Η ΑΠΕΡΙΝΟΗΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Είναι πασίγνωστη και ιστορικά βεβαιωμένη η δολιότητα και υποκρισία της τουρκικής πολιτικής. Από της Άλωσης της Πόλης, μέχρι και στην απόβαση στην Κύπρο. Διαχρονική η διπλωματική διγλωσσία και αδιανόητη η παραχώρηση πεδίου συνεννοήσεως. Οι Τούρκοι μόνον παίρνουν. Δεν δίδουν ποτέ. Μόνον εμπρός στην υπέρτερη δύναμη υποχωρούν ή όταν υποστούν οδυνηρές ήττες. Προσφέρονται σε διάλογο, αλλά για να πάρουν, να κερδίσουν. Δεν διανοούνται να χάσουν. Γι’ αυτό οι διάλογοι με την Τουρκία, δεν τελειώνουν ποτέ. Θα λήξουν μόνον όταν κερδίσει από αυτούς.

Την ίδια τακτική ετήρησε στην επίσκεψή του στη χώρα μας ο Ερντογάν.

Ενώ έθεσε θέμα αναθεώρησης, ή άλλως επικαιροποίησης της Συνθήκης της Λωζάννης, επίσημα ενώπιον όλης της θεσμικής ηγεσίας της Χώρας, προσθέτει και την απατηλή δήλωση ότι δεν επιβουλεύεται τα σύνορα ή την ακεραιότητα την εδαφική οποιασδήποτε χώρας, άρα και της Ελλάδος.

Αλλά αυτές οι δηλώσεις αυτοαναιρούνται. Δεν μας λέει μόνον ψέμματα. Μας δουλεύει κιόλας. Και πολλοί είναι οι ιθαγενείς που θα «τσιμπήσουν».

Διότι η αναθεώρηση ή τροποποίηση της Συνθήκης της Λωζάννης ως προς την Ελλάδα, έχει επακριβώς και αυτομάτως εδαφικές διεκδικήσεις και αλλαγές στο καθεστώς των νησιών και της γεωγραφικής εγγύτητας αυτών με την Τουρκία, στα θέματα της υφαλοκρηπίδας, αλλά και στη Θράκη ακόμη, που αφήνει για την ώρα στο απυρόβλητο. Περιορίζεται για την ώρα στην εκδήλωση του «εθνικού ενδιαφέροντος» της Άγκυρας. Άλλο νόημα δεν έχει η αναθεώρηση αυτή.

Αυτές οι προθέσεις και επιδιώξεις είχαν εναργέστατα και απροκάλυπτα φανεί από τις δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ στην Αθήνα τον παρελθόντα Ιούνιο. Άλλως τε δεν πάει πολύς καιρός που ο ίδιος ο Ερντογάν μίλησε στην Πόλη για «τα σύνορα της καρδιάς του», σε ταυτόχρονη αναφορά στην αλλαγή της συνθήκης της Λωζάννης.

Η σημερινή Τουρκία, εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια δεν κρύβει την νεοοθωμανική ατζέντα της, δυσκόλως αποκρύπτεται η ματαιοδοξία του αυτοκρατορικού παρελθόντος της, ο ιδιότυπος μεγαλοϊδεατισμός της και προσβάλλει αλαζονικά τη δύναμή της.

Στην τηλεοπτική συνέντευξή του ο Ερντογάν υπαινίχθη αρκετά καθαρά την επιρροή που φαίνεται να ασκήσει η Τουρκία αναπόδραστα στην Ελλάδα και δη στη γεωγραφική περιοχή των νησιών λόγω του όγκου (μεγέθους) της και της εγγύτητας με αυτήν των νησιών.

Για δικαιολογία της αναθεώρησης αυτής ο Τούρκος Πρόεδρος επικαλέστηκε την πάροδο 94 ετών από την υπογραφή της συνθήκης. Δηλαδή μας είπε ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια και δικαιολογείται η ανατροπή των τότε συμφωνηθέντων! Θα μπορούσε βέβαια και η δική μας πλευρά να πει ότι από τη συμφωνία του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου του 1830 και της Ελληνικής Επανάστασης για αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού (του κατακτητή δια της βίας) έχουν περάσει πάνω από 200 χρόνια και με την λογική αυτή θα έπρεπε η Ελλάδα να ικανοποιηθεί στη διευθέτηση των συνόρων της κ.λ.π. και για την ασφάλεια της εδαφικής της ακεραιότητας με άλλη συμφωνία που θα περιλαμβάνει την Ανατολική Θράκη κ.λ.π. Για να μην πάμε από την Άλωση της Πόλης το 1453. Δυστυχώς επικαλέστηκε μόνον νομικά επιχείρηματα....

Αλλά στη διεθνή κονίστρα οι διάφορες δικαιολογίες και απαιτήσεις γίνονται πίσω από την προβαλλόμενη δύναμη του ισχυρότερου. Και εδώ η ευθύνη μας. Θα έπρεπε να μην είμαστε αποδυναμωμένοι. Να μην βρισκόμαστε σε μέγιστη οικονομική κρίση.

Αλλά ο Τούρκος Πρόεδρος υπήρξε όχι μόνον υποκριτής, αλλά και θρασύς.

