Οι Γαλλοελληνικές
σχέσεις και η εξ αυτών φιλία, έχουν μεγάλη ιστορία. Πρέπει να τις δούμε εξ
απαλών ονύχων της Ε.Ε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συγκρότηση της Ε.Ε ήταν
δημιούργημα δεξιών Κυβερνήσεων. Ο
Κάρολος Ντε Γκωλ, αποτελούσε την
έκφραση του Εθνικού αστικού Κράτους (Η Ευρώπη των Πατρίδων) και ο Κόνραντ Αντενάουερ που έβαλε στόχο τη δημιουργία ενός αστικού γερμανικού
κράτους, στόχο που επέτυχε.
Από εκεί μέχρις σήμερα έτρεξε πολύ νερό
στους διαύλους της Ευρώπης. Οι μύλοι της άλεθαν σε διαφορετικούς χρόνους και με
διαφορετικούς τρόπους το άλεσμα της Ευρωπαϊκής παραγωγής. Με τη φυσική αποχώρηση των μεγάλων ηγετών, βαθμιαία, αλλά σταθερά,
επιβλήθηκε ο γερμανικός τρόπος διοίκησης στην Ευρώπη.
Ο Γαλλογερμανικός άξονας μετά το 1992
ουσιαστικά ακυρώθηκε, η Γαλλία υποχώρησε στο πεδίο της Ένωσης και μπροστά στη
διογκωμένη πλέον οικονομία της Γερμανίας. Άρχισαν οι μεγάλες διαφορές και
εντάσεις μεταξύ των μελών ιδία της Ευρωζώνης, που οφείλοντο πλέον στη
δυσχερέστατη οικονομική κατάσταση των Χωρών του Νότου.
Το δόγμα των Ισοσκελισμένων
προϋπολογισμών και της στυγερής λιτότητας του Σόιμπλε επέφερε μεν εμπορικά
πλεονάσματα στη Γερμανία, αλλά έθεσε σε ασφυξία τις οικονομίες του Νότου.
Οι χρεωμένες χώρες, ιδία του Νότου,
χάνουν την ελευθερία διαχείρισης του οικονομικού τους μέλλοντος. Τα
περισσεύματά τους δεσμεύονται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας.
Όπως και η χώρα μας. Τα πλεονάσματα, όμως, της Γερμανίας ήσαν μόνον γι’αυτήν.
Χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. Η Αγγλία ήταν εκτός Ευρωζώνης.
Η
Γερμανική οικονομική ισχύς δεν συμπορεύτηκε και από την απλή πολιτική σκέψη τι
θα γίνει με το μέλλον της Ευρώπης. Η γερμανική αλαζονεία είναι
χαρακτηριστική στην πολιτική πορεία της Γερμανίας και πληρώθηκε ακριβά από τους
Γερμανούς δύο φορές στην νεότερη ιστορία τους. Αυτό το έλλειμμα πολιτικής
σκέψης των Γερμανικών ηγεσιών, αποτελεί
μόνιμη αναπηρία αυτών, γιατί δεν προβλέπουν ούτε για το επόμενο μέλλον της
Γερμανίας.
Το
αποτέλεσμα αυτών των συμπεριφορών, σε μια Ευρώπη με μεγάλα οικονομικά και
κοινωνικά προβλήματα (και μάλιστα κάτω από την επήρεια μιας παγκοσμιοποιημένης
οικονομίας), δημιούργησε έντονα
αντιγερμανικά αισθήματα (ίδετε εκδηλώσεις μίσους στο Βερολίνο και
Φραγκφούρτη), αλλά συνέβαλε
επιτέλους, και στο «ξύπνημα των
Παρισίων, που ζητεί πλέον ισοτιμία με την Γερμανία στη διακυβέρνηση της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στη συγκυρία αυτή έρχεται ο Πρόεδρος
Μακρόν:
● να αναγνωρίσει ότι η
Ευρώπη θέλει μεταρρυθμίσεις,
●θέλει σε βάθος πολιτικές ανακατατάξεις,
●κατήγγειλε
τις αποφάσεις που βγαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες και
●ζήτησε την δημιουργία Κοινοβουλίου της
Ευρωζώνης, που θα εγκρίνει και θα ελέγχει τις αποφάσεις της διοίκησης της Ε.Ε.
Αλλά δεν παρέλειψε να επικρίνει, με διπλωματικό τρόπο, και τα υπερβολικά πλεονάσματα της Γερμανίας,
χωρίς να την ονομάζει.
Αυτά
αποτελούν ένα άλλο μήνυμα, πρωτόγνωρο για την Ευρώπη, που είναι ενθαρρυντικό
για όλους τους Ευρωπαίους. Γνωρίζουμε ότι η υλοποίηση τέτοιων αποφάσεων
απαιτούν χρόνο και μόχθο. Και τα κεκτημένα τους δεν τα απεμπολούν τα μεγάλα
Κράτη.
Φάνηκε πειστικός ο Πρόεδρος Μακρόν στη
πίστη του για τις μεταρρυθμίσεις αυτές. Πολύ περισσότερο όταν απεκαλύφθη ότι το
σύνολο σχεδόν της ομιλίας του στη Πνύκα, την είχε γράψει ο ίδιος και όχι οι
συνήθεις διπλωμάτες ή λογογράφοι.
