Όσο πάει ο
χρόνος, συνειδητοποιούν οι Ευρωπαίοι ότι η παραμονή στην Ευρώπη και ιδία στην
Ευρωζώνη είναι λάθος.
Έχει εκτιμηθεί
ότι η εθνική κυριαρχία δεν μπορεί να έχει αντιπάλους τον μοντιαλισμό και
φεντερελισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών εκβιάζουν. Το ΕΥΡΩ που εδημιούργησαν δεν είναι
νόμισμα, αλλά εργαλείο εκβιασμού για να επιβάλλετει η πολιτική των Βρυξελλών.
Οι Ευρωπαίοι άρχισαν να πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα οργανισμός που
ιδρύθηκε χωρίς τη γνώμη των Λαών, από μία ολιγαρχία τραπεζιτών και τεχνοκρατών,
οι οποίοι εργάζονται για τα συμφέροντα των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.
Δεν
παραγνωρίζουν το φόβο που ενσπείρουν οι Βρυξέλλες δια των εκβιασμών τους. Αλλά
διαπιστώνουν ότι όπου πήγε το Ευρώ αυξήθηκαν οι τιμές, οι φόροι και η
ανεργία, μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και οι πολίτες έγιναν φτωχότεροι.
Στη Βρετανία παρατηρούν,
όταν δημιουργήθηκε η οικονομική κρίση, προχώρησαν σε μία υποτίμηση της λίρας
και σύντομα άρχισε η οικονομική ανάπτυξη.
Ακόμη θεωρούν
ότι η συμφωνία της Λισσαβώνας
έγινε ο τάφος της ανεξαρτηρίσας και της ταυτότητας των Ευρωπαϊκών Εθνών.
Ήδη μιλάνε για μια χαλαρή συνομοσπονδία κρατών με σεβασμό στην εθνική κυριαρχία και να μην
επιτρέψουν την εξαφάνιση της Ιστορίας και του πολιτισμού που επιδιώκεται.
Στη Γαλλία θεωρούν ότι ήταν
καλύτερα με το εθνικό νόμισμα και σκέπτονται σοβαρά επιστροφή στο Φράγκο. Η
ιδέα του FREXIT είναι προχωρημένη, όπως και σε πολλές πολιτικές παρατάξεις άλλων Κρατών,
πλην της Γαλλίας, όπως είναι:
οι Ευρωσκεπτιστικές της Βρετανίας με τον Ν.
Φάρατζ,
της Ιταλίας με
τον Μπέπε Γκρίγιο,
τον Ολλανδό Γκεερτ Βιλντερς,
τη Γερμανίδα
Φράουκε Πέτρι.
Στον απόηχο αυτών των
διεργασιών, δεν είναι μακριά και η Ελλάδα. Έχουμε κι εδώ συνειδητοποιήσει ότι
δεν έχουμε μέλλον. Η χώρα υπερδανείστηκε, χρεωκόπησε, έχει χάσει (και με
υπογραφή) την εθνική της ανεξαρτησία. Δεν έχει δική της πολιτική
αυτοδιαχείριση, την επιτροπεύουν οι «Ευρωπαίοι» με όρους ταπεινωτικούς. Δεν
υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχει οδός, λέγει ο ποιητής. Εφιαλτική είναι η ανελπιστία
σήμερα εκατομμυρίων Ελλήνων. Έχουν παγιδευτεί στην απόγνωση.
Βρισκόμαστε σε
κρίση. Πολλά χρόνια. Τι βοήθεια μας
προσφέρει η Ευρώπη; Μας δανείζει υπέρογκα ποσά, τα οποία δεν πηγαίνουν
στην ανάπτυξη και στο Λαό μας, αλλά επιστρέφουν στις Τράπεζες, Γερμανικές και
Γαλλικές. Και οι Κυβερνήτες μας αυτό κάνουν με τα μνημόνια τους και τις
προδοσίες τους, όπως όταν το ΟΧΙ το έκαναν ΝΑΙ. Και ο Λαός μας πληρώνει όλο και
πιο πολλούς φόρους παίρνει όλο και μικρότερους μισθούς και συντάξεις, φτωχαίνει
όλο και περισσότερο. Χωρίς ελπίδα, χωρίς φως στον ορίζοντα.
Κάθε Έλληνας
πλέον αντιλαμβάνεται ότι η Ε.Ε. στο σκληρό πυρήνα της είναι μια ένωση Κρατών
που έχει κοινή οικονομική πολιτική, που θέλει να έχει κοινή εξωτερική και
αμυντικήη πολιτική, χωρίς ακόμη να έχει συνταγματικό χάρτη. Προφανώς γιατί έτσι
το θέλει.
Το Ευρωκοινοβούλιο της είναι μια καλοπληρωμένη βιτρίνα,
χωρίς σημαντικές αρμοδιότητες και εξουσίες.
Η Κομισιόν, καίτοι επιλογή των ισχυρών, δεν
μπορεί να αποφασίσει σε θέματα σοβαρά και αιχμής. Τα διάφορα γκρούπ που έχουν θεσμοθετήσει, που πλαισιώνουν οι αντίστοιχοι
Υπουργοί των Κρατών – μελών, παίρνουν αποφάσεις που ανά πάσα στιγμή τίθενται εν
αμφιβόλω ή εν αναστολή. Τελικά, δεν βλέπουνε τα συμφέροντα των Λαών. Είναι
βέβαιο ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα τα μεγάλα, των ηγετών της Ευρώπης κυρίως
και πρωτίστως.
Κάθε μέρα που
περνάει, ο κάθε Έλληνας αμφισβητεί τη χρησιμότητα αυτή της Ευρώπης και του
σκληρού πυρήνα της. Και έχει καθημερινά δεκάδες
περιπτώσεις να ανατρέξει προς επιβεβαίωση του γεγονότος αυτού. Η παραμονή
μας σ’ αυτή νοιώθει να τον οδηγεί σε μία ολοκληρωτική υποταγή, σ’ ένα υποτελές
Κράτος, άλλως σε μια οικονομική γερμανική κατοχή.
Πολλοί δεν
θέλουν να το πιστέψουν αυτό. Δεν το διανοούνται. Ζουν στον κόσμο της
εξωραϊσμένης φαντασίας τους. Δεν έχουν κατορθώσει ακόμη να δουν την πραγματικότητα. Και ο θείος Πλάτων μας θυμίζει από τα βάθη των αιώνων της Ιστορίας μας: «Κανένας δεν είναι πιο υποδουλωμένος από
εκείνους, που εσφαλμένα, πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι» (427-347 π.Χ.).
Οι πλείστοι των Ελλήνων γνωρίζουν την κρισιμότητα των περιστάσεων και μάλιστα σε εθνικό επίπεδο. Απαιτούν σύνεση και υπευθυνότητα. Και πάνω απ’ όλα προετοιμασία.
Διότι η
καταιγίδα που έρχεται δεν ξέρεις πότε θα ξεσπάσει.
Και πρέπει να
την προλάβουμε.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
