Μεγάλο θόρυβο προκάλεσε η διεθνής
διάσκεψη που διοργάνωσε η Εσθονική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα θύματα
του Ναζισμού και του Κομμουνισμού, από την οποία απέσχε η Ελληνική Κυβέρνηση.
Ο κ. Κοντονής, ο της Δικαιοσύνης Υπουργός,
σε άρθρο του (Καθημερινή, 27-8-2017) ξιφουλκεί κατά των αντικομμουνιστών «που
επιθυμούν να ανοίξουν με ρεβανσιστική
διάθεση ένα νέο κύκλο αντικομμουνιστικών και αντιμαρξιστικών αφηγήσεων» και
εκφράζει τη ζωηρή ανησυχία του μήπως η Ν. Δημοκρατία και τα άλλα δημοκρατικά
Κόμματα «έχουν γυρίσει σ’ έναν αντικομμουνισμό, τον οποίον ακόμη και οι πρώην ηγέτες της Ν.Δ. είχαν εξοβελίσει από τον
πολιτικό λόγο της συντηρητικής παράταξης μετά το 1974».
Ενώ, όμως, νομίζει ότι
επιχειρείται ταύτιση του Ναζισμού με τον Κομμουνισμό, ενώ παραβλέπονται δήθεν
τα εγκλήματα των ναζί σε βάρος «των Εβραίων, των κομμουνιστών, σε βάρος λαών
ολόκληρων, καταλήγει ότι την αντίσταση κατά του Σταλινισμού και του υπαρκτού
σοσιαλισμού της Ευρώπης «με λαϊκές
κινητοποιήσεις και ψηφίσματα για τις σοβιετικές επεμβάσεις στη
Τσεχοσλοβακία... οι κομμουνιστές της
ανανέωσης και όχι η Δεξιά. Οι κομμουνιστές της ανανέωσης ήταν αυτοί που δεν
δίστασαν να έλθουν σύγκρουση με τη Μόσχα..».
Ο φιλοκομμουνιστής αρθρογράφος και
τέως κομμουνιστής της ανανεωτικής αριστεράς είναι επιμελώς και επιλεγμένα ανιστόρητος.
Έπειτα δεν καταδικάζει κανέναν ολοκληρωτισμό.
Το δήθεν ξέσπασμα «διαμαρτυρίας»,
του κ. αρθρογράφου δεν δικαιολογείται ούτε πολιτικά ούτε ηθικά. Διότι πέρυσι η Ελλά, με την ίδια Κυβέρνηση, είχε
εκπροσωπηθεί στην αντίστοιχη διοργάνωση που είχε πραγματοποιηθεί στη Σλοβακία.
Αντιπαράθεση ναζισμού –
κομμουνισμού δεν υπήρξε, αμφισβήτηση των καθεστώτων αυτών ως ολοκληρωτικών δεν
υπήρξε και πολύ περισσότερον εκπομπή διαμαρτυρίας στελεχών της Κυβέρνησης. Οι σημερινές επικοινωνιακές επιλογές, εάν
επισημάνουμε ότι πέρυσι δεν είχε τελειώσει η δεύτερη αξιολόγηση και δεν ήταν
σκόπιμη η προβολή της αριστερής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να ενταχθούν στο στήσιμο μιας δήθεν «μάχης» για να τονισθεί η
«αριστεροσύνη» της Κυβέρνησης και του αρθρογράφου.
Για μιας πεντάρας...ψήφους. Πόσες
ψήφοι μπορεί σήμερα να στραφούν από την όλη αριστερά στην Κυβέρνηση;
Αντίθετα, με το άρθρο του προκαλεί
τον Ελληνικό Λαό και ακυρώνει το έργο της δημοκρατικής συμπεριφοράς των ηγετών
της Ν.Δ. μετά το 1974, που είχαν «εξοβελίσει τον αντικομμουνισμό από τον
πολιτικό λόγο της παράταξης», όπως ρητά ομολογεί και δίδει το δικαίωμα στους
Έλληνες που δεν είναι αντικομμουνιστές, αλλά
γνωρίζουν και έζησαν την ιστορική αλήθεια να ομιλήσουν. Διότι η σιωπή πλέον δεν έχει θέση με την «πολιτική φρόνηση» που επέδειξε
η Δεξιά στη μεταπολίτευση.