Επέπληξε με το διπλωματικό τρόπο του την Ελληνική Δικαιοσύνη, γιατί χορήγησε άσυλο στους οκτώ Τούρκους αντικαθεστωτικούς, παραγνωρίζοντες τους κανόνες της Ελληνικής Δημοκρατίας και τη μέγιστη θεσμική αρχή της διάκρισης των εξουσιών, τη στιγμή που εκείνος  π ρ ο σ ω π ι κ ά,  διέλυσε κυριολεκτικά την Τουρκική Δημοκρατία και εγκαθίδρυσε προσωπικό καθεστώς.

Εμίλησε αυτός για την Ελληνική Δικαιοσύνη, που:

 απέλυσε σχεδόν του μισούς Τούρκους δικαστές, απέλυσε τα 2/5  των δημοσίων υπαλλήλων της Χώρας του, απέλυσε τους μισούς στρατιωτικούς όλων των ενόπλων δυνάμεων, έκλεισε εφημερίδες, εμήνυσε ο ίδιος προσωπικά με άνω των εκατό μηνύσεων δημοσιογράφους που τους κρατεί στη φυλακή χωρίς δίκη, έχει συλλάβει δεκάδες ξένους δημοσιογράφους, έχει συλλάβει δεκάδες ξένους δημοσιογράφους και τους κρατεί σε λευκά κελιά, μαζί με άλλους αντικαθεστωτικούς του, κανάλια και εφημερίδες έχουν φιμωθεί εάν δεν τον εγκωμιάσουν,  η ελευθερία και η λειτουργία του  διαδικτύου, εξαρτώνται,  από την εκάστοτε διάθεσή του.

Αυτός ο άνθρωπος είχε το θράσος να απαξιώσει την Ελληνική Δικαιοσύνη. Είναι σαφές ότι ήξερε τι έκανε. Ήξερε ποιους είχε απέναντί του.

Διότι οι δικοί μας διπλωμάτες αρέσκονται, φαίνεται, μόνον στην κατάκτηση ξένων γλωσσών. Ελπίζω όχι για να γλείφουν. Δεν ενδιαφέρονται για άσκηση διπλωματίας και πολιτικής με στρατηγικούς στόχους. Είναι ευάλωτοι στους πολιτικούς που για λόγους ευκαιριακού εντυπωσιασμού, κάνουν τέτοιες  προσκλήσεις, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς προετοιμασία, χωρίς καμία στόχευση, από απερινόητη μικροπολιτική προβολή.

                                                                        ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΤΟ ΑΛΛΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Ο πόθος του πραγματοποιήθηκε.

Το νιότερο κλεφτόπουλο με το καριοφίλι του γέρο – Δήμου, ανέβηκε στη ράχη κι έριξε τρεις σημαδιακές φορές.

« Άκουσε ο Δήμος τη βοή

  μεσ’ το βαθύ του ύπνο.

 Τ’ αχνό του χείλη εγέλασε

 και σταύρωσε τα χέρια».

Τώρα μπορούσε να φύγει. Το Γένος δεν πέθανε. Είναι ζωντανό στις ράχες της Πατρίδος του.

Ο αγώνας για την λευτεριά συνεχίζεται.

Η Γενιά και το Γένος αδιαφιλονίκητος πόθος των Ελλήνων. Διάσημοι και ταπεινοί, επώνυμοι και ανώνυμοι. Στόχος τους είναι η επιβίωση της γενιάς τους και του Γένους τους. Του Γένους των Ελλήνων.

Ο μπαρμπα – Χαράλαμπος, ογδονταπεντάρης πια, στο ορεινό χωριό της Γορτυνίας έμαθε τα κακά μαντάτα. Το μοναχοπαίδι της γενιάς του, ο εγγονός του Αγγελής, χάθηκε με τη μονάδα του πολεμώντας στο Σαγγάριο το καλοκαίρι του 1922.

Καταχνιά και μαυρίλα στην οικογένεια και το χωριό. Τελετές και  μνημόσυνα για τον χαμένο και επίσημα Αγγελή. Ο μπαρμπα – Χαράλαμπος έμενε ασυμβίβαστος με το γεγονός. Δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι έσβησε η γενιά του. Σερνόταν μέχρι την Εκκλησία του χωριού για να πάρει δύναμη και να παρακαλέσει για τον ερχομό του Αγγελή. Δεν αποδέχθηκε ποτέ την απώλεια του εγγονού του, της γενιάς του.

Και όταν πια δεν μπορούσε να σέρνεται έμεινε κατάκοιτος, αμίλητος, ασυμβίβαστος με την ιδέα του θανάτου. Ο μπαρμπα Χαράλαμπος ουρανοδρομούσε. Δεν παρέδιδε την πνοή του. Το πνεύμα του ασυμβίβαστο με το χαμό της γενιά του.

Τον Νοέμβριο του 1922 έγινε το θαύμα. Ο Αγγελής γύρισε ξαφνικά στο χωριό. Είχε σωθεί. Σύσσωμο το χωριό τον έφερε στο κατώφλι του σπιτιού του παππού του.

Άκουσε ο μπαρμπα – Χαράλαμπος τη βοή στην ουρανόδρομη πορεία του. Σηκώθηκε από το κρεββάτι του. Το αχνό του χείλι γέλασε πλατιά. Και αγκάλιασε σφικτά τον εγγονό του, τη γενιά του. Ύστερα ξάπλωσε στο κρεββάτι. Για πάντα.        Η ιστορία της πανάρχαιας Πατρίδας συνεχίζεται.

