Οι Γερμανικές Εκλογές και το ΑfD

Περίπλοκος και ακατανόητος ο κόσμος μας. Η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (ΑfD) θεωρείται Κόμμα συνωμοσιολόγων, ομοφοβικών, ρατσιστών, ιδεολόγων ακροδεξιών, φιλοναζί και καιροσκόπων.

Εάν αποτελεί τη συνισταμένη αυτών των χαρακτηριστικών, θέλει σοβαρότητα η εκτίμηση της ψήφου των Γερμανών. Διότι πρόκειται περί πεντέμισυ περίπου εκατομμυρίων πολιτών, προβληματικής ποιοτικής στάθμης από πλευράς δημοκρατικότητας. Φαίνεται να αποτελούν εσμό υπερσυντηρητικών ανθρώπων με αναφορές θαυμασμού του εθνικοσοσιαλιστικού στρατού (Βέρμαχτ) και υστερία στην ξενοφοβία.

Αλλά  η Εναλλακτική αυτή είναι και πλήρης αντιθέσεων. Έχουν και απροσδόκητα ανοχή στην ομοφυλοφιλία. Η επικεφαλής του εκλογικού αγώνα τους κ. Alice Weider (Βάιντερ), 38ετής οικονομολόγος που οδήγησε την Εναλλακτική στον προχθεσινό θρίαμβο, καταλαμβάνοντας στη Βουλή την Τρίτη θέση με 12,8%, είναι δεδηλωμένη ομοφυλόφιλος, βρίσκεται σε συμβίωση με την σύντροφό της Ασιατικής  καταγωγής    (Σρι-Λάνκα), με την οποία μεγαλώνουν μαζί τα δύο παιδιά τους.

Έπειτα η Αντιπρόεδρος του Κόμματος κ. Φράουκε Πέτρι, απεχώρησε από το Κόμμα, κατά τη δοθείσα μετεκλογική συνέντευξη, διότι το κόμμα πηγαίνει στα άκρα (είχε διαφωνήσει και στο Συνέδριο).

Αλλά το φαινόμενο αυτό στη Γερμανία αναιρεί τις αβασάνιστες θεωρίες ότι η ανεργία έχει άμεση συνάρτηση με την άνοδο της ακροδεξιάς.Διότι στη Γερμανία δεν συμβαίνει αυτό.

Έπειτα καθιστά σαφές ότι οι Χώρες που δεν βρίσκονται σε οικονομική κρίση, αλλά αντίθετα γνωρίζουν οικονομική άνοδο και ευημερία, δεν εξασφαλίζουν ανοσία από τις ασθένειες της ξενοφοβίας, ρατσισμού κ.λπ.

Είναι αφελείς και ανιστόρητες οι ερμηνείες διαφόρων μεγαλοσχημόνων χωρίς αντίκρυσμα για εφησυχασμό των Ελλήνων. Ας μην  λησμονούμε ότι προεκλογικά ο κ. Παπαδημούλης διαβεβαίωνε τους δημοσιογράφους σε τηλεοπτική συνέντευξη, και επομένως και το Λαό, ότι ο Σούλτς θα είναι νικητής των εκλογών. Αντίθετα αυτός πέτυχε το χειρότερο αποτέλεσμα που έχουν μεταπολεμικά οι Σοσιαλδημοκράτες.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα στην Ευρώπη.   Οι τεκτονικές αλλαγές που ζούμε δεν θα παρέλθουν χωρίς συνέπειες.

Η Γαλλία δεν θα υποχωρήσει επειδή βγήκε ο Μακρόν και όχι η Λεπέν, ούτε είναι για παρηγοριά ότι στην Αυστρία βγήκε Πρόεδρος, με διαφορά στήθους, ένας μη ακροδεξιός.

Αντίθετα πρέπει να προβληματιστούμε από την συμπεριφορά των Γερμανών ψηφοφόρων. Μισό εκατομμύριο μετακινήθηκαν από τους Σοσιαλδημοκράτες ( SPD) στην Εναλλακτική και 430.000 από την Αριστερά (Die Linke) επίσης στους ίδιους. Είναι απίστευτα νούμερα. Και μέσα σε όλα αυτά συγκυβερνήτρια του AfD είναι μια ομοφυλόφιλη.

Δεν καταλήφθηκε ξαφνικά η Ευρώπη από ΑΜΟΚ και ψηφίζει ακραίους. 

 Είναι φανερή η ευθύνη των Κυβερνώντων στην Ευρώπη.           Είναι διάχυτη η καχυποψία για υστερόβουλες σκέψεις των ασκούντων επιρροή στη διακυβέρνηση της Ευρώπης.

Κάποιος πρέπει να πει την αλήθεια στους Λαούς.

 Το ανέξοδο ξεπούλημα του «κοσμοπολιτισμού» των ΕΛΙΤ και της «δημοκρατικής ανεκτικότητας» έχει όρια.

 Ήρθε η ώρα της αλήθειας.

                                                                   ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΑΚΡΟΝ

           

Οι Γαλλοελληνικές σχέσεις και η εξ αυτών φιλία, έχουν μεγάλη ιστορία. Πρέπει να τις δούμε εξ απαλών ονύχων της Ε.Ε.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συγκρότηση της Ε.Ε ήταν δημιούργημα δεξιών Κυβερνήσεων. Ο Κάρολος Ντε Γκωλ, αποτελούσε την έκφραση του Εθνικού αστικού Κράτους (Η Ευρώπη των Πατρίδων) και ο Κόνραντ Αντενάουερ που έβαλε στόχο τη δημιουργία ενός αστικού γερμανικού κράτους, στόχο που επέτυχε.

