Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΦΑΙΔΡΟΤΗΤΑΣ
Δεν χρειάζονται ψυχανάλυση οι Έλληνες. Χρειάζονται μελέτη της ιστορικής τους πορείας και γνώση του πολιτικού τους γίγνεσθαι.
Από αρχαιοτάτων χρόνων. Μια πρόσθετη απόδειξη της συνέχειας της φυλής.
Ο
Πλάτων, στον «Τίμαιο» εμφανίζει έναν Αιγύπτιο ιερέα να χαρακτηρίζει τους
Έλληνες «ως αεί παίδες». Όχι βέβαια προς έπαινον, αλλά προς ψόγον. (Τι κρίμα τα
παιδιά μας να έχουν αποκοπεί από τους θησαυρούς της Ελληνικής Γραμματείας!!).
Η ελαφρότητα αυτή χαρακτηρίζει τους
Έλληνες σ’όλη την ιστορική τους διαδρομή. Είτε εδώ, είτε στο εξωτερικό.
Ο
Γίββων, περιγράφοντας την εισβολή του Αλάριχου στη Ρώμη και καταγράφοντας
τις συμπεριφορές των φυλών που την κατοικούσαν, τους Έλληνες χαρακτήρισε για
την ελαφρότητά τους.
Ο
Γ. Θεοτοκάς, έχει μιλήσει για «παιδικότητα» που χαρακτηρίζει τις εκδηλώσεις
της Νεότερης Ελλάδας. Γράφει ότι αυτές είναι κάτι «το ξένοιαστο και επιπόλαιο,
μια τάση να μην παίρνεις τίποτα στα σοβαρά, να κοροϊδεύεις όλα, αρχίζοντας από
τον εαυτό σου και να κοιτάζεις τη ζωή σαν μια φάρσα και τον κόσμο σαν χωρατό».
Εμείς, όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε γίνει
αυτήκοοι μάρτυρες πολλών συζητήσεων σε συνάξεις κάθε φύσεως των συμπολιτών μας,
όπου ισχυρίζονται και διαβεβαιώνουν ότι: εάν ήταν ένα 24ωρο πρωθυπουργοί θα
έβαζαν σε τάξη την Ελλάδα.
Αλλά πλέον ούτε ελαφρότητα, ούτε
επιπολαιότητα, η αποδοχή προτάσεων και θεωριών, έξω από κάθε λογική και
σοβαρότητα. Τότε πρόκειται περί φαιδρότητας, όσο και αν το ντύμα των προτάσεων
αυτών έχουν και μεγάλη δόση απάτης.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, είπαμε.
Στους
«Γραικύλους» του Ρόδη Ρούφου, περιγράφεται η ελαφρότητα με την οποίαν οι
Αθηναίοι πίστεψαν έναν δημαγωγό απατεώνα, που τους «έπεισε» ότι ήταν σύμμαχος
(κολλητός λέμε σήμερα) του Μιθριδάτη, με αποτέλεσμα να έλθουν οι λεγεώνες των
Ρωμαίων με το Σύλλα και να διαλύσουν την Αθήνα.
Αλλά τι διαφορά έχει το περιστατικό αυτό
με την περίπτωση Σώρρα, όπου έπεισε παράλογα πλήθος Ελλήνων για ανύπαρκτα
οικονομικά στοιχεία (χρέος), με απρόβλεπτες συνέπειες, τις οποίες ευτυχώς
ματαίωσε, έστω και άκαιρα, η επέμβαση της Δικαιοσύνης.
Εν τούτοις ο
δημοκόπος-δημαγωγός, στην Ελλάδα, αποτελεί πανάρχαιο είδος. Στην άμεση
Αθηναϊκή Δημοκρατία, θεωρείτο το βδέλυγμα του δημοσίου βίου. Ποτέ δεν αποτελούσε την πλειοψηφία του Λαού
ή των πνευματικών χειραγωγών αυτού. Πάντοτε
την ασήμαντη μειοψηφία. Και αυτή
παρέσυρε την πλειοψηφία με την ανοχή της ή τη διαφθορά της.