Τώρα μπορούσε να φύγει.

Το γένος του υπάρχει. Ο μπαρμπα – Χαράλαμπος ζει. Η ελπίδα της γενιάς δεν έσβησε ποτέ.

Όπως και η ελπίδα του Γένους μας. Μόνο που το χαμόγελο που περιμένουμε εμείς είναι από την ίδια τη γενιά μας. Είναι το άλλο χαμόγελο. Της ζωής, της δράσης, της προσδοκίας, της προόδου. Του βηματισμού μιας ελεύθερης από μνημόνια και μειοδοσίες Πατρίδα μας. Μιας Πατρίδας αξιοπρεπούς και σεβαστής, μακριά από τις καθημερινές μικρότητες και γελοιότητες. Μιας δικής μας Πατρίδας, του Γένους μας.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗ ΜΑΝΗ

Μάνη και Μανιάτες. Φαντάσματα της φύσης.

Γαντζωμένοι σαν πεταλίδα στα βράχια

Βιώνουν την Προμηθεϊκή  μοίρα τους.

Μια μάνα γη, που αποπνέει το μύρο της αδούλωτης ψυχής,

τον αγέρα της λευτεριάς,

προσωποποιεί τις αξίες της τιμής,

του θάρρους και της παλληκαριάς.

Η Μάνη μακριάθε βογγάει τα πάθη της,

μακριάθε ανεβαίνει ο λυγμός της.

Με τα χέρια και τα νύχια, μέτρο το μέτρο

σταλιά-σταλιά τον ιδρώτα

oι Μανιάτες φύλαξαν τη ζωή, την αγριότητα,

μα και την αγιότητα της γης τους.

Μπορείς να προσκυνήσεις τα Άγια της Φυλής

στα μύχια των απάτητων βράχων και στην

υψιπετή ενατένιση των βουνοκορφών της.

Ο Αλέξανδρος Πάλλης μας θυμίζει:

«Στα στουρναρένια στήθια της

πλάτανοι δεν φυτρώνουν ή φράξια ή πυξάρια.

Λίγοι βλαστοί από τα σπλάχνα της

φυτρώνουν:

Τα λένε παλληκάρια».

Η Μάνη σου επαναφέρει την Ιστορική μνήμη.

Εκείνα που με ιδρώτα του μυαλού μας

αποκτήσαμε και με αίμα της καρδιάς μας ποτίσαμε,

είναι καιρός να καταστήσουμε τίμημα

πολυγέννητο στων παιδιών μας τα χέρια,

υποθήκη ανέγγιχτη στο διάβα των αιώνων!

Να ενστερνισθούμε το παράδειγμα των

προγόνων μας αυτών,

να γονατίσουμε στις ιερές σκιές τους

και να πάρουμε από το θάρρος τους και τη

λεβεντιά τους δύναμη και λογισμό για την

παραπέρα πορεία μας.

Σέβας και απέραντη ευγνωμοσύνη στη

Μανιάτικη Φύση και στο γένος της.

Τους  το  χρωστάμε.

                                                                                   ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ

Με την ευκαιρία εκδρομής (20-22/10/2017) της Παναθηναϊκής Ζωγράφου στη Μάνη  

Αλλαγή φύλου και ομοφυλοφιλία

Όταν ομιλούμε για αλλαγή φύλου ανατρέχουμε αμέσως στη Βιολογία, στην αρχέγονη φύση, στην επικράτεια της Επιστήμης.

 Αναζήτηση φύλου έχουμε στην περίπτωση του «φύλου των Αγγέλων». Το καπρίτσιο της Φύσης δημιουργεί ανατομικές ατέλειες, που με το χρόνο εξελίσσονται, κατά τον αρχικό προσδιορισμό της.

 Το DNA του ανδρός και το DNA της γυναικός είναι το ίδιο όσα χρόνια και αν περάσουν εις το διηνεκές.

 Η φύση δεν παραβιάζεται με οποιεσδήποτε επί του σώματος επεμβάσεις.

Επομένως οι ιδιαιτερότητες αυτές της Φύσης, ελέγχονται από τους βιολόγους και τους αρμόδιους γιατρούς, οι οποίοι γνωμοδοτούν για την επέμβαση επιβεβαίωσης του ενός ή του άλλου φύλου. Οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες. Αλλά δεν έχει σημασία. Και μία να ήταν, ο πολιτισμός μας επιβάλει την αντιμετώπισή της.

Από την επιστημονική λοιπόν, άποψη, η βιολογική αυτή σύνθεση και ιδιοσυστασία του ανθρώπου επηρεάζει τη συμπεριφορά του στη ζωή.

Αυτό, βέβαια, το εκφράζει στην «Πολιτεία» του ο Πλάτων, ο οποίος θεωρεί την προσωπικότητα κάτι σύνθετο και ότι ο ανθρώπινος χαρακτήρας επηρεάζεται και διαμορφώνεται από την κληρονομικότητα, τη φυσική ιδιοσυστασία του ατόμου, την ανατροφή, την παιδεία, τις συναναστροφές και τη συγκρότηση της Πολιτείας με τις αρχές και τα ιδεώδη που την διέπουν. Ο Πλάτων, όπως φαίνεται, πρωτοπορεί των συγχρόνων αντιλήψεων για τη δόμηση της προσωπικότητας του ατόμου.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό δεν εντάσσεται η ομοφυλοφιλία. Η αλλαγή φύλου δεν έχει σχέση με την ομοφυλοφιλία. Ούτε με τα δικαιώματα των ομοφύλων ζευγαριών. Γιατί η ομοφυλοφιλία έχει φύλο.                Αντίθετό της μπορούμε να θέσουμε την ετεροφυλία, που και αυτή έχει τα δικά της φύλα.