        Από εκεί μέχρις σήμερα έτρεξε πολύ νερό στους διαύλους της Ευρώπης. Οι μύλοι της άλεθαν σε διαφορετικούς χρόνους και με διαφορετικούς τρόπους το άλεσμα της Ευρωπαϊκής παραγωγής. Με τη φυσική αποχώρηση των μεγάλων ηγετών, βαθμιαία, αλλά σταθερά, επιβλήθηκε ο γερμανικός τρόπος διοίκησης στην Ευρώπη.

        Ο Γαλλογερμανικός άξονας μετά το 1992 ουσιαστικά ακυρώθηκε, η Γαλλία υποχώρησε στο πεδίο της Ένωσης και μπροστά στη διογκωμένη πλέον οικονομία της Γερμανίας. Άρχισαν οι μεγάλες διαφορές και εντάσεις μεταξύ των μελών ιδία της Ευρωζώνης, που οφείλοντο πλέον στη δυσχερέστατη οικονομική κατάσταση των Χωρών του Νότου.

        Το δόγμα των Ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της στυγερής λιτότητας του Σόιμπλε επέφερε μεν εμπορικά πλεονάσματα στη Γερμανία, αλλά έθεσε σε ασφυξία τις οικονομίες του Νότου.

        Οι χρεωμένες χώρες, ιδία του Νότου, χάνουν την ελευθερία διαχείρισης του οικονομικού τους μέλλοντος. Τα περισσεύματά τους δεσμεύονται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας. Όπως και η χώρα μας. Τα πλεονάσματα, όμως, της Γερμανίας ήσαν μόνον γι’αυτήν. Χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις. Η Αγγλία ήταν εκτός Ευρωζώνης.

        Η Γερμανική οικονομική ισχύς δεν συμπορεύτηκε και από την απλή πολιτική σκέψη τι θα γίνει με το μέλλον της Ευρώπης.                Η γερμανική αλαζονεία είναι χαρακτηριστική στην πολιτική πορεία της Γερμανίας και πληρώθηκε ακριβά από τους Γερμανούς δύο φορές στην νεότερη ιστορία τους. Αυτό το έλλειμμα πολιτικής σκέψης των Γερμανικών   ηγεσιών, αποτελεί μόνιμη αναπηρία αυτών, γιατί δεν προβλέπουν ούτε για το επόμενο μέλλον της Γερμανίας.

        Το αποτέλεσμα αυτών των συμπεριφορών, σε μια Ευρώπη με μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα (και μάλιστα κάτω από την επήρεια μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας), δημιούργησε έντονα αντιγερμανικά αισθήματα (ίδετε εκδηλώσεις μίσους στο Βερολίνο και Φραγκφούρτη), αλλά συνέβαλε επιτέλους, και στο «ξύπνημα των Παρισίων, που ζητεί πλέον ισοτιμία με την Γερμανία στη διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

        Στη συγκυρία αυτή έρχεται ο Πρόεδρος Μακρόν:

● να αναγνωρίσει ότι η Ευρώπη θέλει μεταρρυθμίσεις,

 ●θέλει σε βάθος πολιτικές ανακατατάξεις,

   ●κατήγγειλε τις αποφάσεις που βγαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες και

     ●ζήτησε την δημιουργία Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης, που θα εγκρίνει και θα ελέγχει τις αποφάσεις της διοίκησης της Ε.Ε.

        Αλλά δεν παρέλειψε να επικρίνει, με διπλωματικό τρόπο, και τα υπερβολικά πλεονάσματα της Γερμανίας, χωρίς να την ονομάζει.

        Αυτά αποτελούν ένα άλλο μήνυμα, πρωτόγνωρο για την Ευρώπη, που είναι ενθαρρυντικό για όλους τους Ευρωπαίους. Γνωρίζουμε ότι η υλοποίηση τέτοιων αποφάσεων απαιτούν χρόνο και μόχθο. Και τα κεκτημένα τους δεν τα απεμπολούν τα μεγάλα Κράτη.

        Φάνηκε πειστικός ο Πρόεδρος Μακρόν στη πίστη του για τις μεταρρυθμίσεις αυτές. Πολύ περισσότερο όταν απεκαλύφθη ότι το σύνολο σχεδόν της ομιλίας του στη Πνύκα, την είχε γράψει ο ίδιος και όχι οι συνήθεις διπλωμάτες ή λογογράφοι.

        Δεν απομένει παρά να περιμένουμε αυτό το αισιόδοξο μήνυμα, να αρχίσει εκδηλούμενο από τις 14 Σεπτεμβρίου 2017, στη Μάλτα, όπου θα λάβουν μέρος οι Πρόεδροι 13 χωρών της Ευρώπης που θα συζητήσουν για το ζήτημα της Κοινωνικής Ευρώπης υπό τα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και τις προκλήσεις ασφάλειας στη μεσογειακή περιοχή της Ευρώπης.

Ο ΜΑΚΡΟΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

        Είναι σύνηθες στις επισκέψεις ηγετών σε ξένες χώρες, να ανευρίσκουν χαρακτηριστικά στοιχεία της Χώρας, για να επαινέσουν το Λαό και τους ηγέτες της.

        Έτσι στην περίπτωση τη δική μας, όλοι αναμιμνήσκονται του αρχαίου κλέους των Ελλήνων, την επινόηση της άμεσης Δημοκρατίας, τη συμμετοχή μας στους πολέμους κατά των Ολοκληρωτισμών και τα συναφή (Ομπάμα, Ολάντ πρόσφατα).