Ο
Ευρυπίδης, έλεγε ότι ένας
κακός, αλλά γλυκομίλητος δημαγωγός προκαλεί συμφορές. Και διαβλέπει άμεσο
κίνδυνο για την Πολιτεία, και ο
Σοφοκλής, όταν στην εξουσία αναρριχηθεί κάποιος επιδέξιος δημαγωγός
(«κωτίλος ανήρ»).
Ο
Αριστοτέλης, προσωποποιεί τη διαβρωτική δύναμη της δημαγωγίας στον Κλέωνα,
τον επικρατήσαντα στην Αθήνα μετά το θάνατο του Περικλή.«Αυτός, λέγει, περισσότερα από κάθε άλλον(ο
Κλέων), παρέσυρε το Λαό στη διαφθορά με τα ξεσπάσματά του, αυτός πρώτος άρχισε
να ξεφωνίζει από το βήμα και να βρίζει χυδαία».
Περαιτέρω επισημαίνει την ευτέλεια του πολιτικού που
κολακεύει το πλήθος για να φαίνεται αρεστός και ως δημαγωγός (δήμου κόλαξ), γίνεται ευχάριστος, λέγοντας αυτά
που ενθουσιάζουν τα πλήθη.
Αυτό, ακριβώς, είναι ο
σημερινός Λαϊκισμός, που υπόσχεται ότι ικανοποιεί τις
μάζες και αδιαφορεί για την υλοποίηση των
υποσχέσεών του.
Το ψεύδος έπαυσε να είναι ντροπή! Το συνήθισαν όλοι. Ε! και τι έγινε με ένα ψέμα ακόμη; Ο
αμοραλισμός σε οριακό σημείο.
Μου θυμίζει κάτι ανάλογο με έναν «ηγέτη»
του Ελληνικού σοσιαλισμού που δήλωνε σε
προεκλογική συγκέντρωση, ότι μας κατηγορούν ότι κάναμε λάθη, έ κι εμείς σας λέμε ότι θα
κάνουμε και άλλα λάθη. (τώρα το λάθος έχει προαχθεί στο ψέμα).
Η δημαγωγία ποτέ δεν αναδεικνύει ή προβάλλει άξιους και έντιμους
πολίτες. Γιατί αυτός που αποδέχεται το ρόλο του πολιτικού απατεώνα, δεν έχει
αξιακούς κανόνες στη ζωή του, ούτε συνειδησιακό κώλυμα.
Ο
Ευριπίδης, στις Iκέτιδες στηλιτεύει τους θρασείς και ιδιοτελείς πολιτικούς και αποφαίνεται
με βαθύ σκεπτικισμό: Κακό πράγμα ένας
τιποτένιος να ξεγελά τον κόσμο με τα λόγια και να έχει και υπόληψη!!.
Εν τούτοις ένα τμήμα του Λαού ταυτίζεται
ή αποδέχεται έναν ευτελή και εξαχρειωμένο πολιτικό. Η διαφθορά της εξουσίας
μεταδίδεται σαν ηλεκτρική εκκένωση στο κοινωνικό σώμα.
Κάποιος περιμένει τη
δική του σειρά για το γνωστό ρουσφέτι, άλλος περιμένει την ευκαιρία για
νομιμοποίηση των παρανομιών του.
Κανένας δεν προσδοκά όφελος από τον
αδιάφθορο. Γι’ αυτό και πολύ δύσκολο να ευρεθεί τέτοιος ηγέτης. Ο επηρεασμός
της Κοινής Γνώμης και η χειραγώγηση των πολιτών από το δηλητήριο της δημαγωγίας
δεν το επιτρέπουν. Η καλλιέργεια μύθων και συμβόλων πολιτικών παραποιούν και
παρεκτρέπουν τη λογική ή το θυμικό από την πραγματικότητα.
Έτσι φθάσαμε στο σημείο να ανεχθούμε τις φαιδρότητες του
Υπουργού που πήγε στην Downing Street 10, με πέτσινο ημίπαλτο και τον αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος
μίλησε σε εκδήλωση κοστουμαρισμένος με το λινό του και τα μαντήλια του, αλλά με... σαγιονάρες και καλτσάκι!(Κατρούγκαλος).
Αεί παίδες, λοιπόν, οι Νεοέλληνες; Όχι,
μάλλον παλίμπαιδες.
ΓΙΑΝ.ΚΟΣ
