ΕΘΝΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ

ΤΟ ΑΓΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Ποτέ δεν τιμήθηκε η ιστορική μνήμη. Ποτέ δεν γράφτηκε όλη η αλήθεια. Πάντοτε με περικοπές και αποτμήσεις. Αλλά αυτό καθιστά κόλουρη την Ιστορία.

Την 15-7-1974 το καθεστώς Ιωαννίδη (είχε ρίξει την Κυβέρνηση Γ. Παπαδόπουλου τον Νοέμβριο του 1973) με στρατιωτική επέμβαση ανέτρεψε τον Μακάριο από Πρόεδρο της Κύπρου.

Όλοι μιλάνε για προδοσία, εκ του αποτελέσματος. Εάν είχε επιτύχει να φονεύσει το Μακάριο, δεν ξέρω τι θα λέγαμε σήμερα.

Οπωσδήποτε η επέμβαση, όπως έγινε, όπως αποφασίστηκε, όπως εκτελέστηκε και όπως κατέληξε αποτέλεσε προδοσία κατά του Ελληνισμού.

Η διαφορά είναι ότι ενώ έχουμε προδοσία, δεν έχουμε προδότες. Και τούτο διότι:

 ΟΥΔΕΠΟΤΕ έγινε η δίκη για καταλογισμό ευθυνών και καταδίκη ενόχων. Ακόμη και ο Ιωαννίδης που μπήκε φυλακή, δεν φυλακίστηκε για την επέμβαση στην Κύπρο, αλλά για την κατάλυση της Δημοκρατίας την 21-4-1967.

Η περιπέτεια της Κύπρου δεν ήταν άμοιρη συνεπειών για όλη την τότε Στρατιωτική ηγεσία. Εν τούτοις κανένας από την τότε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία εδιώχθη ή εθίγη καθ’ οιονδήποτε τρόπον. Αντιθέτως,       η τελευταία τηρήθηκε στη θέση της, όπως ο Πρόεδρος στρατηγός.

Το Κυπριακόν άγος θα συνέχει το Έθνος, εάν δεν εξαλειφθεί. Τους προγονικούς καιρούς το άγος εξαγνίζετο με τη θανάτωση των ενόχων, όσα χρόνια και αν περνούσαν. Το Ελληνικό Κράτος της μεταπολίτευσης όχι μόνον δεν έστερξε προς το σκοπό αυτό, αλλά φρόντισε με Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου τον Απρίλιο του 1975, συναινούντος ολοκλήρου του πολιτικού κόσμου και της Βουλής, που δεν έφερε καμία αντίρρηση, να απαγορεύσει τη διερεύνηση για το πραξικόπημα και την Τουρκική εισβολή,  με τη δικαιολογία ότι τούτο επέβαλλαν «εθνικοί λόγοι».

Εν τούτοις, αδικαιολόγητα και με περισσή έκρηξη χολής                         το μεταπολιτευτικό κατεστημένο μέχρι σήμερα, αρέσκεται να αποδίδει την προδοσία της Κύπρου στην δικτατορία της      21-4-1967, δηλαδή στον Γ. Παπαδόπουλο. Τούτο δε εν γνώσει της αναληθείας του γεγονότος. Διότι    η 21-4-1967 είχε καταλυθεί ουσιαστικά από την 23-11-1974, όταν         ο Ιωαννίδης εξέθρεψε το Πολυτεχνείο, για να «ρίξει» τον Παπαδόπουλο και την Κυβέρνηση Σπ. Μαρκεζίνη. Ο Ιωαννίδης, είχε δημιουργήσει δικό του προσωπικό στρατιωτικό καθεστώς.

Για φθηνούς πολιτικούς λόγους αποδίδουν ευθύνες αστήρικτες στη δικτατορία της 21-4-1967, γιατί δεν είχαν το θάρρος να διερευνήσουν και να αποδώσουν ευθύνες στους πραγματικούς ενόχους. Και αυτούς πρέπει να τους ήξεραν.