        Και ο Πρόεδρος Μακρόν δεν βγήκε έξω από τον κανόνα αυτόν και ύμνησε την αρχαία δημοκρατία από το βήμα της Πνύκας, που ήταν το βήμα ελεύθερης συζήτησης των Αθηναίων και το βήμα εξαγγελίας της νέας θρησκείας από τον Απόστολο Παύλο.

        Αλλά πήγε παραπέρα. Έδωσε ένα στίγμα πολιτιστικό και στα λεγόμενα και στις πράξεις του. Αφού επανέλαβε τα λόγια του (André Malraux) Αντρέ Μαλρώ το 1959, όταν μίλησε στον ίδιο χώρο, ότι «Μια κρυφή Ελλάδα υπάρχει στην καρδιά όλων των δυτικών ανθρώπων», ανεμνήσθη τους δεσμούς τους πολιτιστικούς της Γαλλίας με την Ελλάδα. Και δεν έμεινε στα αρχαία.

 Τίμησε την σημερινή προσφορά των Ελλήνων στον Πολιτισμό και μνημόνευσε τον φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη, τον μουσικό Ιάννη Ξενάκη και τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, που είναι πολλοί γνωστοί στη Γαλλία και τιμώνται παγκοσμίως.

        Έπειτα δεν έμεινε στην Ακρόπολη και τον Παρθενώνα και την αρχαία αγορά, αλλά επισκέφθηκε και τον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας στο Ίδρυμα Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος» συνομίλησε με επιχειρηματικό κόσμο, μαζί με τους Γάλλους επιχειρηματίες, τραπεζίτες κλ.π   που τον συνόδευαν και εκτός πρωτοκόλλου, κατέβηκε με τα πόδια στην Ερμού και την περιηγήθηκε αρκετά.

        Η επίσκεψη, λοιπόν, του Μακρόν δεν έχει μόνον πολιτική, αλλά και πολιτιστική σημασία.

        Εκείνο, όμως, που προέχει στην Γαλλοελληνική συνεργασία (θυμάστε επί Ντε Γκώλ το σύνθημα;) Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία; Είναι η πολιτική-οικονομική πλευρά του ζητήματος.

        Διότι βρισκόμαστε στην απελπιστική κατάσταση να έχουμε συρρικνώσει οικονομικά και κοινωνικά το Λαό μας σε πρωτοφανές σημείο. Να έχουμε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που δεν είναι βιώσιμο και να εκτελούμε τρία Μνημόνια, που, πλέον των άλλων, έχουν διαθέσει το σύνολο της περιουσίας της Χώρας για 99 χρόνια σε ξεπούλημα.

        Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί επί πολύ ακόμη να κρατήσει.                 Οι επιβαλλόμενες «ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα σημαίνουν ξεπούλημα» τονίζει ο διεθνώς γνωστός οικονομολόγος Γενς Μπαστιάν. Οι διεθνείς αναλυτές προβλέπουν χειρότερες μέρες για την Ελλάδα. Ήδη προ αρκετού χρόνου, ο καθηγητής φιλοσοφίας του ΜΙΤ Νόαμ Τσομσκί, με εκτενείς αναλύσεις του για τον τρόπο ενεργείας και δανεισμού των αγορών -και των τραπεζών που είναι πίσω από αυτές- και οι οποίες «έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας».

        Και ας μη κρυβόμαστε. Το οικονομικό σύστημα είναι «στυγνή ληστεία». Η έκρηξη έρχεται πολλές φορές απρόσμενα.

        Οι εκδηλωθείσες προθέσεις Μακρόν παρέχουν ελπίδες μεγάλης αισιοδοξίας. Είναι κάτι άλλο για την Ευρώπη.

Ας αρχίσει η συζήτηση. Ας αρχίσουν  οι χοροί.

 Ίσως η γλαύκα της Αθηνάς να μην κοιτάει προς τα πίσω, αυτή τη φορά.

                                                                             ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Αντιδημοκρατικές οι διαδικασίες των μνημονίων και «εκπρόσωποι» χωρίς εθνικό σθένος.

Πολλές εκπλήξεις μας επιφυλάσσουν τα έργα και οι μέρες των Ευρωπαϊκών διαδικασιών. Και μας προσθέτουν οργή και θυμό. Γιατί κατάντησαν τραυματική τη ζωή των Ελλήνων. Γιατί δεν τους σεβάστηκε κανείς, γιατί δεν τους υποστήριξε κανείς.

Οι εκπληκτικές πληροφορίες είναι ακριβείς και έγκυρες. Και απηχούν την αλήθεια, έστω και αργά. Προέρχονται από τον επίτροπο αρμόδιο για τις Οικονομικές υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Πιέρ Μοσκοβισί που γνωρίζει από πρώτο χέρι. (Ήταν εντός των κεκλεισμένων θυρών).

Να τι κατέθεσε στην εφημερίδα “Corriere della Sera” αυτολεξεί ο κ. Μοσκοβισί:

«Πρόκειται για σκάνδαλο σχετικά με τις δημοκρατικές διαδικασίες. Όχι επειδή οι αποφάσεις ήταν σκανδαλώδεις, αλλά διότι το να λαμβάνεις αποφάσεις με αυτό τον τρόπο για το μέλλον ενός Λαού, το να επιβάλλονται λεπτομερείς αποφάσεις στον τομέα των συντάξεων, της αγοράς εργασίας.....Αναφέρομαι στις κύριες λεπτομέρεις, από  τις οποίες εξαρτάται η ζωή μιας χώρας. Οι λεπτομέρειες αυτές αποφασίστηκαν μέσα σε έναν Οργανισμό, κεκλεισμένων των θυρών, από τεχνοκράτες, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο εκ μέρους ενός Κοινοβουλίου. Χωρίς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να γνωρίζουν τι πραγματικά λεγόταν χωρίς αμετάβλητα κριτήρια ή μιά ενιαία γραμμή».