Δεν απομένει παρά να περιμένουμε αυτό το
αισιόδοξο μήνυμα, να αρχίσει εκδηλούμενο από τις 14 Σεπτεμβρίου 2017, στη
Μάλτα, όπου θα λάβουν μέρος οι Πρόεδροι 13 χωρών της Ευρώπης που θα συζητήσουν
για το ζήτημα της Κοινωνικής Ευρώπης υπό τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και
τις προκλήσεις ασφάλειας στη μεσογειακή περιοχή της Ευρώπης.
Ο ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ
Είναι σύνηθες στις επισκέψεις ηγετών σε
ξένες χώρες, να ανευρίσκουν χαρακτηριστικά στοιχεία της Χώρας, για να
επαινέσουν το Λαό και τους ηγέτες της.
Έτσι στην περίπτωση τη δική μας, όλοι
αναμιμνήσκονται του αρχαίου κλέους των Ελλήνων, την επινόηση της άμεσης
Δημοκρατίας, τη συμμετοχή μας στους πολέμους κατά των Ολοκληρωτισμών και τα
συναφή (Ομπάμα, Ολάντ πρόσφατα).
Και ο
Πρόεδρος Μακρόν δεν βγήκε έξω από τον κανόνα αυτόν και ύμνησε την αρχαία
δημοκρατία από το βήμα της Πνύκας, που ήταν το βήμα ελεύθερης συζήτησης των
Αθηναίων και το βήμα εξαγγελίας της νέας θρησκείας από τον Απόστολο Παύλο.
Αλλά πήγε παραπέρα. Έδωσε ένα στίγμα πολιτιστικό και στα λεγόμενα και στις πράξεις του.
Αφού επανέλαβε τα λόγια του (André Malraux) Αντρέ Μαλρώ το 1959, όταν μίλησε στον ίδιο χώρο, ότι «Μια κρυφή Ελλάδα υπάρχει στην καρδιά όλων
των δυτικών ανθρώπων», ανεμνήσθη τους δεσμούς τους πολιτιστικούς της
Γαλλίας με την Ελλάδα. Και δεν έμεινε στα αρχαία.
Τίμησε την
σημερινή προσφορά των Ελλήνων στον Πολιτισμό και μνημόνευσε τον φιλόσοφο
Κορνήλιο Καστοριάδη, τον μουσικό
Ιάννη Ξενάκη και τον σκηνοθέτη Κώστα
Γαβρά, που είναι πολλοί γνωστοί στη
Γαλλία και τιμώνται παγκοσμίως.
Έπειτα δεν έμεινε στην Ακρόπολη και τον
Παρθενώνα και την αρχαία αγορά, αλλά επισκέφθηκε
και τον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας στο Ίδρυμα Πολιτισμού «Σταύρος
Νιάρχος» συνομίλησε με επιχειρηματικό
κόσμο, μαζί με τους Γάλλους επιχειρηματίες, τραπεζίτες κλ.π που τον συνόδευαν και εκτός πρωτοκόλλου,
κατέβηκε με τα πόδια στην Ερμού και την περιηγήθηκε αρκετά.
Η επίσκεψη, λοιπόν, του Μακρόν
δεν έχει μόνον πολιτική, αλλά και πολιτιστική σημασία.
Εκείνο,
όμως, που προέχει στην Γαλλοελληνική συνεργασία (θυμάστε επί Ντε Γκώλ το
σύνθημα;) Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία; Είναι η πολιτική-οικονομική πλευρά του ζητήματος.
Διότι βρισκόμαστε στην απελπιστική
κατάσταση να έχουμε συρρικνώσει οικονομικά και κοινωνικά το Λαό μας σε
πρωτοφανές σημείο. Να έχουμε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που δεν είναι βιώσιμο
και να εκτελούμε τρία Μνημόνια, που,
πλέον των άλλων, έχουν διαθέσει το σύνολο
της περιουσίας της Χώρας για 99 χρόνια σε
ξεπούλημα.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί επί πολύ
ακόμη να κρατήσει. Οι
επιβαλλόμενες «ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα σημαίνουν ξεπούλημα» τονίζει ο
διεθνώς γνωστός οικονομολόγος Γενς Μπαστιάν. Οι διεθνείς αναλυτές προβλέπουν
χειρότερες μέρες για την Ελλάδα. Ήδη προ αρκετού χρόνου, ο καθηγητής φιλοσοφίας του ΜΙΤ Νόαμ Τσομσκί, με εκτενείς αναλύσεις
του για τον τρόπο ενεργείας και δανεισμού των αγορών -και των τραπεζών που
είναι πίσω από αυτές- και οι οποίες «έπαιρναν πάντα και παίρνουν
ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της
Ελλάδας».
Και ας μη κρυβόμαστε. Το οικονομικό
σύστημα είναι «στυγνή ληστεία». Η έκρηξη έρχεται πολλές φορές απρόσμενα.
Οι εκδηλωθείσες προθέσεις Μακρόν
παρέχουν ελπίδες μεγάλης αισιοδοξίας. Είναι κάτι άλλο για την Ευρώπη.
Ας αρχίσει η συζήτηση.
Ας αρχίσουν οι χοροί.
Ίσως η γλαύκα της Αθηνάς να μην κοιτάει προς
τα πίσω, αυτή τη φορά.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
