ΕΘΝΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ

ΤΟ ΑΓΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Ποτέ δεν τιμήθηκε η ιστορική μνήμη. Ποτέ δεν γράφτηκε όλη η αλήθεια. Πάντοτε με περικοπές και αποτμήσεις. Αλλά αυτό καθιστά κόλουρη την Ιστορία.

Την 15-7-1974 το καθεστώς Ιωαννίδη (είχε ρίξει την Κυβέρνηση Γ. Παπαδόπουλου τον Νοέμβριο του 1973) με στρατιωτική επέμβαση ανέτρεψε τον Μακάριο από Πρόεδρο της Κύπρου.

Όλοι μιλάνε για προδοσία, εκ του αποτελέσματος. Εάν είχε επιτύχει να φονεύσει το Μακάριο, δεν ξέρω τι θα λέγαμε σήμερα.

Οπωσδήποτε η επέμβαση, όπως έγινε, όπως αποφασίστηκε, όπως εκτελέστηκε και όπως κατέληξε αποτέλεσε προδοσία κατά του Ελληνισμού.

Η διαφορά είναι ότι ενώ έχουμε προδοσία, δεν έχουμε προδότες. Και τούτο διότι:

 ΟΥΔΕΠΟΤΕ έγινε η δίκη για καταλογισμό ευθυνών και καταδίκη ενόχων. Ακόμη και ο Ιωαννίδης που μπήκε φυλακή, δεν φυλακίστηκε για την επέμβαση στην Κύπρο, αλλά για την κατάλυση της Δημοκρατίας την 21-4-1967.

Η περιπέτεια της Κύπρου δεν ήταν άμοιρη συνεπειών για όλη την τότε Στρατιωτική ηγεσία. Εν τούτοις κανένας από την τότε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία εδιώχθη ή εθίγη καθ’ οιονδήποτε τρόπον. Αντιθέτως,       η τελευταία τηρήθηκε στη θέση της, όπως ο Πρόεδρος στρατηγός.

Το Κυπριακόν άγος θα συνέχει το Έθνος, εάν δεν εξαλειφθεί. Τους προγονικούς καιρούς το άγος εξαγνίζετο με τη θανάτωση των ενόχων, όσα χρόνια και αν περνούσαν. Το Ελληνικό Κράτος της μεταπολίτευσης όχι μόνον δεν έστερξε προς το σκοπό αυτό, αλλά φρόντισε με Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου τον Απρίλιο του 1975, συναινούντος ολοκλήρου του πολιτικού κόσμου και της Βουλής, που δεν έφερε καμία αντίρρηση, να απαγορεύσει τη διερεύνηση για το πραξικόπημα και την Τουρκική εισβολή,  με τη δικαιολογία ότι τούτο επέβαλλαν «εθνικοί λόγοι».

Εν τούτοις, αδικαιολόγητα και με περισσή έκρηξη χολής                         το μεταπολιτευτικό κατεστημένο μέχρι σήμερα, αρέσκεται να αποδίδει την προδοσία της Κύπρου στην δικτατορία της      21-4-1967, δηλαδή στον Γ. Παπαδόπουλο. Τούτο δε εν γνώσει της αναληθείας του γεγονότος. Διότι    η 21-4-1967 είχε καταλυθεί ουσιαστικά από την 23-11-1974, όταν         ο Ιωαννίδης εξέθρεψε το Πολυτεχνείο, για να «ρίξει» τον Παπαδόπουλο και την Κυβέρνηση Σπ. Μαρκεζίνη. Ο Ιωαννίδης, είχε δημιουργήσει δικό του προσωπικό στρατιωτικό καθεστώς.

Για φθηνούς πολιτικούς λόγους αποδίδουν ευθύνες αστήρικτες στη δικτατορία της 21-4-1967, γιατί δεν είχαν το θάρρος να διερευνήσουν και να αποδώσουν ευθύνες στους πραγματικούς ενόχους. Και αυτούς πρέπει να τους ήξεραν.

Διότι, από τα στοιχεία που προέκυψαν μεταγενέστερα, γίνεται φανερό ότι:

 την ανατροπή του Μακαρίου εγνώριζαν και «ξένοι στρατιωτικοί κύκλοι», ιδιαίτερα Αμερικάνοι, αλλά και δικοί μας πολιτικοί και ο ίδιος ο Μακάριος είχε ενημερωθεί από τον Κύπριο πρέσβη στην Αθήνα Νικ. Κρανιδιώτη. Τον τελευταίο δε, ενημέρωσε ο Ευάγγελος Αβέρωφ. (ίδετε τεκμηριωμένα στοιχεία εις Στεφ. Αναγνώστου: «Η Τριλογία της προδοσίας» σελ. 27, 28, 29 και 30.

Απορίας άξιον και στρατιωτικά ανεξήγητο παραμένει το γεγονός ότι από της 15-7-1974, κατά την εισβολή των Τούρκων την 20-7-1974 και έως το τέλος των εχθροπραξιών η Ελλάδα δεν έστειλε σοβαρή στρατιωτική ενίσχυση στην Κύπρο. Αντίθετα ενώ μεγάλη ένοπλη στρατιωτική δύναμη επί πλοίου προσέγγιζε τις ακτές της Κύπρου, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Παπαποστόλου, διετάχθη να επιστρέψει στην Ελλάδα, «διότι οι Τούρκοι έκαναν απόβαση στη Ρόδο»! (κατάθεση Παπαποστόλου στον ανακριτή για το φάκελο της Κύπρου με τα διαμειφθέντα εγγράφως αποδεικτικά στοιχεία. Έκτοτε ο φάκελος έκλεισε για «εθνικούς λόγους»).