Δηλαδή μπήκαμε στα μνημόνινα με ευτελισμό των κανόνων της Δημοκρατίας και των Ελληνικών θεσμών, με εξευτελισμό των πολιτικών και του Κοινοβουλίου, με περιφρόνηση του Λαού μας, τον οποίον μάλιστα καθύβριζαν ως «τεμπέλη και διεφθαρμένο»!!

Και οι ηγέτες μας τι έκαναν; Χωρίς πίστη στους δημοκρατικού θεσμούς, επιφανειακοί και δειλοί, αναμηρύκαζαν στην Ευρώπη για το Λαό τους, τα ίδια που ισχυρίζονταν οι Ευρωπαίοι και δη οι Γερμανοί. Ψοφοδεείς και ανέτοιμοι για μεγάλες αποφάσεις αξιοπρέπειας, ανέχθηκαν χωρίς αντίδραση και τις υβριστικές και προσβλητικές φράσεις που απηύθυνε προσωπικά προς αυτούς, ανεβασμένος στην καρέκλα του, ο Σαρκοζί!!!

Έτσι ακολούθησε η Κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου και κανένας Έλληνας ηγέτης δεν βρέθηκε με «ούμπαλα».

Και μην παρασυρόμαστε από προπαγανδικά φληναφήματα. Τότε δεν επήρχετο καταστροφή. Πρώτα θα κατεστρέφοντο οι Γαλλικές Τράπεζες και άλλες Ευρωπαϊκές που ήταν αποδεδειγμένα εκτεθείμενες σε τοξικά δάνεια ή ομόλογα και μετά η Ελλάδα.

Έπειτα, μέχρι τον Ιανουάριο 2010, οι αγορές εδάνειζαν ακόμη την Ελλάδα με μεγάλα ποσά, ώστε ο άμεσος κίνδυνος να απεφεύγετο.

Και έπειτα διερωτώμεθα γιατί αυξάνει ο Ευρωσκεπτικισμός.

                                                          

                                                                     ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Σταχυολογώ φαιδρότητες

Όταν η Μελίνα Μερκούρη ανέλαβε το Υπουργειο Πολιτισμού το 1981, μίλησε στους υπαλλήλους του Υπουργείου εκθέτοντες τις αρχές της διοίκησής της και τους προέτρεψε να μιλούν προς αυτήν «με θάρρος και παρήσια».  

Δηλαδή από γλωσσική παρέκβαση έβαλε τον τόνο στην προπαραλήγουσα(!), αντί να τον βάλει στην παραλήγουσα.

Τότε μία νεαρή αρχαιολόγος, που είχε έρθει καινούργια, κάνοντας τις σπουδές της στο Εξωτερικό, αντέδρασε με στεντορεία φωνή από το βάθος της αίθουσας: «Και με Λονδίνα και με Λονδίνα».

Ε! Λοιπόν αυτή η αρχαιολόγος είναι η κα Ασπασία Λούβη, η μέχρι τα μέσα Αυγούστου 2017 Πρόεδρος του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων (ΤΑΠ), η οποία επαύθει ή παραιτήθηκε. Με τέτοια νοηματικής ικανότητος άτομα της εμπιστοσύνης της νομίζει η Κυβέρνηση ότι θα ανατάξει διοικητικά και οικονομικά τη Χώρα.

Και το χειρότερο, μετά την αποπομπή της, «παραχώρησε» συνέντευξη στην «Καθημερινή», στρέφεται κατά των κυκλωμάτων των συνδικαλιστών που λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας και εμποδίζουν την αξιοποίηση του υπερ του Δημοσίου, δηλαδή εκείνων των οποίων ήτο επικεφαλής και είχε την ευθύνη της διοικήσεώς τους.

Αυτό δεν αφορά στην νοηματική ικανότητα, αλλά σε ηθικό έλλειμμα.

 Και επαγγέλονται κάτι καινούργιο!!!

                                                               ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Η ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΚΑΙ

 Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΦΑΙΔΡΟΤΗΤΑΣ

                Δεν χρειάζονται ψυχανάλυση οι Έλληνες. Χρειάζονται μελέτη της ιστορικής τους πορείας και γνώση του πολιτικού τους γίγνεσθαι. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Μια πρόσθετη απόδειξη της συνέχειας της φυλής.

        Ο Πλάτων, στον «Τίμαιο» εμφανίζει έναν Αιγύπτιο ιερέα να χαρακτηρίζει τους Έλληνες «ως αεί παίδες». Όχι βέβαια προς έπαινον, αλλά προς ψόγον. (Τι κρίμα τα παιδιά μας να έχουν αποκοπεί από τους θησαυρούς της Ελληνικής Γραμματείας!!).

        Η ελαφρότητα αυτή χαρακτηρίζει τους Έλληνες σ’όλη την ιστορική τους διαδρομή. Είτε εδώ, είτε στο εξωτερικό.

        Ο Γίββων, περιγράφοντας την εισβολή του Αλάριχου στη Ρώμη και καταγράφοντας τις συμπεριφορές των φυλών που την κατοικούσαν, τους Έλληνες χαρακτήρισε για την ελαφρότητά τους.