Η επιχειρούμενη νομοθετική επέμβαση στην αλλαγή φύλου επενδεδυμένη με γραφειοκρατικά στοιχεία, κάτι σαν δήλωση γέννησης στο Ληξιαρχείο ή σαν έκδοση συναινετικού διαζυγίου (από το φύλο της φύσης του) είναι εμφανώς άκαιρη, αψυχολόγητη, αμελέτητη και προκλητική στην υπάρχουσα επιστημονική παρουσία και την επικρατούσα κοινωνική ευταξία. Και πάλι ο Πλάτων μας θυμίζει: «Πάσα δη κοινωνία ευρυθμίας τε και ευαρμοστίας δείται».

Δημιουργεί την εντύπωση, που δυστυχώς είναι βάσιμη, ότι στοχεύει άλλο σκοπό. Ότι ο σημερινός φερόμενος σκοπός, είναι προπομπός μιας άλλης καταλυτικής για την κοινωνία μας επιβολής ηθών. Γιατί οι κύριοι υπερασπιστές του νομοσχεδίου ομιλούν για δικαίωμα «αυτοπροσδιορισμού». Αλλά τέτοιο δικαίωμα δεν νοείται στην προδιαγραφείσα αλλαγή φύλου. Εδώ επεμβαίνει η Επιστήμη και επιβεβαιώνει την αποκατάσταση μιας ιδιοτροπίας της Φύσης.

Αντίθεται ο αυτοπροσδιορισμός ευθέως αφήνει ελεύθερο το πεδίο βούλησης οποιουδήποτε να μετεξελιχθεί σε ανθρώπινο τέρας. Γιατί αντιβαίνει στη βιολογία του ατόμου, στη Φύση του ατόμου. Και πολύ περισσότερον όταν το υποκείμενο της αλλαγής είναι 15ετής και έφηβος που μόνον η επιστήμη (βιολογία – ψυχιατρική), μπορεί να επιβεβαιώσει ένα γεγονός, τέτοιας οξύτητας που μπορεί να έχει ανατρέψει την ψυχική του ισορροπία.

Επικαλούνται, ακόμη και απειλές ή καταστάσεις «μπούλιγνκ» των ατόμων που προβάλλουν σήμερα στην κοινωνία τις αντικανονικές στη φύση τάσεις τους. Αλλά αυτό είναι μία υπόθεση, που δεν επιβεβαιώνεται γενικώς στην κοινωνία μας, όπως ισχύει και η υπόθεση- για άλλους βεβαιότητα-, ότι το «μπούλιγκ» αυτό θα ακολουθήσει τη μεταφόρφωση των ανθρώπων σε άλλο φύλο.

Εξ άλλου η ομοφυλοφιλία δεν είναι σήμερα αποδιοπομπαία από την κοινωνία μας. Πλείστοι ομοφυλόφιλοι ζουν, εργάζονται, βιώνουν τα επαγγέλματά τους αρμονικά ανάμεσά μας. Κάποιοι είναι και φίλοι μας. Έχουν κανονική επικοινωνία με το περιβάλλον τους. Κανένας δεν τους ενοχλεί ή ενοχλείται.

Εδώ θα πρέπει να διακρίνουμε τη θηλυπρέπεια από την ομοφυλοφιλία. Όταν είναι προκλητική. Όταν είναι εξεζητημένη. Ξεπερνά τα όρια της ευπρέπειας. Δεν είναι ο κανόνας να συντρέχει η ομοφυλοφιλία με την θηλυπρέπεια. Η ποίηση του Καβάφη ξεχειλίζει από ομοφυλοφιλία, αλλά η θηλυπρέπεια είναι απούσα.

Ο Νομοθέτης στην Ελλάδα επιχειρεί την εισαγωγή στην κοινωνία μας της θεωρίας των Φύλων. (ΗΠΑ – Αγγλία 1970 – 1990)

Χαρακτηριστικό της θεωρίας αυτής είναι ότι εξετάζει την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα  ως σύνολο διαμορφωμένων χαρακτήρων, σε αντίθεση με τον χαρακτηρισμό τους από τις βιολογικές τους δομές.   Τα φύλα καθορίζονται ως «κοινωνικές κατασκευές», αποβλέπουν στη δημιουργία μιας «νέας σεξουαλικότητας» και θεωρείται λάθος να σκεπτόμαστε  με όρους έλξης αρσενικού – θηλυκού και αντιθέτως, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όπως και η φυσιολογιή σεξουαλικότητα.        Δηλαδή μπορεί να προσελκύει το αντίθετο φύλο, το ίδιο φύλο ή και τα δύο μαζί, αλλά μπορεί και οι προτιμήσεις του καθενός να αλλάζουν συνεχώς. Πρόκειται για την εφαρμογή της «πανσεξουαλικότητας» που θέλει τους ανθρώπους να θεωρούνται φυσιολογικοί και όταν έλκονται από το ίδιο φύλο και όταν είναι δισεξουαλικοί ή διαφυλετικοί – τρανσεξουαλ – και να αισθάνονται φυσιολογικοί.