Το ίδιο συνέβη με τα δύο υπερσύγχρονα τότε υποβρύχια του στόλου μας, που είχαν φθάσει βόρεια της Κύπρου, επί σκοπόν του στόλου  των αποβατικών των Τούρκων και διετάχθησαν να γυρίσουν πίσω (ίδετε απόρρητη έκθεση Αραπάκη προς Καραμανλή, που δημοσιεύθηκε στον Ελληνικό και Κυπριακό Τύπο και άλλα ντοκουμέντα, εις Στ. Αναγνώστου, ως άνω, σελ. 69, 70, 71 και 72).

 Αεροπορική υποστήριξη δεν υπήρξε.

 Τα επίγεια στην Κύπρο τμήματα, δεν είχαν σαφείς εντολές και άφησαν ανυποστήρικτη την περιοχή της Κερύνειας.

Γι’ αυτά και για πολλά άλλα, έκλεισε ο ΦΑΚΕΛΟΣ της ΚΥΠΡΟΥ.

ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΕΥΘΥΝΩΝ

Εν τούτοις ασεβείς προς το καθήκον της αλήθειας και εξωνισμένοι προπαγανδιστές, αποδίδουν την έλλειψη οργανώσεως του νησιού στη «Χούντα» του Παπαδόπουλου που απέσυρε την Ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο!!!!      Εν γνώσει του κολοσσιαίου τούτου ψεύδους.

Διότι,

 η Μεραρχία απεσύρθει το Νοέμβριο 1967, κατόπιν απειλητικού και προκλητικού μηνύματος του Μακαρίου, ενώ ο Παπαδόπουλος είχε δηλώσει άρνηση στην πρώτη συνεδρία. Ο Βασιλεύς επανέφερε το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο του Κόλλια, με την στήριξη της τότε στρατιωτικής ηγεσίας- που ήταν δική του- και επέμεινε στην αποδοχή του αιτήματος του Μακαρίου, με τον Παπαδόπουλο αρνούμενο, αλλά δηλούντα ότι δεν θα αντιδράσει στην απόφαση (ίδετε δημοσιεύματα στον Τύπο και πρακτικά Υ.Σ.)

Ο Βασιλεύς στις 13-12-1967 με τον Πρωθυπουργό Κόλλια και τους στρατηγούς επεχείρησε την αποτυχούσα ανατροπή, που του κόστισε το θρόνο. Δεν έλαβαν υπ΄όψει τους ότι: η Μεραρχία ήταν για την Κύπρο και όχι για τις φιλοδοξίες του Μακαρίου, ο οποίος ήταν φιλοβασιλικός και λίαν εχθρικός προς την 21^η Απριλίου.

Επομένως δεν απέσυρε ο Παπαδόπουλος τη Μεραρχία από την Κύπρο.

Αλλά με την περίπτωση της εισβολής στην Κύπρο έγιναν κι άλλα περίεργα φαινόμενα, που πραγματικά άξιζαν της δικαστικής διερεύνησης.

Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο έγινε την 20-7-1974.

● Επί πέντε ημέρες οι Τούρκοι δεν έφεραν καμία αντίρρηση, αντίθετα διακήρυξαν δια του Ντεκτάς στην Κύπρο, του Οσμάν Ολτσάϋ ενώπιον του ΟΗΕ και του Ετσεβίτ στην Άγκυρα ότι το θέμα ανατροπής του Μακαρίου αφορά στους Έλληνες και μόνον.      

Πολύ περισσότερον όταν η νέα Κυβέρνηση της Κύπρου διεκήρυξε ότι «δεν θα θιγούν τα μειονοτικά δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων».

Γιατί οι Τούρκοι εισέβαλαν την 20-7-1974 στην Κύπρο;

 Αποτελεί τυχαίον γεγονός; Ασφαλώς όχι.

Ιδού μερικά περίεργα που προηγήθηκαν τις δύο προηγούμενες μέρες:

 Στις 18-7-1974 ο Μακάριος συναντάται με Ετσεβίτ στο Λονδίνο, όπως  και       ο Ετσεβίτ με Σίσκο.  Η Επιθεώρηση «Εκόνομιστ» του Μαΐου 1976 γράφει ότι ο Μακάριος ζήτησε τη δράση Αγγλίας και Τουρκίας ως εγγυητριών δυνάμεων κατά του πραξικοπήματος, το οποίο χαρακτήρισε εισβολή της Ελλάδος εις την Κύπρο (Εκόνομιστ  Μαΐου 1976).

Την επομένη 19-7-1974 ο Μακάριος μεταβαίνει στη Νέα Υόρκη και από του βήματος του ΟΗΕ την 20-7-1974 καλεί τους Τούρκους και τις εγγυήτριες δυνάμεις για επέμβαση. (ίδετε ολόκληρη την ομιλία Μακαρίου στον ΟΗΕ στον Στ. Αναγνώστου: «Τριλογία της προδοσίας» σελ. 37, 38, 39, 40, 41, 42 και 43.