        Ο Γ. Θεοτοκάς, έχει μιλήσει για «παιδικότητα» που χαρακτηρίζει τις εκδηλώσεις της Νεότερης Ελλάδας. Γράφει ότι αυτές είναι κάτι «το ξένοιαστο και επιπόλαιο, μια τάση να μην παίρνεις τίποτα στα σοβαρά, να κοροϊδεύεις όλα, αρχίζοντας από τον εαυτό σου και να κοιτάζεις τη ζωή σαν μια φάρσα και τον κόσμο σαν χωρατό».

        Εμείς, όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε γίνει αυτήκοοι μάρτυρες πολλών συζητήσεων σε συνάξεις κάθε φύσεως των συμπολιτών μας, όπου ισχυρίζονται και διαβεβαιώνουν ότι: εάν ήταν ένα 24ωρο πρωθυπουργοί θα έβαζαν σε τάξη την Ελλάδα.

        Αλλά πλέον ούτε ελαφρότητα, ούτε επιπολαιότητα, η αποδοχή προτάσεων και θεωριών, έξω από κάθε λογική και σοβαρότητα. Τότε πρόκειται περί φαιδρότητας, όσο και αν το ντύμα των προτάσεων αυτών έχουν και μεγάλη δόση απάτης.                                                             Από αρχαιοτάτων χρόνων, είπαμε.

        Στους «Γραικύλους» του Ρόδη Ρούφου, περιγράφεται η ελαφρότητα με την οποίαν οι Αθηναίοι πίστεψαν έναν δημαγωγό απατεώνα, που τους «έπεισε» ότι ήταν σύμμαχος (κολλητός λέμε σήμερα) του Μιθριδάτη, με αποτέλεσμα να έλθουν οι λεγεώνες των Ρωμαίων με το Σύλλα και να διαλύσουν την Αθήνα.

        Αλλά τι διαφορά έχει το περιστατικό αυτό με την περίπτωση Σώρρα, όπου έπεισε παράλογα πλήθος Ελλήνων για ανύπαρκτα οικονομικά στοιχεία (χρέος), με απρόβλεπτες συνέπειες, τις οποίες ευτυχώς ματαίωσε, έστω και άκαιρα, η επέμβαση της Δικαιοσύνης.

        Εν τούτοις ο δημοκόπος-δημαγωγός, στην Ελλάδα, αποτελεί πανάρχαιο είδος. Στην άμεση Αθηναϊκή Δημοκρατία, θεωρείτο το βδέλυγμα του δημοσίου βίου. Ποτέ δεν αποτελούσε την πλειοψηφία του Λαού ή των πνευματικών χειραγωγών αυτού. Πάντοτε την ασήμαντη μειοψηφία. Και αυτή παρέσυρε την πλειοψηφία με την ανοχή της ή τη διαφθορά της.

        Ο Ευρυπίδης, έλεγε ότι ένας κακός, αλλά γλυκομίλητος δημαγωγός προκαλεί συμφορές. Και διαβλέπει άμεσο κίνδυνο για την Πολιτεία, και ο Σοφοκλής, όταν στην εξουσία αναρριχηθεί κάποιος επιδέξιος δημαγωγός («κωτίλος ανήρ»).

        Ο Αριστοτέλης, προσωποποιεί τη διαβρωτική δύναμη της δημαγωγίας στον Κλέωνα, τον επικρατήσαντα στην Αθήνα μετά το θάνατο του Περικλή.«Αυτός, λέγει, περισσότερα από κάθε άλλον(ο Κλέων), παρέσυρε το Λαό στη διαφθορά με τα ξεσπάσματά του, αυτός πρώτος άρχισε να ξεφωνίζει από το βήμα και να βρίζει χυδαία».

        Περαιτέρω επισημαίνει την ευτέλεια του πολιτικού που κολακεύει το πλήθος για να φαίνεται αρεστός και ως δημαγωγός (δήμου κόλαξ), γίνεται ευχάριστος, λέγοντας αυτά που ενθουσιάζουν τα πλήθη.

        Αυτό, ακριβώς, είναι ο σημερινός Λαϊκισμός, που υπόσχεται ότι ικανοποιεί τις μάζες και αδιαφορεί για την υλοποίηση των υποσχέσεών του. Το ψεύδος έπαυσε να είναι ντροπή! Το συνήθισαν όλοι.  Ε! και τι έγινε με ένα ψέμα ακόμη; Ο αμοραλισμός σε οριακό σημείο.

        Μου θυμίζει κάτι ανάλογο με έναν «ηγέτη» του Ελληνικού σοσιαλισμού που δήλωνε σε προεκλογική συγκέντρωση, ότι μας κατηγορούν  ότι κάναμε λάθη, έ κι εμείς σας λέμε ότι θα κάνουμε και άλλα λάθη. (τώρα το λάθος έχει προαχθεί στο ψέμα).

        Η δημαγωγία ποτέ δεν αναδεικνύει ή προβάλλει άξιους και έντιμους πολίτες. Γιατί αυτός που αποδέχεται το ρόλο του πολιτικού απατεώνα, δεν έχει αξιακούς κανόνες στη ζωή του, ούτε συνειδησιακό κώλυμα.

        Ο Ευριπίδης, στις Iκέτιδες στηλιτεύει τους θρασείς και ιδιοτελείς πολιτικούς και αποφαίνεται με βαθύ σκεπτικισμό: Κακό πράγμα ένας τιποτένιος να ξεγελά τον κόσμο με τα λόγια και να έχει και υπόληψη!!.

