «αλήθεια», τα έβλεπε όλα καλά. Έως ότου επήλθε η ζημία.....70 με 80 δις εκτιμήθηκε από τους ξένους. Μηδαμινή αντίδραση από τον «γνώστη» Λαό.

Ακολούθησε ένα περίεργο δημοψήφισμα, όπου οι επαΐοντες, δικοί μας και ξένοι, έλεγαν ΝΑΙ, άλλως καταστροφή. Η «μετά  - αλήθεια» αλήθεια ήταν δεδομένη από την Κυβέρνησή μας και την πλειοψηφία του Λαού μας. Εψήφισε ΟΧΙ το  60% του Λαού  μας.

Και ώ του θαύματος, η εξ......αποκαλύψεως αλήθεια, ήλθε μετά – μετά την «μετά – αλήθεια» και ανέτρεψε την προηγούμενη «βεβαία αλήθεια» και μάλιστα με αυθαίρετη, μονομερή, ερήμην του ψηφίσαντος Λαού ενέργεια της ίδιας της Κυβέρνησης που ήθελε ΟΧΙ.

Έτσι το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, χωρίς «αντίσταση» του προδοθέντος Λαού και το χειρότερο χωρίς ντροπή. Η ζημιά τεράστια, κλείσιμο Τραπεζών, διακοπή ομαλής χρηματοδότησης της αγοράς κ.λ.π. Πολλά δισεκατομμύρια....Δεν μας τα μέτρησαν αυτή τη φορά.

Ακολούθησε το τρίτο μνημόνιο. Το υπέγραψε η Κυβέρνηση που κατακεραύνωνε τα άλλα μνημόνια. Το μεγάλο ψέμα. Θα ισορροπήσουμε τη Χώρα, τη βάζουμε μπροστά. Αυτή είναι η «μετά – αλήθεια». Μόνον αυτοί την ξέρουνε. Η ζημιά κατά εκτίμηση των Ευρωπαίων αξιωματούχων άλλα 100 δις. Και κανείς δεν συγκινείται. Το σκάφος βουλιάζει αύτανδρον.

Τώρα ετοιμάζεται νέα επίθεση κατά του Λαού:

Θα την πουν υπέρ του Λαού. Δεν έχει σημασία εάν λιμοκτονεί. Εάν έχει φτωχοποιηθεί. Αυτά είναι παραμύθια. Πάμε μπροστά, βγαίνουμε στις αγορές, θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Ο Λαός δεν ξέρει. Ξέρουμε όμως «εμείς». Δύο είμαστε. «ΕΜΕΙΣ» και οι «απέναντι». Αυτοί είναι αναξιόπιστοι, προδότες, το κατεστημένο, οι κεφαλαιοκράτες. Η «μετά – αλήθεια» είναι αυτή που λέμε ΕΜΕΙΣ. Δύο ψεματάκια ακόμη, μία συκοφαντία, μία ψευτοείδηση και τελειώνουμε.

Αρκεί να γίνουν όλα στο τέλος της διαδικασίας. Να μην προλάβουν να διαψεύσουν ή να ανταποδείξουν το ψεύδος. Το θυμικό και το συναίσθημα ενδιαφέρει. Όχι η πραγματική αλήθεια. Η Αμερική έδειξε το δρόμο.

                                                         ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Ο ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΣ ΠΡΟΧΩΡΕΙ

Όσο πάει ο χρόνος, συνειδητοποιούν οι Ευρωπαίοι ότι η παραμονή στην Ευρώπη και ιδία στην Ευρωζώνη είναι λάθος.

Έχει εκτιμηθεί ότι η εθνική κυριαρχία δεν μπορεί να έχει αντιπάλους τον μοντιαλισμό και φεντερελισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών εκβιάζουν. Το ΕΥΡΩ που εδημιούργησαν δεν είναι νόμισμα, αλλά εργαλείο εκβιασμού για να επιβάλλετει η πολιτική των Βρυξελλών.

Οι Ευρωπαίοι άρχισαν να πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα οργανισμός που ιδρύθηκε χωρίς τη γνώμη των Λαών, από μία ολιγαρχία τραπεζιτών και τεχνοκρατών, οι οποίοι εργάζονται για τα συμφέροντα των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Δεν παραγνωρίζουν το φόβο που ενσπείρουν οι Βρυξέλλες δια των εκβιασμών τους. Αλλά διαπιστώνουν ότι όπου πήγε το Ευρώ αυξήθηκαν οι τιμές, οι φόροι και η ανεργία, μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και οι πολίτες έγιναν φτωχότεροι.

Στη Βρετανία παρατηρούν, όταν δημιουργήθηκε η οικονομική κρίση, προχώρησαν σε μία υποτίμηση της λίρας και σύντομα άρχισε η οικονομική ανάπτυξη.