Και ας δούμε μία προς μία τις
ανιστόρητες τοποθετήσεις του αρθρογράφου.
Μιλάει περί «ρεβανσιμού της δεξιάς»,
ενώ η Ελλάς είναι η μόνη χώρα όπου εδόθει νικηφόρα η μάχη εναντίον του
Κομμουνισμού. Και εν τούτοις οι δεξιές Κυβερνήσεις «εξοβέλισαν» τον
αντικομμουνιστικό λόγο. Για ποια ρεβάνς μιλάει; Μήπως βρίσκεται ακόμη στο
παραπέτασμα;
Εξ άλλου ο Κομμουνισμός, με τους
εκφραστές του Σταλινικούς, Μαοϊκούς κ.λ.π. ηττήθηκαν παγκοσμίως και ακυρώθηκαν
τα συστήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ποιος ομιλεί περί νεκραναστάσεως; Σε 42 χώρες εφαρμόσθηκε ο
κομμουνισμός. Και στις 42 απέτυχε.
Έπειτα το τέχνασμα διαφοράς
ναζισμού – κομμουνισμού, μπορεί να αφορά τους φιλοσοφούντες, εμάς δεν μας
αφορά. Ολοκληρωτισμός ο ένας, ολοκληρωτισμός και ο άλλος. Δεν βλέπω διαφορά να σκοτώνεις εκατομμύρια ανθρώπους λόγω καταγωγής,
από το να σκοτώνεις επίσης εκατομμύρια ανθρώπους για την «αταξική κοινωνία».
Αλλά εκείνο που δολερά
παραβλέπεται είναι η συμμαχία για δύο
χρόνια περίπου του Ναζισμού και του Σταλινικού Κομμουνισμού. Επιλεγμένα ανιστόρητη η επιλογή
αποσιωπήσεως του «συμφώνου Μολότωφ –
Ρίμπεντροπ της 23ης Αυγούστου 1939 μεταξύ της Γερμανίας του Χίτλερ
και της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν, που χώρισε την Ευρώπη σε δύο σφαίρες
επιρροής με μυστικά πρόσθετα πρωτόκολλα».
Το γεγονός αυτό αποσιωπούν οι φιλοκομμουνιστές, ανεξαρτήτως προθέσεων, που
εκτείνονται στα όρια του αμοραλισμού και του κυνισμού και εκμηδενίζουν τα
ιδεολογικά φληναφήματα κάθε προπαγάνδας.
Οι φαιδρότητες αντιστάσεως της...Αριστεράς:
Με κατάπληξη πληροφορήθηκα για
πρώτη φορά από τον αρθρογράφο την αντίσταση της «Αριστεράς» της ανανέωσης κατά
του Σταλινισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού κατ’ ανάγκην.
Εις τι συνίσταται αυτή η αντίσταση;
Συνίσταται, όπως μας λέγει, «σε λαϊκές κινητοποιήσεις, ψηφίσματα και
διαμαρτυρίες από τα κομμουνιστικά Κόμματα στη Δύση λόγω διαφόρων επεμβάσεων της
Μόσχας. Μόνον αυτοί και η ανανεωτική
αριστερά έκαναν αντίσταση. Όχι η δεξιά.
Μας λένε, χωρίς εντροπή, ότι ο
μύθος του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσε από τις εκδηλώσεις αυτές στη Δύση.
Πρόκειται περί ανοησίας, όχι αφελείας. Το σύστημα, λένε: έπεσε μόνο του από
τους εκκωφαντικούς θορύβους των διαδηλώσεων των κομμουνιστών της Δύσης!!!!