        Εν τούτοις ένα τμήμα του Λαού ταυτίζεται ή αποδέχεται έναν ευτελή και εξαχρειωμένο πολιτικό. Η διαφθορά της εξουσίας μεταδίδεται σαν ηλεκτρική εκκένωση στο κοινωνικό σώμα.

Κάποιος περιμένει τη δική του σειρά για το γνωστό ρουσφέτι, άλλος περιμένει την ευκαιρία για νομιμοποίηση των παρανομιών του.

        Κανένας δεν προσδοκά όφελος από τον αδιάφθορο. Γι’ αυτό και πολύ δύσκολο να ευρεθεί τέτοιος ηγέτης. Ο επηρεασμός της Κοινής Γνώμης και η χειραγώγηση των πολιτών από το δηλητήριο της δημαγωγίας δεν το επιτρέπουν. Η καλλιέργεια μύθων και συμβόλων πολιτικών παραποιούν και παρεκτρέπουν τη λογική ή το θυμικό από την πραγματικότητα. 

        Έτσι φθάσαμε στο σημείο να ανεχθούμε τις φαιδρότητες του Υπουργού που πήγε στην Downing Street 10, με πέτσινο ημίπαλτο και τον αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος μίλησε σε εκδήλωση κοστουμαρισμένος με το λινό του και τα μαντήλια του, αλλά με... σαγιονάρες και καλτσάκι!(Κατρούγκαλος).

        Αεί παίδες, λοιπόν, οι Νεοέλληνες; Όχι, μάλλον παλίμπαιδες.

       

                                                                                           ΓΙΑΝ.ΚΟΣ

Για μιας πεντάρας.....ψήφους

Μεγάλο θόρυβο προκάλεσε η διεθνής διάσκεψη που διοργάνωσε η Εσθονική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα θύματα του Ναζισμού και του Κομμουνισμού, από την οποία απέσχε η Ελληνική Κυβέρνηση.

Ο κ. Κοντονής, ο της Δικαιοσύνης Υπουργός, σε άρθρο του (Καθημερινή, 27-8-2017) ξιφουλκεί κατά των αντικομμουνιστών «που επιθυμούν να ανοίξουν με ρεβανσιστική διάθεση ένα νέο κύκλο αντικομμουνιστικών και αντιμαρξιστικών αφηγήσεων» και εκφράζει τη ζωηρή ανησυχία του μήπως η Ν. Δημοκρατία και τα άλλα δημοκρατικά Κόμματα «έχουν γυρίσει σ’ έναν αντικομμουνισμό, τον οποίον ακόμη και οι πρώην ηγέτες της Ν.Δ. είχαν εξοβελίσει από τον πολιτικό λόγο της συντηρητικής παράταξης μετά το 1974».

Ενώ, όμως, νομίζει ότι επιχειρείται ταύτιση του Ναζισμού με τον Κομμουνισμό, ενώ παραβλέπονται δήθεν τα εγκλήματα των ναζί σε βάρος «των Εβραίων, των κομμουνιστών, σε βάρος λαών ολόκληρων, καταλήγει ότι την αντίσταση κατά του Σταλινισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού της Ευρώπης «με λαϊκές κινητοποιήσεις και ψηφίσματα για τις σοβιετικές επεμβάσεις στη Τσεχοσλοβακία... οι κομμουνιστές της ανανέωσης και όχι η Δεξιά. Οι κομμουνιστές της ανανέωσης ήταν αυτοί που δεν δίστασαν να έλθουν σύγκρουση με τη Μόσχα..».

Ο φιλοκομμουνιστής αρθρογράφος και τέως κομμουνιστής της ανανεωτικής αριστεράς είναι επιμελώς και επιλεγμένα ανιστόρητος.

Έπειτα δεν καταδικάζει κανέναν ολοκληρωτισμό.

Το δήθεν ξέσπασμα «διαμαρτυρίας», του κ. αρθρογράφου δεν δικαιολογείται ούτε πολιτικά ούτε ηθικά. Διότι πέρυσι η Ελλά, με την ίδια Κυβέρνηση, είχε εκπροσωπηθεί στην αντίστοιχη διοργάνωση που είχε πραγματοποιηθεί στη Σλοβακία.

Αντιπαράθεση ναζισμού – κομμουνισμού δεν υπήρξε, αμφισβήτηση των καθεστώτων αυτών ως ολοκληρωτικών δεν υπήρξε και πολύ περισσότερον εκπομπή διαμαρτυρίας στελεχών της Κυβέρνησης. Οι σημερινές επικοινωνιακές επιλογές, εάν επισημάνουμε ότι πέρυσι δεν είχε τελειώσει η δεύτερη αξιολόγηση και δεν ήταν σκόπιμη η προβολή της αριστερής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να ενταχθούν στο στήσιμο μιας δήθεν «μάχης» για να τονισθεί η «αριστεροσύνη» της Κυβέρνησης και του αρθρογράφου.

Για μιας πεντάρας...ψήφους. Πόσες ψήφοι μπορεί σήμερα να στραφούν από την όλη αριστερά στην Κυβέρνηση;

Αντίθετα, με το άρθρο του προκαλεί τον Ελληνικό Λαό και ακυρώνει το έργο της δημοκρατικής συμπεριφοράς των ηγετών της Ν.Δ. μετά το 1974, που είχαν «εξοβελίσει τον αντικομμουνισμό από τον πολιτικό λόγο της παράταξης», όπως ρητά ομολογεί και δίδει το δικαίωμα στους Έλληνες που δεν είναι αντικομμουνιστές, αλλά γνωρίζουν και έζησαν την ιστορική αλήθεια να ομιλήσουν. Διότι η σιωπή πλέον δεν έχει θέση με την «πολιτική φρόνηση» που επέδειξε η Δεξιά στη μεταπολίτευση.