Ιδού πως το διατυπώνει ο Νομοθέτης μας: «Ταυτότητα φύλου νοείται ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίον το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα, από  το φύλο που  καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή του με βάση τα βιολογικά του χαρακτηριστικά».

Ο Νομοθέτης μας βγαίνει από τη βιολογία, τη ρίχνει στο καλάθι των αχρήστων και προσδιορίζει τη φύση του ανθρώπου με μια αυθαίρετη και αλαζονική μονομερή βούληση, χωρίς ουσιαστικά με κανέναν έλεγχο. Με μια αίτηση, με μια υπογραφή, κάτι σαν «μεταδημότευση».

Η κοινωνία μας δεν αποδέχεται τέτοιες τελελεσμένες καταστάσεις, που προσβάλουν τις γνώσεις και τις παραδόσεις της και κλωνίζουν τα θεμέλια των απαρχών της.

Αλλά προσκούει και στη λογική της.

 Η νομοθέτηση αυτή δεν θεραπεύει ασθένειες. Ικανοποιεί πάθη που δεν δικαιολογούνται από την απλή λογική. Η επικράτηση των παθών, ενάντια στη λογική εισάγουν το τραγικό στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Οδηγούν τους ανθρώπους στις ακρώρειες του πάθους των και ακολουθεί αναπόφευκτα η τραγωδία.

Εάν υπάρχουν περιπτώσεις που η επιβίωσή τους έχουν υπαρξιακό χαρακτήρα, γι’ αυτές είναι η Επιστήμη, οι γιατροί και η πρόνοια του Κράτους.

Αλλά είναι αδιανόητο να αρνούνται ότι υπάρχει βιολογικό φύλο, να μην υπάρχει η αιώνια φύση και να επιχειρείται από το Νομοθέτη επέμβαση για αλλαγή φύλου, δηλαδή στη βιολογία της φύσης. Αλλά δεν θα τρελλαθούμε.

Θα περιμένουμε την «ουρά» του νομοθετήματος, που ασφαλώς επιθυμούν να ακολουθήσει, για να επιβεβαιώσουμε την παρακμιακή πορεία της Πατρίδος μας σε όλα τα επίπεδα.

                                           Μήπως τότε είναι αργά;

  

                                                             ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Οι Γερμανικές Εκλογές και το ΑfD

Περίπλοκος και ακατανόητος ο κόσμος μας. Η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (ΑfD) θεωρείται Κόμμα συνωμοσιολόγων, ομοφοβικών, ρατσιστών, ιδεολόγων ακροδεξιών, φιλοναζί και καιροσκόπων.

Εάν αποτελεί τη συνισταμένη αυτών των χαρακτηριστικών, θέλει σοβαρότητα η εκτίμηση της ψήφου των Γερμανών. Διότι πρόκειται περί πεντέμισυ περίπου εκατομμυρίων πολιτών, προβληματικής ποιοτικής στάθμης από πλευράς δημοκρατικότητας. Φαίνεται να αποτελούν εσμό υπερσυντηρητικών ανθρώπων με αναφορές θαυμασμού του εθνικοσοσιαλιστικού στρατού (Βέρμαχτ) και υστερία στην ξενοφοβία.

Αλλά  η Εναλλακτική αυτή είναι και πλήρης αντιθέσεων. Έχουν και απροσδόκητα ανοχή στην ομοφυλοφιλία. Η επικεφαλής του εκλογικού αγώνα τους κ. Alice Weider (Βάιντερ), 38ετής οικονομολόγος που οδήγησε την Εναλλακτική στον προχθεσινό θρίαμβο, καταλαμβάνοντας στη Βουλή την Τρίτη θέση με 12,8%, είναι δεδηλωμένη ομοφυλόφιλος, βρίσκεται σε συμβίωση με την σύντροφό της Ασιατικής  καταγωγής    (Σρι-Λάνκα), με την οποία μεγαλώνουν μαζί τα δύο παιδιά τους.

Έπειτα η Αντιπρόεδρος του Κόμματος κ. Φράουκε Πέτρι, απεχώρησε από το Κόμμα, κατά τη δοθείσα μετεκλογική συνέντευξη, διότι το κόμμα πηγαίνει στα άκρα (είχε διαφωνήσει και στο Συνέδριο).

Αλλά το φαινόμενο αυτό στη Γερμανία αναιρεί τις αβασάνιστες θεωρίες ότι η ανεργία έχει άμεση συνάρτηση με την άνοδο της ακροδεξιάς.Διότι στη Γερμανία δεν συμβαίνει αυτό.

Έπειτα καθιστά σαφές ότι οι Χώρες που δεν βρίσκονται σε οικονομική κρίση, αλλά αντίθετα γνωρίζουν οικονομική άνοδο και ευημερία, δεν εξασφαλίζουν ανοσία από τις ασθένειες της ξενοφοβίας, ρατσισμού κ.λπ.