Διότι, από τα στοιχεία που προέκυψαν μεταγενέστερα, γίνεται φανερό ότι:

 την ανατροπή του Μακαρίου εγνώριζαν και «ξένοι στρατιωτικοί κύκλοι», ιδιαίτερα Αμερικάνοι, αλλά και δικοί μας πολιτικοί και ο ίδιος ο Μακάριος είχε ενημερωθεί από τον Κύπριο πρέσβη στην Αθήνα Νικ. Κρανιδιώτη. Τον τελευταίο δε, ενημέρωσε ο Ευάγγελος Αβέρωφ. (ίδετε τεκμηριωμένα στοιχεία εις Στεφ. Αναγνώστου: «Η Τριλογία της προδοσίας» σελ. 27, 28, 29 και 30.

Απορίας άξιον και στρατιωτικά ανεξήγητο παραμένει το γεγονός ότι από της 15-7-1974, κατά την εισβολή των Τούρκων την 20-7-1974 και έως το τέλος των εχθροπραξιών η Ελλάδα δεν έστειλε σοβαρή στρατιωτική ενίσχυση στην Κύπρο. Αντίθετα ενώ μεγάλη ένοπλη στρατιωτική δύναμη επί πλοίου προσέγγιζε τις ακτές της Κύπρου, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Παπαποστόλου, διετάχθη να επιστρέψει στην Ελλάδα, «διότι οι Τούρκοι έκαναν απόβαση στη Ρόδο»! (κατάθεση Παπαποστόλου στον ανακριτή για το φάκελο της Κύπρου με τα διαμειφθέντα εγγράφως αποδεικτικά στοιχεία. Έκτοτε ο φάκελος έκλεισε για «εθνικούς λόγους»).

Το ίδιο συνέβη με τα δύο υπερσύγχρονα τότε υποβρύχια του στόλου μας, που είχαν φθάσει βόρεια της Κύπρου, επί σκοπόν του στόλου  των αποβατικών των Τούρκων και διετάχθησαν να γυρίσουν πίσω (ίδετε απόρρητη έκθεση Αραπάκη προς Καραμανλή, που δημοσιεύθηκε στον Ελληνικό και Κυπριακό Τύπο και άλλα ντοκουμέντα, εις Στ. Αναγνώστου, ως άνω, σελ. 69, 70, 71 και 72).

 Αεροπορική υποστήριξη δεν υπήρξε.

 Τα επίγεια στην Κύπρο τμήματα, δεν είχαν σαφείς εντολές και άφησαν ανυποστήρικτη την περιοχή της Κερύνειας.

Γι’ αυτά και για πολλά άλλα, έκλεισε ο ΦΑΚΕΛΟΣ της ΚΥΠΡΟΥ.

ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΕΥΘΥΝΩΝ

Εν τούτοις ασεβείς προς το καθήκον της αλήθειας και εξωνισμένοι προπαγανδιστές, αποδίδουν την έλλειψη οργανώσεως του νησιού στη «Χούντα» του Παπαδόπουλου που απέσυρε την Ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο!!!!      Εν γνώσει του κολοσσιαίου τούτου ψεύδους.

Διότι,

 η Μεραρχία απεσύρθει το Νοέμβριο 1967, κατόπιν απειλητικού και προκλητικού μηνύματος του Μακαρίου, ενώ ο Παπαδόπουλος είχε δηλώσει άρνηση στην πρώτη συνεδρία. Ο Βασιλεύς επανέφερε το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο του Κόλλια, με την στήριξη της τότε στρατιωτικής ηγεσίας- που ήταν δική του- και επέμεινε στην αποδοχή του αιτήματος του Μακαρίου, με τον Παπαδόπουλο αρνούμενο, αλλά δηλούντα ότι δεν θα αντιδράσει στην απόφαση (ίδετε δημοσιεύματα στον Τύπο και πρακτικά Υ.Σ.)