Ακόμη θεωρούν ότι η συμφωνία της Λισσαβώνας έγινε ο τάφος της ανεξαρτηρίσας και της ταυτότητας των Ευρωπαϊκών Εθνών. Ήδη μιλάνε για μια χαλαρή συνομοσπονδία κρατών με  σεβασμό στην εθνική κυριαρχία και να μην επιτρέψουν την εξαφάνιση της Ιστορίας και του πολιτισμού που επιδιώκεται.

Στη Γαλλία θεωρούν ότι ήταν καλύτερα με το εθνικό νόμισμα και σκέπτονται σοβαρά επιστροφή στο Φράγκο. Η ιδέα του FREXIT είναι προχωρημένη, όπως και σε πολλές πολιτικές παρατάξεις άλλων Κρατών, πλην της Γαλλίας, όπως είναι:

 οι Ευρωσκεπτιστικές της Βρετανίας με τον Ν. Φάρατζ,

της Ιταλίας με τον Μπέπε Γκρίγιο,

 τον Ολλανδό Γκεερτ Βιλντερς,

τη Γερμανίδα Φράουκε Πέτρι.

Στον απόηχο αυτών των διεργασιών, δεν είναι μακριά και η Ελλάδα. Έχουμε κι εδώ συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουμε μέλλον. Η χώρα υπερδανείστηκε, χρεωκόπησε, έχει χάσει (και με υπογραφή) την εθνική της ανεξαρτησία. Δεν έχει δική της πολιτική αυτοδιαχείριση, την επιτροπεύουν οι «Ευρωπαίοι» με όρους ταπεινωτικούς. Δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχει οδός, λέγει ο ποιητής. Εφιαλτική είναι η ανελπιστία σήμερα εκατομμυρίων Ελλήνων. Έχουν παγιδευτεί στην απόγνωση.

Βρισκόμαστε σε κρίση. Πολλά χρόνια. Τι βοήθεια μας προσφέρει η Ευρώπη; Μας δανείζει υπέρογκα ποσά, τα οποία δεν πηγαίνουν στην ανάπτυξη και στο Λαό μας, αλλά επιστρέφουν στις Τράπεζες, Γερμανικές και Γαλλικές. Και οι Κυβερνήτες μας αυτό κάνουν με τα μνημόνια τους και τις προδοσίες τους, όπως όταν το ΟΧΙ το έκαναν ΝΑΙ. Και ο Λαός μας πληρώνει όλο και πιο πολλούς φόρους παίρνει όλο και μικρότερους μισθούς και συντάξεις, φτωχαίνει όλο και περισσότερο. Χωρίς ελπίδα, χωρίς φως στον ορίζοντα.

Κάθε Έλληνας πλέον αντιλαμβάνεται ότι η Ε.Ε. στο σκληρό πυρήνα της είναι μια ένωση Κρατών που έχει κοινή οικονομική πολιτική, που θέλει να έχει κοινή εξωτερική και αμυντικήη πολιτική, χωρίς ακόμη να έχει συνταγματικό χάρτη. Προφανώς γιατί έτσι το θέλει.

Το Ευρωκοινοβούλιο της είναι μια καλοπληρωμένη βιτρίνα, χωρίς σημαντικές αρμοδιότητες και εξουσίες.

 Η Κομισιόν, καίτοι επιλογή των ισχυρών, δεν μπορεί να αποφασίσει σε θέματα σοβαρά και αιχμής. Τα διάφορα γκρούπ που έχουν θεσμοθετήσει, που πλαισιώνουν οι αντίστοιχοι Υπουργοί των Κρατών – μελών, παίρνουν αποφάσεις που ανά πάσα στιγμή τίθενται εν αμφιβόλω ή εν αναστολή. Τελικά, δεν βλέπουνε τα συμφέροντα των Λαών. Είναι βέβαιο ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα τα μεγάλα, των ηγετών της Ευρώπης κυρίως και πρωτίστως.

Κάθε μέρα που περνάει, ο κάθε Έλληνας αμφισβητεί τη χρησιμότητα αυτή της Ευρώπης και του σκληρού πυρήνα της. Και έχει καθημερινά δεκάδες περιπτώσεις να ανατρέξει προς επιβεβαίωση του γεγονότος αυτού. Η παραμονή μας σ’ αυτή νοιώθει να τον οδηγεί σε μία ολοκληρωτική υποταγή, σ’ ένα υποτελές Κράτος, άλλως σε μια οικονομική γερμανική κατοχή.