Είναι αφελείς και ανιστόρητες οι ερμηνείες διαφόρων μεγαλοσχημόνων χωρίς αντίκρυσμα για εφησυχασμό των Ελλήνων. Ας μην  λησμονούμε ότι προεκλογικά ο κ. Παπαδημούλης διαβεβαίωνε τους δημοσιογράφους σε τηλεοπτική συνέντευξη, και επομένως και το Λαό, ότι ο Σούλτς θα είναι νικητής των εκλογών. Αντίθετα αυτός πέτυχε το χειρότερο αποτέλεσμα που έχουν μεταπολεμικά οι Σοσιαλδημοκράτες.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα στην Ευρώπη.   Οι τεκτονικές αλλαγές που ζούμε δεν θα παρέλθουν χωρίς συνέπειες.

Η Γαλλία δεν θα υποχωρήσει επειδή βγήκε ο Μακρόν και όχι η Λεπέν, ούτε είναι για παρηγοριά ότι στην Αυστρία βγήκε Πρόεδρος, με διαφορά στήθους, ένας μη ακροδεξιός.

Αντίθετα πρέπει να προβληματιστούμε από την συμπεριφορά των Γερμανών ψηφοφόρων. Μισό εκατομμύριο μετακινήθηκαν από τους Σοσιαλδημοκράτες ( SPD) στην Εναλλακτική και 430.000 από την Αριστερά (Die Linke) επίσης στους ίδιους. Είναι απίστευτα νούμερα. Και μέσα σε όλα αυτά συγκυβερνήτρια του AfD είναι μια ομοφυλόφιλη.

Δεν καταλήφθηκε ξαφνικά η Ευρώπη από ΑΜΟΚ και ψηφίζει ακραίους. 

 Είναι φανερή η ευθύνη των Κυβερνώντων στην Ευρώπη.           Είναι διάχυτη η καχυποψία για υστερόβουλες σκέψεις των ασκούντων επιρροή στη διακυβέρνηση της Ευρώπης.

Κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια στους Λαούς.

 Το ανέξοδο ξεπούλημα του «κοσμοπολιτισμού» των ΕΛΙΤ και της «δημοκρατικής ανεκτικότητας» έχει όρια.

 Ήρθε η ώρα της αλήθειας.

                                                                   ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΑΚΡΟΝ

           

Οι Γαλλοελληνικές σχέσεις και η εξ αυτών φιλία, έχουν μεγάλη ιστορία. Πρέπει να τις δούμε εξ απαλών ονύχων της Ε.Ε.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συγκρότηση της Ε.Ε ήταν δημιούργημα δεξιών Κυβερνήσεων. Ο Κάρολος Ντε Γκωλ, αποτελούσε την έκφραση του Εθνικού αστικού Κράτους (Η Ευρώπη των Πατρίδων) και ο Κόνραντ Αντενάουερ που έβαλε στόχο τη δημιουργία ενός αστικού γερμανικού κράτους, στόχο που επέτυχε.

        Από εκεί μέχρις σήμερα έτρεξε πολύ νερό στους διαύλους της Ευρώπης. Οι μύλοι της άλεθαν σε διαφορετικούς χρόνους και με διαφορετικούς τρόπους το άλεσμα της Ευρωπαϊκής παραγωγής. Με τη φυσική αποχώρηση των μεγάλων ηγετών, βαθμιαία, αλλά σταθερά, επιβλήθηκε ο γερμανικός τρόπος διοίκησης στην Ευρώπη.

        Ο Γαλλογερμανικός άξονας μετά το 1992 ουσιαστικά ακυρώθηκε, η Γαλλία υποχώρησε στο πεδίο της Ένωσης και μπροστά στη διογκωμένη πλέον οικονομία της Γερμανίας. Άρχισαν οι μεγάλες διαφορές και εντάσεις μεταξύ των μελών ιδία της Ευρωζώνης, που οφείλοντο πλέον στη δυσχερέστατη οικονομική κατάσταση των Χωρών του Νότου.

        Το δόγμα των Ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της στυγερής λιτότητας του Σόιμπλε επέφερε μεν εμπορικά πλεονάσματα στη Γερμανία, αλλά έθεσε σε ασφυξία τις οικονομίες του Νότου.

        Οι χρεωμένες χώρες, ιδία του Νότου, χάνουν την ελευθερία διαχείρισης του οικονομικού τους μέλλοντος. Τα περισσεύματά τους δεσμεύονται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας. Όπως και η χώρα μας. Τα πλεονάσματα, όμως, της Γερμανίας ήσαν μόνον γι’αυτήν. Χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. Η Αγγλία ήταν εκτός Ευρωζώνης.

        Η Γερμανική οικονομική ισχύς δεν συμπορεύτηκε και από την απλή πολιτική σκέψη τι θα γίνει με το μέλλον της Ευρώπης.                Η γερμανική αλαζονεία είναι χαρακτηριστική στην πολιτική πορεία της Γερμανίας και πληρώθηκε ακριβά από τους Γερμανούς δύο φορές στην νεότερη ιστορία τους. Αυτό το έλλειμμα πολιτικής σκέψης των Γερμανικών   ηγεσιών, αποτελεί μόνιμη αναπηρία αυτών, γιατί δεν προβλέπουν ούτε για το επόμενο μέλλον της Γερμανίας.