Και ας δούμε μία προς μία τις ανιστόρητες τοποθετήσεις του αρθρογράφου.

Μιλάει περί «ρεβανσιμού της δεξιάς», ενώ η Ελλάς είναι η μόνη χώρα όπου εδόθει νικηφόρα η μάχη εναντίον του Κομμουνισμού. Και εν τούτοις οι δεξιές Κυβερνήσεις «εξοβέλισαν» τον αντικομμουνιστικό λόγο. Για ποια ρεβάνς μιλάει; Μήπως βρίσκεται ακόμη στο παραπέτασμα;

Εξ άλλου ο Κομμουνισμός, με τους εκφραστές του Σταλινικούς, Μαοϊκούς κ.λ.π. ηττήθηκαν παγκοσμίως και ακυρώθηκαν τα συστήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ποιος ομιλεί περί νεκραναστάσεως; Σε 42 χώρες εφαρμόσθηκε      ο κομμουνισμός. Και στις 42 απέτυχε.

Έπειτα το τέχνασμα διαφοράς ναζισμού – κομμουνισμού, μπορεί να αφορά τους φιλοσοφούντες, εμάς δεν μας αφορά. Ολοκληρωτισμός ο ένας, ολοκληρωτισμός και ο άλλος. Δεν βλέπω διαφορά να σκοτώνεις εκατομμύρια ανθρώπους λόγω καταγωγής, από το να σκοτώνεις επίσης εκατομμύρια ανθρώπους για την «αταξική κοινωνία».

Αλλά εκείνο που δολερά παραβλέπεται είναι η συμμαχία για δύο χρόνια περίπου του Ναζισμού και του Σταλινικού Κομμουνισμού. Επιλεγμένα ανιστόρητη η επιλογή αποσιωπήσεως του «συμφώνου Μολότωφ – Ρίμπεντροπ της 23^ης Αυγούστου 1939 μεταξύ της Γερμανίας του Χίτλερ και της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν, που χώρισε την Ευρώπη σε δύο σφαίρες επιρροής με μυστικά πρόσθετα πρωτόκολλα».

Το γεγονός αυτό αποσιωπούν οι φιλοκομμουνιστές, ανεξαρτήτως προθέσεων, που εκτείνονται στα όρια του αμοραλισμού και του κυνισμού και εκμηδενίζουν τα ιδεολογικά φληναφήματα κάθε προπαγάνδας.

Οι φαιδρότητες αντιστάσεως της...Αριστεράς:

Με κατάπληξη πληροφορήθηκα για πρώτη φορά από τον αρθρογράφο την αντίσταση της «Αριστεράς» της ανανέωσης κατά του Σταλινισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού κατ’ ανάγκην.

Εις τι συνίσταται αυτή η αντίσταση; Συνίσταται, όπως μας λέγει, «σε λαϊκές κινητοποιήσεις, ψηφίσματα και διαμαρτυρίες από τα κομμουνιστικά Κόμματα στη Δύση λόγω διαφόρων επεμβάσεων της Μόσχας. Μόνον αυτοί και η ανανεωτική αριστερά έκαναν αντίσταση. Όχι η δεξιά.

Μας λένε, χωρίς εντροπή, ότι ο μύθος του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσε από τις εκδηλώσεις αυτές στη Δύση. Πρόκειται περί ανοησίας, όχι αφελείας. Το σύστημα, λένε: έπεσε μόνο του από τους εκκωφαντικούς θορύβους των διαδηλώσεων των κομμουνιστών της Δύσης!!!!

Αλλά και από κάτι άλλο. Από τη «σύγκρουση με τη Μόσχα» του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που «ήδη από τη δεκαετία του 1950 είχε σταματήσει να είναι σταλινικό» και από την Ελληνική ανανεωτική Αριστερά «το 1968 με τη δημιουργία του Κ.Κ.Εσωτερικού».

Επομένως ο Σταλινισμός σταμάτησε στην Ιταλία για το Κ.Κ.Ι. το 1950 και ακολούθησε η ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα το 1968.

Καλά ρε σύντροφοι, τριάντα τόσα χρόνια έκανε το Ιταλικό Κ.Κ. να ιδεί τη αλήθεια και αποκηρύξει τον σταλινισμό, εσείς γιατί χρειασθήκατε άλλα δέκα οκτώ χρόνια;

Πρέπει κανείς να σας συγχαρεί για την αποτελεσματικότητα της συγκρούσεως σαςα με τη Μόσχα μέσα στα επόμενα χρόνια, ενώ όλος ο δυτικός κόσμος δεν τα κατάφερε επί εβδομήντα χρόνια. Σας είχαμε υποτιμήσει πολύ. Έχετε δίκιο η δεξιά κοιμότανε επί εβδομήντα χρόνια. Η λογική εδώ σταματάει.

Τα εγκλήματα του σταλινισμού:

Και εάν μέχρι το 1958 δεν έβλεπε τίποτε η Ανανεωτική Αριστερά, σήμερα ο αρθρογράφος υπουργός, θα έπρεπε να ήταν πλέον σεμνός και να αποτίει φόρο τιμής στη θυσία εκατομμυρίων θυμάτων του Σταλινισμού. Γιατί τώρα το γνωρίζει.

Έχουν υπάρξει αποκαλύψεις πλέον, των διαδραματισθέντων προ της πτώσεως του τείχους (1989). Μόλις το 2010 το Ρωσικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε τα χιλιάδες θύματα στα Καϊν της Πολωνίας ως έγκλημα του Σταλινικού καθεστώς.