Αμέσως μετά την ομιλία αυτή του Μακαρίου οι Τούρκοι επεμβαίνουν στην Κύπρο, αφού είχαν βέβαιη την έλλειψη αντίδρασης από Ελλάδα και αφού είχαν στο πλευρό τους την Αγγλία, που με τα δικά τους μέσα βοήθησαν στην απόβαση των Τούρκων, οι οποίοι είχαν τέτοια σύγχυση, ώστε καταβύθισαν δικό τους πολεμικό πλοίο, ζητωκραυγάζοντας και μεταδίδοντες ως είδηση στον κόσμο ότι βούλιαξαν Ελληνικό πολεμικό σκάφος. Το Μάλτα γιόκ απ’ την ανάποδη.

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Μέχρις ότου γίνει η απόβαση, η διοίκηση του Ιωαννίδη και ο ίδιος   ο Ιωαννίδης είχε ειδοποιηθεί ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται για απόβαση. Καμία αντίδραση.

Ο στρατιωτικός ακόλουθος στο Λονδίνο Αθ. Περδίκης ζητούσε στην αίθουσα επιχειρήσεως του ΓΕΣ τον Ιωαννίδη και αυτός δεν έβγαινε στο τηλέφωνο. Όταν έδωσε το μήνυμα περί επικείμενης αποβάσεως μέσω τρίτου αξιωματικού (αντ/ρχου Ο.Τ.), ο Ιωαννίδης τους διαβεβαίωσε ότι «οι μεμέτηδες» δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε.

Τέτοια παραποιημένη εικόνα των γεγονότων είχε.

Τις ίδιες διαβεβαιώσεις έδιδαν και οι Μπονάνος, Γαλατσάνος και Αραπάκης στον ίδιο ακόλουθο(Περδίκη), όταν αυτός τους ενημέρωνε ότι επίκειται απόβαση των Τούρκων.

Ο Αραπάκης μάλιστα τον καθησύχαζε λέγοντάς του «μη φοβάσαι θα γεμίσει η θάλασσα πτώματα Τούρκων». (κατάθεση Αθ. Περδίκη).

Γι’ αυτό δικαιολογείται η ξαφνική οργή του Ιωαννίδη όστις απευθυνόμενος προς τον Σίσκο  του είπε:«Μας εξαπατήσατε», μετά την αποκάλυψη στα μάτια του της πραγματικότητας.

Από τη διεθνή βιβλιογραφία, από συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών των γεγονότων, από το διπλωματικό ρεπορτάζ, είναι βέβαιον ότι οι ΗΠΑ δεν ήθελαν τον Μακάριο στην Κύπρο. Δεν μπορούσαν να το κάνουν επισήμως και συνήργησαν αποφασιστικά δια της γνωστής τους υπογείας οδού των διαφόρων μυστικών και μη υπηρεσιών.

Ίσως να εξαπάτησαν τον Ιωαννίδη. Δεν το ξέρουμε και ούτε θα το μάθουμε μετά βεβαιότητας, αφού έκλεισε δικαστικά ο φάκελος της Κύπρου.

Ξέρουμε, όμως,  ότι θέλουμε απαντήσεις σε απλά, εύλογα ερωτήματα, αφού ξεκίνησε η απόβαση:

-                 Γιατί αποφασίστηκε η μη εμπλοκή της Ελλάδος στην επέμβαση και από ποιους;

-                 Γιατί απεσύρθηκαν τα υποβρύχια που ευρίσκοντο βόρεια της Κύπρου καθ’ οδόν προς περιοχή Κερύνειας; και από ποιους;

Ήταν τα πλέον σύγχρονα της εποχής τους και μπορούσαν μόνα τους να βουλιάξουν τον αποβατικό στόλο των Τούρκων.

-                 Γιατί απαγορεύτηκε η συμμετοχή της Αεροπορίας μας στην επέμβαση και άφησαν ελεύθερο τον εναέριο χώρο της Κύπρου στην Τουρκική Αεροπορία; και από ποιους;

-                 Είχε επισημανθεί από στρατιωτικούς και διπλωματικούς παράγοντες ότι    η εμπλοκή των Ελληνικών στρατευμάτων θα είχε άμεση συνέπεια την επέμβαση του ΝΑΤΟ και της Αμερικής και την κατάπαυση του πυρός μεταξύ δύο συμμάχων στην Ατλαντική Συμμαχία και ΝΑΤΟ.

Ούτε τούτο έγινε. Γιατί;

-                 Γιατί οι Τούρκοι αφού έκαναν τον ΑΤΤΙΛΑ Ι, περίμεναν 15 ημέρες για τον Αττίλα ΙΙ;

-                 Μήπως είχε συμφωνηθεί ο Αττίλας Ι μεταξύ των διεθνών παικτών και της Ελλάδος και αποκρύπτεται;

-                 Μήπως όταν είδαν οι δόλιοι Τούρκοι την απουσία αντιδράσεως εκ μέρους μας και τον χώρο εμπρός τους άνευ αντιστάσεως προχώρησαν στον ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ;

-                 Τι είχε συμφωνηθεί και τι δεν ετηρήθει;

-                 Γιατί η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή στις 29-7-1974 με το Π.Δ. 519 παρείχε αμνηστία σε όλους τους «χουντικούς»;

-                 Γιατί αργότερα ανεκλήθη η χορηγηθείσα αμνηστία, αλλά μόνον για τους πρωταίτιους της δικτατορίας; ίσχυε και τηρήθηκε;

-                 Γιατί διατηρήθηκε η ίδια ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού ήταν υπεύθυνη για το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ανίκανη εκ του αποτελέσματος, να αντιμετωπίσει τον Αττίλα Ι;