Ο Βασιλεύς στις 13-12-1967 με τον Πρωθυπουργό Κόλλια και τους στρατηγούς επεχείρησε την αποτυχούσα ανατροπή, που του κόστισε το θρόνο. Δεν έλαβαν υπ΄όψει τους ότι: η Μεραρχία ήταν για την Κύπρο και όχι για τις φιλοδοξίες του Μακαρίου, ο οποίος ήταν φιλοβασιλικός και λίαν εχθρικός προς την 21^η Απριλίου.

Επομένως δεν απέσυρε ο Παπαδόπουλος τη Μεραρχία από την Κύπρο.

Αλλά με την περίπτωση της εισβολής στην Κύπρο έγιναν κι άλλα περίεργα φαινόμενα, που πραγματικά άξιζαν της δικαστικής διερεύνησης.

Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο έγινε την 20-7-1974.

● Επί πέντε ημέρες οι Τούρκοι δεν έφεραν καμία αντίρρηση, αντίθετα διακήρυξαν δια του Ντεκτάς στην Κύπρο, του Οσμάν Ολτσάϋ ενώπιον του ΟΗΕ και του Ετσεβίτ στην Άγκυρα ότι το θέμα ανατροπής του Μακαρίου αφορά στους Έλληνες και μόνον.      

Πολύ περισσότερον όταν η νέα Κυβέρνηση της Κύπρου διεκήρυξε ότι «δεν θα θιγούν τα μειονοτικά δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων».

Γιατί οι Τούρκοι εισέβαλαν την 20-7-1974 στην Κύπρο;

 Αποτελεί τυχαίον γεγονός; Ασφαλώς όχι.

Ιδού μερικά περίεργα που προηγήθηκαν τις δύο προηγούμενες μέρες:

 Στις 18-7-1974 ο Μακάριος συναντάται με Ετσεβίτ στο Λονδίνο, όπως  και       ο Ετσεβίτ με Σίσκο.  Η Επιθεώρηση «Εκόνομιστ» του Μαΐου 1976 γράφει ότι ο Μακάριος ζήτησε τη δράση Αγγλίας και Τουρκίας ως εγγυητριών δυνάμεων κατά του πραξικοπήματος, το οποίο χαρακτήρισε εισβολή της Ελλάδος εις την Κύπρο (Εκόνομιστ  Μαΐου 1976).

Την επομένη 19-7-1974 ο Μακάριος μεταβαίνει στη Νέα Υόρκη και από του βήματος του ΟΗΕ την 20-7-1974 καλεί τους Τούρκους και τις εγγυήτριες δυνάμεις για επέμβαση. (ίδετε ολόκληρη την ομιλία Μακαρίου στον ΟΗΕ στον Στ. Αναγνώστου: «Τριλογία της προδοσίας» σελ. 37, 38, 39, 40, 41, 42 και 43.

Αμέσως μετά την ομιλία αυτή του Μακαρίου οι Τούρκοι επεμβαίνουν στην Κύπρο, αφού είχαν βέβαιη την έλλειψη αντίδρασης από Ελλάδα και αφού είχαν στο πλευρό τους την Αγγλία, που με τα δικά τους μέσα βοήθησαν στην απόβαση των Τούρκων, οι οποίοι είχαν τέτοια σύγχυση, ώστε καταβύθισαν δικό τους πολεμικό πλοίο, ζητωκραυγάζοντας και μεταδίδοντες ως είδηση στον κόσμο ότι βούλιαξαν Ελληνικό πολεμικό σκάφος. Το Μάλτα γιόκ απ’ την ανάποδη.

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Μέχρις ότου γίνει η απόβαση, η διοίκηση του Ιωαννίδη και ο ίδιος   ο Ιωαννίδης είχε ειδοποιηθεί ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται για απόβαση. Καμία αντίδραση.