Αλλά και από κάτι άλλο. Από τη
«σύγκρουση με τη Μόσχα» του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που «ήδη από τη δεκαετία του 1950 είχε
σταματήσει να είναι σταλινικό» και από την Ελληνική ανανεωτική Αριστερά «το 1968 με τη δημιουργία του
Κ.Κ.Εσωτερικού».
Επομένως ο Σταλινισμός σταμάτησε
στην Ιταλία για το Κ.Κ.Ι. το 1950 και
ακολούθησε η ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα το 1968.
Καλά ρε σύντροφοι, τριάντα τόσα χρόνια έκανε το Ιταλικό
Κ.Κ. να ιδεί τη αλήθεια και αποκηρύξει τον σταλινισμό, εσείς γιατί χρειασθήκατε άλλα δέκα οκτώ χρόνια;
Πρέπει κανείς να σας συγχαρεί για
την αποτελεσματικότητα της συγκρούσεως σαςα με τη Μόσχα μέσα στα επόμενα
χρόνια, ενώ όλος ο δυτικός κόσμος δεν τα κατάφερε επί εβδομήντα χρόνια. Σας
είχαμε υποτιμήσει πολύ. Έχετε δίκιο η δεξιά κοιμότανε επί εβδομήντα χρόνια. Η
λογική εδώ σταματάει.
Τα εγκλήματα του σταλινισμού:
Και εάν μέχρι το 1958 δεν έβλεπε
τίποτε η Ανανεωτική Αριστερά, σήμερα ο αρθρογράφος υπουργός, θα έπρεπε να ήταν
πλέον σεμνός και να αποτίει φόρο τιμής στη θυσία εκατομμυρίων θυμάτων του
Σταλινισμού. Γιατί τώρα το γνωρίζει.
Έχουν υπάρξει αποκαλύψεις πλέον,
των διαδραματισθέντων προ της πτώσεως του τείχους (1989). Μόλις το 2010 το Ρωσικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε τα χιλιάδες θύματα στα Καϊν
της Πολωνίας ως έγκλημα του Σταλινικού καθεστώς.
Θα έπρεπε να είχε διαβάσει, ως τουλάχιστον φιλομαρξιστής, τον ΤΡΟΤΣΚΥ, ο οποίος έγραψε ολόκληρο
βιβλίο για τα εγκλήματα του Στάλιν, καθώς έχουμε διαβάσει σε πλήθος αναφορών
του σε άλλα βιβλία, γιατί αυτό έχει εξαντληθεί, όπου αποκαλύπτει τα εγκληματικά «κατορθώματα» του Στάλιν, που διατήρησε εξουσία κυριολεκτικά
με αίμα.
Επίσης δεν μπορεί να του είναι
άγνωστος ο Αλέξανδρος Σολτζενίτσιν, ο οποίος μας αποκαλύπτει τα σοβιετικά γκουλάγκ και υποστηρίζει ότι ο
πραγματικός αριθμός των θυμάτων του
Στάλιν μπορεί να είναι και 60 εκατομμύρια.
Ακόμη δεν μπορεί να αγνοεί τα
βιβλία: «Αφύσικοι θάνατοι στην ΕΣΣΔ:
1928-1954» του Ιγκόρ Ντιαντκιν, όπου αναβιβάζει τους «αφύσικους θανάτους» επί Στάλιν σε άνω των 49 εκατομ. ανθρώπων και «ο Μεγάλος Τρόμος: Οι εκκαθαρίσεις του
Στάλιν της δεκαετίας 1930» του ιστορικού Ρόμπερτ Κόνκουεστ, όπου υπολογίζει
τα θύματα στου Στάλιν άνω των 30
εκατομμυρίων.