-                 Τι έκανε τον Κ. Καραμανλή στις 15-8-1974, τετελεσμένου του Αττίλα Ι, να δηλώσει ότι: «Η Κύπρος κείται μακράν και δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε»;

-                 Η Κύπρος δεν ήταν μακράν όταν υπέγραφε τις συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου και εγγυάτο την ανεξαρτησία της;

-                 Η δήλωση αυτή είναι άσχετη του γεγονότος ότι: ευθύς αμέσως την       15-8-1974 οι Τούρκοι  ξεκίνησαν τον Αττίλα ΙΙ;

-                 Μήπως και αυτόν τον εξαπάτησε ο «ξένος παράγων», όπως τον Ιωαννίδη και τον διαβεβαίωσε ότι τελείωσαν οι επιχειρήσεις;

-                 Δεν πρέπει να γνωρίζει ο Ελληνικός Λαός για να καθορίζει τη μοίρα του;

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Σταχυολογώ μαρτυρίες των σοβαροτέρων πολιτικών της εποχής εκείνης που καθιστούν επιτακτικές τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.

Η Ελένη Βλάχου, στις 21-7-1974 και ώρα 6 μ.μ. δήλωνε στον Αγγλικό σταθμό BBC «ότι η Τουρκική εισβολή ήταν επιχείρηση αστυνομική και ότι μετά την επαναφορά της συνταγματικής τάξεως, οι Τούρκοι θα φύγουν» και συνέχισε λέγοντας: «Δεν είναι εναντίον των Τούρκων, αλλά κατά της Ελληνικής Χούντας».

Η ίδια Ελένη Βλάχου σε συνέντευξη που έδωσε στην Τουρκική εφημερίδα «ΜΙΛΙΕΤ» της 14-6-1976- στον διευθυντή της και γνωστό δημοσιογράφο ΙΠΕΚΤΣΙ, ερωτάται από αυτόν:

«Πάντως θέλω να επισημάνω τα εξής: Η πρώτη επέμβασή μας στην Κύπρο, ήταν νόμιμη». Και η κ. Βλάχου απαντάει: ΝΑΙ και προσθέτει πιο κάτω: ότι και ένας σεισμός να γινόταν για να πέσει η Χούντα ήταν αποδεκτός. Τον Αττίλα ΙΙ γιατί τον κάνατε;

Ο Γεώργιος Ράλλης, Υπουργός Εξωτερικών τότε, σαν απάντηση στην ομιλία Ετσεβίτ της 10-5-1979 στο Συμβούλιο της Ευρώπης λέγει τα ακόλουθα, όπως δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ»της 11-5-1979:

«Σε ότι αφορά την εισβολή στην Κύπρο, αξίζει να παρατηρηθεί ότι η Τουρκία εξαπέλυσε όχι μία, αλλά δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της νήσου.

Εάν η πρώτη από αυτές τις επιχειρήσεις θα μπορούσε να εξηγηθεί με τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε ο κ. Ετσεβίτ, η δεύτερη ήταν αδικαιολόγητη από πάσης απόψεως.

Διότι τον Αύγουστο του 1974 η νομιμότητα είχε ήδη αποκατασταθεί τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα, στα πρόσωπα του Κληρίδη και του Καραμανλή αντίστοιχα».

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ σε συνέντευξή του στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ της 25 Μαρτίου 1978 δηλώνει  «προφητικά»:

«Σε όλα μου τα γράμματα στον Καραμανλή του έλεγα: Μην πιστεύεις τίποτα απ’ όσα σου λένε. Δεν πέφτει εύκολα το στρατιωτικό καθεστώς. Μόνο με μία εθνική συμφορά θα πέσουν. Εάν δεν γινόταν η τραγωδία της Κύπρου, δεν θα έπεφταν εύκολα».

Ο ίδιος Ευάγγελος Αβέρωφ στην Τουρκική εφημερίδα ΣΑΜΠΑΧ γίνεται σαφέστερος, όπως αναγράφουν ΤΑ ΝΕΑ της       1-11-1986 και λέγει: «Εσείς είχατε δίκιο που κάνατε την πρώτη απόβαση στην Κύπρο για να προφυλάξετε τους Τούρκους. Δεν υπήρχε όμως ανάγκη για τη δεύτερη. Μην ξεχνάτε ότι τότε ήταν η Χούντα. Η πρώτη απόβαση ήταν ένα καλό μάθημα στους δικούς μας, τους φανατικούς Έλληνες».

Και ο πλέον αρμόδιος των Κυπρίων, ο προϊστάμενος της ΚΥΠ Τουμπάζος  αναφέρει στην εφημερίδα «Ο ΑΓΩΝ» της 24-4-1979:              «Η Κυπριακή ηγεσία γνώριζε και ανέμενε εκδήλωση του πραξικοπήματος. Γνώριζε ότι ταυτόχρονα θα ακολουθούσε και τουρκική εισβολή». Ο ίδιος διεμήνυε στην οικογένειά του που παραθέριζε στην Κερύνεια: «Αν εκδηλωθεί πραξικόπημα γυρίστε αμέσως στη Λευκωσία, γιατί θα επακολουθήσει τουρκική εισβολή».

Αλλά αυτές οι εκ των «προτέρων» γνώσεις ή πληροφορίες, όπως φαίνεται διεπλάσθησαν και «προετοιμάστηκαν» προ της επέμβασης των Τούρκων          (20-7-1974).