Ο στρατιωτικός ακόλουθος στο Λονδίνο Αθ. Περδίκης ζητούσε στην αίθουσα επιχειρήσεως του ΓΕΣ τον Ιωαννίδη και αυτός δεν έβγαινε στο τηλέφωνο. Όταν έδωσε το μήνυμα περί επικείμενης αποβάσεως μέσω τρίτου αξιωματικού (αντ/ρχου Ο.Τ.), ο Ιωαννίδης τους διαβεβαίωσε ότι «οι μεμέτηδες» δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε.

Τέτοια παραποιημένη εικόνα των γεγονότων είχε.

Τις ίδιες διαβεβαιώσεις έδιδαν και οι Μπονάνος, Γαλατσάνος και Αραπάκης στον ίδιο ακόλουθο(Περδίκη), όταν αυτός τους ενημέρωνε ότι επίκειται απόβαση των Τούρκων.

Ο Αραπάκης μάλιστα τον καθησύχαζε λέγοντάς του «μη φοβάσαι θα γεμίσει η θάλασσα πτώματα Τούρκων». (κατάθεση Αθ. Περδίκη).

Γι’ αυτό δικαιολογείται η ξαφνική οργή του Ιωαννίδη όστις απευθυνόμενος προς τον Σίσκο  του είπε:«Μας εξαπατήσατε», μετά την αποκάλυψη στα μάτια του της πραγματικότητας.

Από τη διεθνή βιβλιογραφία, από συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών των γεγονότων, από το διπλωματικό ρεπορτάζ, είναι βέβαιον ότι οι ΗΠΑ δεν ήθελαν τον Μακάριο στην Κύπρο. Δεν μπορούσαν να το κάνουν επισήμως και συνήργησαν αποφασιστικά δια της γνωστής τους υπογείας οδού των διαφόρων μυστικών και μη υπηρεσιών.

Ίσως να εξαπάτησαν τον Ιωαννίδη. Δεν το ξέρουμε και ούτε θα το μάθουμε μετά βεβαιότητας, αφού έκλεισε δικαστικά ο φάκελος της Κύπρου.

Ξέρουμε, όμως,  ότι θέλουμε απαντήσεις σε απλά, εύλογα ερωτήματα, αφού ξεκίνησε η απόβαση:

-                 Γιατί αποφασίστηκε η μη εμπλοκή της Ελλάδος στην επέμβαση και από ποιους;

-                 Γιατί απεσύρθηκαν τα υποβρύχια που ευρίσκοντο βόρεια της Κύπρου καθ’ οδόν προς περιοχή Κερύνειας; και από ποιους;

Ήταν τα πλέον σύγχρονα της εποχής τους και μπορούσαν μόνα τους να βουλιάξουν τον αποβατικό στόλο των Τούρκων.

-                 Γιατί απαγορεύτηκε η συμμετοχή της Αεροπορίας μας στην επέμβαση και άφησαν ελεύθερο τον εναέριο χώρο της Κύπρου στην Τουρκική Αεροπορία; και από ποιους;

-                 Είχε επισημανθεί από στρατιωτικούς και διπλωματικούς παράγοντες ότι    η εμπλοκή των Ελληνικών στρατευμάτων θα είχε άμεση συνέπεια την επέμβαση του ΝΑΤΟ και της Αμερικής και την κατάπαυση του πυρός μεταξύ δύο συμμάχων στην Ατλαντική Συμμαχία και ΝΑΤΟ.