Εξ άλλου η Κολιμά, (στρατόπεδο συγκέντρωσης στον Αρκτικό Βορρά οπου πήγαιναν
- για να γυρίσουν - «οι εχθροί του λαού», ήτοι οι κατηγορούμενοι ως τροτσικστές) μας παραπέμπει στις «ιστορίες» της,
όπου έχασαν τη ζωή τους και αρκετοί Ελληνικής καταγωγής, σοβιετοί πολίτες, την
οποίαν δεν θα έπρεπε να αγνοεί ο αρθρογράφος, οπότε δεν θα μπορούσε να μην είχε
αντιληφθεί τι σημαίνει ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς.
Μελέτες και έρευνες που έχουν
δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά στη Δύση και στη Ρωσία ομιλούν, επίσης,
για εκατομμύρια θυμάτων, όπου αποκαλύπτονται και εθνοκαθάρσεις εντός της
Σοβιετικής Ένωσης. Με αποδείξεις, για τον τεχνητό λιμό στην Ουκρανία κ.λ.π..
Τέλος, πάντων, δεν μπορεί να μας
πει ότι δεν έχει διαβάσει τα «Αντι-απομνημονεύματα» του Αντρέ Μαλρώ ή τον
Τζώρτζ Οργουελ στη «Φάρμα» και το «1984».
Επίσης, η ίδια κομμουνιστική
«ιδεολογία» εφαρμόστηκε με εκατομμύρια
θύματα από τον Μάο Τσε Τούνγκ,
τον Πολ Ποτ, τον Τσαουσέσκου, τον Κάστρο και λοιπούς
εγκληματικούς αστέρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Δεκάδες και πλέον εκατομμύρια τα θύματα του
Κομμουνισμού στον κόσμο.
Αλλά και πάλιν τα στελέχη του ΚΚΕ
εσωτερικού έκαναν το 1968 μόνο μία δειλή προσπάθεια αναγνώρισης συγκεκριμένων
εγκλημάτων και πέραν τούτου ουδέν.
Στην Ελλάδα, λέγει ένας βουλευτής
– κομμουνιστής του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Στάλιν δεν εδημιούργησε θύματα. Εν τούτοις δεν
μπορούμε να παραβλέψουμε τους εκπροσώπους του.
Δεν μπορεί, έστω και
φιλοκομμουνιστές, να ξεχάσουν τη σφαγή
των αρχειομαρξιστών και των τροτσκιστών στην Ελλάδα ή τις εκκαθαρίσεις των
διαφωνούντων με τη γραμμή του Κόμματος. Δεν πρέπει να ξεχνούν το Μπουλκες,
την Τασκένδη ή τα «γκουλάγκ» των διαφόρων σοσιαλιστικών δημοκρατιών που
παρέδιδαν τους διαφωνούντες.
Ακόμη και το ΚΚΕ στην 10η
Ολομέλεια αποφάσισε, έστω και εκ των υστέρων, να αποκαταστήσει 15πεντάδα
στελεχών του θυμάτων της σταλινικής γραμμής, με μυστική, όμως εσωτερική –
δέσμευση ανακοίνωση, να μη διαρρεύσει το γεγονός τούτο προς τα έξω.
Αλλά δεν πρέπει να αγνοήσουμε και
τον ξενοκίνητο «εμφύλιο» του 1946 – 1949, που εδημιούργησε χιλιάδες θύματα.
●Λυπάμαι πολύ για την αποκάλυψη
της κενότητας των επιχειρημάτων ενός υπουργού. Προ της ασέβειας προς την αλήθεια, η σιωπή μας είναι τουλάχιστον
δειλία.
Τι ωραίο θα ήταν, όλες οι πτέρυγες των πολιτικών παρατάξεων να μπορούσαν να
απαντήσουν στο απλό ερώτημα, χωρίς υπεκφυγές και ψυμιθιώματα:
«Τιμάτε τα θύματα του ναζισμού και του σταλινισμού;» Με ένα
απλό ΝΑΙ ή ΟΧΙ.
Πόσα πράγματα θα ξεκαθάριζαν;
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