Συνεισφορά στους διαλογισμούς αυτούς, πλέον των επαφών Μακαρίου – Ετσεβίτ – Σίσκο στο Λονδίνο, έχουμε και τις δηλώσεις του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΥΡΟΥ, μεταπολιτευτικού Υπουργού Εξωτερικών και μετέπειτα αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη Βουλή του 1974, στον Αγγλικό Ραδιοσταθμό BBC, πριν από την εισβολή των Τούρκων, την 18-7-1974 ότι: «οφείλουν οι εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν (εις την Κύπρον) δια να αποκαταστήσουν την τάξιν και την νομιμότητα».

Και μάλιστα σε ερώτηση του τηλεσχολιαστού εάν στις εγγυήτριες δυνάμεις εννοεί και την Τουρκία απάντησε επί λέξει: «I said the guarantor powers”, ήτοι: «είπα οι εγγυήτριες δυνάμεις», δηλαδή και η Τουρκία.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταλογίσει ευθύνες και θα δικαιώσει ή μη τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας.

Ο Έλλην του παρόντος δεν μπορεί να αντέξει το άγος του εγκλήματος αυτού.

Ο εξαγνισμός θα επέλθει, αλλά πότε; Εκατόμβες νεκρών περιμένουν τη δικαίωσή τους. Και οι γενιές μας τι έστρωσαν σ’ αυτούς που έρχονται;

«Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».

                                                                    ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Το έλλειμμα του πολιτικού λόγου περιλαμβάνει και την απουσία του ιδεολογικού μανδύα αυτού. Απουσιάζει η κριτική του ιδεολογικού περιεχομένου της Αριστεράς, που ευνουχίστηκε σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Έτσι επέπλευσαν μύθοι και ψεύδη, κενές μεγαλοστομίες και αποτροπιαστικές ιδεοληψίες.

Και, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Παραφούσκωσε η αριστερά και επόμενο ήταν να έχει την τύχη της φούσκας. Χαροπαλεύει, αλλά βγάζει άναρθρες κραυγές παραλογισμού και ανορθολογισμού. Παραμένει στην ομηρία της «πολιτικής ορθότητας». Ό,τι παράγουν οι λεφτάδες της Αριστεράς, αυτό είναι το σωστό.

Αλλά πλέον τα πράγματα δεν πάνε άλλο. Έχουν το δικό τους πείσμα τα πραγματικά γεγονότα. Ανάγκη να πάρουμε με σταθερότητα και με ψύχραιμο βηματισμό την ιδεολογική στράτα.

Από την αρχή, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η Αριστερά δεν πιστεύει στην έννοια του Έθνους. Αυτή επιδιώκει την ύπαρξη Κράτους, που να διοικείται από εγκαθέτους της Αριστεράς, όσο πιο μεγάλο γίνεται, που θα επιβιώνει με τα κόπια αυτών που δημιουργούν και με δανεικά.

Αλλά τα χρήματα των άλλων τελειώνουν και μένουν τα δανεικά.               Εκεί τελειώνει και ο σοσιαλισμός της Αριστεράς.

Αυτή όμως είναι η επιδίωξη της Αριστεράς:

 Όταν το Κράτος χρεωκοπήσει από τα χρέη, οι πολίτες όλο και πέφτουν σε πιο χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, φτωχοποιούνται σε μια ελεεινή «σεισάχθεια», αλλά για την Αριστερά αποτελούν τους «ταξικούς ψηφοφόρους της». Αυτή πλέον τους υπόσχεται κοινωνικά επιδόματα και προσλήψεις στο Δημόσιο. Αυτά, όμως, δεν βγαίνουν μόνον με δανεικά, που πρέπει να πληρώνονται με δόσεις στους δανειστές. Προκύπτει η αναπόδραστη ανάγκη πιο μεγάλης και πιο καθολικής φορολογίας στο Λαό. Όταν κατακτήσουν όλες τις εξουσίες στο Κράτος (Νομοθετική-Εκτελεστική και Δικαστική) δεν θα φοβούνται το Λαό. Θα αποτελούν την «νέα» εξουσία. Έτσι πορεύεται η Αριστερά, με όλες τις αντιφάσεις της.

Έτσι, όταν οι Έλληνες αναφέρονται στο Έθνος, στο «όμαιμον», το ομόγλωσσον και το ομότροπον» του Ηροδότου, αυτοί όχι μόνον το λοιδορούν, αλλά και το αντιμάχονται.

 Αλλά δεν έχουν ούτε τα πνευματικά εφόδια, ούτε το θάρρος να αντιταχθούν ευθέως. Ενεργούν, όπως σε όλες τις δράσεις τους, ύπουλα, υπόγεια, εμμέσως, δια της τεθλασμένης.

Έτσι υποβάθμισαν τη γλώσσα μας με διάφορες παρεμβάσεις, ιδίως νομοθετικές, κατάργησαν τα Αρχαία Ελληνικά από τα σχολεία, όταν τα διδάσκουν στην Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία κ.λ.π., απαξίωσαν την παιδεία μας και τη διδαχή στα παιδιά του Ελληνικού τρόπου σκέψεως και ζωής, εισήγαγαν εκπαιδευτικό σύστημα (δομή της Αριστεράς) που δεν παράγει Έλληνες της προγονικής σκέψης, δράσης και πολιτισμού, αλλά απλά τροφούς Πανεπιστημιακών Σχολών.