Ούτε τούτο έγινε. Γιατί;

-                 Γιατί οι Τούρκοι αφού έκαναν τον ΑΤΤΙΛΑ Ι, περίμεναν 15 ημέρες για τον Αττίλα ΙΙ;

-                 Μήπως είχε συμφωνηθεί ο Αττίλας Ι μεταξύ των διεθνών παικτών και της Ελλάδος και αποκρύπτεται;

-                 Μήπως όταν είδαν οι δόλιοι Τούρκοι την απουσία αντιδράσεως εκ μέρους μας και τον χώρο εμπρός τους άνευ αντιστάσεως προχώρησαν στον ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ;

-                 Τι είχε συμφωνηθεί και τι δεν ετηρήθει;

-                 Γιατί η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή στις 29-7-1974 με το Π.Δ. 519 παρείχε αμνηστία σε όλους τους «χουντικούς»;

-                 Γιατί αργότερα ανεκλήθη η χορηγηθείσα αμνηστία, αλλά μόνον για τους πρωταίτιους της δικτατορίας; ίσχυε και τηρήθηκε;

-                 Γιατί διατηρήθηκε η ίδια ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού ήταν υπεύθυνη για το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ανίκανη εκ του αποτελέσματος, να αντιμετωπίσει τον Αττίλα Ι;

-                 Τι έκανε τον Κ. Καραμανλή στις 15-8-1974, τετελεσμένου του Αττίλα Ι, να δηλώσει ότι: «Η Κύπρος κείται μακράν και δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε»;

-                 Η Κύπρος δεν ήταν μακράν όταν υπέγραφε τις συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου και εγγυάτο την ανεξαρτησία της;

-                 Η δήλωση αυτή είναι άσχετη του γεγονότος ότι: ευθύς αμέσως την       15-8-1974 οι Τούρκοι  ξεκίνησαν τον Αττίλα ΙΙ;

-                 Μήπως και αυτόν τον εξαπάτησε ο «ξένος παράγων», όπως τον Ιωαννίδη και τον διαβεβαίωσε ότι τελείωσαν οι επιχειρήσεις;

-                 Δεν πρέπει να γνωρίζει ο Ελληνικός Λαός για να καθορίζει τη μοίρα του;

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Σταχυολογώ μαρτυρίες των σοβαροτέρων πολιτικών της εποχής εκείνης που καθιστούν επιτακτικές τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.

Η Ελένη Βλάχου, στις 21-7-1974 και ώρα 6 μ.μ. δήλωνε στον Αγγλικό σταθμό BBC «ότι η Τουρκική εισβολή ήταν επιχείρηση αστυνομική και ότι μετά την επαναφορά της συνταγματικής τάξεως, οι Τούρκοι θα φύγουν» και συνέχισε λέγοντας: «Δεν είναι εναντίον των Τούρκων, αλλά κατά της Ελληνικής Χούντας».

Η ίδια Ελένη Βλάχου σε συνέντευξη που έδωσε στην Τουρκική εφημερίδα «ΜΙΛΙΕΤ» της 14-6-1976- στον διευθυντή της και γνωστό δημοσιογράφο ΙΠΕΚΤΣΙ, ερωτάται από αυτόν:

«Πάντως θέλω να επισημάνω τα εξής: Η πρώτη επέμβασή μας στην Κύπρο, ήταν νόμιμη». Και η κ. Βλάχου απαντάει: ΝΑΙ και προσθέτει πιο κάτω: ότι και ένας σεισμός να γινόταν για να πέσει η Χούντα ήταν αποδεκτός. Τον Αττίλα ΙΙ γιατί τον κάνατε;

Ο Γεώργιος Ράλλης, Υπουργός Εξωτερικών τότε, σαν απάντηση στην ομιλία Ετσεβίτ της 10-5-1979 στο Συμβούλιο της Ευρώπης λέγει τα ακόλουθα, όπως δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ»της 11-5-1979:

«Σε ότι αφορά την εισβολή στην Κύπρο, αξίζει να παρατηρηθεί ότι η Τουρκία εξαπέλυσε όχι μία, αλλά δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της νήσου.

Εάν η πρώτη από αυτές τις επιχειρήσεις θα μπορούσε να εξηγηθεί με τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε ο κ. Ετσεβίτ, η δεύτερη ήταν αδικαιολόγητη από πάσης απόψεως.