Θα έπρεπε να είχε διαβάσει, ως τουλάχιστον φιλομαρξιστής, τον ΤΡΟΤΣΚΥ, ο οποίος έγραψε ολόκληρο βιβλίο για τα εγκλήματα του Στάλιν, καθώς έχουμε διαβάσει σε πλήθος αναφορών του σε άλλα βιβλία, γιατί αυτό έχει εξαντληθεί, όπου αποκαλύπτει τα εγκληματικά «κατορθώματα» του Στάλιν, που διατήρησε εξουσία κυριολεκτικά με αίμα.

Επίσης δεν μπορεί να του είναι άγνωστος ο Αλέξανδρος Σολτζενίτσιν,  ο οποίος μας αποκαλύπτει τα σοβιετικά γκουλάγκ και υποστηρίζει ότι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων του Στάλιν μπορεί να είναι και             60 εκατομμύρια.

Ακόμη δεν μπορεί να αγνοεί τα βιβλία: «Αφύσικοι θάνατοι στην ΕΣΣΔ: 1928-1954» του Ιγκόρ Ντιαντκιν, όπου αναβιβάζει τους «αφύσικους θανάτους» επί Στάλιν σε άνω των 49 εκατομ. ανθρώπων και «ο Μεγάλος Τρόμος: Οι εκκαθαρίσεις του Στάλιν της δεκαετίας 1930» του ιστορικού Ρόμπερτ Κόνκουεστ, όπου υπολογίζει τα θύματα στου Στάλιν άνω των      30 εκατομμυρίων.

Εξ άλλου η Κολιμά, (στρατόπεδο συγκέντρωσης στον Αρκτικό Βορρά οπου πήγαιναν - για να γυρίσουν - «οι εχθροί του λαού», ήτοι οι κατηγορούμενοι ως τροτσικστές) μας παραπέμπει στις «ιστορίες» της, όπου έχασαν τη ζωή τους και αρκετοί Ελληνικής καταγωγής, σοβιετοί πολίτες, την οποίαν δεν θα έπρεπε να αγνοεί ο αρθρογράφος, οπότε δεν θα μπορούσε να μην είχε αντιληφθεί τι σημαίνει ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς.

Μελέτες και έρευνες που έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά στη Δύση και στη Ρωσία ομιλούν, επίσης, για εκατομμύρια θυμάτων, όπου αποκαλύπτονται και εθνοκαθάρσεις εντός της Σοβιετικής Ένωσης. Με αποδείξεις, για τον τεχνητό λιμό στην Ουκρανία κ.λ.π..

Τέλος, πάντων, δεν μπορεί να μας πει ότι δεν έχει διαβάσει τα              «Αντι-απομνημονεύματα» του Αντρέ Μαλρώ ή τον Τζώρτζ Οργουελ στη «Φάρμα» και το «1984».

Επίσης, η ίδια κομμουνιστική «ιδεολογία» εφαρμόστηκε με εκατομμύρια θύματα από τον Μάο Τσε Τούνγκ, τον Πολ Ποτ, τον Τσαουσέσκου, τον Κάστρο και λοιπούς εγκληματικούς αστέρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Δεκάδες και πλέον εκατομμύρια τα θύματα του Κομμουνισμού στον κόσμο.

Αλλά και πάλιν τα στελέχη του ΚΚΕ εσωτερικού έκαναν το 1968 μόνο μία δειλή προσπάθεια αναγνώρισης συγκεκριμένων εγκλημάτων και πέραν τούτου ουδέν.

Στην Ελλάδα, λέγει ένας βουλευτής – κομμουνιστής του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Στάλιν δεν εδημιούργησε θύματα. Εν τούτοις δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τους εκπροσώπους του.

Δεν μπορεί, έστω και φιλοκομμουνιστές, να ξεχάσουν τη σφαγή των αρχειομαρξιστών και των τροτσκιστών στην Ελλάδα ή τις εκκαθαρίσεις των διαφωνούντων με τη γραμμή του Κόμματος. Δεν πρέπει να ξεχνούν το Μπουλκες, την Τασκένδη ή τα «γκουλάγκ» των διαφόρων σοσιαλιστικών δημοκρατιών που παρέδιδαν τους διαφωνούντες.

Ακόμη και το ΚΚΕ στην 10^η Ολομέλεια αποφάσισε, έστω και εκ των υστέρων, να αποκαταστήσει 15πεντάδα στελεχών του θυμάτων της σταλινικής γραμμής, με μυστική, όμως εσωτερική – δέσμευση ανακοίνωση, να μη διαρρεύσει το γεγονός τούτο προς τα έξω.

Αλλά δεν πρέπει να αγνοήσουμε και τον ξενοκίνητο «εμφύλιο» του 1946 – 1949, που εδημιούργησε χιλιάδες θύματα.

●Λυπάμαι πολύ για την αποκάλυψη της κενότητας των επιχειρημάτων ενός υπουργού. Προ της ασέβειας προς την αλήθεια, η σιωπή μας είναι τουλάχιστον δειλία.

Τι ωραίο θα ήταν, όλες οι πτέρυγες των πολιτικών παρατάξεων να μπορούσαν να απαντήσουν στο απλό ερώτημα, χωρίς υπεκφυγές και ψυμιθιώματα:

«Τιμάτε τα θύματα του ναζισμού και του σταλινισμού;» Με ένα απλό ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Πόσα πράγματα θα ξεκαθάριζαν;

                                                                          ΓΙΑΝ.ΚΟΣ