Δεν θέλησαν να καταλάβουν ότι οι αρχές και αξίες του Ελληνικού πνεύματος παραμένουν αειθαλείς και αναλλοίωτες στους αιώνες, υποκλίνονται προ αυτών οι σοφοί του κόσμου, και ο λεγόμενος εκσυγχρονισμός δεν κερδίζεται με τη μίμηση του «καινούργιου» που οι άλλοι παράγουν, αλλά με την άρρηκτη σύνδεσή του με οργανικά γεννήματα της ντόπιας παραγωγής και των δεδομένων της καθημερινότητας.

Οι ατυχείς μιμήσεις του δυτικού πρωτοτύπου, χωρίς να διέρχονται από τον σωλήνα της κοινής εμπειρίας, δεν απηχούν πρότυπα του Ελληνικού χώρου και του Ελληνικού πνεύματος.

Αλλά θα συνεχίσουμε.                                                       

                                                                                                                               

ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΤΙΜΗ, ΤΙΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

Πρόκειται για το θέαμα της κας Θάνου. Πρωτόγνωρο και πρωτοφανές για έναν ανώτατο θεσμικό παράγοντα.

Μια Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, μια Πρωθυπουργός, δέχθηκε την υπαλληλική θέση του Διευθυντού του Νομικού Γραφείου της Γενικής Γραμματείας του πρωθυπουργού!

Είναι από τα ανείπωτα, τα ανομολόγητα των καιρών μας. Κατάπτωση των θεσμών, αλγεινή μείωση της ηθικής της προσωπικότητας.

Ποιος θα πιστέψει ότι η θέση αυτή είχε μοναχική αυθεντία τις νομικές γνώσεις της κ. Θάνου; Κανένας.

Ποιος  θα πιστέψει ότι η επιλογή της κ. Θάνου, ως προέδρου του Αρείου Πάγου, εκτός σειράς επετηρίδας, ήταν αξιοκρατική και όχι ευνοιοκρατική;

Ποιος θα πιστέψει ότι η συσσώρευση όλων των πειθαρχικών υποθέσεων υπό την ευθύνη της ως προέδρου, για πρώτη φορά, δεν ήταν σκόπιμη και εκτός της καθιερωμένης τάξης;

                    Δεν είναι κρυφό στους νομικούς κύκλους ότι η κ. Θάνου δεν ήταν κορυφαία δικαστικώς και ανεδείχθη δια της συνδικαλιστικής της δράσεως, εκπροσωπούσα τον αριστερό χώρο.

Ποιος θα πιστέψει ότι η προσπάθεια της κ. Θάνου να παρατείνει τη θητεία της ως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, αντισυνταγματικώς, άλλα τρία χρόνια, υπαγορεύετο από  τον έρωτά της προς την δικαιοσύνη;

Ποιος δεν θα πιστέψει ότι η δοθείσα υπαλληλική θέση, και μάλιστα άνευ ανταλλάγματος, δεν είναι το αντίτιμο της πιστής πορείας της όλα τα προηγούμενα χρόνια;

Και καλά η Κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Αποτελεί  κοινή συνείδηση και έχει ομολογηθεί από τους αξιωματούχους αυτής και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε, ότι η Κυβέρνηση αυτή θέλει όλες τις εξουσίες στα χέρια της. Δεν καταλαβαίνει από διάκριση των εξουσιών. Δεν θέλει μόνον τη Νομοθετική και Εκτελεστική εξουσία. Θέλει και τη Δικαστική Εξουσία.

Έτσι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ο βολονταρισμός  της σε όλο του το μεγαλείο. Όλοι το ξέρουμε αυτό.

Η κα Θάνου δεν το έχει αντιληφθεί;

Δεν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ηθικής απαξίωσής της;

 Τι θα απαντήσει στον κ. Παπαθεοδώρου της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης»  που της λέει ξεκάθαρα ότι «Σήμερα αποδεικνύεται ότι η θεσμική και αντισυνταγματική εκτροπή που επιχειρήθηκε στο χώρο της Δικαιοσύνης, είχε εντολέα και εκτελεστικό όργανο»; Αυτήν καταδεικνύει.  

Διότι δικαίως δίδει το δικαίωμα και στον κ. Στ. Θεοδωράκη να χαρακτηρίζει «ντροπή για τη Δημοκρατία μας, αυτή την επιλογή».

Αλλά γνωρίζουμε την ασέβεια της Κυβέρνησης προς τους θεσμούς και τους ανθρώπους τους. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει η ύπαρξή τους. Αρκεί να κάνει τη δουλειά της.

Γι’ αυτό και σημασία ιδιαίτερη δεν έχει το σημαίνον (Θάνου) του πράγματος. Σημασία έχει το σημαινόμενο.

Σ’ αυτό στοχεύει η Κυβέρνηση. Να δείξει ότι βρίσκεται πάνω και κοντά στη Δικαστική εξουσία. Και η κ. Θάνου ασφαλώς το γνωρίζει και δέχθηκε να παίξει αυτό το παιχνίδι.

Το αντάλλαγμα θα έρθει με μια έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο ή στο Επικρατείας.

Αλλά η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά σ’ τον που την έχει.

                                                                                    ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

H αντιπολίτευση στόχευσε αυτή τη φορά επιτυχώς. Πέραν αυτού τα δημοσιονομικά προβλήματα. Είναι τα προβλήματα ουσίας της δημοκρατίας. Το σπουδαιότερο του καιρού μας είναι η Αριστερή Τρομοκρατία, που ανέδειξε πρόσφατα στο δημόσιο λόγο ο Κυρ. Μητσοτάκης.