        Το αποτέλεσμα αυτών των συμπεριφορών, σε μια Ευρώπη με μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα (και μάλιστα κάτω από την επήρεια μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας), δημιούργησε έντονα αντιγερμανικά αισθήματα (ίδετε εκδηλώσεις μίσους στο Βερολίνο και Φραγκφούρτη), αλλά συνέβαλε επιτέλους, και στο «ξύπνημα των Παρισίων, που ζητεί πλέον ισοτιμία με την Γερμανία στη διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

        Στη συγκυρία αυτή έρχεται ο Πρόεδρος Μακρόν:

● να αναγνωρίσει ότι η Ευρώπη θέλει μεταρρυθμίσεις,

 ●θέλει σε βάθος πολιτικές ανακατατάξεις,

   ●κατήγγειλε τις αποφάσεις που βγαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες και

     ●ζήτησε την δημιουργία Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης, που θα εγκρίνει και θα ελέγχει τις αποφάσεις της διοίκησης της Ε.Ε.

        Αλλά δεν παρέλειψε να επικρίνει, με διπλωματικό τρόπο, και τα υπερβολικά πλεονάσματα της Γερμανίας, χωρίς να την ονομάζει.

        Αυτά αποτελούν ένα άλλο μήνυμα, πρωτόγνωρο για την Ευρώπη, που είναι ενθαρρυντικό για όλους τους Ευρωπαίους. Γνωρίζουμε ότι η υλοποίηση τέτοιων αποφάσεων απαιτούν χρόνο και μόχθο. Και τα κεκτημένα τους δεν τα απεμπολούν τα μεγάλα Κράτη.

        Φάνηκε πειστικός ο Πρόεδρος Μακρόν στη πίστη του για τις μεταρρυθμίσεις αυτές. Πολύ περισσότερο όταν απεκαλύφθη ότι το σύνολο σχεδόν της ομιλίας του στη Πνύκα, την είχε γράψει ο ίδιος και όχι οι συνήθεις διπλωμάτες ή λογογράφοι.

        Δεν απομένει παρά να περιμένουμε αυτό το αισιόδοξο μήνυμα, να αρχίσει εκδηλούμενο από τις 14 Σεπτεμβρίου 2017, στη Μάλτα, όπου θα λάβουν μέρος οι Πρόεδροι 13 χωρών της Ευρώπης που θα συζητήσουν για το ζήτημα της Κοινωνικής Ευρώπης υπό τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και τις προκλήσεις ασφάλειας στη μεσογειακή περιοχή της Ευρώπης.

Ο ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

        Είναι σύνηθες στις επισκέψεις ηγετών σε ξένες χώρες, να ανευρίσκουν χαρακτηριστικά στοιχεία της Χώρας, για να επαινέσουν το Λαό και τους ηγέτες της.

        Έτσι στην περίπτωση τη δική μας, όλοι αναμιμνήσκονται του αρχαίου κλέους των Ελλήνων, την επινόηση της άμεσης Δημοκρατίας, τη συμμετοχή μας στους πολέμους κατά των Ολοκληρωτισμών και τα συναφή (Ομπάμα, Ολάντ πρόσφατα).

        Και ο Πρόεδρος Μακρόν δεν βγήκε έξω από τον κανόνα αυτόν και ύμνησε την αρχαία δημοκρατία από το βήμα της Πνύκας, που ήταν το βήμα ελεύθερης συζήτησης των Αθηναίων και το βήμα εξαγγελίας της νέας θρησκείας από τον Απόστολο Παύλο.

        Αλλά πήγε παραπέρα. Έδωσε ένα στίγμα πολιτιστικό και στα λεγόμενα και στις πράξεις του. Αφού επανέλαβε τα λόγια του (André Malraux) Αντρέ Μαλρώ το 1959, όταν μίλησε στον ίδιο χώρο, ότι «Μια κρυφή Ελλάδα υπάρχει στην καρδιά όλων των δυτικών ανθρώπων», ανεμνήσθη τους δεσμούς τους πολιτιστικούς της Γαλλίας με την Ελλάδα. Και δεν έμεινε στα αρχαία.

 Τίμησε την σημερινή προσφορά των Ελλήνων στον Πολιτισμό και μνημόνευσε τον φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη, τον μουσικό Ιάννη Ξενάκη και τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, που είναι πολλοί γνωστοί στη Γαλλία και τιμώνται παγκοσμίως.

        Έπειτα δεν έμεινε στην Ακρόπολη και τον Παρθενώνα και την αρχαία αγορά, αλλά επισκέφθηκε και τον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας στο Ίδρυμα Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος» συνομίλησε με επιχειρηματικό κόσμο, μαζί με τους Γάλλους επιχειρηματίες, τραπεζίτες κλ.π   που τον συνόδευαν και εκτός πρωτοκόλλου, κατέβηκε με τα πόδια στην Ερμού και την περιηγήθηκε αρκετά.

        Η επίσκεψη, λοιπόν, του Μακρόν δεν έχει μόνον πολιτική, αλλά και πολιτιστική σημασία.

        Εκείνο, όμως, που προέχει στην Γαλλοελληνική συνεργασία (θυμάστε επί Ντε Γκώλ το σύνθημα;) Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία; Είναι η πολιτική-οικονομική πλευρά του ζητήματος.

        Διότι βρισκόμαστε στην απελπιστική κατάσταση να έχουμε συρρικνώσει οικονομικά και κοινωνικά το Λαό μας σε πρωτοφανές σημείο. Να έχουμε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που δεν είναι βιώσιμο και να εκτελούμε τρία Μνημόνια, που, πλέον των άλλων, έχουν διαθέσει το σύνολο της περιουσίας της Χώρας για 99 χρόνια σε ξεπούλημα.

        Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί επί πολύ ακόμη να κρατήσει.                 Οι επιβαλλόμενες «ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα σημαίνουν ξεπούλημα» τονίζει ο διεθνώς γνωστός οικονομολόγος Γενς Μπαστιάν. Οι διεθνείς αναλυτές προβλέπουν χειρότερες μέρες για την Ελλάδα. Ήδη προ αρκετού χρόνου, ο καθηγητής φιλοσοφίας του ΜΙΤ Νόαμ Τσομσκί, με εκτενείς αναλύσεις του για τον τρόπο ενεργείας και δανεισμού των αγορών -και των τραπεζών που είναι πίσω από αυτές- και οι οποίες «έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας».

        Και ας μη κρυβόμαστε. Το οικονομικό σύστημα είναι «στυγνή ληστεία». Η έκρηξη έρχεται πολλές φορές απρόσμενα.

        Οι εκδηλωθείσες προθέσεις Μακρόν παρέχουν ελπίδες μεγάλης αισιοδοξίας. Είναι κάτι άλλο για την Ευρώπη.

Ας αρχίσει η συζήτηση. Ας αρχίσουν  οι χοροί.

 Ίσως η γλαύκα της Αθηνάς να μην κοιτάει προς τα πίσω, αυτή τη φορά.

                                                                             ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Αντιδημοκρατικές οι διαδικασίες των μνημονίων και «εκπρόσωποι» χωρίς εθνικό σθένος.

Πολλές εκπλήξεις μας επιφυλάσσουν τα έργα και οι μέρες των Ευρωπαϊκών διαδικασιών. Και μας προσθέτουν οργή και θυμό. Γιατί κατάντησαν τραυματική τη ζωή των Ελλήνων. Γιατί δεν τους σεβάστηκε κανείς, γιατί δεν τους υποστήριξε κανείς.

Οι εκπληκτικές πληροφορίες είναι ακριβείς και έγκυρες. Και απηχούν την αλήθεια, έστω και αργά. Προέρχονται από τον επίτροπο αρμόδιο για τις Οικονομικές υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Πιέρ Μοσκοβισί που γνωρίζει από πρώτο χέρι. (Ήταν εντός των κεκλεισμένων θυρών).

Να τι κατέθεσε στην εφημερίδα “Corriere della Sera” αυτολεξεί ο κ. Μοσκοβισί:

«Πρόκειται για σκάνδαλο σχετικά με τις δημοκρατικές διαδικασίες. Όχι επειδή οι αποφάσεις ήταν σκανδαλώδεις, αλλά διότι το να λαμβάνεις αποφάσεις με αυτό τον τρόπο για το μέλλον ενός Λαού, το να επιβάλλονται λεπτομερείς αποφάσεις στον τομέα των συντάξεων, της αγοράς εργασίας.....Αναφέρομαι στις κύριες λεπτομέρεις, από  τις οποίες εξαρτάται η ζωή μιας χώρας. Οι λεπτομέρειες αυτές αποφασίστηκαν μέσα σε έναν Οργανισμό, κεκλεισμένων των θυρών, από τεχνοκράτες, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο εκ μέρους ενός Κοινοβουλίου. Χωρίς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να γνωρίζουν τι πραγματικά λεγόταν χωρίς αμετάβλητα κριτήρια ή μιά ενιαία γραμμή».

Δηλαδή μπήκαμε στα μνημόνινα με ευτελισμό των κανόνων της Δημοκρατίας και των Ελληνικών θεσμών, με εξευτελισμό των πολιτικών και του Κοινοβουλίου, με περιφρόνηση του Λαού μας, τον οποίον μάλιστα καθύβριζαν ως «τεμπέλη και διεφθαρμένο»!!

Και οι ηγέτες μας τι έκαναν; Χωρίς πίστη στους δημοκρατικού θεσμούς, επιφανειακοί και δειλοί, αναμηρύκαζαν στην Ευρώπη για το Λαό τους, τα ίδια που ισχυρίζονταν οι Ευρωπαίοι και δη οι Γερμανοί. Ψοφοδεείς και ανέτοιμοι για μεγάλες αποφάσεις αξιοπρέπειας, ανέχθηκαν χωρίς αντίδραση και τις υβριστικές και προσβλητικές φράσεις που απηύθυνε προσωπικά προς αυτούς, ανεβασμένος στην καρέκλα του, ο Σαρκοζί!!!

Έτσι ακολούθησε η Κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου και κανένας Έλληνας ηγέτης δεν βρέθηκε με «ούμπαλα».

Και μην παρασυρόμαστε από προπαγανδικά φληναφήματα. Τότε δεν επήρχετο καταστροφή. Πρώτα θα κατεστρέφοντο οι Γαλλικές Τράπεζες και άλλες Ευρωπαϊκές που ήταν αποδεδειγμένα εκτεθείμενες σε τοξικά δάνεια ή ομόλογα και μετά η Ελλάδα.

Έπειτα, μέχρι τον Ιανουάριο 2010, οι αγορές εδάνειζαν ακόμη την Ελλάδα με μεγάλα ποσά, ώστε ο άμεσος κίνδυνος να απεφεύγετο.

Και έπειτα διερωτώμεθα γιατί αυξάνει ο Ευρωσκεπτικισμός.

                                                          

                                                                     ΓΙΑΝ.ΚΟΣ