Πολλοί δεν θέλουν να το πιστέψουν αυτό. Δεν το διανοούνται. Ζουν στον κόσμο της εξωραϊσμένης φαντασίας τους. Δεν έχουν κατορθώσει ακόμη  να δουν την πραγματικότητα. Και ο θείος Πλάτων μας θυμίζει από τα βάθη των αιώνων της Ιστορίας μας: «Κανένας δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους, που εσφαλμένα, πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι» (427-347 π.Χ.).

Οι πλείστοι των Ελλήνων γνωρίζουν την κρισιμότητα των περιστάσεων και μάλιστα σε εθνικό επίπεδο. Απαιτούν σύνεση και υπευθυνότητα. Και πάνω απ’ όλα προετοιμασία.

Διότι η καταιγίδα που έρχεται δεν ξέρεις πότε θα ξεσπάσει.

Και πρέπει να την προλάβουμε.

      ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Τραγικός ηγέτης

Έμπηξε το μαχαίρι στην καρδιά της.

Έπνιξε στο αίμα τη μάνα του και τα παιδιά της.

Για ποιό υψηλόφρονα στόχο;

Όταν το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο.

Οι προαιώνιοι εχθροί σου ζούν με το αίμα σου.

Πάνω από πεντακόσια χρόνια.

Κι εσύ τους καλείς να έλθουν.

Στις 19/7/1974 στον ΟΗΕ.

Αφροσύνη.....εμπάθεια....ανοησία;

Κι όμως ο ΟΗΕ ήταν μια κάποια λύση.

Οι βάρβαροι δεν θα περνούσαν.

Η Ιστορία έκανε.....διάλειμμα.

Τι τραγικές ώρες!

Τι τραγικός ηγέτης!!!

Και η Κύπρος ακόμη αιμορραγεί.....

                                    Ι. Άλτις

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Η Πολιτική και Εκπαδευτική ηγεσία που υποβάθμισαν την Παιδεία σε πρωτοφανή επίπεδα, προφασίστηκαν τους έκπληκτους από τα αποτελέσματα των διεθνών διαγωνισμών PISA του ΟΟΣΑ.

Μερικοί δεν εφείσθησαν ούτε κροκοδειλίων δακρύων δια να εκφράσουν την απογοήτευσή τους για την καθοδική πτώση των επιδόσεων των μαθητών μας.

Το γελοίο του πράγματος είναι ότι όλοι αυτοί, δεν είναι άλλοι διαχρονικά από αυτούς που κατάντησαν την Παιδεία σε αυτά τα χάλια.

 Τι να πρωτοθυμηθούμε; Αυτοί δεν είναι που ανέθεταν σε Επιτροπές να μελετήσουν και αποφανθούν περί του πρακτέου στα προβλήματα της Παιδείας;

Ποιο το αποτέλεσμα της εργασίας τους; Μηδενικό. Αναλίσκοντο σε αντεκλήσεις και κομματικές συζητήσεις ιδεολογικού και χαοτικού περιεχομένου και συνήθως κατέληγαν σε αντιφατικές ή αναποτελεσματικές προτάσεις. Και η Παιδεία πήγαινε πιο βαθιά.

Τι περιμέναμε από μια πολιτική Παιδείας οταν:

-           καταδίκαζαν την εντατικοποίηση της εκπαίδευσης, η μαθητική ραστώνη ήταν προτιμότερη της προσπάθειας μάθησης. Πως να ανταπεξέλθουν τα παιδιά στις ανάγκες μόρφωσης της νέας εποχής;

-           περιόρισαν τα εξεταζόμενα μαθήματα

-           υποβίβασαν τη βαθμολογική κλίμακα σε πολλά μαθήματα.

-           Κατάργησαν την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

-           Αχρήστευσαν τους επιθεωρητές και τις επιθεωρήσεις.

-           Απαξίωσαν το πνεύμα της διάκρισης και

-           την επίδοση της Αριστείας, ως νόσον μεταδοτική.

-           Εξάλειψαν την επιβεβλημένη πειθαρχία του σχολικού περιβάλλοντος.

Ήτο πολύ λογικό να μην απομείνουν πολλά πράγματα.

 Η αγραμματοσύνη των νέων μαθητών είναι έκδηλη δυστυχώς σε όλους μας.

Ευτυχώς που υπάρχουν τα Φροντιστήρια και οι κατ’ ιδίαν διδασκαλίες (για όσους μπορούν) που διατηρούν το γνωστικό επίπεδο ορισμένων μαθημάτων.    Γενικός σκοταδισμός επικρατεί στην παιδεία. Το μορφωτικό επίπεδο του Λαού μας κατέρχεται.

Κανένας δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα για την ουσία. Απερίγραπτη απογοήτευση κατέχει τους γονείς και τους ευσυνείδητους εκπαιδευτικούς.

Ποιος θα βάλει το χέρι του;

                                                              ΓΙΑΝ.ΚΟΣ