Η Αριστερά οφείλει, τώρα που το παίζει εξουσία, διότι δεν γνωρίζει να κυβερνά, να δώσει εξηγήσεις για τη θέση της έναντι της τρομοκρατίας, που ήταν γι’αυτήν από συμπαθής έως ανεκτή. Θυμόμαστε όλοι τις μάχες που έδιδε ο ΣΥΡΙΖΑ ως Συνασπισμός για τη δημοσίευση και διάδοση του περιεχομένου των προκηρύξεων των τρομοκρατών. Μετά πάθους.

Δεν είδαμε, όμως, σήμερα κανένα πάθος στην αποκήρυξη της απόπειρας δολοφονίας του τέως πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου, ούτε στην αποκήρυξη της ανατίναξης αυτοκινήτων δικαστών ή αποστολής σφαιρών και δολοφονικών φακέλων σε Ευρωπαίους αξιωματούχους.

Γνωρίζει η Αριστερά ότι η τρομοκρατική βία προήλθε και προέρχεται από εξωκοινοβουλευτικούς τρομοκράτες της παράταξής της. Την δράση της ανέχθηκε και ανέχεται γιατί η ιδεοληπτική τους προσαρμογή είναι στη βάση της «συνέχειας του εμφυλίου με άλλα μέσα».

Απαξιούν τις σφαίρες του Κουφοντίνα και εστιάζουν στο μαχαίρι του Ρουπακιά.Τους ενοχλεί το κυνηγητό σε μετανάστες και αλλοδαπούς, αλλά δεν τους ενοχλούν οι σφαίρες που θέλουν να επιβάλουν ή διαμορφώσουν τη «νέα» εξουσία.

Γι’ αυτά και για πολλά άλλα πρέπει και οφείλει να δώσει εξηγήσεις η Αριστερά και δη του Τσίπρα.

Με ποια αξιακά κριτήρια η τρομοκρατία των Εξαρχείων κ.λ.π. γίνεται ανεκτή και ουσιαστικά προστατεύεται με έκδηλους έμμεσους και σαφείς τρόπους και δεν γίνεται δεκτή η πρωτοβουλία των αστυνομικών να διαδηλώσουν την παρουσία τους και δη ειρηνικά, σ’ένα χώρο προστατευμένο για τους τρομοκράτες;

Η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να δώσει εξηγήσεις.

 Ο Λαός αρχίζει και   καταλαβαίνει                                                                                                                                                                             ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

H ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ

Με το θάρρος που μου δίνουν οι παλιές μου σπουδές και τα επιμελή διαβάσματά μου στην παρακολούθηση της εξέλιξης της οικονομικής πορείας της χώρας, θα επιχειρήσω να δω το μέλλον του τόπου μας.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των Κυβερνητικών χειρισμών, δεν δικαιολογούνται από την εγκληματική επιλογή προηγούμενων κυβερνήσεων του αδικαιολόγητου επιστημονικά υπερδανεισμού της Χώρας.

Έχουμε ακούσει ότι ΟΛΟΙ αναφέρονται στην ανάπτυξη της Χώρας. Δεν εξηγούν όμως, επαρκώς τι εννοεί ο καθένας ανάπτυξη.

Γιατί η προσέλευση δέκα επενδυτών με 200 εκατ. Ο καθένας δεν προσφέρει ανάπτυξη. Δεν μας βγάζουν από τα μνημόνια, δεν μας μειώνουν το χρέος, ούτε μας μειώνουν ουσιαστικά τα τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα (3,5% ΑΕΠ για πέντε χρόνια και 2% ΑΕΠ για άλλα σαράντα χρόνια), που μας επέβαλαν οι συνεταίροι μας της Ευρώπης.

Γι’αυτό, όταν μιλούμε για ΑΝΑΠΤΥΞΗ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν εννοούμε, και δεν πρέπει να εννοούμε, τη δυνατότητα της πληρωμής των δόσεων του χρέους, που με τα παραπάνω πρωτογενή πλεονάσματα είναι σχεδόν ΑΔΥΝΑΤΗ, αλλά βασικά εννοούμε την επανεκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας και την περαιτέρω επιβίωσή της. 

Διότι τέτοια ανάπτυξη δεν θα έλθει ποτέ με τα ανωτέρω δημοσιονομικά μεγέθη που και εμείς αποδεχθήκαμε, τη στιγμή ακριβώς που οι συνεταίροι μας Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι καμμία Χώρα της Ευρωζώνης κατά μέσο όρο δεν πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα άνω του 1%, παρότι είχαν μεγέθη ΑΕΠ στο 2,7%.

Είναι φανερό ότι οι δικές μας δεσμεύσεις θα εγκλωβίσουν τη χώρα σε ανάπηρη «ανάπτυξη» παρατεταμένης διαρκείας, όσον και τα προβλεπόμενα χρόνια της οικονομικής επιτροπείας.

Με κυρίαρχο στοιχείο την υπερφορολόγηση, που δεν αφήνει ικμάδα οικονομικής ευρωστίας, όπως ακριβώς έγινε τώρα με το υψηλό πλεόνασμα, το οποίον, όμως, δεν επέφερε καμμία αύξηση του ΑΕΠ, ώστε να υπολογίζεται, έστω σταδιακά και ανεπαίσθητα, η μείωση του χρέους για κάθε δόση, θα βρισκόμαστε σε σταθερή στασιμότητα.