Διότι τον Αύγουστο του 1974 η νομιμότητα είχε ήδη αποκατασταθεί τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα, στα πρόσωπα του Κληρίδη και του Καραμανλή αντίστοιχα».

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ σε συνέντευξή του στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ της 25 Μαρτίου 1978 δηλώνει  «προφητικά»:

«Σε όλα μου τα γράμματα στον Καραμανλή του έλεγα: Μην πιστεύεις τίποτα απ’ όσα σου λένε. Δεν πέφτει εύκολα το στρατιωτικό καθεστώς. Μόνο με μία εθνική συμφορά θα πέσουν. Εάν δεν γινόταν η τραγωδία της Κύπρου, δεν θα έπεφταν εύκολα».

Ο ίδιος Ευάγγελος Αβέρωφ στην Τουρκική εφημερίδα ΣΑΜΠΑΧ γίνεται σαφέστερος, όπως αναγράφουν ΤΑ ΝΕΑ της       1-11-1986 και λέγει: «Εσείς είχατε δίκιο που κάνατε την πρώτη απόβαση στην Κύπρο για να προφυλάξετε τους Τούρκους. Δεν υπήρχε όμως ανάγκη για τη δεύτερη. Μην ξεχνάτε ότι τότε ήταν η Χούντα. Η πρώτη απόβαση ήταν ένα καλό μάθημα στους δικούς μας, τους φανατικούς Έλληνες».

Και ο πλέον αρμόδιος των Κυπρίων, ο προϊστάμενος της ΚΥΠ Τουμπάζος  αναφέρει στην εφημερίδα «Ο ΑΓΩΝ» της 24-4-1979:              «Η Κυπριακή ηγεσία γνώριζε και ανέμενε εκδήλωση του πραξικοπήματος. Γνώριζε ότι ταυτόχρονα θα ακολουθούσε και τουρκική εισβολή». Ο ίδιος διεμήνυε στην οικογένειά του που παραθέριζε στην Κερύνεια: «Αν εκδηλωθεί πραξικόπημα γυρίστε αμέσως στη Λευκωσία, γιατί θα επακολουθήσει τουρκική εισβολή».

Αλλά αυτές οι εκ των «προτέρων» γνώσεις ή πληροφορίες, όπως φαίνεται διεπλάσθησαν και «προετοιμάστηκαν» προ της επέμβασης των Τούρκων          (20-7-1974).

Συνεισφορά στους διαλογισμούς αυτούς, πλέον των επαφών Μακαρίου – Ετσεβίτ – Σίσκο στο Λονδίνο, έχουμε και τις δηλώσεις του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΥΡΟΥ, μεταπολιτευτικού Υπουργού Εξωτερικών και μετέπειτα αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη Βουλή του 1974, στον Αγγλικό Ραδιοσταθμό BBC, πριν από την εισβολή των Τούρκων, την 18-7-1974 ότι: «οφείλουν οι εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν (εις την Κύπρον) δια να αποκαταστήσουν την τάξιν και την νομιμότητα».

Και μάλιστα σε ερώτηση του τηλεσχολιαστού εάν στις εγγυήτριες δυνάμεις εννοεί και την Τουρκία απάντησε επί λέξει: «I said the guarantor powers”, ήτοι: «είπα οι εγγυήτριες δυνάμεις», δηλαδή και η Τουρκία.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταλογίσει ευθύνες και θα δικαιώσει ή μη τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας.

Ο Έλλην του παρόντος δεν μπορεί να αντέξει το άγος του εγκλήματος αυτού.

Ο εξαγνισμός θα επέλθει, αλλά πότε; Εκατόμβες νεκρών περιμένουν τη δικαίωσή τους. Και οι γενιές μας τι έστρωσαν σ’ αυτούς που έρχονται;

«Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».

                                                                    ΓΙΑΝ.ΚΟΣ