Απόμακρος ο
φθόγγος της ελλογικευμένης δράσης. Σιμώνει μια πράξη παράταιρη και
σχιζοφρενική. Ο πολιτικός μας λόγος. Στην Εθνική ζωή και στη Δημοτικής
αντανάκλασή της.
Κάποτε για να ζηλώσεις δόξα δημοσίου άρχοντα,
έπρεπε να επιδείξεις την προσωπική σου μετοχή
στο κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο.
Έπρεπε η προσφορά σου στην κοινωνία να είναι
της γενικής αποδοχής. Έπρεπε η επιστημονική, η επαγγελματική, η κοινωνική
δραστηριότητα κάθε υποψηφίου να είναι διακριτή στους πολίτες.
Από τη
μεταπολίτευση και εδώθε η προσμονή μιας πολιτικής και ιδεολογικής ανόδου δεν
ήλθε ποτέ. Η ελπίδα πως αρχίζει μια νέα ιστορική περίοδος, πως εγκαινιάζεται
μία νέα φάση της πολυκύμαντης Ελληνικής ιστορίας, με πρόταξη των αιωνίων αξιών
του Έθνους, της ανεξαρτησίας, της αυτονομίας, της αξιοπρέπειας, της αξιοκρατίας
κ.λ.π., απεδείχθη φρούδη.
Το καινούργιο
που περίμενε καθένας, υπονομεύθηκε από τον παρασιτισμό, την ιδιοτέλεια, τον
πολιτικό αμοραλισμό, την αποεθνικοποίηση της πολιτικής ζωής, την ανάδειξη σε
«εθνικό» στόχο τον Ευρωπαϊκό δρόμο, την παράδοση της πνευματικής ηγεμονίας στην
Αριστερά.
Από το 1990, με
την Παγκοσμιοποίηση, ο Ελληνικός Λαός εθίστηκε σ’ ένα παρασιτικό,
ψευδοεκσυγχρονιστικό και καταναλωτικό μοντέλο, που επέφερε τη διάλυση της
Ελληνικής βιομηχανίας και της αγροτικής παραγωγής.
Του υπέβαλαν
την ιδέα ότι δεν χρειάζεται παραγωγή, αλλά μόνο χρηματιστήρια και «καζίνο».
Έτσι ο
πληθυσμός της παραγωγής, ενθαρρυνόμενος και από τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις,
εγκατατέλειψε το εργοστάσιο και το χωράφι. Αρκέστηκε στους μετανάστες που τον
υποκαθιστούσαν, για την ώρα τουλάχιστον, στις δικές του δουλειές.
Έπειτα η
εγκατάλειψη της Παιδείας, στα χέρια εθνομηδενιστών δασκάλων και της προπαγάνδας
τους, με παπαγαλάκια δημοσιογράφους και πολιτικούς, ανέδειξαν σε θλιβερό
μέγεθος την εκπαίδευση της αμάθειας.
Κάτω από αυτές
τις συνθήκες ήταν ζήτημα χρόνου το ξεπούλημα ουσιαστικά της Πατρίδας μας. Όλη η
δημόσια περιουσία, αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηρόδρομοι, ενέργεια, νερό,
επικοινωνίες, αρχαιολογικοί χώροι, υποθηκεύονται για 99 χρόνια και εκποιούνται,
ανάλογα στην επιθυμητή χρήση. Οι Τράπεζες αλλάζουν χέρια. Η μικρή και μεσαία
ιδιοκτησία διαλύεται. Η κανονική εργασία εξαφανίζεται. Οι νέοι της γνώσης και
της υψηλής εξειδίκευσης φεύγουν στο εξωτερικό.
Εκείνο, όμως,
που μαστιγώνει τη λογική και την νοητική μας λειτουργία, εκείνου που ευτελίζει
τους θεσμούς και εξευτελίζει τους ανθρώπους, είναι η συνεχής προσπάθεια
παραποίησης της πραγματικότητας. Αλλάζουν τις έννοιες ακόμη και των λέξεων,
ερμηνεύουν αυθαίρεται τα γεγονότα, περιφρονούν το λαϊκό εθνικό αίσθημα,
αυθαιρετούν, αν δεν κάνουν κάτι άλλο και απαξιωνούν τα ιερά και τα ζώπυρα των
Ελλήνων, κάνουν το άσπρο μαύρο.
Είναι εκείνο
που δεν πρόβλεψε ο Καστοριάδης, όταν έγραφε για την «Άνοδο της Ασημαντότητος».
Ενώ είναι φυσικό επακόλουθο των διαπιστώσεών του. Η γελοιότης.
Τις τελευταίες μέρες
μπήκε στο κλουβί της κομματικής γελοιότητας και η διοίκηση της Εκκλησίας.
Κάναμε συμφωνία, λέει ο Αρχιεπίσκοπος και εύγε για την ιστορική συμφωνία στον
Πρωθυπουργό την πρώτη μέρα. Την επομένη δεν ήταν συμφωνία, ήταν σκέψεις για μια
συμφωνία. Κατάπτωση.
Άσε που την
Ελληνορθόδοξη παράδοση, των κοινωνικών Ιδρυμάτων, επιχειρούν να την μετατρέψουν
σε όργανο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς με ανώνυμες εταιρείες αμφιβόλου
επιτυχίας και μεγάλου ρίσκου.
Παρακάμπτουν
και το Ευαγγελικό «Ου δύνασαι δυσίν κυρίοις δουλεύειν. Θεόν και Μαμμωνάν». Και
το εμπόριο προϋποθέτει εκμετάλλευση ανθρώπων και ευκαιριών για το κέρδος. Και
από τότε η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία είχε στόχο το κέρδος; Ποιοι Ιεροί κανόνες το
επιβάλουν;
Είναι φυσικό, λοιπόν,
μέσα σε αυτό το κλίμα της καταρράκωσης κάθε αρχής και αξιοπρέπειας, που είναι
απότοκο της μεταπολιτευτικής μας περιπέπειας, όλα τα περιτρίμματα της μακράς
αυτής περιόδου να βγούν στον αφρό, ως επιστέγασμα αυτής.
Βουλευτές,
Υπουργοί Δήμαρχοι κ.λ.π. θεωρούν τους εαυτούς τους ικανούς να ασκήσουν τα
ανάλογα καθήκοντα χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ. Και όταν ακόμη βαρύνονται με
βαρείς χαρακτηρισμούς δικαστικών αποφάσεων.
Τα απαραίτητα
εφόδια επιστημονικής, επαγγελματικής, κοινωνικής ή διοκητικής κατάρτισης δεν
τους ενδιαφέρουν.
Και το χειρότερο είναι ότι ο Λαός, όπως τον
γαλούχησαν, δεν συγκινείται δυσμενώς. Τα βλέπει μάλλον απαθώς. Συνεχίζεται ο
ωχαδερφισμός της μεταπολίτευσης.
Η κοινωνία της
παρακμής έχει περιέλθει πλέον εις το στάδιο της γελοιότητος. Είναι το τελευταίο
σκαλί «στου κακού τη σκάλα».
Ας ελπίσουμε,
μαζί με τον Παλαμά στο ανέβασμα ξανά με τα Ελληνικά φτερά για χτίσιμο της
αυθεντικής Ελληνικής κοινωνίας. Με λογισμό και μ’ όνειρο, όπως θέλει ο Σολωμός.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