Ούτε η κυβέρνησή μας, ούτε οι Ευρωπαίοι συνεταίρι μας δεν αντιμετώπισαν, ούτε συνεισέφεραν κάποια λύση στο μέγα πρόβλημα της Ελληνικής πραγματικότητας που είναι η ύφεση και το χρέος.

Αλλά και το ΔΝΤ δεν βλέπω να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην υπόθεσή μας, αφού ούτε χρηματοδοτεί, ούτε μειώνει τους τόκους του που είναι τετραπλάσιοι εκείνων του ESM. Εν τούτοις επέβαλε την πρόσφατη δέσμη μέτρων εις βάρος μας, χωρίς να δώσει ως συνεισφορά ούτε ένα ευρώ.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Τεχνολογία που πουλάει και η οποία μέχρι σήμερα απέτυχε μετά θορύβου, είναι το άλλοθι των συνεταίρων  μας, οι οποίοι θα επιθυμούσαν για πολιτικούς λόγους, να μην υπαγορεύουν αυτοί τα επιβληθέντα μέτρα, αλλά αυτά να έρχονται από το μακρινό ΔΝΤ.

Και μια πρόβλεψη. Επειδή οι Ευρωπαίοι όλα αυτά τα γνωρίζουν, τα δέχονται, αλλά άρχισαν οι πολλοί να μην τα αποδέχονται. Ήδη έχουν σχηματίσει την αντίληψη ότι το ΔΝΤ δεν προσφέρει στην Ευρωζώνη.

Γι’αυτό, μετά τις Γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου 2017 θα αρχίσει η μετεξέλιση του ESM, σε Ευρωπαικό Νομισματικό Ταμείο, δικαιολογώντας έτσι την οριστική αποχώρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ) από την Ελλάδα.

Η εξασφάλιση του μέλλοντός μας δεν είναι, λοιπόν, η βιωσιμότητα του χρέους, αλλά η πραγματική εκκίνηση της οικονομίας.

Στόχος μας, πρέπει να είναι με κάθε τρόπο η αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προιόντος (ΑΕΠ).

 Όσο πιο πολύ αυξάνει το ΑΕΠ τόσο μειώνεται αισθητά ως ποσοστό το χρέος. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παύσουμε την επιδίωξη της μειώσεως του χρέους, με κάθε μορφή εργαλείου.

Εδώ χρειάζεται ένα νέο μείγμα πολιτικής. Εκείνο που θα βάλει ανυποχώρητους και ρεαλιστικούς στόχους. Θα βασίζεται και θα επιδιώκει τις επενδύσεις και δη στρατηγικών στόχων. Εν τούτοις δεν θα αποκλείσει και την κρατική μηχανή να επιλέγει επι μέρους στόχους τοπικής ανάπτυξης ή κοινωνικής προστασίας. Μπορεί το τελευταίο να μυρίζει λίγο Κευνσιανισμό, αλλά είναι εφικτό και απαραίτητο, σε μια χώρα που αρχίζει από το μηδέν. Οπωσδήποτε δεν φέρει προσκόμματα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στη φιλελεύθερη οικονομία. Προέχει ο ρεαλισμός και ο τόπος μας.

Προτεραιότητα του νέου μείγματος, είναι η μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος και ένα ποσοστό αυτού, που θα προσδιορισθεί σε συμφωνία με τους δανειστές, να πηγαίνει κατευθείαν στην εξόφληση του χρέους.

Το υπόλοιπο ποσοστό του πλεονάσματος να πηγαίνει σε επενδύσεις που θα στηρίζουν και θα ενισχύουν την παραγωγή με την ευρεία της έννοια, ώστε να αναθερμανθεί η εσωτερική αγορά και να βελτιωθεί ο ρυθμός ανάπτυξης.

Μόνον έτσι θα επέλθει με αργά αλλά σταθερά βήματα η αύξηση του ΑΕΠ, θα αρχίσει να μειώνεται το ποσοστό του χρέους και θα επιτευχθεί η επανεκίνηση της οικονομίας.

Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να επιδιωχθεί η μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών που, σαν αβίαστη συνέπεια, θα έχουν αύξηση της ρευστότητας στην αγορά και την αύξηση της απασχόλησης.

Αυτοί οι στόχοι με τη μείωση ή ελάφρυνση του χρέους, σε παραδεκτά επίπεδα και τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού, διότι δανεισμός από το ΕSΜ θα συνεχιστεί με μικρότερα ποσά και σε αραιότερα διαστήματα (η χώρα δεν αντιμετωπίζειμεγάλες πληρωμές τοκοχρεολυσίων ως το τέλος του έτους) θα επαναφέρουν τη Χώρασε σταθερή ανάπτυξη.

Περιττό να σημειώσω ότι: για την επίτευξη της επιβίωσης της οικονομίας μας απαραίτητη είναι η σοβαρή, αταλάντευτη και απηλλαγμένη από αντιφατικές αποφάσεις Διοίκησης της Χώρας, που θα εκφράζει με απόλυτο τρόπο την πολιτική της βούληση, για να επέλθουν τα ποθητά αποτελέσματα της Ανάπτυξης της Οικονομίας ή της πατρίδας μας.

                                                                                                        ΓΙΑΝ.ΚΟΣ